schoolreisje

Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?

Ik heb één kind op school, de zesjarige. Ze zit in groep 3. Dat betekent dat ze al vaker op schoolreisje is geweest. Altijd zonder mij, want ik had altijd een goed excuus. Dit jaar niet.

Toen de zesjarige mij smeekte om mee te gaan en de man voorstelde (in haar bijzijn) om vrij te nemen voor de andere kleintjes, kwam ik er echt niet meer onderuit. Even leek het er nog op dat ik toch een kans had, er waren meer ouders dan nodig. Dus er werd geloot. Je raadt het al, ik werd getrokken.

En oh, wat was de zesjarige blij!

Maar van alle nieuwe dingen leer je weer, want totdat ik meeging op schoolreisje wist ik niet…

– dat sommige kinderen een tas snoep mee krijgen alsof ze de avond ervoor Sint Maarten gelopen hebben. Ik ben verre van een anti-snoep moeder, maar mijn hemel! Hier heb ik echt met uitpuilende ogen naar gekeken. Sommige kinderen hebben op de heenweg al een kilo vreetwerk achter hun kiezen zitten.

– dat de liedjes nog precies hetzelfde zijn als 25 jaar geleden. Ik heb nog steeds een tante uit Marokko die komt. Hiephoi.

– dat meegaan met schoolreisje populair is onder de papa’s. Zeker de helft van de begeleiders in onze bus was papa. Mooi, dat weet ik dan voor volgend jaar.

– dat de kinderen van anderen net zo eigenwijs en irritant zijn als mijn kleintjes. Een geluk bij een ongeluk, zeg maar…

– door al die eigenwijsheid mijn kleintje niet de enige was die, na een paar waarschuwingen, toch in het water viel. Haar natte voeten maakten dat mijn zesjarige vond dat we acuut naar huis moesten. Desnoods ontvoerden we de buschauffeur. Het duurde even en het kostte me heel wat overtuigingskracht om haar te overtuigen dat ze echt verder moest lopen met natte voeten.

– dat de terugreis de airco het opeens niet meer doet in de bus. Als ik dat geweten had…

– dat de terugreis nog veel erger is dan de heenreis. Én ga nooit achterin de bus zitten! De juf wist dat, want die zei tegen mij: ‘ga jij maar achterin, ik kan daar niet zo goed tegen’. Nu weet ik waarom ze dat zei.

– dat de drukste kinderen (wellicht dankzij die 20 kilo snoep) altijd achter in de bus gaan zitten. Zoals ik al zei, dat wist ik niet (de juf wel).

– dat kinderen het nog steeds fantastisch vinden om bij terugkomst de grote verdwijntruc te doen. Wat zullen die papa’s en mama’s daar in stinken!

– dat die papa’s en mama’s zo druk met elkaar staan te kletsen, dat het ze helemaal niet opvalt dat de kinderen ‘niet’ in de bus zitten…

– dat ik mijn zesjarige niet gelukkiger kon maken, dan mee te gaan op schoolreisje! En het al met al eigenlijk toch best leuk was.