We zitten in de tweede week van onze meivakantie. Het loopt ten einde. En we zijn vermoeider dan toen we aan de vakantie begonnen. Een week kamperen, inclusief de hele dag op skelters crossen, trampoline springen en hutten bouwen, hakt erin. Al het digitale spul werd niet gemist, er werd niet eens naar gevraagd. Lees meer
Het grootste deel van de dag, ofwel, bijna de hele dag, staat hier de teevee aan. Zet mijn puber dochter hem niet als eerste aan, vroeg in de ochtend (terwijl ze van alles doet, behalve teevee kijken), dan zet mijn kleine Prins hem wel aan. Die het liefst met zijn dekentje, onder het genot van een chocolademelkje, de dag begint met zijn filmpjes.
In de ochtend is hier niet zoveel aan de hand, want dan lossen broer en zus elkaar prima af en zijn het in de regel standaard tekenfilms die aan staan. Het probleem begint hier meer richting het einde van de middag. Dan ontstaat hier een gekibbel en een strijd over welke zender op mag. Het verschil in programma’s lijkt me duidelijk, want er zit ‘slechts’ 8 jaar leeftijdsverschil tussen Prins en Puber. Een ieder snapt dat ik de meest uiteenlopende tot soms irritante programma’s voorbij zie komen. Niet dat ik nog wat te vertellen heb hoor, want mijn teevee inclusief zenders mag ik pas beheren als het spul afdruipt naar bed.
Eindeloos en tot in den treure ben ik getuige van Ninja Turtles, Ben10, Star Wars rebels, Sponge Bob, Sam and CAT, Big time rush, Superhelden and more. Waar ik vroeger als kind een spaarzame 5 tot 10 minuten fabeltjeskrant, Bolke de Beer of Berenboot kreeg, krijg ik nu bij gratie 5 minuten journaal tussen de bedrijven door. Maar alleen als ik heel veel geluk heb.
Ik zelf houd van series en films kijken. Dit gebeurt uiteraard later op de avond met een beetje mazzel en wel echt alleen als het in het schema past. Het is namelijk gewoon als opvulling na mijn werk, kinderen verzorgen, boodschappen, koken, huishouden, column schrijven, Kids halen/brengen, ziekenhuis bezoeken, etentjes, sociale contacten en wijnen met vriendinnen. En om dan in de trant van series te denken aan het genre “jank en romantiek”, NO WAY! Dat dus niet. Wel houd ik van True blood, vampire diaries, walking dead, Dexter, Sons of Anarchy, Marvel en Tim Burton films en alles van Johnny Depp. Kort samengevat houd ik van hele knappe bloedzuigende seriemoordenaars die zich in een onwerkelijke fantasierijke sprookjeswereld het liefst per motor verplaatsen.
Een aparte maar aangename smaak van series en films. Dan komt vermoedelijk de geduldige en aan alle verplichtingen voldoende vrouw naar boven. Maar “Thank God”! heb ik mijn thuisfront achter me staan. Want als eindelijk alles even aan de kant geschoven is, ga ik met mijn voetjes omhoog in de relax stand en mag ik kijken naar knappe mannen in de meest fantastische outfits die het daglicht niet kunnen verdragen en zien hoe slechte mensen eindelijk hun verdiende lesje leren in werelden die gewoonweg niet bestaan. Kijken naar Superhelden die echt de wereld redden, sprookjesfiguren en fantasierijke wezens die alles neer kunnen zetten met alles eindigend in een happy end. Ik hou ervan.
Alles is natuurlijk fake en fictie. maar daar waar ik de zogenaamde “jank en romantiek” het liefste oversla, geloof ik wel in knappe prinsen en superhelden, ik heb er namelijk thuis zelf één.
Einde van de avond, teevee uit, op naar mijn eigen fantasierijke dromenland.
Liefs,
Diana
Mijn kleintjes zijn gek op Netflixen (is het al een werkwoord?) en gek op de dierentuin. De Netflix premiere van All Hail King Julien in Artis leek me dan ook een uitermate geschikt uitje voor mijn kleintjes. Mijn kleintjes dachten er net zo over, want ze zaten in de auto te stuiteren alsof ze King Julien zelf waren.
Meestal ga ik vrij onvoorbereid op pad, ja met drie kleintjes ben ik al blij dat ze aangekleed in de auto zitten. De rest laat ik altijd maar over me heen komen. En dat gebeurde deze dag wederom.
