moeder

Kinderen, Liefs Diana

Lieve mams

moederdag

Lieve mams,

Er spoken vragen door m’n hoofd. Ik heb namelijk te maken met een 13 jarige puber die ontzettend veel op mij lijkt. Ja ja, zeg het maar, “Karma is a bitch” and she’s here.

Hoe heb jij het (samen met stepdad) toch geflikt? En nee, nu niet gaan lachen want dit is wat je ooit geroepen hebt, wacht jij maar! Nou, het is zo ver.

Was ik ook dwars, rommelig, slordig, opstandig, op en onderweg, brutaal, vergeetachtig en lui? Nam ik non-stop vrienden en vriendinnen mee naar huis, zuchtte, kreunde en steunde ik bij ieder verzoek van jou? Kwakte ik ook al mijn kleding op een hoop en bij de vraag om mijn kamer op te ruimen, pakte ik toen alleen maar een grote berg kleding van de grond om dit vervolgens in de wasmand te gooien? Moest jij mij ’s ochtends ook tig keer roepen voor ik overeind kwam? En at ik ook altijd de ijskast leeg? Moest jij wel eens op school komen voor een gesprek? Ik namelijk wel.

Heb je misschien nog tips, tricks of goede adviezen? Zat jij ook wel eens met de handen in het haar? Ja ik weet het, het is jullie enige kleindochter en de liefste van de wereld. Maar echt, ze lijkt op mij.

Ik klaag verder niet hoor  want ze is ook sterk, stoer, mooi, vaak ook heel lief en heeft een hart van goud.
Bij deze bied ik mijn oprechte excuses voor mijn zware pubertijd inclusief gedrag aan. Want als er iemand mij is blijven steunen door dik en dun, waren jullie dat. Ik heb mazzel, want ik heb een geweldige moeder en wel twee stuks top vaders.

Voor nu nog even doorbijten, maar ik heb van jullie geleerd om je kind altijd bij te blijven staan, hoe opstandig ook.

Met de nodige “irritante” gesprekken van mijn stievie aan de eettafel, de goede verzorging en het luisterend oor van mijn mams en de wijze levenslessen van mijn paps.

Dank jullie wel.

Liefs, Diana

 

Afbeelding: Shutterstock
Voor mama

Lieve mam, wat ik je zeggen wil

Lieve mam,

Wat ik je zeggen wil zijn maar een paar woordjes. Een paar woordjes die alles zeggen.

Dank je en ik snap het nu.

Dank je dat je mij nooit daadwerkelijk achter het behang geplakt heb, maar ik snap nu dat je gillend gek kunt worden van drie schreeuwerige wezens om je heen.

Dank je dat je mij nooit daadwerkelijk ergens achter hebt gelaten, terwijl ik alle etalages op mijn dooie gemakkie aan het bekijken was en jou compleet negeerde. Ik snap nu dat je zei dat als ik niet als de wiedeweer komen zou, je me daar achter zou laten.

Dank je dat je mij altijd weer troostte nadat ik voor straf naar mijn kamer moest, omdat ik weer eens ruzie aan het schoppen was met mijn broers. Ik snap nu de woorden ‘laat elkaar eens met rust’ en ‘als je niks leuks kunt zeggen, zeg dan niks’.

Dank je dat je mij elke ochtend naar school bracht en mij elke middag weer ophaalde. Ik snap nu waarom je dat allemaal zo graag zelf deed.

Bedankt voor alle slapeloze nachten die ik je heb bezorgd en ik snap nu dat je dat overdag soms even inhalen moest.

Bedankt dat je altijd voor mij klaar stond en ook al had je soms ontzettend slechte adviezen (vond ik), ik snap ze nu.

Dank je dat je zei ‘wacht maar tot je zelf kinderen hebt, dan zul je het wel begrijpen.’ Ik snap het nu.

Dank je en ik snap het nu.

Liefs je dochter, nu moeder van drie kleintjes. 

x

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

Angstvallige overeenkomsten tussen een tattoo en een kleintje

In het verleden heb ik er meerdere malen over nagedacht. Soms wist ik het zeker, ik wil het! En het volgende moment besefte ik mij dat ik er de rest van mijn leven aan vast zou zitten en veranderde ik weer van gedachten.

