Heimwee naar een bolle buik?

Ik heb drie kleintjes (ruim) negen maanden in mijn buik gehad. Wie ook een baby in haar buik heeft gehad, weet dat je buik enorme vormen aan kan nemen, die in je wildste verbeeldingen niet voorkomen. Soms duwt de baby zijn kont tegen de krib met als gevolg dat je mooie ronde basketbal plotseling een rechtsdragende rugbybal is geworden.

Heimwee naar die buik

Voor mij zijn die enorme buiken achter de rug. En, misschien klinkt het voor sommigen gek, maar ik heb weleens heimwee naar die buik. Punt 1. omdat alles lekker strak stond en daardoor strakke jurkjes ook gewoon gedragen konden worden. Punt 2. omdat ik weet dat het nu echt achter de rug is. Klaar mee, basta, afgelopen… En ja, dat vind ik jammer.

Maar goed, er zijn weer genoeg zwangeren die met zo een enorme buik nog mogen pronken. En voor je het weet, nadert het einde ook voor jou en kun je nog maar kort genieten van je bolle buik. Doen hoor!

Einde van de bolle buik!

Om je er even aan te herinneren te genieten van je buik… Dit is wanneer je weet dat het einde van de bolle buik nabij is:

– Als elke deur die je naar je toe opent tegen je buik aanklapt. Je zou denken dat je er na drie keer inmiddels wel rekening mee houdt… Nope!

– Als je dreumes, peuter of kleuter pal voor je staat, maar je kunt hem of haar in de verste verte niet bekennen.

– Als je moet gaan zitten om je broek aan te trekken.

– Als je moet gaan zitten om je sokken aan te trekken, of om je voeten af te drogen.

– Als je jezelf moet gaan scheren op de bonnefooi. Geloof me, die resultaten wil je niet met je eigen ogen ondervinden.

– Als je dreumes, peuter of kleuter denkt dat je buik een skippybal is.

– Als je niet meer aan tafel eten kunt, maar beter op de bank kan gaan zitten met je eigen persoonlijke ‘bijzettafeltje’.

– Als je alleen nog maar wijdbeens kan zitten. Wat nogal onhandig is aangezien je ook alleen nog maar jurkjes aan kan trekken, omdat alle broeken niet meer over je heupen komen.

– Als je jezelf  in bed niet meer normaal kunt omdraaien. Laat staan er normaal uit kan komen.

– Als, het er überhaupt nog van komt, je tijdens het seksen alleen nog maar bovenop kunt zitten. Lui op je rug liggen zit er niet meer in. 

– Als je het huishouden alleen nog maar van opzij kunt uitvoeren. Afwassen, was in de wasmachine, eten koken, toilet schoonmaken, het kan allemaal niet meer recht vooruit.

– Net als je auto parkeren. Dat kan alleen nog maar in file-stand, want met een auto naast je kom je nooit (meer) je eigen auto uit of in.

– Als je bij het begroeten eerst iemand met je buik aantikt en vervolgens drie zoenen geeft.

En als laatste, als je die buik echt helemaal spuugzat bent en zelfs begint aan dat vieze hart van een ananas of zelfs aan tepelstimulatie om maar van die buik af te komen…

Om vervolgens weer heimwee te hebben naar je bolle zwangere buik. Gelukkig krijg je er zoveel voor terug! 😉


Afbeelding: Shutterstock

Soepele ochtenden

Wij in het noorden hebben er alweer een paar ochtenden op zitten. En zoals jullie misschien wel weten, ik ben geen ochtendmens. Nog even en dan moeten ook Midden- en Zuid-Nederland er weer aan geloven. De scholen gaan weer beginnen en in vele gevallen gaan ook de ochtenden weer beginnen.

Hoog tijd om eens wat eenvoudige tips te geven om die ochtenden wat soepeler te laten verlopen…

Gebruik ochtendroutine kaarten, zoals deze die je gratis kunt uitprinten. Je kunt ze natuurlijk ook heel simpel zelf maken. De kaarten zullen je kleintje er aan helpen herinneren wat hij of zij allemaal moet uitvoeren en het scheelt jou weer alles 10 keer te herhalen. “Trek je kleren aan, poets je tanden, trek je schoenen aan, trek je schoenen aan, trek je schoenen aan, trek je schoenen aan”, behoort tot de verleden tijd…

– Discussies over kleding in de ochtend? Ben je vergeten om de avond van te voren de kleding klaar te leggen? Ga op zondagavond samen met je kleintje voor de kast staan en laat je voor één keer los in een vurige discussie, maar kies dan wel 5 setjes voor de komende week uit. Gebruik organizers zoals deze of deze en de rest van de week hoef je niet meer over de kleding na te denken.

