Afbeelding: Shutterstock
Ik ben ooit begonnen in het boekje ‘Opgroeien in vertrouwen’ met de ondertitel ‘opvoeden zonder straffen en belonen’. Ik zag het helemaal zitten. Zo een opvoeding ging ik mijn kleintjes geven. Ik ging ze niet opvoeden, ik ging ze begeleiden in het vinden van hun eigen ik, zonder geschreeuw en te dreigen. Straffen en belonen kwamen daar ook niet in voor en beloningssystemen al helemaal niet!
Toen mijn eerste kleintje een babytje was, ging deze methode prima. Ik hoefde haar niet te straffen en te belonen. Ik hoefde haar alleen maar te voeden en te verzorgen. En lief te lachen. Maar opeens begint zo een baby te bewegen en altijd net de andere kant op als jij zou willen. Maar goed, je hebt in je achterhoofd dat je je kleintje wil begeleiden in haar eigen tempo van ontwikkelen, zodat zij kan worden wie zij werkelijk is. Klinkt mooi, vind je niet?
Maar toen kwam nummer twee en kreeg ik het drukker. Nog een kleintje om te begeleiden naar een waar en puur mensje. Nummer één begon wat verschijnselen van jaloezie te vertonen en ik vroeg me af hoe dat nou kon? Toch accepteerde ik het gedrag en probeerde ook hier mijn kleintje te begeleiden zonder het meteen af te straffen. Maar toen begon dat kleintje haar nieuwe broertje met het hamertje van haar hamertje tik spel op zijn hoofd te rammen, voor de tachtigste keer… En voor ik het wist zat mijn kleintje op de trap.
Nee, opvoeden zonder straffen en belonen was voor mij te mooi om waar te zijn. Maar beloningssystemen… Die hield ik buiten de deur.
Totdat mijn dochter epilepsie kreeg en daar medicijnen voor moest slikken. Na een week stiekem het medicijn door haar drinken te hebben gedaan, hebben we toch open kaart met haar gespeeld. Het stiekeme gedoe voelde niet goed en aangezien ze een lange tijd aan de medicijnen vast zou zitten, was het beter om de waarheid op tafel te leggen.
En daar was het dan. Het beloningssysteem. Als ze haar drankje (door haar drinken) in één keer opdronk, mocht zij een sticker plakken. Twee keer per dag, een hele week, met als beloning een klein cadeautje. En het werkte, het werkte verdomde goed! Mijn dochter kreeg haar medicijn en ik kreeg rust.
Ik ben nog steeds geen grootgebruiker van beloningssystemen. Laatst ontving ik er een aantal van Gastouderland waar het oog van mijn zesjarige op viel. Zij zag er wel wat in en dus ben ik weer overstag gegaan om een beloningssysteempje te beginnen. De afspraak was dat alledrie de kleintjes de héle nacht in hun eigen bed zouden slapen, twaalf keer. Toen ze de eerste nacht ook daadwerkelijk alledrie in hun eigen bed geslapen hadden, was ik toch een beetje beduusd. En overrompeld.
Was de oplossing nou zó simpel?