Ken je het spreekwoord ‘de appel valt niet ver van de boom’? Wel, de betekenis van dit spreekwoord wordt mij regelmatig duidelijk gemaakt door mijn eigen bloedjes. Hetzelfde geldt voor het gezegde ‘een spiegel voorhouden’. Dankzij het moederschap begrijp ik opeens waar die spreekwoorden, gezegden en uitdrukkingen voor zijn, wat ze inhouden en waarom ze ooit bedacht zijn.
Zo is er ook het woord loedermoeder, een hyperbool. Een imperfecte moeder met vaak ook nog eens imperfecte kinderen. Ho, wacht!? Imperfecte kinderen? Dat klopt niet! Mijn kinderen zijn het mooiste wat me overkomen is. Ik mag dan wel een loedermoeder zijn, mijn kinderen zijn helemaal perfect! Ja toch?
Om even terug te komen op die spreekwoorden en gezegden, de appel valt niet ver van de boom. En wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten.
Zo zat ik een tijdje geleden met mijn kinderen in de auto te kletsen over later. Later is nog ver weg, maar het intrigeert mijn kinderen en ze fantaseren er graag op los.
‘Later als ik groot ben, wil ik acht kinderen’, roept de één.
‘Ik wil ook wel kinderen, maar ik weet niet of mijn man dat wel wil’, zegt de ander.
De derde richt zich op iets anders. ‘Mam, mag ik later in jouw huis wonen?’, vraagt hij.
En ik fantaseer graag mee en antwoord: ‘Dat kan, maar waar moet ik dan wonen?’
‘Je mag voor altijd bij mij wonen’, zegt hij me liefdevol.
Ik smelt, ‘Wat lief van jou! En mag ik dan ook bij jou wonen?’, vraag ik aan de oudste in veronderstelling dat ik nog een keer zo’n liefdevolle reactie krijg.
‘Nou mam… Uhhh, wacht even hoor.’, zegt ze op een toon van ga nu geen hoge verwachtingen hebben. ‘Maaruh, ik denk dat het beter is van niet…’, krijg ik als antwoord.
Oké bedankt schat! Het kan maar vast duidelijk zijn. Ik weet op wie ik mijn peilen richten moet.
We zijn inmiddels weer een tijdje verder. En wellicht is het beeld van mijn kinderen over later weer een beetje veranderd. Ik bedoel, de ene week willen ze astronaut worden en de andere week willen ze achter de kassa bij de appie. Alle opties staan nog open. Misschien mijn opties ook nog?
En dus probeer ik het maar weer eens te peilen bij mijn dochter wanneer ik een jonge man een zeer oud vrouwtje zie begeleiden in een restaurant. Zo aandoenlijk, zo lief, ook mijn dochter valt het tafereel op.
‘Kijk mam, zal dat haar zoon zijn?’ vraagt ze.
‘Misschien is het wel haar kleinzoon, maar wat is hij lief voor haar hè?’ antwoord ik haar.
‘Ja dat is ‘ie zeker’, bevestigt ze wijselijk.
‘Als ik later zo oud ben, wil je dan ook zo lief voor mij zijn?’, vraag ik haar.
Cynisch kijkt ze me aan en met een lacherige toon antwoordt ze; ‘ik ben nu al niet lief voor jou’.
Ik kan niet anders dan in de lach schieten, maar volgens mij was dit een gevalletje ‘een spiegel voorhouden’ die zij, het kind van een loedermoeder, op dat moment vasthield.
Afbeelding: Shutterstock
2017/2023
