puber | Voormijnkleintje.nl

Mijn dochter werd op 11 juni jl. een 14- jarige. Het lijkt niet veel maar op die leeftijd is dat een ware overgang. Je voelt je als 14-jarige nog stoerder, groter, belangrijker, beter, soms onzekerder, mooier, lelijker maar vaak ook verward. Het is niet niks, 14 jaar! Je groeit de pan uit, hormonen gieren door je lijf, die lastige school, inclusief moeder, zeikt dagelijks aan je kop! Maar ondertussen verwacht je dat alles voor je gedaan wordt. En inderdaad, dat gebeurt ook.

Omdat ik een “gescheiden moeder” ben, moet je soms het feestje later vieren. In dit geval was het zo een anderhalve week later. Dochterlief is hieraan gewend en dit gaat gelukkig in goed overleg. Zoals het een hippe mams betaamt, maak ik tegenwoordig een uitnodiging met foto en deze gaat digitaal de rondte in. Uit ervaring van vorig jaar heb ik geleerd dat zo’n feestje gevierd wordt in 2 verschillende kamers. De puberkamer en de woonkamer, dit tot groot ongenoegen van mijzelf.

Omdat ik wat klein behuisd ben en in de regel de pubers toch niet in zicht zijn, heb ik dit jaar besloten het feestje klein te houden. Aan dochter het verzoek hetzelfde te doen met het uitnodigen van de pubers. Vorig jaar vond ik namelijk overal pubers terug, zelfs in mijn koelkast en dat exemplaar had ik nooit eerder gezien. Toen ik vroeg wat hij zocht, en dat de Cola bleek, ging ik hem subtiel voor en vertelde hem dat ik die wel wist te vinden. Get lost kid!

Eerlijk is eerlijk, het was dit jaar bescheiden, zelfs het aantal pubers. Maar nog steeds liep ik tegen het feit aan dat ze richting “puberkamer” gingen en je de pubers zelfs nauwelijks terugziet in de woonkamer. Dus de hapjes en drankjes werden in tweeën gesplitst.

Af en toe bij binnenkomst van visite is het, vind ik, noodzakelijk dat ze toch haar gezicht laat zien. Helaas is dat voor korte duur. Daar waar ik van dacht dat ik het nooit zou accepteren, moest ik met lede ogen toezien. Waarom? Omdat er geen enkele puber zit te wachten op “volwassen” praat. Ze willen zitten, hangen, liggen, in hun eigen muziek met hun eigen vrienden en vriendinnen met hun eigen eten en drinken. Praten doen ze nauwelijks en als ze dat doen alleen wanneer ze willen, of tegen en in hun Phone, hun levensader. En vraag je ze of het gezellig was? JA! Super! Met verbazing kijk ik ze dan aan of ze het menen, maar ook dat zie je terug bij een 14-jarige.

Niet snel maar toch wel, tevreden.

Nog vele vele jaren van gezondheid lieve Ro!

Liefs,
Mama Diana

Tiener

Een brief aan mijn Puberdochter

Diana

Lieve Puberdochter,

Als ik vraag of je je kamer wilt opruimen dan bedoel ik dat voor vandaag of uiterlijk morgen en niet voor volgende week. En als we dan toch eindelijk in de opruim modus zijn en ik de stofzuiger voor je klaarzet, ga dan niet nadat je de kleding hebt opgeruimd, tussendoor nog 3 uur lang op je bed series zitten kijken op je iPhone, zodat ik 200 keer mijn nek breek over dat zuigapparaat, we wonen namelijk al zo krap.

En lieve schat, hoe kan het toch dat als jij eten klaar maakt of snacks pakt voor jezelf dat ik de sporen in de keuken terug vind, bestek, boter, verpakkingen en restanten en je vervolgens als klein duimpje je sporen achterlaat naar je bestemming?

Wist je trouwens dat als je slaapt je je ogen dicht hebt? Waarom staan jouw tv en lampje dan altijd aan als ik even om het hoekje kijk voor ik ga slapen?