– Dit is een lastige, althans voor mij. Zet de ontbijtspullen de avond van te voren klaar. Lastig omdat ik er regelmatig al niet eens in slaag om de zooi van het avondeten van het aanrecht af te krijgen. Maar mijn hemel, wat een tijd scheelt het als je beneden komt en alles staat er netjes bij en klaar om aan te schuiven…

– En dat brengt me bij het volgende: Geef je kleintjes een gezond maar wel snel ontbijt. Een paar tips vind je hier. En nu nog zorgen dat die kleintjes een beetje dooreten… Sorry daar heb ik geen tips voor. 

– Als laatste, iets waar bij ons thuis heel veel tijd aan verspild wordt: wéér omkleden omdat er altijd wel iemand binnen een half uur weer vies is. Oplossing: draag allemaal een ochtendjas, schort of wat dan ook over je kleding. Vergeet dit alleen niet uit te trekken op het moment dat je het huis verlaat.

Ik ga naar het strand en neem mee…..

Ik ga naar het strand en neem mee.……

Ik zou Diaan niet zijn als deze vraag beantwoord wordt met een simpele ja of nee maar met een ingewikkelde:  “dat is afhankelijk van”.

Dus ik heb twee versies:

-met kinderen

-zonder kinderen

Met kinderen: genoeg eten, snoep, chips, drinken, koeltas, zwemkleding, badhanddoeken, extra setje kleding voor kleuter, petje, emmertje, schepje, rest van het strandspeelgoed, opblaas krokodil, zwembandjes, zonnebrand, i-phones, powerbank voor i-Phones,  bankpas.

En omdat ik heel de tijd achter mijn Prins aan moet rennen graag een oversized t-shirt voor mezelf omdat rennen in bikini alles behalve charming is.

Zonder kinderen: Bikini, olie, badhanddoek, bankpas.

Ik heb er nu al zin in!

Enjoy!

Liefs, Diana

Mijn gedachtes tijdens het koken

Een avondmaaltijd bereiden kost me ongeveer een half uur. Het eten voorbereiden, wassen, snijden, schillen. Het koken, zorgen dat de aardappels niet een half uur eerder klaar zijn dan de groente en (iets wat regelmatig de mist in gaat) zorgen dat het niet aanbrandt.

Een half uur dus. Een half uur de tijd om te denken waar de heck ik het allemaal voor doe, aangezien er uiteindelijk toch geen hap van gegeten wordt.

Tijd om te denken. En dit is wat er tijdens het koken door mijn hoofd gaat.

moeder kookt

– Ik ben zo klaar met het koken voor mensen die het toch niet naar binnen willen werken. Ongelooflijk dat ik dit minstens de komende 18 jaar nog moet doen.

– Wat zal het commentaar straks weer zijn? ‘Ik heb geen honger!’ ‘Ik lust dit niet!’ ‘Het is te warm!’ ‘Het is te koud’ ‘Het smaakt naar niks!’ ‘Het is te veeeeeel!’

– De hele dag vragen ze ‘wat eten we vanavond?’. Ik kan eigenlijk net zo goed ‘niks’ antwoorden. Dat is namelijk waar het meestal op uitdraait.

– Wat ben ik eigenlijk een ‘evil mom’ dat ik mijn kleintjes geen biologische groente voorschotel. Hoeveel gif en hormonen zullen er wel niet in deze troep zitten? Het kan niet goed voor ze zijn. Ach, what the heck, ze vreten het toch niet.

– *Telefoon gaat* Echt, wie bedenkt het om te bellen tussen 17.00-18.00?

– Nu ik m’n telefoon toch in m’n handen heb, even Facebook, Twitter en Instagram checken.

– F*ck, hoe kan het nou dat het vlees wéér aangebrand is? Gelukkig is het aan één kant, als ik die zwarte verkoolde rand naar onder leg, hebben ze niks door.

– F*ck, daar gaat het brandalarm weer…

– Morgen zet ik een zak brood, een pot pindakaas en een bordje ‘avondeten’ op tafel.

– Hoe verzinnen ze het om telkens te komen vragen om snoep of koek met de mededeling ‘ik heb hongeeeeeer’. Wat denken ze dat ik aan het doen ben? Een rebus oplossen?