80% van de mensen met een tattoo krijgt spijt.

Achteraf ben ik blij dat ik het nooit daadwerkelijk gedaan heb. Zoals ik mezelf nu zie, past het niet bij mij. Maar ondanks dat, ben ik niet meteen anti. Eigenlijk ben ik net zo anti als dat ik pro ben. Ik ben neutraal.

Eigenlijk kun je het nemen van een tattoo prima vergelijken met het nemen van een kleintje. Oké, oké, even voor de politieke correctheid; een kleintje krijg je en neem je niet. Maar er komt toch een dag dat je besluit, ik ga ervoor, of niet.

Hier zijn 9 angstvallige overeenkomsten tussen het nemen van een tatoeage en het krijgen van een kleintje.

– Een tatoeage is voor altijd. Een kleintje ook. Behalve dan dat je een tatoeage weg kan laseren. En ook al zou je dat af en toe met je kleintje ook best willen, het is geen optie.

– Zien mensen zo’n aarsgewei, van die vleugels boven je billen? Dan behoor je tot de groep met een tokkie-tekening op het lichaam. Zien mensen je borstvoeding geven? Dan zal je wel tot de borstvoeding- en bakfietsmaffia behoren. Mensen zullen hun oordeel al klaar hebben voordat ze weten wie je bent.

– Als je er eenmaal één hebt, is het banen-aanbod een stuk beperkter geworden.

– Een tatoeage ruïneert je lichaam. Een baby ook. Tenzij je het ziet als versiering of een accessoire.

– Het is altijd duurder dan je in gedachte had. Need I say more?

– Wil je er zelf echt één, of wil je er misschien één omdat iedereen er één heeft…

– Je weet dat het als je er eentje neemt (of krijgt), hoe je het ook went of keert, pijn gaat doen.

– Je denkt dat je er één wilt, maar als je er eenmaal aan gewent bent, wil je er toch nog één en nog één, en nog één, komt er ooit een einde aan?

– Op het moment van het nemen (of krijgen) ben je laaiend enthousiast, maar denk je er 15 jaar later nog steeds zo over?

Kinderen, Liefs Diana

Gewoonlijke chaos

Is het bij jullie wel eens rustig? Bij mij thuis niet. Een gewone rustige werkweek in mijn gezinsleven lijkt niet te lukken, mijn leven is een gewoonlijke chaos. En terwijl ik dit schrijf bedenk ik dat dit voor een groot deel aan mezelf ligt.

Ik schets een “gewone” werk- schooldag. Het begint op het moment dat de wekker gaat, 7 uur, een lastig moment maar oké. Ik hijs mezelf uit bed en loop als eerste naar de kamer van mijn puber, hier volgt een hele klus om haar wakker te krijgen. Na het eindeloos irritante geluid van haar eigen wekker die ze nooit hoort, roep ik en probeer haar wakker te schudden. Het laatste middel is de dekens van haar af trekken, eindelijk een teken van leven. Bij de kleuter is het iedere dag anders, soms wordt hij wakker van de geluiden van de puber, soms uit zichzelf. Maar als ik hem wakker moet maken, is het geen vrolijke noot.

Na het langzaam wakker worden volgt medicatie, ontbijt, douchen, aankleden, stress, make-uppen, haren, chaos en lunchpakketten. Denk hierbij aan een kleuter die zichzelf nog niet aankleedt en een puber die een kast vol kleding heeft, maar dagelijks zuchtend en stampvoetend door het huis loopt, omdat ze “niets” heeft om aan te trekken. Het standaard rijtje lukt niet dagelijks. Mijn puber bedenkt ’s ochtends ook wel eens dat ze haar schooltas nog moet inpakken en tussen alle haast door roepen natuurlijk Instagram en de nodige chat apps.

Met een beetje geluk gaan we op tijd de deur uit. Iedere dag is het weer een strijd tegen de klok.