Wil je mij eens uitleggen hoe het komt dat jij meer hebt geleerd in die 13 jaar dan ik in mijn hele leven? En dat terwijl je pas in de 2e klas zit. Als ik je namelijk iets vertel of uitleg, weet jij het altijd beter.

Zoek voor mij ook eens het woord “ongerust” op in het woordenboek, wacht ik help je, ik heb het voor je opgezocht en dit is wat er staat: “on·ge·rust (bijvoeglijk naamwoord) 1. bezorgd, bekommerd”.

Dat was ik laatst namelijk toen je met het genereuze idee kwam om samen met een vriendin van 14 jaar, met de bus en trein naar de Efteling af te reizen. Jullie hadden zelfs al een hele route uitgestippeld. Stom! Wat vond je dat stom, dat je niet mocht. Thank God! heb ik je kunnen overtuigen en is het feest niet doorgegaan.

Mag ik je er trouwens aan herinneren dat die elastiekjes voor je beugel IN je mond horen en niet als confetti dienen als versiering door het hele huis? Toen laatst de ortho mij vertelde dat je al 30 maanden je beugel draagt in plaats van de afgesproken 24, kreeg ik een spontane flashback naar de huiselijke vloer en jouw bed en de versiering aldaar. Graag nog een paar maanden “doorbijten” en deze in je mond plaatsen.

Toch ben ik enorm trots op je lieve schat, want in deze hormonale verwarrende tijd weet je jezelf maar al te goed te redden. Sta je sterk op je benen en ben je de aller-leukste en liefste grote zus die er bestaat.

Liefs,
mama (Diana)

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Liefs Diana

Over knappe mannen die het daglicht niet kunnen verdragen

Diana

Het grootste deel van de dag, ofwel, bijna de hele dag, staat hier de teevee aan. Zet mijn puber dochter hem niet als eerste aan, vroeg in de ochtend (terwijl ze van alles doet, behalve teevee kijken), dan zet mijn kleine Prins hem wel aan. Die het liefst met zijn dekentje, onder het genot van een chocolademelkje, de dag begint met zijn filmpjes.

In de ochtend is hier niet zoveel aan de hand, want dan lossen broer en zus elkaar prima af en zijn het in de regel standaard tekenfilms die aan staan. Het probleem begint hier meer richting het einde van de middag. Dan ontstaat hier een gekibbel en een strijd over welke zender op mag. Het verschil in programma’s lijkt me duidelijk, want er zit ‘slechts’ 8 jaar leeftijdsverschil tussen Prins en Puber. Een ieder snapt dat ik de meest uiteenlopende tot soms irritante programma’s voorbij zie komen. Niet dat ik nog wat te vertellen heb hoor, want mijn teevee inclusief zenders mag ik pas beheren als het spul afdruipt naar bed.

Eindeloos en tot in den treure ben ik getuige van Ninja Turtles, Ben10, Star Wars rebels, Sponge Bob, Sam and CAT, Big time rush, Superhelden and more. Waar ik vroeger als kind een spaarzame 5 tot 10 minuten fabeltjeskrant, Bolke de Beer of Berenboot kreeg, krijg ik nu bij gratie 5 minuten journaal tussen de bedrijven door. Maar alleen als ik heel veel geluk heb.

Ik zelf houd van series en films kijken. Dit gebeurt uiteraard later op de avond met een beetje mazzel en wel echt alleen als het in het schema past. Het is namelijk gewoon als opvulling na mijn werk, kinderen verzorgen, boodschappen, koken, huishouden, column schrijven, Kids halen/brengen, ziekenhuis bezoeken, etentjes, sociale contacten en wijnen met vriendinnen. En om dan in de trant van series te denken aan het genre “jank en romantiek”, NO WAY! Dat dus niet. Wel houd ik van True blood, vampire diaries, walking dead, Dexter, Sons of Anarchy, Marvel en Tim Burton films en alles van Johnny Depp. Kort samengevat houd ik van hele knappe bloedzuigende seriemoordenaars die zich in een onwerkelijke fantasierijke sprookjeswereld het liefst per motor verplaatsen.

