Het floepte er zo uit voor ik er erg in had. Deze woorden echoën nog in mijn hoofd, een plotselinge ontlading van maandenlang opgekropte frustratie. Mijn advies aan mijn dochter, “Geef haar maar een keer een mep terug!”, was een breuk met alles waar ik in geloofde en haar tot nu toe had geleerd.
Ik zag haar dagelijks figuurlijk worstelen met dat vervelende, pestende meisje. Keer op keer probeerde ik haar te leren negeren, voor zichzelf op te komen, en duidelijk te maken dat zulk gedrag niet acceptabel is. Maar hoe vaak kun je als moeder dezelfde raad geven? “Negeer haar”, “ze is het niet waard”, “ze vraagt alleen maar om aandacht.” Het klinkt zo makkelijk, maar voor een kind is het verre van gemakkelijk.
Slachtoffer en pester
Het breekt je als ouder. Je ziet je kind lijden, je voelt je machteloos. En daar was het dan, dat ene moment van zwakte waarop ik suggereerde terug te slaan. Ik wist dat het fout was, maar de realiteit van het pesten maakte me radeloos.
Wat me opvalt, is hoe snel we geneigd zijn om de focus te leggen op de reactie van het slachtoffer. We proberen het eerst zelf op te lossen, gaan naar de leerkracht, maar wanneer wordt er daadwerkelijk ingegrepen bij de pester zelf? Zijn er genoeg maatregelen tegen het pestgedrag?
Kanjertraining
Ironisch genoeg bevond ik me dezelfde avond op een Kanjertraining avond van de school. Een programma gericht op het bevorderen van vertrouwen, veiligheid, sociale vaardigheden, en het hanteren van oplossingsstrategieën bij pesten. Daar zat ik dan, met mijn ‘goeie’ advies, terwijl het duidelijk werd gemaakt dat terugslaan nooit de oplossing is.
Ik voelde me klein, spijtig. Had ik mijn eigen principes niet moeten vasthouden? “Zeggen dat je het niet leuk vindt, loop ervan weg, ze is het niet waard.” Mijn woorden waren overstemd door mijn diepste moedergevoelens met de wens om zelf die pester eens flink op haar plek te zetten.
En zo blijkt maar weer, niet alleen opgroeien gaat met vallen en opstaan. Het opvoeden ook.
Afbeelding: Shutterstock
2016/2023
