Het valt niet mee om in deze tijden in het ritme te blijven. Voor de kleintjes niet, maar ook voor mama niet. Op het moment gaat het ‘naar-bed-breng-ritueel’ en het ‘ontwaak-proces’ op hardcore stijl zullen we maar zeggen. Oftewel, veel gekrijs.
Leuk is anders, maar ik weet dat als ze straks eenmaal weer in een ritme zitten, er weer betere tijden zullen komen. Laten we het hopen.
Voor nu zijn deze 5 fases vrijwel elke avond, tijdens het naar bed brengen van de kinderen, een feit.
Feitje 1. De standaard vraag is: ‘mogen we opblijven?’ Als ze eenmaal één keer mochten opblijven, dan denken ze dat ze het recht hebben om elke avond op te blijven. En als je de kinderen dan eenmaal uit de droom helpt door te zeggen dat het niet mag, vervolgt er een slechte imitatie van een nieuwjaarsnacht (zoals ze ooit waren) met een overload aan gillende keukenmeiden.
Feitje 2. Er is altijd een ontkenningsfase. Ze voelen piekfijn aan wanneer jij in de startblokken staat om bedtijd aan te kondigen. Nog voor het moment dat je uitspreekt ‘jongens we gaan zo naar bed’, beginnen ze al te roepen ‘ik ben niet moeeeeeee’. En zodra ze door hebben dat deze tactiek niet werkt, krijg je de ‘silent treatment’. De constante herhalingen van ‘ga je uitkleden’, ‘ga je tanden poetsen’, ‘was je gezicht’ worden genegeerd tot op het bot.
Feitje 3. Het naar-bed-breng-ritueel kán niet zonder een hysterische huilbui. En dan realiseren ze zich dat er echt geen ontkomen meer aan is, ze moeten naar bed. En er wordt gejankt. Gejankt om elk miezerig, kleinste en onzinnig dingetje. Bijvoorbeeld dat je vraagt om even de wc door te trekken… ‘Maar daar ben ik te mooeeeee vóóóóór…’ Of als je bij de nachtkus nog even vraagt of ze wel een leuke dag heeft gehad… ‘Neeeeeee, dit was de stomste dag ooit, want ik heb geen appelsap gedronken…’ Zie je, drama om de meest pietluttige dingen.
Feitje 4. Uiteindelijk komt de uitputting. Voor je kind, maar ook voor jezelf. Ze geven zich over. Nou ja… Nadat ze nog 12x een slokje water móésten drinken en dat in 14x weer uit moesten pissen. Maar uiteindelijk sluiten die oogjes toch echt. Je wilt juichen, heel luid. Je wilt een feestje bouwen of met je wijntje je favoriete netflixserie verder kijken. Maar je accepteert je lot en belooft jezelf plechtig dat je over een jaar of tien je sociale leven weer helemaal op laat bloeien… *Snurk*
Feitje 5. En de volgende dag begint het hele riedeltje weer van voor af aan. Want dan moet je het kind wéér naar bed brengen. Succes.
Afbeelding: Shutterstock
Originele post: januari 2016
Update: januari 2021
Sorry, maar toch prettig om te lezen dat het naar bed brengen niet alleen in dit huis hysterisch gaat. Ik ben de buren nog steeds dankbaar dat ze de politie nog nooit gebeld hebben
Dat ik hier nog nooit de politie aan de deur heb gehad is ook een klein wonder.Als mijn meiden hier naar bed moeten dan krijgen wij een voorstelling van het “ik wil niet slapen theater”. Dit bestaat voornamelijk uit heel veel smoesjes, en dan bedoel ik ook heel veel smoesjes om weer uit bed te komen. ik moet plassen en ik wil drinken is voor beginnelingen. Hier zijn we al next level 😀 Het is te warm, het is te koud, mag ik morgen bij die en die spelen, ik krijg mijn deken niet goed, heb ik mijn pilletje (melatonine) al gehad. ik wil nog iets heeeel belangrijks vragen(is het nooit). Dan is het inmiddels 21.00 en wordt mama boos en dan gaan we huilen want ja dat is natuurlijk totaaaal onrechtvaardig dat mama boos wordt.
Ooooooh hou op! Tegenwoordig begin ik ’s morgens al te huilen bij het idee dat ik ze ’s avonds naar bed moet brengen…