Een aparte maar aangename smaak van series en films. Dan komt vermoedelijk de geduldige en aan alle verplichtingen voldoende vrouw naar boven. Maar “Thank God”! heb ik mijn thuisfront achter me staan. Want als eindelijk alles even aan de kant geschoven is, ga ik met mijn voetjes omhoog in de relax stand en mag ik kijken naar knappe mannen in de meest fantastische outfits die het daglicht niet kunnen verdragen en zien hoe slechte mensen eindelijk hun verdiende lesje leren in werelden die gewoonweg niet bestaan. Kijken naar Superhelden die echt de wereld redden, sprookjesfiguren en fantasierijke wezens die alles neer kunnen zetten met alles eindigend in een happy end. Ik hou ervan.

Alles is natuurlijk fake en fictie. maar daar waar ik de zogenaamde “jank en romantiek” het liefste oversla, geloof ik wel in knappe prinsen en superhelden, ik heb er namelijk thuis zelf één.

Einde van de avond, teevee uit, op naar mijn eigen fantasierijke dromenland.

Liefs,
Diana

Columns, Kind, Liefs Diana

Moeder van een puber

Diana

Ik ben een moeder van een puber. Dat werd ik niet zomaar, dat heeft ongeveer een jaar of 12 geduurd. Je zou denken dat ik me dus goed kon voorbereiden, maar als het er eenmaal is dan is het er ook in eens. Ik schepte ooit op dat ik een super makkelijke en vooral brave dochter had en kon me niet voorstellen dat zij net zo een puber zou worden als IK was! Maar niets in minder waar. Dat lieve, verlegen, rustige meisje is uitgegroeid tot een goed gebekte, altijd het laatste woord hebbende, 100% puber. Voordeel van deze puber is dat ze uitslaapt, yes! Dat vroege opstaan is tijdens de pubertijd helemaal voorbij. Slapen schijnt een positief effect te hebben op de hersenen, dus in de weekenden stoor ik haar niet! Maar als ze dan wakker is, ligt ze nog uren lang op bed. Of verplaatst ze zich in het uiterste geval van bed naar bank, waar doctor Tablet en mister iPhone binnen handbereik liggen. Ideaal zou je denken. Maar dat luie gedrag is niet helemaal hoe ik het graag zie.

Rommel is haar middle name. Ik zelf ben ook geen Miep Kraak van de huishouding, maar zelfs ik kan me mateloos storen aan het spoor van jassen, schoenen, kleding, make-up, opladers, de stijltang en niet te vergeten de verpakkingen van alles wat er half liggend naar binnen wordt gewerkt aan consumptie.

Na zo een 30 keer vragen of ze haar kamer opruimt, gaat ze er als een tornado doorheen. ‘Top!’, denk ik dan, ‘Eindelijk!’. Tot ik een kijkje neem en er altijd een berg kleding ligt waar ik me van afvraag waar ze dat in vredesnaam zo snel vandaan heeft getoverd. Wat ze doet met die berg kleding? In-de-wasmand-natuurlijk! Dat ruimt zo lekker op, voor haar. FOUT! Orders van deze moeder, stuk voor stuk bekijken of het daadwerkelijk gedragen is, of dat het tijdens het kleding uitzoeken niet gewoon is neergekwakt. Want ze denkt “dit wil ik niet aan vandaag” en het wordt vervolgens als een zielig vodje op de grond afgedankt. Ik heb wel hobby’s maar “de was doen” staat niet op de kaart.

Ik denk ook dat mijn puber ineens iets heeft onontwikkeld, namelijk het stukje “licht uit doen”. Waar ze gaat of waar ze staat, overal brandt licht. Zelfs als ik denk dat ze nog steeds in de badkamer staat, omdat daar nog licht brand, ligt ze al lang en breed in bed, uiteraard met het licht aan. Het schijnt niet makkelijk om dit op te slaan in haar puberbrein, want als ze ’s ochtends naar school gaat staan alle lichten nog aan waar zij zich heeft bewogen en zelfs de teevee maakt niet genoeg indruk om uit te zetten.

