moeders | Voormijnkleintje.nl

Vriendschappen, ik heb er in mijn leven een aantal gesloten. En als ik een vriendschap sluit, dan doe ik dat omdat ik je lief vind, of omdat je goed gezelschap bent, of gewoon omdat je mijn vriend(in) geworden bent. Soms gebeuren die dingen. Ik bedoel, ik ben niet zo moeilijk, zo een wijntje smaakt al snel goed.

Maar waar ik niet voor te paaien ben, is zo een dramatische vriendschap vol met regeltjes. Ingewikkelde, complexe, waarom app je niet meteen terug vriendschappen. Alsof ik het als moeder al niet ingewikkeld genoeg heb.

Voorwaarden voor vriendschappen

En dus bedacht ik een paar voorwaarden om vriendschap met mij te sluiten. Bevalt het je niet? Begin er dan maar niet aan, dan wordt het niks tussen ons.

Lees meer

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Beste moeder, waarom zo oordelen?

Pauline

Die moeder heeft na drie dagen de borstvoeding al opgegeven! Het was niet haar ding, zei ze. Hoezo niet haar ding? Het is de freaking natuur die het zo bedacht heeft, maar het is niet haar ding… Wat een slap excuus!

Beste moeder, waarom zo oordelen?

Die moeder geeft na negen maanden nog steeds borstvoeding. Dat ziet er toch niet uit, zo’n groot kind aan de tiet. Het mens spoort niet, wil ze niet een keer een avondje uit of zo? Lees meer

Advertorial, Baby, Voor mama

Lieve creatieve moeders, ik heb jullie nodig!

Pauline

Dat mijn kleintje fan van kleien is, werd afgelopen zomer wel weer duidelijk toen ze in de speelgoedwinkel uit werkelijk al het speelgoed dat ze kiezen kon, gewoon voor een pakket met potjes Play Doh klei koos. En ik was het er direct mee eens. Want ik weet, met dit speelgoed gaat ze ook daadwerkelijk uren zoet zijn.

Naast het uren spelen met klei, kan ze ook uren kijken naar YouTube waar de mooiste creaties van klei gemaakt worden. En dat dat haar inspireert, is te merken aan haar diepe zucht na het kijken van een inspiratiefilmpje, gevolgd door de vraag: “Mam, mag ik kleien?”

“Tuurlijk schat!”

Ik ben maar wat blij met deze filmpjes van creatieve volwassenen. Ik bak er namelijk helemaal niets van, nadat ik uitgebreid heb zitten ruiken aan de klei (ja sorry, het ruikt lekker) kom ik niet verder dan een dobbelsteen of een pannenkoek. Van mijn creativiteit kan ze dus niet afkijken.

Lees meer

Kinderen, Voor mama

10x waar je schijt aan moet hebben

Pauline

Je kent ze wel. Van die lijstjes met dingen die je allemaal niet moet doen en niet mag zeggen. Persoonlijk word ik altijd een beetje treurig van die verschrikkelijke lijstjes, want wie ben jij om te zeggen wat ik allemaal wel en niet mag zeggen en doen? Dat bepaal ik toch zeker zelf wel?

En voor wie het volledig met mij eens is, heb ik een lijstje gemaakt waar je volledig schijt aan moet hebben, of eigenlijk mag hebben. Want niets moet!

Zo moet, of mag je schijt hebben aan alle ‘wat je niet op Facebook moet zetten’ lijstjes. Want hoezo mogen mijn kinderen met hun hoofd niet op mijn profielfoto? Ik ben gewoon verrekte trots op die kleine freggelkoppies. Oké, de waarheid is dat ik mijn eigen verlepte hoofd gewoon niet meer normaal op de foto krijg.

Lange verhalen over de geweldige prestatie die het kind in kwestie heeft geleverd schijnen moeders ook al niet op Facebook te mogen zetten. Want veters strikken, een zwemdiploma halen en op een potje plassen, dat hebben we allemaal geleerd en toen was een simpele foto in het fotoboek ook meer dan voldoende. Nee we lezen nu liever allemaal shit over zwarte Pieten discussies en bizarre opmerkingen over vluchtelingen… Lees meer

Columns, Kind

Een kwart van mijn leven besteed ik aan wachten… op mijn peuter

Pauline

Het is werkelijk een wonder dat ik elke ochtend voor 8.30 op school aankom. Mijn peuter, degene die niet naar school hoeft, beweegt zich namelijk zeer, zéér langzaam voort. De evolutie gaat nog sneller.

