Dat wij ouders zo nu en dan een leugentje aan onze kinderen vertellen is geen nieuws meer. We doen het allemaal. De één wat consequenter dan de ander, maar dat geldt voor elk aspect in de opvoeding. We zeggen de meest belachelijke dingen om ze ergens van te overtuigen, om een gezeik te voorkomen of gewoon omdat we zelf ontiegelijk moe zijn en daarom gezeik en gezeur willen voorkomen.
Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel
Vroeg of laat krijg je het terug op je eigen bord. Kinderen leren tenslotte het meest van hun ouders en houden je zo nu en dan een spiegel voor. En dus zullen zij op hun beurt met een leugentje onder die ene opdracht uit proberen te komen omdat ze er geen zin in hebben. Liegen om straf te voorkomen. Een leugentje om de confrontatie niet aan te hoeven gaan. Een leugentje om zichzelf beter te laten voelen.
Vaak komen ze ermee weg. Wanneer je je peuter vraagt of hij het laatste chocolaatje heeft gepakt en hij met stralende oogjes en een mond vol met chocolade, heel onschuldig ‘nee’ knikt. Zie dat leugentje maar eens de kop in te drukken. Een gevalletje ‘al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel’, maar dan heel schattig.
Liegen is niet schattig
Ik kom nu in een fase waar liegen niet zo schattig meer is. Het is vooral heel vervelend.
Bijvoorbeeld wanneer ik wil weten wie mijn flesje parfum op de badkamervloer heeft laten kletteren. Plots zijn de ondeugende stralende oogjes veranderd in onschuldige puppy blikken waar je geen wijs uit wordt. “Ik niet!”, zullen ze met z’n allen roepen en wanneer het te heet wordt onder de voeten, wijzen de beschuldigende vingertjes altijd naar de ander.
Mijn kleintjes hebben er ook een handje van om te roepen dat ze zich niet lekker voelen. Ze hebben plotseling buikpijn wanneer ze hun kamer moeten opruimen. Ze hebben acute keelontsteking wanneer we gaan ’s avonds gaan eten. En ze voelen zich niet zo lekker op het moment dat ze naar school moeten.
Maar zoals we weten: ‘al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel’. Dat werd mijn dochter onlangs even als een harde levensles duidelijk gemaakt. Want toen ze laatst op een maandagmorgen, na een nacht en ochtend overgevend als een ziekig vogeltje tegen me aanlag, besefte ze zich wat ze al die tijd wilde.
“Mam, dit wilde ik niet”, zegt ze tussen het kokhalzen door terwijl ik vol medeleven toekijk.
“Nee, dat snap ik lieverd, ziek zijn wil niemand!”, antwoord ik haar geruststellend.
“Nee mam, ik bedoel, dit wilde ik niet toen ik telkens zei dat ik ziek was. Ik wilde gewoon lekker thuis blijven en niet naar school gaan. Maar dit wilde ik niet…”, legt ze me uit.
Het leven is een harde leerschool
En terwijl mijn dochter deze ochtend niet op school zat, leerde ze het spreekwoord ‘al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel’ op de harde manier. En wat had ik een medelijden, ik voelde me zelfs een beetje schuldig. Daarom leerde ik haar ook meteen maar het volgende spreekwoord: ‘de appel valt niet ver van de boom’.
Afbeelding: Shutterstock
