“Wat een luxe dat je thuis mag blijven bij de kinderen! Jij hebt geen recht van klagen.” Of deze: “Wat fijn dat jij geen enkele mijlpaal hoeft te missen.” Het is waar, het is een luxe. En het klopt, het is heel fijn dat een thuisblijfmoeder alle fases meemaken mag. Het is een keuze die zelf gemaakt is, een keuze waar je als het goed is achter stond. Een keuze gemaakt voor de kinderen, voor het gezin. Een keuze om in te leveren, maar dat is niet erg, want je krijgt er zoveel voor terug.
Een thuisblijfmoeder heeft geen recht van klagen.
Toch is er een schaduwkant. De schaduwkant van thuisblijfmoeder zijn. Thuisblijfmoeder zijn is zwaar.
Het schuldgevoel. De eerste tijd dat ik thuis was bij mijn kinderen, heb ik me vooral schuldig gevoeld om het feit dat ik thuis kón zijn bij mijn kinderen. Dikwijls kreeg ik van andere moeders te horen dat zij wel moesten werken, anders zouden ze niet rondkomen. Of het oordeel dat ik niet zou bijdragen aan de samenleving, of niks nuttigs deed voor de samenleving, heeft mijn schuldgevoel vaak genoeg opgerakeld. Lees meer