wat je niet wist | Voormijnkleintje.nl

Mijn dochter is dit jaar aan het doubleren in groep 4, een chique woord voor ‘blijven zitten’. Hier ging natuurlijk wel het één en ander aan vooraf.

Vrolijk, gelukkig en zorgeloos

Wanneer je je eerste kind op de wereld zet, ben je er heilig van overtuigd dat je een wereldwonder hebt gebaard. Dit is echt het slimste kind ooit met het brein van een Einstein. Bovendien is het ook nog een motorisch-genie, want moet je eens kijken wat ze allemaal al kan! Die nekspieren zijn niet normaal zo sterk, want kijk nou hoe ze haar koppie optilt!

Ja echt waar, we denken het allemaal. En uiteindelijk blijkt, het zijn gewoon kinderen. Het ene kind doet het zus, het andere kind doet het zo. En sommige kinderen blijven zitten. Acceptatie daarvan gaat bij de ene ouder ook sneller dan bij de andere ouder.

Gaandeweg kwam ik er ook achter dat ik geen uitzonderlijk bijzondere kinderen op de aardkloot grootbreng, maar gewoon kinderen. Mijn kinderen, wat ik op zich heel bijzonder vind, dat wel!

Het liefste zie ik mijn kinderen vrolijk, gelukkig en zorgeloos. Maar we weten dat dat niet altijd kan, want vroeg of laat zullen er tegenslagen zijn, ook in het leven van je eigen kind.

Lees meer

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… De jongste

Pauline

Kijk, met zo een derde en in ons geval ook de jongste, kan ik mij heel goed identificeren. Zelf was en ben ik nog steeds ook een derde en jongste. Ik zag dat echt niet altijd als voordeel. Zo heb ik meerdere malen een zusje gewenst, dat leek me echt helemaal het einde. Nu, als ik naar mijn eigen kinderen kijk, zie ik aan de oudste dat dat echt niet altijd het einde is. Ze vinden hun jongste zusje lief hoor en houden heel veel van haar. Maar hoe vaak het afgelopen jaar de oudste heeft gezegd dat ze graag de minipeuter zou willen zijn, is niet meer op één hand te tellen.

Niet zo gek ook, want zo een derde en jongste wordt toch een beetje behandeld als een prinsesje. En ja, dat zou de oudste natuurlijk ook wel willen. Een derde krijgt al snel haar zin. Niet zozeer omdat ik geen zin meer heb in het opvoeden, maar toch kies ik vaak de makkelijke weg. Als ik de zesjarige bijvoorbeeld op tijd op school wil hebben, zit er niets anders op dan de minipeuter op te tillen en te dragen naar school. Ook al heb ik drie keer gezegd, ‘nee, je moet lopen’.

Hoe snel je de oudste groot wilt kijken, een jongste wil je klein houden. Het is je baby. Voor altijd. Dus hoezo leren lopen, leren praten, leren zelfstandig worden? Dat is niet nodig voor een baby, mama doet het wel.

Daar staat waarschijnlijk tegenover dat de jongste vaak ook de rebel is. Logisch natuurlijk als je nooit de kans krijgt om iets zelfstandig te doen, er is altijd wel iemand die het voor je doet. Is het je moeder niet, dan is het wel een broer of zus. En er komt een tijd, dan ontploft de bom. Want als alles altijd maar voorgekauwd wordt, word je helemaal hondsdol. Ongetwijfeld komt daar het rebelse karaktereigenschapje vandaan.

Ook neemt de jongste meer risico’s. Er is toch altijd wel iemand die haar opvangt. Dat blijkt wel uit het feit dat ze flierefluitend rondloopt, zonder ook maar even op of om te kijken of er nog wel iemand in de buurt is. Er wordt toch op háár gelet?

Een derde geeft ook wat praktische problemen. Neem het pretpark. Er moet altijd iemand alleen de achtbaan in. Neem mijn handen, ik heb er maar twee. Neem mijn zijkanten, heb ik er ook maar twee van. Lastig, als ze alle drie naast je willen zitten. Overigens heeft de jongste daar dan weer het minste last van, die krijgt namelijk altijd haar zin.

