opvoeding

Kinderen, Overige

De misère van zomertijd

zomertijd

Komend weekend is het weer zover, het is voorjaar dus de klok gaat een uur vooruit (dat is meteen een mooi ezelsbruggetje om de zomertijd te kunnen onthouden). We moeten de komende periode dus weer leven met een uur minder. Op zich niet zo een probleem zou je denken, door het hebben van kinderen mis je wel meerdere uren die zomaar opeens op zijn gegaan in het niets. Maar toch blijkt dat nieuwe ritme, elk half jaar weer, een helse klus om erin te krijgen.

Serieus ouders, ik zou nu maar alvast weer beginnen om je kinderen te laten wennen aan de wintertijd.

Want weet je hoe het, ondanks alle goed bedoelde adviezen, gaat? Je krijgt het advies om de kinderen een week voor de zomertijd ingaat, alvast een kwartiertje langer op te houden. Met als gevolg dat je elke avond een kwartier langer bij je kleintjes moet zitten, op hun ruggetje moet kriebelen of terug in bed moet leggen.

Nog zo een mooie; op de avond voor de klok vooruitgaat, je kleintjes tot zo laat mogelijk ophouden zodat ze de volgende dag zullen uitslapen. Yeah right! Hoe later mijn kleintjes naar bed gaan, hoe eerder ze wakker worden. Klaarwakker, mega fit, niet te temmen zo wakker. Maar dan donderen ze de volgende middag wel weer in slaap, want een beetje moe zijn ze tóch wel.

Dat middagdutje, dat laat je dan maar even, voor een klein uurtje, maar vastbesloten om ze na dat uurtje wel weer wakker te maken. Dat lukt natuurlijk NOOIT, simpelweg omdat je zelf ook even een powernappie nam. Van een uur of drie.

Kortom, houd je de komende weken aan het nieuwe bedtijd ritme! Dan komt alles weer goed. Of geef het gewoon maar meteen op, je kleintjes wilden toch al nooit naar bed op de tijden dat jij het zegt…

 

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Overige

Oh wat leuk! Al zijn tanden zijn eruit…

Als je een kleintje in de tandenwissel-fase hebt, dan hoef ik je niet te vertellen hoe trots een kind op zijn of haar eerste wiebeltand zal zijn. De spanning van zo een nieuwe belevenis zit er dan behoorlijk in. Het ene kind vindt het wel prima en blijft er mooi vanaf, het andere kind (mijn kind) begint er aan te wiebelen als een malle en stopt niet totdat die tand verwijderd is. Want wat is er nou mooier dan de volgende dag je vriendjes en vriendinnetjes dat charmante gat in je mond te showen? Voor een 6-jarige helemaal niets!

tandloos

Dat is nu dus een van de mooiste dingen in haar wereldje… “tanden eruit”. En dat bleek laatst maar weer toen ze naar haar nieuwe DVD The Tom and Jerry show* aan het kijken was. De eindeloze strijd tussen die twee gaat er af en toe bijzonder hardhandig aan toe en dit keer liep Tom heel hard tegen een muur. Zo hard dat al zijn tanden eruit vielen. De 6-jarige reageerde vol enthousiasme: “Oh, wat leuk voor Tom! Al zijn tanden zijn eruit!”

* De DVD met 13 gloednieuwe afleveringen en The Tom & Jerry Show – Funny Side Up met 14 afleveringen is inmiddels alweer een tijdje uit op de markt, maar aangezien deze twee tijdloos zijn, is het een aanrader voor elk seizoen.

TOM&JERRY SHOW S1.1_DVD NLFR_3D
Kind

Tips voor een goede nachtrust

Iedere ouder heeft er weleens mee te dealen, correctie bijna iedere ouder heeft er weleens mee te dealen. Een slechte nachtrust. Bij sommige gebeurt het sporadisch, bij andere gebeurt het iedere freaking nacht dat de kleintjes wakker worden, uit bed komen, of erger nog, net zo lang MAMA schreeuwen totdat je het niet meer aan kunt horen.

Voor die ouders heb ik een paar tips ‘voor een goede nachtrust’.