– Hoe kan het dat ze zelfs tijdens het gedachteloos tv kijken nóg ruzie kunnen maken met elkaar?

– Nog even volhouden, nog even volhouden. Nog twee uurtjes en dan slapen ze.

– Wat zou het fijn zijn als iedereen straks lekker geniet van het eten en vertelt over wat ze hebben meegemaakt vandaag. Ja, ik fantaseer nog even verder.

– Piepiepiepiep, Piepiepiepiep. Daar gaan we dan…

 ‘Komen jullie eten?… Hallo? KOMEN JULLIE ETEN?’

Afbeelding moeder kookt: Shutterstock

Hoe regel je een girls-night-out met het thuisfront?

Voordat ik kinderen kreeg had ik geen idee dat ik mezelf zo goed kon wegcijferen. Ik kom namelijk vrijwel nooit op de eerste plaats te staan. De kinderen staan op de eerste plaats, over het algemeen de man op de tweede en daarachter aan komt (als ik geluk heb) ik, de moeder. Soms is het weleens een innerlijke strijd. Want ik wil ook weleens geen moeder zijn. Niet continu aan de kleintjes denken. Maar de gedachte alleen al geeft me een schuldgevoel. En dat schuldgevoel verdwijnt als ik de kleintjes weer op hun troon zet.

Maakt het me een fantastische moeder? Geen idee. Het maakt me in ieder geval een waardeloze ik. Het is tijd voor verandering. Tijd voor een ‘girls-night-out’! Tijd voor een avond in mijn broek pissen van het lachen. Tijd voor een onbetaalbare avond met mijn bff’s.

En nu is de vraag, hoe gaan we zo een nachtje weg organiseren zonder dat het thuisfront ten ondergaat aan dit moederloze weekend?

Maak een draaiboek

Wil de man graag instructies betreft het reilen en zeilen binnen het gezin? Maak een minuut tot minuut schema. Een stappenplan. Leg stapeltjes kleding klaar. Plak hier en daar een post-it met eventuele adviezen en waarschuwingen als: ‘Vraag van te voren hoe de peuter haar brood gesneden wil hebben! Niet goed gedaan? Doe het opnieuw!’

Hij is geen idioot

Oke, je moet hem misschien niet gaan vragen om biologische, verantwoorde maaltijden te gaan bereiden. De kans is groot dat het een puinhoop wordt in huis, als dat het al niet was. En je kleintjes lopen er misschien bij alsof ze zo bij een carnavalsoptocht kunnen aansluiten. Maar hij is de vader en hij kan het prima in zijn eentje handelen.

En anders belt hij zijn moeder.

Hij belt zijn moeder.

Dus, weg met het schuldgevoel en boeken dat nachtje weg met de meiden! Het zal iedereen goed doen.


Afbeelding: Shutterstock

De keuzes van een puber

Bij het bedenken en inspiratie opdoen voor mijn columns schrijf ik vaak tussendoor iets bij mijn notities of ik kijk wat om me heen. Er gebeurt iets of er valt iets op wat mogelijk een column maakt. Ik ben een denker, wat er ook gebeurt, ik denk er over na. En wat opvallend is, bij alles wat ik doe, waar ik ben, wat ik eet, alles bestaat uit het maken van keuzes. Best vermoeiend, soms heb ik gewoon helemaal geen zin om na te denken. Ok, er zijn zaken in het leven die je moet doen, anders heb je geen poen of ga je dood. Dus werken moet, eten en drinken moet, maar blijf vooral ademhalen (zelfs dat is nog een keuze). Werk je niet, “soms” ook een keuze, dan moet je het met minder poen doen, maar nogmaals blijf vooral ademhalen.

Maar waar wij volwassenen soms niet kunnen kiezen of we nu spinazie moeten eten of pizza, hebben pubers hun andere “soms” moeilijke keuzes te maken.

