Mensen zonder kinderen

Ik vraag me weleens af wat mensen zonder kinderen nou precies over ons ‘ouders’ denken. Vragen ze zich af of er werkelijk geen leven meer na een baby is? Waarom de kinderen toch altijd op de eerste plaats komen? Waarom er alleen nog maar gesprekken gevoerd kunnen worden over de kinderen? En waarom er geen spontane avondjes meer zijn?

Ik weet nog wel wat ik dacht toen ik geen kinderen had. Ik dacht vooral, ik ga alles anders doen… *Proest*. Ik zou mezelf niet verliezen in het ouderschap. Mijn kind neemt mijn leven niet over, mijn kind voegt leven toe. 

Mensen zonder kinderen hebben geen idee.

Mensen zonder kinderen leven in een wereld waar de deur uitgaan, voor een boodschapje of wat dan ook, een fluitje van een cent is. Zo gepiept.

Mensen zonder kinderen leven in een wereld waar een avondje uit eten, of een bioscoopje pakken, leuk en simpel is. Of in ieder geval leuk en simpel zou kunnen zijn.

Voor mensen mét kinderen gaat dat als volgt:

Een avondje uit eten op vrijdagavond rond een uur of 19.00 met een ander koppel. Vanaf het moment dat de afspraak gemaakt is, begint de chaos in je hoofd.

Want wie de heck gaat er op onze drie kinderen passen?

– De beste (en goedkoopste) optie: opa en oma. Oma heeft zelf een afspraak en opa laten oppassen is op zich geen probleem. Als de kinderen zouden slapen… Door het feit dat de kinderen ook moeten eten en naar bed gebracht moeten worden, valt deze optie af. Ik bedoel, opa en oma zijn moet wel leuk blijven.

– Een oppas inhuren. We deden het laatst (anderhalf jaar geleden). We hadden een oppas, want nadat we met kerst The Hunger Games hadden gebingewatched, moesten en zouden we de laatste film ook nog zien. Die draaide toen in de bioscoop. Dus wij hebben een oppas geregeld en zijn naar de bioscoop in het centrum van Haarlem gereden. We parkeerden de auto en liepen naar de kassa van de bios…

ZAAL VOL.

WTF.

En nu? Nou ja, misschien draait de film nog ergens anders. Pathé Amsterdam. Wederom in het centrum. We hebben de oppas gebeld dat het wat later werd en zijn op volle toeren naar Amsterdam gereden. Nadat we weer de auto geparkeerd hadden, konden we dit keer nog wel kaartjes, hetzij voor de late film, bemachtigen.

Aan het eind van de avond waren we €80,00 lichter. Maar er werd op onze kinderen gepast.

– En dan hebben we nog optie drie: één van ons gaat naar het etentje en de ander blijft thuis. Dit scheelt geld voor de oppas en een diner minder. Lekker goedkoop. Nee, dit is geen optie, want we willen graag bewijzen dat er heus wel een leven na het krijgen van drie kinderen is.

We kiezen dus voor de oppas.

Vervolgens vergeet je door dit krankzinnige leven vol met chaos en hectiek het etentje, totdat een uur voor aanvang je iPhone meldt dat je over een uur gedoucht, aangekleed en er enigszins acceptabel uit moet zien. Je maakt de man wakker, want die is dankzij een zware nacht vol gejank en nachtmerries even op de bank in slaap gedonderd. Het douchen sla je over, want de zindelijk wordende peuter heeft een overstroming veroorzaakt op de badkamervloer, welke je eerst dient te dweilen. Terwijl je iets met je haren probeert te doen, parkeer je de peuter en dreumes voor de tv, maar je haren blijken interessanter, om aan te trekken en om fruithappen erin te smeren en dus gooi je je haren maar in een knot. Je hebt het punt bereikt dat je nu alleen nog maar als doel hebt om zonder snotvlekken op je schouders de deur uit te gaan.

Mislukt, want na een wanhopige huilbui van je kinderen, over hoe verschrikkelijk je bent dat je je bloedeigen kinderen zomaar kunt achterlaten bij een oppas, hangen de snottebellen als hippe Ibiza franjes aan je mouwen.

Ik benijd mensen zonder kinderen, maar mensen zonder kinderen hebben geen idee.