peuter | Voormijnkleintje.nl

Hoe vaak ik dit de afgelopen week wel niet gezegd heb, is niet op één hand te tellen. Mijn peuter wordt bijna vier en gaat dus ook bijna naar school. En ja, ze is klein.

In het ouderschap lijkt het altijd wel een dingetje te zijn. Tegen forse baby’s wordt luidkeels “Wow! wat is hij groot!” gezegd, en tegen smalle en kleine poppetjes van bijna vier “Wow, wat is ze klein!”.

Het gaat niet bewust, daar ben ik van overtuigd, ik hoor het zo uit mijn eigen mond floepen. Maar nu ik het tig keer gehoord heb de afgelopen tijd begin ik er een beetje gefrustreerd over te raken.

Verbazende blikken en de vraag “is ze echt bijna vier, ze is nog maar zo klein?” met vraagtekens in de ogen. Ja ik sta je niet te fucken, ze is gewoon écht bijna vier!

Het is niet eens zozeer dat ik me gekwetst voel (tenzij je gaat zeggen dat ik haar meer te eten moet geven ofzo), maar mijn bijna kleuter heeft ook oren. En de afgelopen tijd heeft ze “wat is ze klein” iets te vaak gehoord. Lees meer

Kerst, Kinderboeken

6x de leukste kerstboekjes voor peuters

Pauline

We hoppen van de ene baard, in de andere baard. En dat is wel even omschakelen voor de kleintjes, want die man met baard was toch weer vertrokken naar Spanje? Om de peuter een beetje te helpen met de switch, heb ik een aantal kerstboekjes opgezocht die de veranderingen misschien een beetje gemakkelijker maken.

Of niet… Nou ja, dan zijn het gewoon leuke boekjes om voor te lezen aan je kleintje.

Lees meer

Kinderen, Wat je niet wist

5 feitjes voor een ouder van een kind met een sterke wil

Pauline

Waarom doet ze niet gewoon even wat ik vraag? Gewoon meteen. Zonder te zeuren, zonder weerwoord. En dat niet alleen bij de vraag of ze even haar rommel opruimen wil. Nee bij elke-freaking-vraag die ik stel.

Praat ik Chinees? Praat ik tegen de muur? Of negeert ze me gewoon volledig?

Ze is zelfverzekerd, ze weet wat ze wil en dat is meestal niet wat ik wil. Ze zou Obama van zijn ’troon’ stoten als het gaat om leiderschapskwaliteiten.

Herkenbaar? Gefeliciteerd (of zoiets), je bent een ouder van een kind met een sterke wil. En hier heb ik vijf feitjes voor je.

Feitje 1. Het kan hem of haar vrij weinig schelen wat jij denkt. Dus jij vindt dat hij met het kerstdiner die strik om moet? Leuk gedacht, gaat niet gebeuren. Dus jij vindt voetbal wel een leuke sport voor hem, omdat alle vriendjes er ook op gaan? Dan ga je lekker zelf een potje voetballen met die vriendjes, hij gaat liever op judo. Wilskrachtige kinderen gaan hun eigen weg en je kunt ze dat het beste ook maar laten doen. Eigenlijk is het een prachtige eigenschap, want ze laten zich niet beïnvloeden. Lees meer

Kinderen, Wat je niet wist

Wat er zich afspeelt in mijn kleintjes hoofd, de eerste vier minuten van de dag

Pauline

Afbeelding Shutterstock

Een tijdje geleden schreef ik hier wat er zich allemaal in mijn hoofd afspeelt, de eerste vier minuten van de dag. Een moederbrein dat dag en nacht aan het werk is. Nu ben ik niet de enige met een 24-uurs werkend brein. Ik verdenk mijn kleintjes ook van deze gave. Zo werd mijn peuter onlangs wakker met exact de woorden: “wat nou weer?”. Dat is toch best wel een teken van onrust in je hoofd.

Naast wat er zich afspeelt in mijn hoofd, de eerste vier minuten van de dag, leek het me leuk om wat er zich afspeelt in mijn kleintjes hoofd, de eerste vier minuten van de dag op te schrijven.