Een jongste hoeft als baby niet eindeloos naar een draaiende Woezel en Pip boven haar hoofd te kijken, maar gaat gelijk door voor de DUPLO. Naar de schattige muziekdeuntjes hoeft ze ook niet te luisteren, voor haar eerste jaar kan ze K3 al achterstevoren meezingen. En als tweejarige kun je al uitgebreid met LEGO friends en een racebaan spelen. En daar staat dan weer tegenover dat een jongste het over het algemeen moet doen met de afdankertjes van broer en zus.

En zo al met al is een jongste het feestnummer in huis. Vrijwel alles wat ze doet is grappig en we lachen er om, wellicht komt daar het sterk ontwikkeld gevoel voor humor vandaan. En met haar charmante puppy-ogen krijgt ze alles voor elkaar. Maar onthoud wel, zo een jongste is ook echt weleens gevoelig en niet altijd een clown!

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… Totdat de man een week weg was

Pauline

Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?

De man was een week weg. Niet uit frustratie hoor, hij moest werken (er moet toch iemand het brood op de plank verdienen). En dat werken moest toevallig een keer bijna aan de andere kant van de wereld. Dat betekende dus dat hij ’s avonds niet thuis kwam en dat ik alles alleen moest doen. Nou ja alleen, ik heb in een week tijd geleerd hoe ik mijn kleintjes kan inzetten voor klusjes. Bijvoorbeeld door ze te beloven dat als ze netjes opruimden of goed meewerkten met pyjama’s, tanden poetsen, dat soort dingen, ze in mijn bed mochten slapen. De man was er toch niet, dus who cares? Eigenlijk ging het allemaal best wel voorspoedig. Het scheelt toch een persoon die ook aandacht wil. 😉 En bovendien kon ik volledig mijn eigen plan trekken en niemand die mij daarin tegenhield of afleidde.

Maar dat ik de man mistte, staat als een paal boven water. Dat wist ik van tevoren wel! Maar wat ik niet wist…

Het missen begon de eerste avond al. Toen de zesjarige zich realiseerde dat papa al naar Amerika was, brak de hel even los. Na weken voorbereiden en dagelijks zeggen dat papa een weekje weg zou gaan, was zelfs samen uitzwaaien niet genoeg om bij haar door te laten dringen dat papa ’s avonds niet thuis zou komen. Pas bij het daadwerkelijk niet thuiskomen drong het tot haar door dat papa echt weg was.

’s Avonds drie kleintjes naar bed brengen blijft een uitdaging. Mét man en al helemaal zonder man. Ik heb de afgelopen week de minipeuter máár 113 keer teruggelegd, bij de peuter 788 monsters weggejaagd en de zesjarige een kleine 3 uur op d’r rug gekriebeld. En dat allemaal voor maximaal 4 uurtjes, want rond een of 23.00 kwam de eerste alweer mijn bed in gekropen.

Ik dacht dus dat ik een weekje het bed voor mij alleen zou hebben… Leuk gedacht!

Ook het avondeten zonder man verloopt geheel anders. Want wie moest er nu het vlees snijden?

In het weekend (dus na twee dagen al) had ik ernstig de behoefte aan iemand die niet schreeuwend een verhaal vertelde, of om de haverklap begon te janken, of alles 10x herhaalde om het vervolgens nog eens te herhalen. Gelukkig wilde mijn vriendinnetjes wel met mij afspreken.

Iets wat ik wel wist, maar uiteraard vergeten was: de vuilnisbak aan de weg op woensdag! Maar de goden waren met mij, want toen ik er om 13.00 achter kwam, stonden er nog allemaal gevulde bakken aan de weg. Ik was dus net op tijd om mijn gevulde bak erbij te zetten, want vrijwel hetzelfde moment kwamen de vuilnismannen aangereden.

Zonder de man is er wel aanzienlijk minder was! Wat zijn zijn kleren toch eigenlijk groot.

Mijn wijnglas heeft wel wat overuurtjes gemaakt afgelopen week, ik ook daarentegen.