Als ik haar helemaal haar gang laat gaan wat aankleden betreft, wat ze overigens erg op prijs stelt (alles zelluf doen!), dan moet ik daar een decennium voor uittrekken. U begrijpt, dit is elke ochtend een discussie. Haar sokken, ze mag haar sokken zelf doen. Als de ingang van haar sok dan voor de 800ste keer tussen haar tenen blijft hangen, bied ik toch vriendelijk nogmaals mijn hulp aan. Uiteraard wordt dit geweigerd. Dit riedeltje begint nogmaals als ze aan haar schoenen begint.

Zoals ik al zei, het is een wonder dat ik elke ochtend voor 8.30 op school aankom.

Lees meer

Columns, Voor mama

De kleine lettertjes: Moeders kunnen niet ziek zijn

Pauline

Er is een onaangename gast hier in huis binnen gedrongen. Genaamd griep. Al een paar dagen heb ik koude rillingen en toen ik gisteravond mijn tanden aan het poetsen was, stond de 7-jarige plots achter mij met de mededeling dat ze moest ‘kotsen’. Wat heerlijk dat een 7-jarige dat netjes in het toilet doet! Het is al ranzig genoeg. Ondanks dat ik zelf ook bijna over mijn nek ga, probeer ik mezelf staande te houden.

Ergens in het boek der moederschap staat namelijk met kleine lettertjes geschreven:

Moeders kunnen niet ziek zijn.

Als (fulltime) moeder ben ik weleens strontjaloers op de man als hij ziek is. Hij stuurt zijn collega’s een berichtje dat hij niet komt en duikt zijn bed weer in (wat overigens ook volkomen terecht is), om ‘lekker’ uit te zieken. Voor een moeder is dat over het algemeen genomen een onhaalbare zaak. De kleintjes moeten ontbijten en naar school gebracht worden. De peuter wil aandacht en een avondmaal komt vrijwel nooit aangewaaid.

Nee het beste wat een moeder kan doen, is ontkennen. Blijven ontkennen. We weten allemaal dat het uiteindelijk onhaalbaar is, maar wat moet ik anders?

Want al zou ik even onder de wol duiken, dan komen de kleintjes om de vijf minuten vragen of ik me weer wat beter voel, ze willen namelijk wat te drinken. Ze zijn hun sokken weer eens kwijt. Of ze kunnen opeens een kunstje wat ik écht moet zien.

Daarbij, wie maakt er een lekker bouillonnetje voor me klaar?

Soms, heel soms wil ik zelf weer even kind zijn. Met een moeder die mij in de watten legt. Een appeltje voor me schilt, paracetamol voor me klaar legt, me instopt onder een dekentje en ondertussen de boel even draaiende houdt.

Maar ja… ergens in het boek der moederschap staat nou eenmaal met kleine lettertjes geschreven: moeders kunnen niet ziek zijn.

Afbeelding: Shutterstock

Ja papa, Voor papa

Ja-papa en een barbecue…

Arno

Ik ben gek op barbecuen! Thuis gaat de barbecue zodra het weer het toelaat aan. Eerst lekker een fikkie stoken, dan die fijne barbecue geuren, en als kers op de taart al dat lekkere vlees. Een week niet gebarbecued is een week niet geleefd!

Maar toch, als wij op vakantie gaan, laat ik de barbecue liever thuis. Want het geeft ook wel een hoop rommel, de resten van de kooltjes en de vettige gril. Ik heb nu eenmaal een bloedhekel aan afwassen en opruimen… En op de camping vind ik dat helemaal een gedoe.

Dit jaar waren we gelukkig met vrienden op vakantie, die wel hun barbecue mee hadden genomen, maar we kunnen natuurlijk niet elk jaar meeliften op het barbecuegeluk van anderen. Misschien moest ik dan, voor een volgende vakantie, toch maar op zoek gaan naar een compacte barbecue… en toen kwam ‘de vrouw’ aanzetten met een Cobb.

De Cobb is een compacte barbecue, die gemakkelijk in een draagtas is mee te nemen. Deze barbecue werkt op briketten of een zogenaamde Cobble stone. Die laatste is eenvoudig aan te steken en geeft geen rommel. Het schoonmaken is ook een eitje, want de rvs delen zijn eenvoudig af te wassen. En als klap op de vuurpijl, de Cobb wordt aan de buitenkant niet heet, waardoor je ‘m op tafel kan zetten en zelfs wanneer deze in gebruik is nog eenvoudig kunt verplaatsen.