Wat ideeën:

  • Iedere ochtend weer het dilemma met kleding. Skinny jeans of geen skinny jeans. En dan; wat draag ik er boven? Denk intussen even aan de bekende berg kleding… We weten inmiddels dat de keuze reuze is.
  • Puberlief doet aan wedstrijd dansen. Ga ik weer auditie doen? Het heeft tot 5 dagen voor de audities geduurd om hierover na te denken en ze heeft toen na veel twijfelen een keuze gemaakt. Gelukkig heeft ze het gedaan. Dansen vindt ze geweldig! En ze is inmiddels vergroeid met de dansschool. Ik-zit-soms-dwars-met-mezelf keuze.
  • Skype is “hot” vanaf de bank of bed. Hoe-wil-ik-hangen keuze. Dit gaat gepaard met veel geluid. Boxjes worden gekoppeld aan de iPhone of laptop. Geluidskeuze en comfortzone keuze.
  • Blijf ik thuis met vrienden of gaan we buiten chillen op het veldje? Dit is een gezamenlijke keuze.
  • Maak ik huiswerk of niet? Gemak, geen-zin-in keuze.
  • Bel ik op tijd naar mijn moeder als ik thuis verwacht word of niet en stel ik het zo lang mogelijk uit. Te-leuk-om-met-vrienden/dinnen-te-zijn keuze. mpuber-,maakt-keuze
  • Vriendjes keuze
  • Vriendinnen keuze
  • Schoenen keuze
  • Schoolvakken keuze
  • Beroepskeuze
  • Eten/drinken keuze
  • Ram-ik-mijn-maandgeld-er-in-een-keer-doorheen keuze

Wat voor keuzes maken jullie pubers? Hier in huis wordt vooral veel gezucht bij het maken van, herstel, nadenken over iets. Het is ook vast een zware belasting om over sommige dingen een beslissing te moeten nemen en dit op puberale leeftijd. Als liefhebbende moeder kies ik er voor om te werken, te sporten, te schrijven, sociaal bewogen te zijn, zoveel mogelijk te genieten van het leven, mijn leven met eten en drinken in balans te houden, te veel hooi op mijn vork te nemen waardoor ik soms te weinig heb aan 24 uur in een dag en het mezelf dus niet altijd even makkelijk maak. Maar, ik blijf vooral rustig ademhalen.

Liefs,
Diana

Zomer en de kriebels

Ben jij al klaar voor de zomer? Of heb jij, net als ik, nog overtollig, bobbelig vet rondom de bekende frustratie plekken? Lijk je, net als ik, op de zus van Sneeuwwitje? Of zit je gewoon lekker in je vel, op welke manier dan ook.

Ik heb mezelf voorgenomen om deze zomer een aantal dagen op een zonovergoten strand te bivakkeren. Volledig in de hang, lig, vreet en zuip modus, dat dan weer wel. Het is er vorig jaar niet van gekomen terwijl ik er zo ontzettend veel van houd. Ik wil genieten, dubbel op. Alleen op het moment dat ik mezelf in bikini in het openbaar vertoon komen er diverse gevaren en krijg ik al de kriebels. Een daarvan is dat mijn lichaam zich de rambam schrikt van het zonlicht, want die heeft al twee jaar geen openlucht gezien. Het gevoel dat mijn lijf naar adem snakt. Maar ook degene die mij als eerste op het strand treffen, krijgen een verblindend effect van mijn huid, zonder zonnebril kun je mijn kleur niet verdragen. Dus het zijn niet alleen de hobbels en de vetrollen het is ook nog eens de kleur van mijn huid. Kortom, ik ben er nog niet klaar voor.

Tijd voor actie! Een week of zes geleden zag ik zelf wel “het licht”. Ik was het zat, het luie en onregelmatige, makkelijke vreet- en “niet” beweeg patroon. Na 15 maanden intensief ziekenhuis leven van mijn kleuter, wat blijkbaar niet bevorderlijk is voor je eigen gezondheid en gewicht, ben ik weer die HOGE drempel van de sportschool in gedoken, ik had tenslotte nog een abonnementje lopen. Vrije tijd gezocht, gemaakt en gevonden. Eten in balans, de wijn reduceren en gaan met die banaan.

Ooit, lang lang geleden, was “the gym” mijn tweede verblijfplaats. Helaas moet ik het nu met minder doen. Aan de eisen die ik mezelf nu heb gesteld en me laat martelen door de trainer inclusief schema, laat mij voelen dat ik echt geen 20 meer ben. Confronterend en met trillende beentjes moet ik soms toegeven dat ik gewoon niet in top conditie ben. Maar zoveel mogelijk voor een gezond en fit lijf en natuurlijk het allerbelangrijkste, dat ik mezelf weer goed voel.

Hoe dan ook, klaar of niet, ik kijk uit naar een heerlijke, lange, warme, zonovergoten zomer. Niet alleen voor een paar dagen strand maar zeer zeker ook om samen met mijn beide kinderen aan het plaatselijke meertje te neer te ploffen. Fit of niet, ik heb de kriebels en ik ga genieten.