Maar aangezien ik (nog steeds) geen gedachten kan lezen, vermoed ik dat dit zich in het hoofd van mijn kleintje afspeelt, de eerste vier minuten van de dag. Lees meer

Kind, Spelletjes

Review: Eendjesdans

Pauline

Je zult het misschien niet geloven, maar Sinterklaas en Kerstmis liggen alweer op de loer. En omdat je nog niet genoeg wordt doodgegooid met extra dikke speelgoedboeken en reclames op tv, kun je de komende periode regelmatig een review van een spelletje of een stuk speelgoed op Vormijnkleintje.nl verwachten. Gewoon, omdat we graag willen dat je zeker weet welke spelletjes en speelgoed je voor je kleintje in huis haalt.

Vandaag beginnen we met een spel voor de allerkleinsten: Eendjesdans van Goliath Games.

Eendjesdans bestaat onder meer uit een vijvertje en twaalf gele eendjes. Doel van dit geheugenspel is om als eerste drie eendjes met jouw symbool uit de vijver te vissen en dat terwijl de eendjes er vrolijk op los kwaken.

Om de vijver te laten draaien heb je twee AA batterijen nodig. Deze zijn niet inbegrepen, maar gelukkig hebben we tegenwoordig een voorraadje batterijen klaarliggen. Iets met misgrijpen in het verleden. Voordat je de eerste keer kan spelen, moet je ook nog alle oogjes en de vier symbooltjes opplakken. Tip: voor het beste resultaat doe je dit zónder peuters.

Als alle voorbereidingen getroffen zijn, kan het spel beginnen. Elke speler kiest eerst zijn eigen symbool, dat je zojuist op de onderkant van de eendjes heb geplakt. Druk vervolgens op de oranje knop in het midden van de vijver. Dan begint er een monotoon motortje te draaien en hoor je voortdurend kwak kwak. Om de beurt pak je een eendje en kijk je op de onderkant naar het symbool. Bij het juiste symbool mag je het eendje houden, anders gaat het terug in de vijver. Het terugzetten is voor een peuterhandje een hele uitdaging, aangezien de vijver gewoon door blijft draaien. Dit kan een eendenopstopping veroorzaken. Een mogelijkheid is natuurlijk om even op de oranje knop te drukken en de ronddraaiende vijver even stop te zetten. Of je ziet het als een oefening oog-hand-coördinatie.

Het spel is afgelopen als een van de spelers de drie eendjes met zijn of haar symbool uit de vijver heeft gevist.

Zoals je ziet, een 7-jarige heeft wat uitdaging erbij (haar DS) nodig. Maar de peuter blijft ronde na ronde doorspelen. — De 7-jarige is wat sneller uitgekeken en richt zich al snel weer op haar DS. Maar de peuter blijft ronde na ronde doorspelen.

Het spel is genomineerd voor Speelgoed van het Jaar 2015, terecht? Jaaaa! Aldus mijn peuter.

Simpel spel, maar voor peuters een groot plezier.

Adviesprijs: € 19,99 – Bestellen >>

Ja papa, Kinderen

De wasstraat

Arno

Vond jij het als kind ook zo geweldig om door de wasstraat te gaan? Met je neus tegen het raam gedrukt, zag je hoe het schuimende water langzaam de auto bedekte. Dan was het wachten op de borstels. Als die dan eindelijk langzaam begonnen te draaien en bulderend op de auto afkwamen, dan werd het toch ook wel een beetje spannend…

We waren met z’n allen onderweg naar huis en kwamen praktisch langs de wasstraat. Het was echt weer eens tijd om de auto te wassen en omdat ik dacht de kinderen er een plezier mee te doen, besloot ik de kleine omweg even te maken.

Daar was de kleuter het niet mee eens, terwijl we al in de wasstraat stonden, met drie auto’s achter ons, gaf ze aan dat ze echt niet de auto wilde wassen. “Nee, daar moest ze zo van plassen”, was het argument dat vanaf de derde zitrij naar voren geworpen werd. Maar we konden geen kant meer op, dus haar argument mocht niet baten.

Terwijl de auto onder een laag schuim bedekt werd, begon het gezicht van de kleuter steeds meer te betrekken. Toen ze in huilen uitbarstte, lieten we haar door de auto over de tweede zitrij naar voren klimmen, waar ze tussen haar broertje en zusje in weer langzaam bedaarde.