Kids op school, ik race naar mijn werk. Op tijd? Op het nippertje of net niet. Eindelijk, computer aan, cappuccino erbij. Mijn werkdag kan beginnen en duurt tot 5 uur. Einde werkdag, richting huis maar eerst langs de plaatselijke supermarkt voor de dagelijkse boodschappen. Ik ben zeer goed in plannen, maar zeer slecht in het bedenken wat we morgen gaan eten. Eenmaal thuis is de kleuter op stuiterbal niveau, de partner op zijn vaste stek, dochter op haar kamer of nog niet thuis. Maar het koken kan beginnen en met een beetje mazzel heb ik gehaald wat iedereen graag wil.

Diner time! Sinds mijn kleuter ziek is geweest, is de structuur in dit gezin ver te zoeken, voor zover het er was. Maar we doen ons best dit terug te vinden. Gezamenlijk eten is iedere dag een uitdaging. In dit gezin eet niet iedereen altijd wat de pot schaft, maar ik probeer een ieder te geven wat ze lekker vinden. Ook dit is een lering die ik heb getrokken tijdens de ziekte van mijn kleuter. Na het eten is iedere dag anders. Doordeweeks volgen 2 dansavonden van de puber inclusief ik als taxi, heeft de partner 2 clubavonden, heeft de kleuter (thank God) nog niets en heb ik minstens 1 vriendinnenavond en probeer ik 1 sportavond te hebben.

Ergens is er rust, na de gewoonlijke chaos. Dan plof ook ik op de bank, ligt de kleuter op bed en zit de puber op haar kamer series te kijken of op haar chat apps.

Balans is mijn manier van leven, maar chaos houdt mijn motor draaiend.

Terwijl ik op de bank zit probeer ik de Zenmodus te vinden. Ik schrijf aan mijn column, of lees wat, ik app met wat vriendinnen, kijk tv en check mijn Facebook.

Ik kijk naar de klok, het is tijd en moet vroeg op. Ik zet de wekker en weet nu al dat ik baal van dat geluid.

Weer een dag met de gewoonlijke chaos.

Liefs, Diana
Kinderen, Liefs Diana

Puberfeestje

disco tieners

Mijn dochter heeft een feestje, op school. En daar zit ik dan, half in te storten en intussen mezelf bezig, maar vooral wakker te houden. Aan mijn column schrijven en tussendoor 20 keer Facebook checken en ik speel een spelletje. Ik bezoek nog eens een blog site en lees wat, ik krijg en stuur wat appjes heen en weer en luister naar muziek. Nu wordt het toch wel heel erg laat, maar ik moet nog even wachten. In de regel kan ik mezelf prima vermaken, ik houd van de avond, ik ben tenslotte een avondmens. Maar ook ik word ergens moe. Mijn puber niet. Die gaat vol gas, althans op feestjes. Ik ook, maar ik zit nu thuis, wachtend op mijn feestvierende puber.

Zo rond half elf gaat de telefoon, een moeder van een pubervriendin die ook aan het feestvieren is, op diezelfde school. Ze vraagt hoe laat het feestje is afgelopen. Ik zeg, 12 uur, middernacht, dus we wachten nog even. Deze moeder heeft ook een puber, zij zit in de brugklas dus dit is de moeder haar eerste ervaring van een feestvierende puber. Welkom bij de club van de “wachtende en bezorgde” moeders. De moeder haalt hun op, dat is alweer een zorg minder.

Uitgaande van een schoolfeest denk ik aan mijn puber die alleen maar staat de dansen en te giechelen met vrienden en vriendinnen. Ze schenken daar geen alcohol en roken mag natuurlijk niet. Dus geen zorg, want dat doet mijn puber niet. Dat roept iedere ouder, dus ik ook.

Ik vraag mezelf af, wat ik deed toen ik 13 jaar was. Ik zat toen, net als dochterlief, ook in de 2e klas. Schoolfeestjes had ik niet, althans dat denk ik. Ik had wel feestjes, maar niet op school. Had mijn moeder dezelfde zorgen? Helaas, ik weet het antwoord al, mijn moeder had zorgen voor 10 moeders tegelijk, arme moeder.

Ik lees nog wat, het is bijna 12 uur, middernacht, het feestje is bijna voorbij dus dochterlief komt straks weer thuis. Ik heb mezelf al een aantal keer in mijn heerlijke bedje gewaand, maar ik houd nog even vol. Uiteindelijk om half 1 gaat de sleutel in het slot en komt er een doodvermoeide puberdochter binnen. Ha! Eindelijk, gezellig en vertel! “Mam, moet dat echt, ik ben moe ik ga naar bed”. En daar zit ik dan, achterblijvend op de bank, weer kipfit en puber ligt op bed.

