Nadat het schoolreisje van vorig jaar volledig in de soep gelopen was, als in noodweer met code pimpelpaars, krijgen we volgende week weer een nieuwe kans!
De briefjes met de vraag ‘wie wil er tijdens het schoolreisje een groepje begeleiden’ zijn weer uitgedeeld. Voor sommige ouders klinkt de vraag meer als ‘jij hebt vorig jaar ook al behoorlijk verzaakt in de gevraagde taken op school, dus wellicht voel je je nu wel geroepen om op blote voeten over hete kolen lopen?’
Maar aangezien ik gezegend ben met een zeer bijzondere dochter die beter niet alleen op schoolreisje gestuurd kan worden, mag ik, haar moeder, weer mee!
Hoi, hoi!
Ik ben gek op kinderen, vooral mijn eigen kinderen. Maar ik heb diepe respect voor de juffen en de enkele meester die het elke dag weer zo lang uit kunnen houden met de kinderen van een ander. Ze verdienen een eersteklas ticket naar de hemel. Want hoe irritant, luidruchtig en consequent mijn eigen kinderen op mijn loedermoeder-knopje kunnen drukken, drukken kinderen van een ander altijd net even iets harder.
Zo zit er altijd wel een kind bij dat om de haverklap moet plassen. Zit je net in de bus, moet ‘ie alweer plassen. Ben je net op plaats van bestemming, eerst even plassen. Erger nog is het kind dat moet poepen en verwacht dat jij zijn billen wel even afveegt. En de klap op de vuurpijl is degene die het na al het toiletbezoek nog presteert om haar broek vol te pissen.
Of zo een kind dat alles net even anders wil dan de rest. “Kom we beginnen bij de ijsberen!”, “Nee ik wil eerst naar de naakte molratten!” En je kunt lullen als brugman maar… “Ik wil niet meer lopen.” “Ik wil niet lunchen.” “Ik wil niet naar huis.”
BLIJF JIJ DAN MAAR HIER!
Maar ja, je weet: het kwijtraken van je eigen kind is niet best, maar het kwijtraken van het kind van een ander is verschrikkelijk! En dus ben je maar aan het tellen en tellen, je zou er hyperventilatie van krijgen. En hoewel je dat ene kind tijdens de voedertijd van de leeuwen gerust eventjes uit het oog wilt verliezen, probeer je toch maar uit alle macht je groepje bij elkaar te houden.
En wanneer je denkt dat je ze dan voor de terugreis weer veilig in de bus hebt geparkeerd, blijkt de bus veranderd in een ruimteschip met buitenaardse kinderen die er met hun blije en oververhitte koppies opeens heel anders uitzien. En je realiseert; het was eigenlijk toch best leuk!
Volgend jaar weer?
Afbeelding schoolreisje: Shutterstock
Fijn dat je mee mag!
Bij ons gaan alle OR moeders automatisch mee en andere fanatieke moeders die vaak helpen. Dat snap ik natuurlijk wel maar als werkende moeder is de kans dat je mee mag daardoor net zo groot als dat je de loterij wint.
Veel plezier en succes met de hele dag kinderhoofdjes te tellen!