Nu was het de beurt aan de peuter. Ondertussen was de auto al omringd door borstels en zagen we hoe hij een steeds bedenkelijker gezicht trok. Hij durfde niet meer uit het raam te kijken, maar hield vanuit zijn ooghoeken de borstels gespannen in de gaten. Die kwamen steeds dichterbij en we konden de angst van zijn gezicht aflezen. Dit vond hij helemaal niet leuk. Uiteindelijk barstte ook hij in huilen uit.

Terwijl we hem troostten, keek de dreumes wat argwanend en verward uit het raam. Waarom moesten broer en zus zo huilen om die borstels? Moest ze hierin meegaan, of was dit wel leuk? Ze wist het niet zo goed. Voor ze haar beslissing kon nemen, waren we aan het einde van de wasstraat, waar de “dansende zemen” de auto afdroogden en vrolijk uit leken te zwaaien.

Ik had mijn beslissing ondertussen wèl genomen: volgende keer weer lekker alleen door de wasstraat!

Afbeelding: Shutterstock

Columns, Kind, Wat je niet wist

Ik ben drie en ik heb de regie! Ik ben zeven en ik pik dat nie!

Pauline

Broers en zussen. Broers en broers. Zussen en zussen. Het kan zo leuk zijn. Maar ook zo vermoeiend. Zeker voor een zevenjarige ‘oudste’ met een driejarige ‘jongste’.

Als oudste heb je namelijk een aantal eigenschappen waar je in principe weinig tegen kunt doen, je krijgt ze gewoon als cadeau erbij. Zo zijn oudste kinderen vaak de leidertypes en hebben zij standaard de regie in handen. Regie als het op spelen aankomt, wie de afstandsbediening in handen heeft of wie waar zitten mag.

Maar dan is daar opeens je zusje van drie die stevig met haar armpjes in haar zij vertelt dat ze écht niet gaat doen wat jij zegt. Dan sta je toch wel even gek te kijken als zevenjarig opperhoofd. In eerste instantie is het nog schattig en denk je als grote zus nog, laat maar gaan, ze trekt wel weer bij…

Maar kindjes van drie, willen ook de regie. En niet voor even, maar de rest van hun leven.

Zo, ben ik even lekker op mijn rijmelarij toer.

Kindjes van drie willen hun eigen weg bepalen. Wil jij even snel een boodschapje doen, vergeet het maar. Vind jij dat het tijd is om op te ruimen, begin dat maar ver van tevoren voorzichtig aan te kondigen, want ‘meteen’ en ‘even snel’ komt niet in hun toneelstuk voor. De regie in handen willen hebben gaat zelfs zo ver dat de driejarige bij het rode stoplicht heel hard GROEN gaat roepen.

Een toneelknecht van de grote zus is het laatste wat een driejarige wil zijn. En dan is zo een driejarig zusje helemaal niet zo schattig meer. Als je namelijk tijdens een verjaardag een voorstelling wilt geven, zoals zevenjarige dat doorgaans doen, en je driejarige zusje de regie overneemt, dan is dat natuurlijk bloedirritant.

En met twee regisseurs in de stoel wordt zo een voorstelling al snel een open podium voor een dramatische improvisatie.

Ik ben drie en ik heb de regie?! Ik ben zeven en ik pik dat nie!!

Afbeelding broer en zus: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

Wat ik zie en wat zij ziet… Twee totaal verschillende dingen

Pauline

Ken je deze nog? Wat ik zeg en wat zij hoort…

Ik heb haar nog steeds. Het meisje dat volledig haar eigen gangetje gaat, haar eigen plan trekt. En het is nog steeds zo dat als ik iets zeg, zij iets totaal anders hoort. Echt waar. Het is nog steeds onverklaarbaar.

Naast dat ze iets compleet anders hoort dan dat ik zeg, ziet ze ook hele andere dingen dan dat ik zie.

Ik zie namelijk een rommelige slaapkamer vol met papier, en ander speelgoedzooi, een verpeste muur met tekeningen van stift en een vloer waar niet over gelopen kan worden zonder een blokje lego in je voet te nagelen.

Zij ziet een gezellig kamertje waar ze uren in kan spelen, want er ligt genoeg en waar ze haar creativiteit kwijt kan op de muur. Ze ziet een paadje tussen al haar geliefde speelgoed, waar ze overheen kan om in haar bed te kunnen komen.

