Leuk, zo’n vakantiepark!

Met mijn ogen dicht zit ik van de zon te genieten op het terras. Witte wijn voor mijn neus en een heuvelachtig uitzicht. Perfect gewoon!
“Wanneer gaan we midgetgolfen?” Oh ja, dat had ik helaas ook nog beloofd. “Ja straks! Vraag maar even aan het animatie team of ze ook ingehuurd kunnen worden voor de midgetgolf”. Uhh.. zei ik dit nu echt hardop? “Wij willen niet met het animatieteam!”
Gelukkig! “Papa wil wel met jullie midgetgolfen”. 

Van een afstand zie ik ze. Ruzie hebbend om de stand. De een loopt in de weg. De ander loopt steeds weg. En ze spelen uiteraard vals. Manlief moet er steeds voor zorgen dat ze met de stick alleen de bal slaan en niet elkaar. Lekker stelletje zo. Van een afstand geinig om ze genade te slaan. En heerlijk dat ik mijn ogen weer dicht kan doen om van de zon te genieten.

Zo relaxed een weekje weg. Je kunt hier ook zo goed andere gezinnen bekijken. Mijn favoriete bezigheid. Inspiratie materiaal. Giechelend kijk ik rond in de speeltuin. Familie afritsbare broek met bergschoenen zit op een bankje en niet op het terras. Rijstwafels en fruit komen uit de rugzak. Schuldbewust kijk ik naar mijn kroost, likkend aan een ijsje. Maar als ik verder kijk, ben ik nog niet zo erg als familie frikandel naast me. Die eten elke dag friet in de binnenspeeltuin.

Al die gezinnen komen me zo herkenbaar voor. Ze zitten allemaal in het restaurant naast de binnenspeeltuin, terwijl het buiten lekker weer is. In elk stadje, klimpark, grot en attractiepark zie je dezelfde gezinnen lopen. Elke ochtend gaan ze met boodschappentas richting het zwembad. Geklooi met te veel kinderen in het vieze, kleine pashokje.

Regelmatig krijg ik zo’n lach kriebel. Van de week regende het. Toen zag ik ons gaan. Ja hoor, alle kinderen in joggingbroek en capuchon op, richting het zwembad. Lopend met zo’n grote supermarkttas met zwemspullen erin. Als we de ruimte binnenkomen waar alleen de schoenen staan, schater ik het uit. De jongste staat al gelijk helemaal klaar in zijn blote kontje om te gaan zwemmen. “Dit is de paskamer niet, schat. Hier moet je alleen je schoenen uit doen”.

Overal waar ik kijk, zie ik zwangere vrouwen lopen en kinderwagens. Een productieve omgeving zou je denken. Al zijn die baby’s hier waarschijnlijk niet gemaakt. Anti-conceptie bedden noem ik het. Alles in de slaapkamer is zo krap dat de deur niet eens dicht kan. Dus mocht je een romantische avond voor ogen hebben, zonder al te heel herrie in ieder geval. Als je naar elkaar toe wilt rollen, schuiven de twee bedden uit elkaar en val je in een diep spleet. De losse gedeelten zijn zo smal, dat je zo wie zo hoopt om nachts niet naast het bed te belanden. En daarnaast kun je het beste kiezen uit opgemaakt bedden. Want het zijn van die lakens zonder elastiek. Ik snap nooit hoe die dingen eromheen moeten en dat blijkt vaak ook. Als ik wakker word, is het hoeslaken onder me verdwenen. Het idee alleen al, vind ik niet echt fris.

Maar ondanks kinderdisco, wegglijdende lakens en een binnenspeeltuin, waar ze te graag heen gaan, is het heerlijk om met elkaar even weg te zijn. De jongens vinden het vakantiepark super gaaf en vermaken zich. Als de kinderen zich vermaken en wij rustig een boek kunnen lezen, is het goed. De zon schijnt, zwemmen, bbq, met elkaar erop uit. Wanneer gaan we weer?