Communicatie is van mijn kant altijd al een puntje van aandacht geweest. Mijn non-verbale communicatie werd altijd gezien, zeker in mijn tienerjaren, als boos of arrogant. Om van mijn verbale communicatie maar te zwijgen, dat is wat ik dan ook meestal deed. Ik zeg meestal, want als er iets brutaals te zeggen viel, dan was ik niet op mijn mondje gevallen. Maar praten over gevoelens? Zeggen wat er in je omging? Neh, lastig onderwerp! En lastige onderwerpen vermeed ik liever. Ik was in ieder geval verre van duidelijk. Maar hierdoor moet ik nu wel op de blaren zitten. Want door mijn gebrekkige communicatie word ik nu nog steeds zelden tot nooit begrepen. Zelfs niet, of eigenlijk juist niet door mijn eigen, door mijzelf opgevoede bloedjes. Lees meer