Ik heb al het nodige gelezen over het “puberbrein“, maar nog niet genoeg vrees ik. Dat ze vergeetachtig zijn heeft ook weer zo zijn verklaringen, maar hoe komt het dan toch dat ze NOOIT haar iPhone vergeet!

Mijn puber? I love her

Liefs,
Diana

Kinderen, Liefs Diana

Kleuter en geklets

Diana

Kleutergeklets

Naast een eerder besproken puber met “pubertaal”, welke niet veel woorden bevat, hebben we hier natuurlijk ook nog een kleuter rondstruinen. Deze lekkere kletskous is zijn woordenschat aan het ontdekken en vooral aan het uitbreiden. Ik kan met een gerust hart zeggen, hij is goed bij de tijd en flink op weg. Hij leert woorden van zijn zus, televisie, van ons en hier en daar een medische term schuwt hij niet.

Ik zelf kan zeggen dat ik aardig kan ouwehoeren. Zoals mijn vriendin het schetst, praat ik tegen iedere stoeptegel. Ik heb natuurlijk mijn schaarse stille momenten maar op een feestje of met vriendinnen klets ik 5 kwartier in een uur. Door mijn turbulente drukke bestaan heb ik altijd wel wat te vertellen en meestal vol enthousiasme. Zo niet dan trekken we gewoon iets uit de oude doos, daar zit nog genoeg gesprekstof in voor een avondvullend programma, of tig. Het zit denk ik de genen, want ik heb lekker kletsende ouders en mijn opa was een ware kampioen in ouwehoeren.

Blijkbaar is dit iets wat in een bepaalde lijn voortzet, want wat mijn puber te weinig heeft zet mijn kleuter gewillig door. Ik betrap me er soms zelfs op dat, wanneer hij zoveel praat, mijn gedachten soms even wegglijden… Mama! Oeps. Een reeks van vragen stormen op me af. Zo ongeveer 300 keer per dag roept hij mama, daar hoor ik overigens maar een kwart van. Wat doe je? Wat staat daar op tv? Hoe laat is het nu? Waarom doe je dat? Is het nu ochtend of nog nacht. Wat betekent dat? Hoe moet dit? En bij iedere reclame op tv hoor ik dat hij dat ook wil hebben, wat bijna onmogelijk lijkt. En als ik er zelf een woord uitfloep dat hem geleerd is niet te gebruiken, word ik gecorrigeerd door mijn eigen 5 jarige. Oei!

Dit praten begint overigens al in de ochtend wanneer mijn prinsje binnen loopt met een “goede morgen, ik ben wakker mama” en vervolgens vraagt of ik zijn dekentje om wil doen, zijn drinken kom brengen en een tekenfilmpje op wil zetten. Dit alles in één adem. En zo geschiedde, iedere ochtend. De momenten dat hij naar school gaat zijn schaars, dus alles kan bij hem in de relax modus. Op dat moment is hij wel even rustig. Dan laadt hij zijn batterij op om vervolgens zijn stembanden een goede voorbereiding te geven voor de rest van de dag. Dit gaat door tot bedtijd zich aan dient, want dan wil hij eigenlijk nog wel even “rustig” spelen met zijn Playmobil boot of gooit hij snel nog even zijn bak met hotwheels om, krijgt hij trek of dorst, ja ook deze truc gebruikt hij voor zijn momentje rust. Maar ook dan ben ik de beroerdste niet.

Maar hoe heerlijk is het om dat kleine stemmetje te horen kletsen, honderduit. Want uiteindelijk is het ’s avonds, wanneer hij slaapt, toch best behoorlijk STIL.

Dan verlang ik weer naar “goede morgen mama, ik ben wakker, mag ik mijn dekentje, drinken en een tekenfilmpje?” YES!

Liefs,
Diana

Liefs Diana, Overige

De man met de hamer

Diana

Na mijn introductie van vorige week, waren de reacties en likes overweldigend. Ik had niet verwacht dat zoveel mensen zo enthousiast zouden reageren. Een oplettende kennis zag dat ik in mijn intro mezelf had vergist in mijn leeftijd. Want laten we eerlijk zijn, wanneer vertel je nu eigenlijk je leeftijd?! Daarover nadenkend, zelden. Een geboortejaar opgeven onder een formeel stuk is het ergste wat je kan gebeuren.