Ik wacht met smart op het volgende feestje.

Liefs, Diana

 

Afbeelding: Shutterstock

voordelen één slaapkamer
Columns, Kind

Voordelen van alle kinderen op één kamer

Ik heb weleens (heel vaak) gedacht om één slaapkamer helemaal vol te gooien met matrassen. Kinderen tevreden, want ze slapen bij ons, wij tevreden want we hoeven niet langer meer op een stukje van 50cm bij 150cm te liggen. Toch is het nooit gebeurd, want we leven tenslotte niet ergens in de bosjes van Afrika en ik geef toe, het zou toch ook wel een beetje gek voelen. Maar ja, aan de andere kant, nu word ik ook regelmatig wakker met drie extra logees in mijn bed. Dat voelt overigens ook best wel gek, vooral mijn vermoeide hoofd en krakkemikkige lichaam door het opgevouwen nachtje.  Lees meer

Kinderen

Foto’s waar onze ouders vandaag de dag voor gearresteerd zouden worden

Heb jij ze ook? Van die foto’s in je fotoboek waar je ouders vandaag de dag voor gearresteerd zouden worden?

Zoals deze:

bierfoto

Als je vandaag de dag je kind een slokje Coca Cola geeft wordt er al bijna melding gedaan bij het AMK. Mijn vader schonk regelmatig een (denkbeeldig) slokje bier bij mij naar binnen…

roken-foto

En wat dacht je van al de peuken op de foto’s? De sigaretten stonden in mijn kindertijd net niet meer als borrelnootjes op de tafel, maar rokerige foto’s en sigaretten zijn er genoeg te vinden in mijn fotoboek.

Zwarte Piet! Na weken lang dreigen met ‘Als Zwarte Piet dat ziet…’ schminkte mijn ouders mij als Zwarte Piet! Met overigens ook nog een enorm grote rode mond. Zwarte Piet, en zo noemde ze dat ook gewoon. ZWARTE PIET!

zwartepiet

En wat dacht je van de autostoeltjes? Ik kan mij herinneren dat ik heel wat ritjes op de hoedenplank heb gelegen. Maar dit noemden ze dus een autostoeltje…

Maar het kon ook gewoon zo:

Om nog maar te zwijgen van alle naaktfoto’s, welke ik nu natuurlijk niet ga plaatsen, want stel je voor… Kortom, je kunt wel zeggen dat er het één en ander veranderd is door de jaren heen. Met andere woorden; een generatiekloof.

Ik ben benieuwd, heb jij ze ook? Van die foto’s waarvoor je ouders vandaag de dag gearresteerd zouden worden?

paasknutsel
Kind, Knutselen, Pasen

6x simpele Paasknutsels

Yeah! De kleintjes hebben een lang weekend (Pasen) en dus heb ik ook een laaaaang weekend! Aangezien het lenteweer ons nog niet gegund is, wordt het een weekendje lekker binnen vertoeven. En wat doen we (naast Netflixen) dan? Juist. Knutselen!

Op onze Voormijnkleintje Instagram delen we de komende weken ook heel veel leuke paasknutsel ideeën! Dus leuk als je volgt 🙂 

Jullie weten inmiddels dat het mij niet te ingewikkeld moet zijn, dus mijn rondje Paas-knutsels op Pinterest ging zéér selectief. En hier het resultaat.

Een kartonnetje, bolletje wol en een paar kinderhandjes om het wol om het ei-vormige karton te wikkelen. Kind kan de was, euh knutsel doen.

kuiken

Bron: craftymorning.com

Wat een leuk kuikentje! En zo simpel. Kloddertje verf (geel), uitspreiden met een vork en je hebt de basis voor een cool kuikentje! Zulke oogjes vind je bij de Action en een oranje papiertje heb je nodig voor de pootjes en het snaveltje. Deze ga ik (mijn kleintjes dus) zeker proberen vandaag.

konijn

Bron: sheknows.com

Wat te doen met plastic bekertjes? Nou dit. Simpel en leuk. Wel even langs de Action voor wat knutselmateriaal, zoals het rubber en chenilledraad.