Ik zie een moeder die wanhopig ‘nee’ aan het schudden is.

Zij ziet een moeder die het een uitstekend idee vindt.

Ik zie een huishouden dat ontploft is. Een berg was waar een week voor nodig is. En een toilet wat geen 5 minuten schoon kan blijven.

Zij ziet een huis waar ze woont en waar ze zich thuis voelt. Een berg was waar ze haar lievelingsjurkje tussenuit kan plukken en een toiletpot die met je knuffelen kan… Waarom??

Ik zie een bord macaroni met kaas en komkommer. Niet echt iets om trots op te zijn.

Zij ziet haar lievelingseten.

Ik zie een gat in haar legging en een verwassen jurkje.

Zij ziet haar lievelingsjurk met comfortabele legging.

Ik zie een bank die ooit bakken met geld heeft gekost en waar nu de penstrepen op staan en gaten in vallen.

Zij ziet een bank waar ze op kan zitten. En soms op kan springen. En soms op geknoeid kan worden.

Ik zie een hond die elke dag een portie terreur moet incasseren.

Zij ziet het perfecte speelmaatje waarmee ze knuffelen kan en eindelijk iemand om de baas over te spelen.

Ik zie een moeder in de spiegel met wallen tot op haar knieën en met haar haar in een staart. Of knot. Elke dag.

Zij ziet haar moeder.

Ik zie een moeder die het soms behoorlijk verprutst.

Zij ziet haar moeder die van haar houdt.

Hoop ik.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

Monsterlijke peuters… van een ander

Pauline

We zitten weer lekker in het ritme. Kleintjes naar school, peuter haar rust weer terug, de hond kan weer normaal rondlopen zonder dat er elke meter aan haar poot getrokken wordt, voor een dikke (voor haar onplezierige) goedbedoelde knuffel weliswaar, maar toch denk ik dat ze dat niet héél erg mist en ik kan mezelf zo nu en dan weer eens horen denken.

Ook de, bij mijn peuter, nogal populaire knutselclub is weer van start gegaan. Voor wie denkt ‘oh my god, een knutselclub, serieus?’, ja die gedachte klopt wel een beetje. Een hok vol met iets te hard pratende, over elkaar heen vallende, maar oh zo lieve peutertjes, met als één doel: knutselen oftewel wat door kinderhandjes gesmeten glitter- en verf opvangen op een blaadje. En dat vervolgens een vogel noemen. Of een zon.

Anyway. Peuters dus. Onderdeel van mijn ‘guilty pleasure’.

Want iedereen heeft dat, een guilty pleasure. Voor de één is het het foute uur op de radio. Voor de ander is het een enorm stuk cheesecake tijdens een quinoa dieet. Voor mij? Voor mij is dat het kijken naar andermans peuter die zichzelf even volledig verliest in zijn eigen krankzinnigheid. En er is geen betere plek om dat te doen op de knutselclub.

Nu kun je twee dingen denken.
1. Wat een rotmens! Maar stiekem heeft ze wel een beetje gelijk.
2. Inderdaad! Hoe fijn is het dat als je aan winkelen bent en je een krijsende peuter hoort, je niet hoeft in te grijpen. Wat een ongepast en onaardig gevoel, maar wat een vreugde komt er direct als een wervelstorm overheen. Je hoeft er niks mee! Alleen toekijken en eventueel wat troostende blikken toewerpen. Verder nada, niks, helemaal niets!

En zo gebeuren dat soort taferelen ook regelmatig bij de glansrijke knutselclub. Peuters van een ander met doodnormale, of soms een tikkie overdreven, peutertrekjes. En als die trekjes dan uit de hand lopen, geeft het je gewoon een lekker goed moedergevoel, want het gebeurd ook bij een ander. Ook al heeft je eigen krijskuiken nog geen 5 minuten eerder een soort gelijke instorting gehad, welke je met omkoping hebt weten te sussen.

Ja die guilty pleasure van mij. Ik zou er bijna notities van maken. Want wat kunnen sommige moeders, ondanks de hoge decibellen, toch creatief nadenken om hun kleintje te temmen. Daar kan ik wat van leren. Maar het allermooiste aan mijn guilty pleasure is dat je weer bewust wordt dat je niet de enige moeder bent met een lief klein mensje dat zich binnen no-time kan ontpoppen tot een monsterlijk wezen.