  • Co-sleeping is No-sleeping? Dat klopt, tenzij je de kunst hebt geperfectioneerd om in een bed van 90 cm breed comfortabel te slapen met een peutervoet in je nek. Geloof het of niet, soms is dit nog steeds de beste optie. Wie had dat gedacht?

  • De burpy challenge. Het is simpel: Doe zoveel mogelijk burpees totdat je in een semi-comateuze staat belandt. Het goede nieuws is dat je misschien zo uitgeput raakt dat je het nachtelijke circus niet eens meer hoort.

  • Word een nachtloper. Ga voor het slapengaan hardlopen tot je erbij neervalt. Letterlijk. De kans bestaat dat je zo moe bent dat je in slaap valt voordat je hoofd het kussen raakt. Of je wordt midden in de nacht wakker met kramp, maar dat is een zorg voor later.

  • Wijn voor het slapengaan. Eén glaasje kan wonderen doen, twee glaasjes en je voelt je al wat zweveriger. Maar let op, meer dan dat en je bent vaker in de badkamer dan in bed. En laten we wel wezen, niemand wil wakker worden met een wijnkater terwijl een peuter op je hoofd trommelt alsof het een drumstel is.

  • Neem geen kinderen. Klinkt als een solide plan, nietwaar? Maar voor velen van ons komt dit advies net iets te laat. En eerlijk is eerlijk, ondanks de slaapgebrek, zou je ze voor geen goud willen missen… toch?

  • Stuur ze uit logeren. Zo vaak als je kunt. Dit is de heilige graal van ouderlijke rust. Jouw huis, jouw regels, jouw glorieuze nachtrust. Pak die kans met beide handen aan!

Verder heb ik nog de powernap-tips voor je zodat je overdag wat gemiste slaapuurtjes in kunt halen en bedenk ten alle tijden ‘het is een fase’, want er komt een dag dat je bed weer helemaal, de hele nacht, ongestoord voor jou alleen is… Sterkte daar!

 Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Liefs Diana

Make-up Wake-up

Tegenwoordig moet ik mijn Make-up delen met mijn puber. Dit gebeurde deels al een paar jaar, maar nu is het serieuzer. Het houdt nu niet op bij die ene mascara, de mascara is niet meer aan te slepen. Zo heb ik ook een wimper kruller, heel lullig want deze is voor mij noodzakelijk. Voor dochterlief niet, haar veel te lange wimpers staan van nature naar boven gekruld en toch gebruikt ze hem en is hij regelmatig zoek. Dan voel ik stress. We delen ook lipgloss, lipsticks, wenkbrauw penceel en de finishing powder voor over de foundation inclusief de grote kwast. Zelfs sommige parfums worden rijkelijk gebruikt door moeder en dochter. Zo delen we ook dezelfde spiegel, haarföhn en stijltang. De laatstgenoemde niet in de minste plaats. Deze is ook erg populair bij pubervriendinnen en dus ook regelmatig zoek. Ik voel nog meer stress.

Het is officieel, mijn dochter is ijdel en houdt net zoveel van Make-up en hairstyling als ik. Ik hoor jullie denken, “is dat erg en vanwaar die stress”. Ik leg uit. Als ik namelijk ’s ochtends opsta en in de spiegel kijk, zie ik een vrouw van 43 jaar met de nodige kreukels, rimpels en een bleek gezicht. Een koude plens water werkt niet meer voor het wegtrekken van wallen en verkrijgen van de blosjes. Wat dus moet gebeuren kost me dagelijks zo een 20 minuten. Mijn gezicht schreeuwt om make-up.

Men zegt: “hoe ouder je wordt, hoe langer de tijd voor de spiegel”. Jawel, ik kan het helaas beamen. Ik neem die tijd voor de spiegel. En deze tijd wordt echt steeds langer. Tot ergernis van mijn puber. Dezelfde spiegel, dezelfde haast in de chaotische ochtend. En als er iets van Make-up ontbreekt van wat bij mijn dagelijkse plamuursessie hoort, voel ik de nodige stress. Wimperkruller zoek? Dan is het onmogelijk die, te korte rechte wimpers, met een mooie krul naar boven te krijgen en kost het weer extra mascara en tijd voor enigszins hetzelfde effect. Dus ik bewaak mijn vaste schilderstas, met mijn leven.

