zoon | Voormijnkleintje.nl

Iedere moeder droomt van een dochter! Dochters zijn voor eeuwig en een zoon heb je tot hij zijn vrouw gevonden heeft. Een moeder van jongens eindigt met alleen maar schoondochters, dat wil je toch niet?

Wat een onzin!

Het hebben van een zoon, of meerdere zonen is een uitdaging. Dat klopt. Maar het is een hele leuke uitdaging, die je jong en alert houdt! En welke moeder wil dat nou niet?

Jongens zijn namelijk leuk. Heel erg leuk! En makkelijk. Hier de 5 redenen waarom jongens makkelijker zijn.

Reden 1. Klaarmaken in de ochtend is appeltje-eitje. Een jongen hoeft niet uren voor zijn kast te staan om een kledingkeuze te maken. Hij trekt zijn kast open, pakt een broek, shirt en sokken en klaar is Kees. Bij een jongen hoef je geen ingewikkelde Elsa-look-a-like vlechtjes te fabriceren, kam erdoor, gel erin en klaar is Kees… of Bram, of Sem, of Daan, hoe hij ook heten mag. Lees meer

Baby, Columns, Kinderen, Voor mama

Lief middelste kind, mijn zoon

Pauline

Lief middelste kind, mijn zoon,

Je bent niet mijn eerste en ook niet mijn laatste. Maar jij bent mijn zoon. Mijn eerste én mijn laatste.

Het krijgen van een zoon, was voor mij één groot mysterieus raadsel. Hoe ga ik dat doen? Hoe ga ik daarmee om? Hoe voed ik dat op? Een jongen. Een zoon.

Mensen vertelden mij: bereid je maar voor. Bereid je maar voor op rommel, op chaos, op dynamiek. Jongens worden vies en houden van gorigheid. Wilde bewegingen en harde geluiden zijn aan de orde van de dag. En ze zijn koppig! Oh, bereid je maar voor, een jongen is koppig!

Maar ik kreeg jou. Ik kreeg jou, mijn zoon. Ik wilde jou, zoals een bloem de zon wil. Lees meer

Baby, Kind, Voor mama

Vind je het nou niet jammer dat je geen meisje hebt?

Sanne

Afbeelding: Shutterstock

Vroeger, toen ik zelf nog kind was, was ik ervan overtuigd dat ik een dochter zou krijgen. Dat was voor mij eigenlijk net zo vanzelfsprekend als dat ik moeder zou worden. Op die leeftijd denk je nog helemaal niet na over eventuele problemen met zwanger worden enzovoort. Ik voerde hele gesprekken met mijn toekomstige dochter, plande leuke uitjes en zou elke dag mooie vlechten in haar haren maken.

Moeder ben ik inderdaad geworden, maar niet van een meisje. Wel van twee heerlijke jongens. Ik ben helemaal compleet met ze en een derde kindje gaat er zeker niet komen. Zelfs niet als ik de garantie zou hebben dat het een meisje is, dat mijn lijf een derde zwangerschap goed doorstaat en dat ik een gezin van drie kinderen zomaar kan managen. Als ik zie hoeveel moeite, energie, tijd, en ruimte twee kinderen al ‘kosten’ weet ik echt niet waar ik een eventuele nummer drie nog zou moeten plaatsen. Eigenlijk ben ik soms best jaloers op die moeders die dat allemaal maar doen, kunnen en regelen. Lees meer

Columns, Voor mama

De fluit, pielemans, leuter oftewel: Dé piemel

Sanne

Een piemel, het blijft nog altijd een beetje een mysterieus ding. Volgens mijn zoons is het maar gek dat mama geen piemel heeft en is papa’s piemel heel groot. Ik weet niet of ik er zelf een zou willen hebben, want echt mooi vind ik ze nog steeds niet. Voor een dagje proberen lijkt het me wel leuk, maar dat is een andere discussie.

Als moeder van twee zoons heb ik piemels genoeg in dit huis. Dus langzamerhand vind ik dat ik best wel wat over piemels kan vertellen.

Lees meer

Columns, Ja papa, Voor papa

Tand eruit

Redactie

Onze zoon wil graag acrobaat worden. Althans, zo lijkt het als je hem bezig ziet in de speeltuin, op de bank of elk ander object waar hij maar op kan klimmen. Het lijkt wel of hij geen angst kent. En dan gaat het soms mis.

Zoals laatst.