Na een week te moeten vechten (letterlijk elke dag: “Mam zullen we vechten?”) met mijn peuter, is het tijd dat er weer wat mannelijke oestrogeen wordt aangevuld in ons huis.

Welcome home babe!

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… Totdat je weer aan het werk ging

Esther

Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?

Ik (Ja-mama-Esther) heb een leuke baan die ik, ook na het krijgen van kinderen, graag wilde behouden. Stil zitten kan ik niet, deze baan geeft mij uitdaging en daarbij op één salaris leven leek ons niet helemaal haalbaar. Dus na mijn verlof ging ik weer aan de bak! Maar met kinderen gaat dat toch een beetje anders…

Dit is wat ik niet wist, totdat ik weer ging werken…

Van zwangerschapsverlof rust je niet uit! Voordat de baby komt, doe je geen oog meer dicht omdat je simpelweg niet meer normaal liggen kan. Overal is buik en van liggen krijg je maagzuur. En als de baby er eenmaal is kun je wel raden hoe het gaat met je nachtrust.

Van ouderschapsverlof rust je ook niet uit, tenzij je op je ouderschapsverlofdag je kleintjes naar de crèche brengt.

Borstvoeding geven is leuk, maar als je moet werken zijn daar echt wel wat obstakels… Het begint al met ’s morgens kolven. Maar dan moet je wel ’s avonds alles afgewassen en gesteriliseerd hebben om het apparaat mee te kunnen nemen naar het werk.
En dan zal ik maar niet beginnen over het kolven op je werk. Use your imagination

’s Morgens je haar föhnen? Hoe dan? Ik werk als docent haarverzorging op het mbo. Mijn haar en make-up is mijn visite kaartje voor mijn werk, dit kost 20 minuten. Maar wat doe je in die tussentijd met je kids?
Tv aan! Of in de badkamer in een kinderstoel. Je probeert wat…

Je kind wegbrengen: Een Maxi Cosi in de auto krijgen, mét kind wel te verstaan en er weer uit bij oma of het kinderdagverblijf. Het vergt wat oefening om dit zonder botsen en stoten voor elkaar te krijgen. Oh help! Waar is de hutkoffer (luiertas)??

Je kind weer ophalen: Haast! Oooh de vergadering loopt uit! Ik ben niet op tijd bij het kinderdagverblijf…

Sinds ik kinderen heb en ook werk, weet ik wat vluchten is. Eigenlijk ben ik de hele dag aan het vluchten. ’s Morgens is het een vlucht, weg van huis, joepie werken! Even wat anders dan poepluiers, koffie drinken en hydrofiele doeken vouwen. ’s Avonds is het een vlucht weg van werk: ‘Ja doei, ik heb een gezin!’

En dan komt nummer 2! Super leuk! Super druk! Want wat is het makkelijk om 1 kind in de auto te krijgen. Zeker als deze in de Maxi Cosi zit. Maar nu loopt de peuter de parkeer plaats over en stampt in de plassen.

Voor werktijd zit de melkspuug in je decolleté en het peuter snot op knie hoogte op je broek. Sorry collega’s!

En dan gaat nummer 1 naar school! Dus de kids wegbrengen naar 2 locaties… Fijn dat ik met één locatie al aardige Formule 1 skills heb gevormd. Want naar twee locaties, dat is pas racen!

Op school wordt er een klassenmoeder gezocht… Wie ik? Ik kan niet plannen en organiseren! Ik heb een peuter, ik werk 3 dagen in het onderwijs, dus flexibel onder schooltijd is ‘not my middel name’.
En natuurlijk zeg ik ja! Kan er ook nog wel bij.

Heel soms ben ik even jaloers op mijn zusje, zonder kids! Die om half 9 rustig haar bed uit rolt en om 10 uur op haar werk de winkel opent… Dream on!

Ach, als je inderdaad alles van te voren weet… Ik geniet en zou het niet anders willen. Ik geloof dat ik een leukere moeder ben omdat ik ook een paar dagen andere bezigheden heb. Alleen zijn mijn prioriteiten wel veranderd en dat snapt mijn werkgever gelukkig wel.