Eén van de vele mooie momenten in het leven van een jonge papa is als de kleine leert praten. De eerste keer dat je kind ‘papa’ zegt vergeet je nooit meer.
Uit onderzoek is gebleken dat door veel met je baby te communiceren door middel van het ‘babytaaltje’ kinderen sneller en beter leren praten. Nu ben ik zelf niet zo van dit overdreven babytaaltje, en heb ik dit in de jonge jaren van mijn zoon ook niet veel toegepast. Tegenwoordig verzucht ik wel eens dat ik wilde dat hij helemaal niet had leren praten. Het probleem is dat als ze éénmaal het praten onder de knie hebben, ze er ook nooit meer mee stoppen. De mond van mijn zoon staat werkelijk nooit stil (tenzij hij slaapt, eet, of filmpjes op de iPad kijkt). Continue de vragen ‘waarom?’, ‘welke?’, ‘wie?’, ‘hoe?’, en maar doorvragen en doorvragen… Lees meer
Hoe was het op school? Goed.
Er was een tijd dat mijn kinderen ALLES vertelden. Op elke vraag hadden ze een antwoord. Meer dan ik aankon. Van elke poep en elke scheet maakten ze zo’n uitgebreid verhaal dat ik óf heel veel koffie nodig had om wakker te blijven tijdens het aanhoren van hun geratel. Of ik had wijn nodig om het monotone gedreun in mijn hoofd te verdoven.
Wat mis ik deze tijd. Want wanneer ik mijn kleintjes nu wat vraag, krijg ik een doffe blik en een zeer kort antwoord. Soms gaan zelfs alleen de schouders maar omhoog. Ze weten niets meer over hun leven te vertellen, ook niet wanneer het zich nog geen vijf uur eerder afspeelde. En de lange verhalen, daar moet ik echt op wachten totdat ze er aan toe zijn om iets te vertellen.