Los van de dagelijkse plamuur ben ik gehecht geraakt aan de stijltang. Als ik namelijk mijn haar gewassen heb en het op laat drogen, lijkt het soms of er een ontplofte mol op mijn hoofd zit. Dan is het allerergste wat je kan overkomen dat op dat moment de, o zo populaire, ook onder pubervriendinnen stijltang, is uitgeleend! HOE moet ik dan de deur uit?! Weer stress.

Wat je al geen stress hebt en over hebt voor een stralende look. Ik heb het nodig, mijn puber niet. En toch vind ik het stiekem leuk dat ze zoveel tijd en aandacht besteedt aan haar “looks”.

Sjonge wat is ze mooi.

Liefs, Diana

Kinderen, Overige

Opvoeden zonder straffen en belonen

straffen belonen

Afbeelding: Shutterstock

Ik ben ooit begonnen in het boekje ‘Opgroeien in vertrouwen’ met de ondertitel ‘opvoeden zonder straffen en belonen’. Ik zag het helemaal zitten. Zo een opvoeding ging ik mijn kleintjes geven. Ik ging ze niet opvoeden, ik ging ze begeleiden in het vinden van hun eigen ik, zonder geschreeuw en te dreigen. Straffen en belonen kwamen daar ook niet in voor en beloningssystemen al helemaal niet!

Toen mijn eerste kleintje een babytje was, ging deze methode prima. Ik hoefde haar niet te straffen en te belonen. Ik hoefde haar alleen maar te voeden en te verzorgen. En lief te lachen. Maar opeens begint zo een baby te bewegen en altijd net de andere kant op als jij zou willen. Maar goed, je hebt in je achterhoofd dat je je kleintje wil begeleiden in haar eigen tempo van ontwikkelen, zodat zij kan worden wie zij werkelijk is. Klinkt mooi, vind je niet?

Maar toen kwam nummer twee en kreeg ik het drukker. Nog een kleintje om te begeleiden naar een waar en puur mensje. Nummer één begon wat verschijnselen van jaloezie te vertonen en ik vroeg me af hoe dat nou kon? Toch accepteerde ik het gedrag en probeerde ook hier mijn kleintje te begeleiden zonder het meteen af te straffen. Maar toen begon dat kleintje haar nieuwe broertje met het hamertje van haar hamertje tik spel op zijn hoofd te rammen, voor de tachtigste keer… En voor ik het wist zat mijn kleintje op de trap.

Nee, opvoeden zonder straffen en belonen was voor mij te mooi om waar te zijn. Maar beloningssystemen… Die hield ik buiten de deur.

Totdat mijn dochter epilepsie kreeg en daar medicijnen voor moest slikken. Na een week stiekem het medicijn door haar drinken te hebben gedaan, hebben we toch open kaart met haar gespeeld. Het stiekeme gedoe voelde niet goed en aangezien ze een lange tijd aan de medicijnen vast zou zitten, was het beter om de waarheid op tafel te leggen.

En daar was het dan. Het beloningssysteem. Als ze haar drankje (door haar drinken) in één keer opdronk, mocht zij een sticker plakken. Twee keer per dag, een hele week, met als beloning een klein cadeautje. En het werkte, het werkte verdomde goed! Mijn dochter kreeg haar medicijn en ik kreeg rust.

Ik ben nog steeds geen grootgebruiker van beloningssystemen. Laatst ontving ik er een aantal van Gastouderland waar het oog van mijn zesjarige op viel. Zij zag er wel wat in en dus ben ik weer overstag gegaan om een beloningssysteempje te beginnen. De afspraak was dat alledrie de kleintjes de héle nacht in hun eigen bed zouden slapen, twaalf keer. Toen ze de eerste nacht ook daadwerkelijk alledrie in hun eigen bed geslapen hadden, was ik toch een beetje beduusd. En overrompeld.

Was de oplossing nou zó simpel?