Kinderen, Uit met je kleintje, Uitstapjes

Disneyland aanraders volgens mijn kleintjes

Pauline

Wat vond jij het leukst? Wat vond jij het engst? Op de terugreis naar Nederland vanuit Disneyland waren dit de meest gestelde vragen. Mijn kleintjes raakten niet uitgesproken over bepaalde attracties. Maar welke vonden ze dan het leukst? En in welke attractie zie je mijn kleintjes niet meer terug?

De Disneyland favorieten van mijn 7-jarige

Mijn dochter is een achtbaanjunkie, een adrenalinemonster eerste klas. Ze gaat geen looping uit de weg en het kan haar niet hard genoeg gaan. Het is dus ook niet zo heel gek dat haar favoriet een achtbaan is. Ze kan alleen niet kiezen tussen de Big Thunder Mountain en de Rock ‘n’ Roller Coaster starring Aerosmith.

De Big Thunder Mountain staat in het Disneyland park en gaat niet over de kop, maar maakt wel knetter veel herrie. De Rock ‘n’ Roller Coaster starring Aerosmith bevindt zich op het Walt Disney Studios park. De achtbaan schiet alle kanten op, gaat meerdere malen over de kop en gaat gepaard met hard rock muziek (wat ik persoonlijk nog wel behaaglijk vond).

Een beetje nerveus is de heldin van te voren wel. Ze weet namelijk niet zo goed wat ze verwachten moet en vraagt dan ook of ze mag gillen en eventueel mag huilen. Uiteraard mag dat, we zijn in Disneyland, Let it go, Let it goooo. Maar achteraf blijkt bij beide attracties dat ze er geen genoeg van kan krijgen.

Afbeelding: Disneyland

De Disneyland favorieten van mijn kleuter

De kleuter moet het adrenalinemonster in zich nog even ontplooien. Hij houdt het liever wat rustiger allemaal. Na een ritje in Big Thunder Mountain was hij er ook meteen van overtuigd dat dat niet zijn ding is. Hij is meer van de fantasiebeleving. Je verplaatsen in een personage. Neem bijvoorbeeld Peter Pan’s Flight en Ratatouille, een klein avontuur in een compleet andere wereld. Met een bootje door Nooitgedachtland vliegen als PeterPan himself. Met als bonus dat Kapitein Haak staat te balanceren bovenop een krokodil, dat is voor een kleuter een machtig momentje. Ratatouille geeft met zijn 3D een compleet nieuwe dimensie aan een attractie. Binnen no time zit je volledig in de rol van een ratje op de vlucht.

Afbeelding: Disneyland

De Disneyland favorieten van mijn peuter

Ondanks dat de temperatuur bleef stijgen in Disneyland, daalde het niveau van mijn peuter weer naar de ijskoude temperaturen van Frozen. Het kon natuurlijk ook niet uitblijven. Deze zomer is het de coolste zomer ooit in Disneyland. En dat brengt me ook meteen bij de favoriet van mijn peuter: De “Frozen sing-along” show. Tijdens deze show komen de welbekende liedjes aan bod met als klap op de vuurpijl ‘Let it gooooo’. De show wordt gespeeld in het Frans en het Engels, maar dat zal de peuter niet deren, de show is zo interactief dat er zoveel te beleven en zien valt, dat de taalbarriere geen invloed lijkt te hebben. Zij heeft haar twee grootste heldinnen op het podium zien zingen. In Disneyland nota bene!

Waar je mijn kleintjes (voorlopig) niet meer in ziet

Ondanks alle achtbanen en adrenalinemonster dat de 7-jarige is, was dit haar reactie na een ritje in de Tower of Terror: ‘Dit is echt het engste wat ik ooit gedaan heb.’ En aangezien de kleuter boven de 102cm uitkomt, ontkwam hij ook niet aan een ritje Tower of Terror. Maar het is duidelijk niet voor herhaling vatbaar: ‘Nee, nee, hier wil ik echt niet meer in. Nee. Nooit’. En op aanraden van de kleuter moet de peuter ook nooit de Tower of Terror instappen. Papa vond dit trouwens wel een aanrader…

Afbeelding: Disneyland