Het was op een vrijdagavond rond 6 uur. Hij stond op een klein krukje te balanceren, terwijl hij een filmpje aan het kijken én zijn zusje aan het commanderen was. Ik zag hem bezig en denk: “dit gaat fout”. Nog voor ik hem kon waarschuwen, gleed het krukje onder hem vandaan en knalde hij keihard met zijn mond op de rand. Dat was brullen natuurlijk!

Toen hij een beetje bij gekomen was bleek dat zijn voortand scheef stond. En niet een beetje scheef maar echt serieus scheef. Daar moest een tandarts naar kijken. Onze eigen tandarts was niet meer bereikbaar, het weekend was net begonnen. Gelukkig is er een noodnummer voor dit soort gevallen. Dit nummer was echter om een duistere reden niet bereikbaar. Wat te doen? Lees meer

Kind, Lijstjes, Voor mama

5 feitjes voor een moeder met een zoon

Pauline

Net zoals een vader even moet wennen aan een dochter, moet een moeder even wennen aan het idee van het hebben van een zoon. Want nog een keer het andere geslacht in huis, ja wat moet je daar nou mee?

Zelf was ik stomverbaasd toen ik hoorde dat ik zwanger was van een zoon. Nooit had ik verwacht dat dat een optie zou zijn. Had ik nou serieus een piemel in mijn buik? Dat vond ik echt zó een gek idee!

Maar het was waar. Ik beviel van een jongen! En de eerste tijd merk je daar eigenlijk maar weinig van. Maar een jongen groeit ook en uiteindelijk merk je dat in de loop van de tijd een jongen toch echt verschilt van een meisje.

Lees meer

Kinderen

Zo geef ik mijn zoon meer zelfvertrouwen (hoop ik)

Pauline

Net als met het eten (vanaf 4 maanden een fruithapje/vanaf 6 maanden een fruithapje of wel pindakaas/geen pindakaas), zijn er ook voor het opvoeden steeds weer andere regeltjes. Wel complimentjes geven/geen complimentjes geven, want daar krijgen we narcistische kindjes van. In deze ga ik persoonlijk voor de ‘wel complimentjes geven’. Want soms kan iedereen wel een beetje positiviteit en zelfvertrouwen gebruiken.

Bij jongens gaat dat net even anders dan bij meisjes. Niet dat ze nooit weinig zelfvertrouwen kunnen hebben, maar ze gaan daar net even wat anders mee om. Jongens hebben nu eenmaal minder de neiging om emotioneel te exploderen zoals meisjes dat kunnen.

Mijn kleutermannetje heeft, ook al is hij klein, behoorlijk wat zelfvertrouwen. Maar nu ga ik niet achterover leunen en denken dat mijn taak is volbracht. Nee, ik moet dat zelfvertrouwen in hem blijven pompen, zodat hij een zelfverzekerde jongeman gaat worden.

Lees meer

Kinderen

Boys will be boys, inclusief de piemels en de scheten

Pauline

Na een weekje op de camping te hebben gebivakkeerd, met de kleintjes en de vriendjes, werd ik er weer even aan herinnerd hoe het ook alweer zat met jongens. Kamperen is toch een beetje back to basic, iets wat jongens graag willen, en ook mijn kleine man bevalt dat maar al te goed. Wat mij betreft overigens helemaal geen probleem, ik ben namelijk ook best wel in mijn element tijdens het kamperen. Geen make-up op mijn snoet. Geen high heels, maar rondbanjeren op mijn kaplaarzen. En elke avond aan de barbecue een halve koe naar binnen werken. Misschien schuilt er diep van binnen ook wel een beetje een kerel in mij. Lees meer

Kinderen

Een jongen met nagellak

Pauline

Een van mijn grootste angsten is dat mijn kleintjes geplaagd worden. Geplaagd zonder dat ik in kan grijpen, ze kan beschermen. Een andere angst is dat ze zelf gaan plagen. Dat lijkt me ook heel vervelend, maar vandaag gaat het over die eerste angst. Geplaagd worden.

Een paar weken geleden ging ik de nageltjes van mijn dochters lakken. Toen mijn zoontje dat opmerkte, wilde hij ook zijn nageltjes gelakt hebben. Rood. Knalrood. Ik probeerde nog op hem in te praten door alleen zijn duimpjes te lakken, maar hij was vastbesloten. Al zijn nageltjes moesten gelakt. Oké, maar dan haal ik het wel ’s avonds weer van zijn nageltjes af, was de afspraak.