Turn-kids-feet-into-carrots.

Bron: onekriegerchick.com

Hoe simpel kan het zijn? Deze vind ik echt heel gaaf! En ook echt eentje die in de bewaardoos gaat, leuk voor later.

easy-easter-crafts-chicks-lambs

Bron: nurturestore.co.uk

Om dit knutseltje tot zijn recht te laten komen, heb je wel een paar ervaren kinderhandjes nodig. Ik gok vanaf een jaar of 6. Maar leuk is wel.

colorfulbranch1

Bron: innerchildfun.com

Deze vond ik zelf wel heel artistiek uit de verf komen. Je tekent zelf een paar zwarte strepen die dienen als takken en je kleintje maakt van vliegenpapier propjes en plakt deze op. Een hartstikke leuk resultaat.

Succes!

Op zoek naar nog meer Paasideetjes? Bekijk hier onze Paasideetjes, simpel maar leuk

 

perfecte moeder
Kind, Columns, Voor mama

Beste perfecte moeder

Beste perfecte moeder die ik heel graag had willen zijn,

Je zult wel teleurgesteld zijn en misschien kijk je zelfs wel een beetje met afschuw naar mij. Moet je eens rondkijken, wat een puinhoop. Je dacht altijd dat mijn huis op orde zou blijven na het krijgen van kinderen. Een afgeleefd huis, NO WAY! Maar moet je nu zien. Overal speelgoed, koekkruimels, vette vingers op de tv en op de muur. De snippers, glitters en verfkwasten vliegen in het rond, terwijl de kleintjes aan tafel knutselen. En ondertussen staat er een ton (met een bergtop) schone was ernaast te wachten om opgevouwen te worden. Sorry.

En zie die keuken nou. Ik had mezelf beloofd om nooit naar bed te gaan, terwijl de vuile vaat nog op het aanrecht staat. Eh, je zult wel denken, hoeveel werk is dat nou, 5-10 minuutjes? Ja dat klopt en toch staat die vaat er regelmatig de volgende ochtend nog. Na het (soms helse karwei) naar bed brengen van die kleine mormels, heb ik het druk met andere dingen, zoals Netflix kijken.

Simpele ik

Tja perfecte moeder, dit lichaam is ook niet wat ik had gedacht na het krijgen van drie kinderen. En God, wat zou ik graag die buik zonder striemen hebben en zonder vetrollen. Maar ja, ik stop nou eenmaal stiekem af en toe een paasei in mijn mond zonder dat de kleintjes dat doorhebben. Althans, dat probeer ik, want die kleintjes hebben een neus als een grizzlybeer als het om paaseieren gaat. En dan nog maar te zwijgen over de kleding die ik draag. Nee, het is niet fashionable, het is praktisch en goed afneembaar. Sieraden? Daar wordt alleen maar aan getrokken. Hoge hakken? Die punt eindigt altijd op een klein kindervoetje (zo zielig). Nogmaals sorry, dit keer voor ‘mijn simpele ik’.

Want weet je, perfecte moeder die ik graag had willen zijn, dat geniale plan om de kleintjes gemoedelijk op te voeden zonder te straffen en te belonen, zonder hysterische driftbuien, zonder geschreeuw en zonder problemen in een spik en span huis, kwam niet echt van de grond. Het leven kwam tussendoor.

Perfecte moeder met je perfecte plaatje

En ik weet dat je je niet kunt voorstellen dat ik zo kan leven, maar het voelt een stuk beter dan hoe het eruit ziet. Ik weet nu dat het moederschap niet gaat om het perfecte plaatje, maar om de eigenwijze mensjes die heel veel rommel in mijn leven maken, die mij af en toe uitputten en zelfs compleet gek kunnen maken. Die mensjes, de liefde en vreugde die ze brengen laat in mijn ogen al het bovenstaande verdwijnen en zie ik alleen nog maar een perfect gezinnetje.

Take that! Perfecte moeder (die ik ooit heel graag had willen zijn)

Afbeelding: Shutterstock