Bij de zijingang van Artis stond het Netflix-team mij op te wachten. Oke, ik maak mezelf iets te belangrijk, ze stonden mij en alle andere genodigden op te wachten, voor een korte rondleiding door Artis. Een enthousiaste medewerker van Artis liet ons de highlights, uiteraard gerelateerd aan de nieuwe serie, zien en natuurlijk ontbrak de ringstaart Maki niet. Erg leuk om op zo een manier eens wat meer informatie over het park te horen.
Afijn, na de korte rondleiding ging er een feestje los. Met hapjes en drankjes à la Madagaskar stijl stuiterden mijn kleintjes als een echte King Julian door de zaal.
Wederom heb ik me laten verrassen, dit keer door een korte djembe sessie. Mijn kleintjes houden wel van een beetje trommelen, wat in het dagelijks leven vooral trommelen op elkaar tot uiting komt, dus trommelen op een echte trommel leek me een geschikte activiteit voor ze. En inderdaad, die kleine handjes mepten er flink op los. En ik was ook zeker niet teleurgesteld in het ritme wat mijn kleintjes bezitten, daar zou King Julien bijna jaloers van worden.
Hoe ritmisch mijn kleintjes ook zijn, veel geduld hebben ze nog steeds niet. Dat was dan ook de reden dat mijn kleintjes halverwege de sessie afhaakten en zich op een knutselwerk stortten. En ik wil niet opscheppen hoor, maar ook daar hebben ze erg veel talent voor en geduld… Iets wat de knutselbegeleiding ook nodig had, want terwijl zij aan het opruimen was, wist mijn zesjarige nog even een muts voor haar zusje te flansen. En geloof me, ze kan leuk knutselen, maar netjes en geordend te werk gaan, dat kan ze niet.
Maar goed, waar waren we voor gekomen? Oh ja, de premiere van All Hail King Julien de nieuwe Netflix-Original serie. De 22-minuten durende afleveringen zijn vanaf 19 december te zien bij Netflix. Karakter King Julian uit de populaire Madagaskar-films is een feestbeestje, iets wat goed bij mij en mijn kleintjes past. Wij hoppen tegenwoordig immers ook elk feestje af.
All Hail King Julien, een leuke, vlotte en grappige serie om tijdens de kerstvakantie een beetje warm van te worden! Nog twee nachtjes slapen…
Ik probeer mijn kinderen nu al een aantal jaar aan te leren dat ze niet te dicht op te tv moeten zitten. Zonder veel succes overigens. Want als ik ze er niet op heterdaad op betrap, dan kan ik aan alle vette vingers op mijn mooie platte tv wel zien dat ze er véél te dicht op hebben gezeten. Mijn dringende advies “Jongens, niet te dicht bij de tv zitten, dat is niet goed voor je ogen!” wordt compleet genegeerd!
Het voordeel van dichtbij de televisie zitten is dat je het dan allemaal veel beter hoort. Ik denk dat dat de reden is dat mijn kinderen beter naar de televisie luisteren dan naar mij.
Gelukkig zijn er tegenwoordig allemaal van die leuke educatief verantwoorde series op televisie. Zo spreekt mijn kleuter van vijf bijvoorbeeld al ‘vloeiend’ engels dankzij Dora en haar neefje Diego. En laatst hoorde ik mijn kleuter tot mijn grote verbazing tegen haar broertje zeggen “Niet zo dicht bij de televisie zitten, daar krijg je vierkante ogen van!”. In eerste instantie dacht ik nog dat ze eindelijk mijn advies ter harte had genomen, maar even later besefte ik me dat ik te term ‘vierkante ogen’ nog nooit gebruikt had. Nee, dit heeft ze natuurlijk van Abi geleerd…
https://www.youtube.com/watch?v=80UfdzgRD9U
Abi is een serie over een meisje dat in de Bijlmer woont. Elke aflevering gebeurt er wel iets dat haar bijzondere interesse heeft. Zelfs een deur verder komt ze al in heel andere culturen terecht en leert ze bijzondere mensen kennen. In één aflevering zegt haar vader dat ze niet te dicht bij de tv moet zitten, ‘daar krijgt ze vierkante ogen van’. Prompt komt ze bij een vriendje thuis waar iedereen graag tv kijkt en waar ze allemaal ‘vierkante ogen’ hebben…
Ja jongens, ga voortaan maar lekker dicht bij die televisie zitten, daar steek je tenminste wat van op!