“Wow! Is de zee echt zo blauw?” zwijmelde dochterlief terwijl ze een foto bekeek op Instagram. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven: slechts 1x in mijn leven vloog ik naar het buitenland en zag daar een zee. Daarbij is met filters alles mogelijk en zie ik er zelfs soms uit als een slap aftreksel van Doutzen K (ok, dit mag u met een sarcastische noot lezen)… Lees meer
Het was ergens tussen onweersbui 2 en 3 dat ik midden in de nacht slaperig opmerkte dat de vuilniszak met dampende luiers nog weggegooid moest worden. Een normaal mens zou zich omdraaien, maar de perfectionist pur sang in mij kreeg visioenen van maden en ander krioelend ongedierte feestend tussen de verse productie van mijn jongste (iets met doorkomende kiezen). Dus stommelde ik rond het nacht uur in weinig verhullende kleding slaapdronken naar buiten automatisch grijpend naar mijn sleutels. Weg. Mijn sleutelbos was verdwenen. Lees meer
Jo&Co, alleenstaande ploetermoeder van 5 kids die het leven niet zo serieus neemt, maar wel serieuze zaken tegenkomt in de uitdaging die het leven heet. Studeert, solliciteert en filosofeert.
Beste 2016,
Eigenlijk wilde ik een smekende brief schrijven aan 2017 in de trant van ‘please be good’, maar het voelde als de goden verzoeken. Dat ik orakel over het rampjaar 2016 en dan aan het einde van 2017 moet concluderen dat ‘2016 best een goed jaar was vergeleken bij 2017’. Zie hier mijn ‘doemdenken’ modus.
Want een rampjaar was je 2016. Het zwaarste jaar van mijn leven. Tot nu toe. Zullen we dat zo houden? Ja? Dat je dan op eoa manier toch memorabel was met deze titel. Dat je boven al die eerdere 35 jaar uitsteekt en al die jaren die daarna hopelijk komen. Hoop dat geen enkel ander jaar je kan evenaren. Deal? Lees meer