Mijn dochters giegelden een beetje om de rode nageltjes van hun broertje en zodra het erop zat, riep hij wijs: “Ik ben SPIDERMAN!!”
Ja… Inderdaad, die had ik even niet aan zien komen. Maar toch voegde ik de daad bij het woord en maakte zijn nageltjes diezelfde avond weer schoon.

Afgelopen weekend. Paasweekend. En het weekend dat we de derde verjaardag van het peutertje vierden. Druk, druk, druk dus. Maar we waren wel in de feeststemming en de nageltjes werden weer op z’n paasbest gemaakt. En welja, de kleuter zijn nageltjes kregen ook weer een mooi kleurtje. Blauw dit keer. Geen Spiderman, geen Hulk, een Smurf misschien? Het maakte mij eigenlijk ook helemaal niet uit. Hij was blij, ik dus ook.

En toen was het dinsdagochtend. Mijn kleintjes moeten blij zijn als ze ’s morgens met gekamde haren de deur uit gaan. Het laatste waar ik aan denk zijn nageltjes checken. En dus ging mijn mannetje met blauwe nagellak op zijn nageltjes zijn klasje binnen. Ik lig met mijn hoofd in gedachte nog op mijn hoofdkussen, al is het alleen maar om niet te hoeven denken aan de bende die het Paasweekend en verjaardagsfeestje in mijn woonkamer hebben achtergelaten. Maar opeens word ik wakker geschud door een paar (in mijn ogen) ettertjes die in koor roepen: “Hij heeft nagellak op zijn nagels!”. En ik zie mijn mannetje daar een beetje beduusd en overrompeld staan tussen kereltjes die minimaal een kop groter zijn. Ik probeer hem bij te staan door hem in te fluisteren: “Jij hebt monsternageltjes!”. Maar het deert hem niet; “Nee hoor mama”, antwoordt hij.

Diezelfde middag moet ik toch nog even verhaal bij hem halen. Want het zit me dwars. Stel je voor dat het hem dwars zit, dan moet hij er op zijn minst toch over kunnen praten…

“Liefje, vonden de kinderen uit je klas jouw nageltjes mooi?”, vraag ik hem.
“Nee, ze vonden het niet mooi mama”, antwoordt hij op een normale toon. Helemaal niet verdrietig of boos, maar gewoon, zoals hij altijd praat.
“Maar wat vond jij daar dan van?”, probeer ik, zodat hij misschien over zijn gevoel kan praten…
“Ik vond mijn nageltjes wel mooi”, zegt hij dan zoals het is.

Tja… En zo is het. Hij vindt het wel mooi. Punt.

Maar dat loslaten blijft toch een ander puntje… Punt.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen

Ik heb je lief, lief kleintje

Pauline

Ik zie je lopen, met je blonde haren en je knappe koppie. Je noemt jezelf superheld Bodhi en je hebt speciale knopjes om te kunnen vliegen en piewen. Je vraagt me of ik ook van die speciale knopjes hebben wil. Ik geniet. Ik geniet van jou, van hoe je bent. Ik realiseer me dat je een fantastisch ventje bent. Maar voel ook mijn tekortkomingen. Mijn tekortkomingen naar jou.

De keren dat ik niet naar je luisterde, terwijl je me al 10x geroepen had. De keren dat ik je afwees, de keren dat ik boos op je werd. En waarom? Waarom lief kleintje, je bent zo lief, zo onschuldig. Het spijt me.

Vandaag word je vier en stuur ik je de wijde wereld in. Ik laat je los. Ik mocht jou 4 jaar alles leren, je leren lopen, je leren praten, je leren fietsen. Ik mocht een basis leggen, een basis voor de basisschool, een basis voor de rest van je leven. Heb ik je wel genoeg geleerd? Genoeg aandacht gegeven, genoeg naar je geluisterd, genoeg lief gehad?

En oh, wat zou ik vandaag jouw superhelden knopjes graag gebruiken. Ik zou ze gebruiken om ons terug te zetten in de tijd. Dan zou ik alles over doen. Alles beter doen.

Lief kleintje, ik heb je lief. Ik heb je lief omdat je straalt met je stralende oogjes. Ik heb je lief omdat je geniet van het leven en omdat je de kleine dingen zo groot laat lijken. Ik heb je lief omdat je bent wie je bent.

Ik kijk naar jou met je blonde haren en je knappe koppie en ik realiseer, ik kon het niet beter doen. Je bent namelijk wie je bent en je bent fantastisch.