De schade op het net was snel hersteld dus het viel men niet op. Maar die leeftijd! Het liet me niet los, hoe kan mij dit nu gebeuren? Ik! Ik, die altijd haar verhalen dubbel controleert en dan nog eens…… Ahum… toch proberen los te laten. Grappig is dat ik een dag later meteen geconfronteerd werd met dezelfde leeftijd. Ik ging met mijn puberdochter, mijn vriendin en haar puberdochter een hapje en een drankje halen. Gezellig! Lekker proosten en heerlijk een avondje vullen met alles waar we van genieten. Na deze gezelligheid zijn we nog even een afzakkertje gaan halen bij vriendin thuis. Praten tot in de kleine uurtjes en dan voel je dat ergens die vermoeidheid toe slaat. Zucht… daar waar ik een aantal jaar geleden nooit bij stil stond, herinnert de man met de hamer mij er nu regelmatig aan.

Dochterlief bleef bij vriendin overnachten en een paar uur later ben ik naar huis gegaan. Eenmaal thuis nog even acclimatiseren, heerlijk op mijn geweldige hoekbank die ik op dat moment het allerliefst tot bed bombardeerde. Daar waar de klok een uur achteruit ging en ik mezelf met moeite uit diezelfde geweldige bank hees om mijn bed in te duiken. Toen ik een laatste keer op de klok keek, bleek dat de tijd dat ik naar bed ging dezelfde tijd was dat ik thuis kwam.

Een paar uur later moest partner naar zijn werk, zodat mijn kleine Prinsje, die dezelfde bank als “troon” gebruikt, binnen braaf zijn filmpje zat te kijken en vroeg of mama bij hem kwam zitten. Dat gevoel, ja echt, dan word ik eraan herinnerd dat ik echt 43 jaar ben. Ik heb mezelf uit mijn bed gehesen en vervolgens rijkelijk gevuld met cafeïne om mezelf wakker te krijgen en nog belangrijker, te houden. Er is die dag niet veel activiteit in huis geweest, lang leve samen spelen op de WII.

Dit weerhoudt mij er overigens niet van om een volgende keer weer aanwezig te zijn op een feestje, etentje of willekeurig gezellig avondje. Alleen de dag erna is leeftijd voelbaar.

Ik zou graag eens een goed gesprek willen voeren met “de man met de hamer”.

Liefs, Diana

Liefs Diana, Overige

Even voorstellen: Dit is Diana!

Diana

Een leuke introductie… ja dat is in eens best lastig als je er een moet schrijven!

Ik begin natuurlijk met mezelf. Ik ben Diana, 43 jaar. Moeder van dochter Robin van 13 jaar, een levenslustige, vrolijke meid(lees: puber). En zoon Mace van 5 jaar, een opgewekte kleuter, die uiteraard alles van puberzus over neemt (lees: Prinsje). Ik woon samen met partner Maik, vader van Mace, en laten we hond Summer vooral niet vergeten. Helaas, haar haren en springveer zorgen ervoor dat dat ook niet gebeurt.

Ik werk 4 dagen per week, sport een beetje en probeer vooral ook tussendoor te genieten met wat vriendinnen. Zoon Mace is ernstig ziek, zodat ons leven op dit moment vooral in het teken staat van ziekenhuisbezoeken. Tussen alle ziektedagen en opnames door proberen we vooral ook te genieten!

In mijn column wil ik vooral schrijven over de leuke dingen in het leven, mijn bezigheden maar ook gewoon de dagelijkse dingen die iedereen in het leven bezig houdt.

Laten we zeggen dat ik beslist geen saai leven heb en wel van een dosis humor houd en vooral wil uitdragen dat, hoeveel tegenslag het leven ook kan brengen, je nooit moet vergeten te genieten en optimistisch te blijven!

Liefs Diana