Natuurlijk hebben we de Cobb al even getest. Op een warme vrijdagavond zijn we met vrienden gaan barbecuen in het plaatselijke recreatiebos. We vonden een mooi plekje met een boomstronk waarop de Cobb helemaal tot zijn recht kwam. Het aansteken van de Cobblestone bleek inderdaad heel eenvoudig en na vijf minuten lagen de eerste stukje vlees op de barbecue… Aan het eind van de avond ging de Cobb weer in zijn tas mee naar huis, waar alle delen los de vaatwasser in gingen…

Ik kan niet wachten op de volgende vakantie. Er staat nog wel het een en ander op het wensenlijstje, maar het eerste kunnen we weer afvinken.

√ barbecue

Wat gaan wij lekker Cobben!

Kind, Lijstjes, Voor mama

De eerste schooldag en de andere moeders

Pauline

Het ‘echte leven’ gaat weer beginnen, de kleintjes gaan weer naar school. Niet alleen de kleintjes, ook wij mama’s (en papa’s) moeten weer wennen aan het schoolleven. Simpelweg omdat, ook al neem ik mezelf al een week voor om alvast weer in het schoolritme te komen, ik tot de laatste vakantiedag in de vakantiemodus sta. Ik heb wel zo een ideaal beeld voor me om mijn kleintjes in alle rust op hun eerste schooldag naar school te brengen, maar helaas…

En ook al breng ik nu mijn kleintjes al een paar jaartjes naar school, ik blijf mezelf telkens weer een nieuweling voelen. Het moment waarop ik weer voor die eerste keer van het schooljaar op het schoolplein stap, is gewoon een beetje ongemakkelijk. Toch weet ik inmiddels wel een beetje wat ik verwachten kan en dat zijn een aantal verschillende ‘soorten moeders’.

1. De fotografen

‘Kijk eens naar mij! Zeg KAAAAAAS!’ De moeder met haar telefoon of camera in haar hand omdat ze van plan is om van elke stap een foto te maken. Ze duwt de andere mensen een beetje opzij omdat haar kroost wel volledig op ’the picture’ moet. Een foto bij het hek, een foto bij de deur, een foto bij de luizenzak, een foto van het wegzetten van de beker, een foto van het gedag zeggen met de juf, een foto bij het tafeltje, een foto van het zwaaien. 10 Minuten later zijn de foto’s te bekijken op Facebook.
Zeer confronterend overigens, omdat ik me, bij het bekijken van de foto’s op Facebook, realiseer dat ik ook wel even een fotootje had kunnen maken…

2. De huilies

Op deze moeders ben ik eigenlijk wel een beetje jaloers. Ze zijn namelijk zó verdrietig dat de leuke zomervakantie voorbij is, dat ze het niet droog kunnen houden.

3. De klassemoeder

Deze moeders zijn schaars, maar als er eentje is, dan staat ze daar met een brede glimlach en met een lijst in haar hand om vrijwilligers te werven voor de luizenpluis, de schoonmaak-ochtenden en andere vervelende klusjes.
Door mijn gebrek aan assertiviteit en ‘nee’ kunnen zeggen, probeer ik deze moeder zoveel mogelijk te ontwijken.

4. De Popiejopies, oftewel de ‘op de vroege ochtend er gelikt uitziende moeders’

Ja, het lijkt de middelbare school wel, maar ze bestaan nog steeds! Van die groepjes die ‘het’ gewoon hebben. Er op maandagochtend uitzien alsof ze zo bij de styliste vandaan komen. En dan zien ze er ook nog altijd zo gelukkig uit. Of schijn bedriegt? Daar kom je nooit achter, je komt er bij zo een groepje namelijk niet tussen.

5. De afzetter

Deze moeder zie je niet, of in ieder geval zie je haar enkel zwaaiend vanuit de auto. Ze zet haar kinderen namelijk alleen maar af en scheurt vervolgens zo snel mogelijk naar haar werk om daar waarschijnlijk een vreugdedansje te doen en de champagne te laten ploppen omdat de schoolvakantie weer voorbij is.

6. De wanhopige moeder die eruit ziet alsof ze wel een weekje vakantie gebruiken kan

Deze moeder heeft een leger aan kinderen (allemaal in een andere klas) en het lukt haar maar niet om de kleintjes op een normale manier, rustig en op tijd op de eerste schooldag in de klas te krijgen. Ze is blij dat de vakantie weer voorbij is, zodat de kinderen weer vermaakt en ‘opgevoed’ worden op school, maar heeft er daarentegen ook zo de pest in dat elke ochtend weer een race tegen de klok is.

