Die moeder heeft na drie dagen de borstvoeding al opgegeven! Het was niet haar ding, zei ze. Hoezo niet haar ding? Het is de freaking natuur die het zo bedacht heeft, maar het is niet haar ding… Wat een slap excuus!
Beste moeder, waarom zo oordelen?
Die moeder geeft na negen maanden nog steeds borstvoeding. Dat ziet er toch niet uit, zo’n groot kind aan de tiet. Het mens spoort niet, wil ze niet een keer een avondje uit of zo? Lees meer
Met je kinderen naar een restaurant en nee, dan heb ik het niet over de twee glimmende gele bogen, maar over een écht restaurant. Een restaurant waar je flink wat geld aftikt voor een stukkie vlees. Een verdomd goed stukkie vlees, dat wel, maar niet iets waar je wekelijks na de zwemles te vinden bent.
Moet je naar zulke plekken toegaan mét je kinderen? Ik vind van niet.
Een bordje verboden voor kinderen is wellicht een tikkie overdreven, maar ik vind dat je als ouder gewoon de wijze beslissing moet nemen om je kinderen thuis te laten wanneer je per se naar zulke restaurants toe wilt.
Ouders vergeten namelijk weleens dat er niemand is die hun kinderen zo leuk vindt als zij zelf. Voor hun zijn het speciale glinsterende pareltjes die welopgevoed zijn, maar voor het stelletje aan het tafeltje ernaast, zijn het kleine kleverige schreeuwerige monstertjes. Lees meer
Er is een onaangename gast hier in huis binnen gedrongen. Genaamd griep. Al een paar dagen heb ik koude rillingen en toen ik gisteravond mijn tanden aan het poetsen was, stond de 7-jarige plots achter mij met de mededeling dat ze moest ‘kotsen’. Wat heerlijk dat een 7-jarige dat netjes in het toilet doet! Het is al ranzig genoeg. Ondanks dat ik zelf ook bijna over mijn nek ga, probeer ik mezelf staande te houden.
Ergens in het boek der moederschap staat namelijk met kleine lettertjes geschreven:
Als (fulltime) moeder ben ik weleens strontjaloers op de man als hij ziek is. Hij stuurt zijn collega’s een berichtje dat hij niet komt en duikt zijn bed weer in (wat overigens ook volkomen terecht is), om ‘lekker’ uit te zieken. Voor een moeder is dat over het algemeen genomen een onhaalbare zaak. De kleintjes moeten ontbijten en naar school gebracht worden. De peuter wil aandacht en een avondmaal komt vrijwel nooit aangewaaid.
Nee het beste wat een moeder kan doen, is ontkennen. Blijven ontkennen. We weten allemaal dat het uiteindelijk onhaalbaar is, maar wat moet ik anders?
Want al zou ik even onder de wol duiken, dan komen de kleintjes om de vijf minuten vragen of ik me weer wat beter voel, ze willen namelijk wat te drinken. Ze zijn hun sokken weer eens kwijt. Of ze kunnen opeens een kunstje wat ik écht moet zien.
Daarbij, wie maakt er een lekker bouillonnetje voor me klaar?
Soms, heel soms wil ik zelf weer even kind zijn. Met een moeder die mij in de watten legt. Een appeltje voor me schilt, paracetamol voor me klaar legt, me instopt onder een dekentje en ondertussen de boel even draaiende houdt.
Maar ja… ergens in het boek der moederschap staat nou eenmaal met kleine lettertjes geschreven: moeders kunnen niet ziek zijn.
Afbeelding: Shutterstock