“Mama, ik heb hier het wondje niet op mijn kin”, zegt mijn zoontje terwijl hij op zijn schoolfoto kijkt.
Inderdaad, het rode verse litteken op zijn kin is op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Ik check het nog even op de klassenfoto die dezelfde dag gemaakt is en ja hoor, daar is toch duidelijk een rood litteken te zien op zijn kin. Ze hebben gewoon zitten photoshoppen op de (portret)schoolfoto!
Waarom gaat de schoolfotograaf zitten photoshoppen?
Wanneer ik mijn huis laat taxeren, gaat de taxateur mijn huis toch ook niet hier en daar een likje verf geven om het er beter uit te laten komen? Het is zoals het is en zo is het ook met kinderen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen photoshoppen. Het gebeurt overal, in de bladen en reclames, niets is wat het lijkt en ik vind dat prima.
Op zich heb ik zelf ook niets tegen een ‘filtertje eroverheen gooien’, ik gebruik ze in mijn Instagram ook regelmatig. Maar rode plekken en littekens wegpoetsen, ongevraagd notabene, daar heb ik wel een beetje moeite mee. Ik wil niet dat mijn kinderen het gevoel krijgen dat er iets lelijks in hun gezicht zit, wat het beste weggepoetst kan worden. Het is zoals het is, ze zijn zoals ze zijn, puur. En bepaalde dingen horen bij een bepaald tijdperk. Bij de ene schoolfoto missen ze één tand, bij de volgende hebben ze een compleet fietsenrek en bij weer de volgende hebben ze veel te grote tanden voor een veel te klein bekkie.
En zo kan dat ook voorkomen met littekens, of waterpokken. Het ene jaar is het vers en rood, het volgende jaar is het misschien al iets minder zichtbaar. Maar het is er wel, is dat erg? Ik vind van niet!
Hoe ver gaan we?
Dat we leven in een tijdperk waar (je kan doen alsof) je Pinterest perfect door het leven gaat, dat weten we inmiddels allemaal. Maar hoe ver gaan we in het perfectioneren van onze plaatjes? Gaan we straks de bolle wangen ietje laten inslinken? Gaan we tanden erbij plakken? Gaan we de neusjes en de voorhoofden shapen? Knippen we gehele armen af om ze vervolgens op de verkeerde plek terug te plakken? Want dat het photoshoppen van een schoolfoto niet voor het eerst en niet alleen bij deze fotograaf gebeurt, daar weet mijn collega Joyce alles van.
Waar ligt de grens?
Wat mij betreft zijn de schoolfoto’s gewoon met kindjes precies zoals ze zijn, zoals ze er ook mogen zijn. Want roepen we niet altijd met z’n allen dat ieder kind uniek is?
En bovendien het gaat hier om een freaking schoolfoto, geen glamourshoot voor de cover van de Voque!
Afbeelding: Shutterstock