Yep, that’s me…

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

Peuter in huis? Dit is jouw wet van Murphy

Pauline

De wet van Murphy: “if there’s any way they can do it wrong, they will”. Vrij in het Nederlands vertaald: “als iets mis kan gaan, dan gaat het ook een keer mis”, aldus Wikipedia.

peuter

Tja… En als je dan dus een peuter in huis hebt, dan is het een hele uitdaging om alles op rolletjes en naar wens te laten verlopen. Er kan namelijk werkelijk van alles misgaan met een peuter in je buurt. En dan vooral op de meest ondenkbare manieren en momenten.

Zo denk je namelijk te weten hoe je zijn broodje moet snijden. Maar daar gaat het mis! Je moet niet denken dat je weet hoe hij het wil, hij wil het namelijk compleet anders. Net als het dotje ketchup, dat moet niet links, dat moet rechts. En die roze beker moet blauw zijn en als die blauw is, moet die roze zijn. En die appel wil hij kluiven, die moet niet in stukjes. Of toch wel?

Of die nacht, na twee weken een droge luier in de ochtend, dat je besluit je peuter zonder luier te laten slapen. En ja hoor, daar sta je dan midden in de nacht een bed te verschonen. Of het moment dat je je heerlijke stukje vlees bakt en je peuter besluit te gaan poepen… Op de vloer… Óf dat moment dat je ’s avonds eindelijk op de bank ploft en je eerste slokje wijn probeert te nemen en je boven gegil hoort omdat je peuter een nachtmerrie heeft gehad.

Die keer dat je ruim op tijd je kleintjes klaar hebt om naar school te gaan en je realiseert dat je zelf nog in je pyjama loopt. Die keer dat je op tijd wilt vertrekken en je peuter besluit haar schoenen én sokken te verduisteren. Of als je 5 minuten in de auto zit en er een peuter plotseling ontzettend nodig plassen moet.

Dat je kleintje voor één keer een ochtendje schoon moet blijven omdat ze op de foto moet of dat je naar een ‘belangrijke’ afspraak gaat. Die ochtend besluit ze zelf de chocoladepasta pot erbij te pakken. Of er gaat een beker om, over haar nieuwe jurkje.
Of als je nog even snel de hond uit moet laten voordat je je andere kleintjes uit school moet halen, dan besluit je kleine peutertje om elk bloempje te plukken. Of elk grassprietje te tellen. Of simpelweg ergens te gaan zitten en geen stap meer te verroeren.

Eén troost. Het heeft een naam. Het is allemaal de wet van Murphy, wie the heck dat ook mag zijn.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Borstvoeding ‘in your face’

Pauline

Ik heb er in mijn carrière als moeder al heel wat tieten uit gegooid. Ik gaf borstvoeding. En in één geval zelfs best lang. Heel erg lang eigenlijk, vind ik dan. Een ander zal twee jaar borstvoeding geven ook erg lang vinden. En weer een ander vindt dat erg kort. Het kan en mag allemaal. Het maakt je geen betere of slechtere moeder. Het maakt je overigens wel erg moe, maar dat is weer een ander verhaal.

Nee, de discussie wel of geen borstvoeding ga ik niet aan. Maar ik wil de borstenmoeders wel een paar adviesjes meegeven. Want of je nu twee maanden of acht jaar borstvoeding geeft, we voelen allemaal weleens zo een blik. Misschien worden sommige blikken wat versterkt door je rondvliegende hormonen, maar er zijn ook werkelijk blikken bij die boekdelen spreken. En een enkeling durfde zelfs zijn scheur open te trekken om een opmerking te geven over het openbaar voeden met je borsten. En zoals zo vaak in onverwachte situaties, zit je met je bek vol tanden.

Had ik toen maar de opmerkingen als ‘Vind je dit onsmakelijk? Een placenta is pas onsmakelijk! Wil je de foto’s zien?’ of ‘Bedekken? Wat een goed idee! Hier is mijn hydrofiel om je hoofd te bedekken.’ en ‘Geloof me, ik ben net zo geschokt als jij over deze gigantische tieten.’ klaar staan om terug te kaatsen.

Je begrijpt, ik ben pro borstvoeding in het openbaar, net zoals ik pro flesvoeding in het openbaar ben. En nee, liever niet met je lekkende tieten in de rondte gaan schudden, net zoals ik liever niet heb dat je je fles zonder dop in de rondte schudt.