Liefs, Diana

Wat ik zeg en wat zij hoort… Twee totaal verschillende dingen

eigenwijs kind

Ja, ik heb er zo één. Zo een eigenwijs, oost Indisch doof mormeltje. Ééntje die volledig haar eigen gangetje gaat, haar eigen plan trekt. Oftewel, gewoon doet waar ze zin in heeft. Je zal misschien wel denken dat ik totaal geen controle heb… Nah, misschien heb je wel gelijk! Ze is oncontroleerbaar.

Dus. Als ik iets zeg, dan hoort zij totaal iets anders. Echt waar. Het is onverklaarbaar. Maar voor haar blijkbaar heel logisch.

Bijvoorbeeld…

Als ik zeg ‘nee’

Dan hoort zij ‘ja’.

Of ze weet niet zeker wat ze nou gehoord heeft en vraagt het voor de zekerheid nog even aan haar vader.

Of ze hoorde inderdaad ‘nee’, maar heeft voor zichzelf besloten dat het best een ‘ja’ kan zijn.

Als ik zeg ‘niet in de shampoofles knijpen’

Dan hoort zij ‘knijp de fles leeg in het pannetje’.

Of… ‘haal de hele dop eraf en schudt ermee in de rondte’.

Óf ‘knijp deze fles leeg en doe dat ook bij alle andere flessen onder de douche’.

Als ik zeg ‘we gaan even opruimen’

Dan hoort zij ‘gooi die laatste bak ook nog maar even leeg’.

Of ze hoort ‘gooi die laatste bak ook nog maar even leeg over de hond’.

Als ik zeg ‘doe je jas aan’

Dan hoort zij ’trek je sokken uit’. Serieus, waarOM?

Of ze hoort ‘ga alsjeblieft knetterhard krijsen alsof je een prikkeldraad om je heen gewikkeld krijgt’.

Als ik zeg ‘sssst, je broertje en zusje slapen’

Dan hoort zij ‘ga even knetter hard zingen, schreeuwen, doe in ieder geval iets om je broertje en zusje wakker te maken’.

Als ik zeg ‘blijf aan tafel zitten’

Dan hoort zij ‘ren zo snel mogelijk naar buiten en negeer alles om je heen’.

Of misschien hoort ze  ‘ik wil graag dat je naast je stoel gaat staan en mij met een brede grijns aankijkt’.

Als ik zeg ‘zeg maar even dankjewel…’

Dan hoort zij ‘zeg maar even helemaal niks en negeer degene die je eigenlijk bedanken moet volledig’.

Of ze hoort ‘zeg maar even piemel’.

Als ik zeg ‘niet met water spelen, dan word je nat’

Dan hoort zij ‘draai de kraan zo ver mogelijk open, vul een bak en gooi het over jezelf heen. Oh ja en ook nog even over de keukenvloer graag’.

Of , na de turnles van haar zus, ‘ga maar even onder de douche staan terwijl iemand anders op het knopje drukt’.

Als ik zeg ‘je mag je broer niet pijn doen’

Dan hoort zij ‘ram hem zo hard als je kan’.

Als ik zeg ‘zachtjes doen met Lily (de hond)’

Dan hoort zij ‘doe maar net alsof Lily een paard is en ga maar een rondje rijden’.

Of ’trek maar zo hard als je kan aan haar staart’.

En als ik zeg ‘dat mag niet!!!’

Dan zegt zij: ‘Kusje erop?’

Afbeelding: Shutterstock

Beste moeder met driftige peuter in de supermarkt…

peuter schreeuwen

Ik zie je staan midden in het gangpad. Je probeert je schreeuwende peuter rustig te kalmeren en consequent blijf je zeggen dat je nu geen snoepjes gaat kopen omdat de snoeppot thuis al vol zit. Ook zie ik je rode hoofd en je geïrriteerde blik naar mensen die tegen je peuter beginnen te praten. Ik zie je ook naar mij kijken. Wanhopig en rollend met je ogen.

Ik zal het niet doen, iets wat ik pre-kinderen wel gedaan zou hebben. Je veroordelen. Ik zal niet denken dat je het fout doet, dat je het helemaal anders zou moeten doen. Ik vind het niet stom dat je je kleintje mee naar de supermarkt meegenomen hebt. Ik snap dat je niet onbeperkt bij Albert bestellen kunt, of dat je geen oppas thuis hebt zitten. Ik vind je ook geen slechte moeder die haar kleintje totaal niet onder controle heeft. Peutertjes zijn nu eenmaal niet programmeerbaar, hoe graag we dat soms ook zouden willen, zeker op een moment als dit.

Ik zal me er ook niet mee bemoeien. Het enige wat ik zal doen is je een troostende en begrijpende blik geven.

Maar toch vraag ik me wat af. Ik vraag me af of je ook gewoon even het huis uit wilde, ook al riskeerde je daarmee een driftbui. Gewoon omdat je de woorden ‘Ni Hao Kai Lan’ even niet meer kon aanhoren of omdat je van nog een potje memory met je peuter in coma zou raken. Want heb je ook zo slecht geslapen vannacht? Of eigenlijk de afgelopen 7 jaar, sinds de kleintjes je slaap kwamen verstoren. Ook al heb je er alles aan gedaan om die kleintjes elke nacht door te laten slapen, maar het lukt simpelweg niet.

Ik vraag me af wat je allemaal hebt meegemaakt? Misschien heb je ook wel een doodziek kind gehad? Een of meerdere miskramen. Misschien heb je heel veel verdriet te verwerken. Misschien ben je een moeder die het allemaal alleen moet doen.

Ik vraag me af of jij het moederschap af en toe, op momenten als deze ook zo verrekte lastig en moeilijk vindt. En of je jezelf ook afvraagt waar je aan begonnen bent. En je soms stiekem verlangt naar de tijd dat je nog geen kinderen had.

En toch is er één ding dat ik me niet afvraag, maar zeker weet. Ik weet zeker dat je van je kleintje houdt, dat je je kleintje voor geen goud wil missen en het zo weer over zou doen.

En voor nu? Voor nu is het ok dat je je kleine driftkikker oppakt en je boodschappenkar vol achterlaat.

Het scheelt mij weer langs de schappen te gaan.

Afbeelding: Shutterstock

Kansloze dreigementen, waarom doe ik dat toch?

Ik ben een moeder en ik maak fouten. Hoe graag ik ook alles perfect zou willen doen, mijn kleintjes laten opgroeien in harmonie zonder te straffen, zonder mijn irritatie op hen te uiten en zonder te schreeuwen. Echt, ik zou het willen. Maar het lukt niet.

Sterker nog, af en toe laat ik mijn kansloze dreigementen op ze los. Dreigementen waarvan ik weet dat ik ze toch niet waar zal maken. Dreigementen die zomaar barstjes kunnen geven in hun vertrouwen in mij. Ik weet dat het kansloos is. En toch doe ik het.

Ik zal eens een voorbeeld geven van zo een kansloos dreigement; ‘Als je nu niet komt, dan blijf je maar hier! Ik ga wel zonder jou.’ 

In de supermarkt, in de woonkamer, midden op straat, in de dierentuin, in het zwembad, op het speelpleintje, in de auto, of waar ook mijn kleintje opeens besluit dwars te gaan doen, zijn kont tegen de krib te gooien.

Soms heb ik tijd, geduld, de energie om het op een redelijke manier op te lossen.

Maar soms ook niet. Soms ontbreken alle elementen om die op een redelijke manier toe te passen. En dan floept het zo uit mijn mond. En heel af en toe zelfs uit mijn tenen.

‘Als je nu niet komt, dan blijf je maar hier! Ik ga wel zonder jou.’ 

Resultaat? Een kleintje die nog harder gaat blèren. Omdat hij nu te dealen heeft met een boze moeder. Omdat hij serieus geen stap verder meer wil zetten. En misschien wel omdat hij bang is. Bang om achtergelaten te worden. Uiteindelijk rent hij achter me aan en zitten we het volgende half uur gezamenlijk met een chagrijnige porem uit het raam te kijken. Ik met een beetje schuldgevoel. Hij met een beetje angst.

Natuurlijk meen ik het niet. Ik zou mijn kleintje nooit ergens achterlaten. Dat weet hij. Maar toch checkt hij het ’s avonds voor het slapen gaan nog even.

“Mama, je gaat toch niet weg?”
“Nee natuurlijk niet schatje, ik zou je toch nooit alleen laten!?”

Ahum. Opeens besef ik het me.

Stomme kansloze dreigementen…


dreigementen pinterest

Afbeelding: Shutterstock