Sukkels die niet aan slaaptraining doen

Om de één of andere reden ligt bij het hebben van een baby de focus op het doorslapen. Binnen de eerste drie maanden na de geboorte zul je de vraag al meerdere malen gehoord hebben: ‘Slaapt het al door?’. En na die drie maanden verandert de toon naar: ‘Slaapt het nog steeds niet door?’.

Softie van een moeder

En we weten allemaal, het kan aan twee dingen liggen. Of je hebt een lastige baby, misschien wel een huilbaby als je het de hele avond laat liggen huilen. Of je bent zo een softie van een moeder die haar kind niet kan laten huilen en daardoor slaapproblemen heeft. Eigen schuld! Moet je maar aan slaaptraining doen.

Slaaptraining!

Ik heb de wijsheid niet in pacht. Ik heb drie kleintjes die verschrikkelijk slecht zijn in doorslapen. Ligt het aan hen? Ligt het aan mij? Ik weet het niet. Slaaptraining zal vast zijn voordelen hebben. Hoewel ik vind dat als je een baby van drie maanden tot in den treuren laat krijsen om het vervolgens moederziel alleen op te laten geven en dat ‘een overwinning’ noemt, je toch wel een harteloze sukkel bent. Maar goed, dat is mijn mening. En aan de andere kant, als dat het jou weerhoudt jezelf van een flat af te gooien, ja dan is het misschien een verstandige keuze om je baby te laten huilen. Zie het in perspectief. 

Lees meer

Ik ken een moeder die haar kinderen inent, of toch niet?

Ik weet het. Het is niet netjes om te oordelen. Maar soms moet je het gewoon even kwijt.

Ik ken namelijk een moeder die haar kleintjes inent! Elke keer is ze weer in dilemma of ze het nou wel of niet goed doet.

In het begin bemoeide ik me er niet zo mee, ik wist er ook nog niet zoveel van. Maar hallo, zíj krijgt toch een kind. Verdiep je er gewoon een beetje in denk ik dan. Hoe moeilijk kan het zijn.

Nee hoor, kleintje één en ook kleintje twee krijgen gewoon al de prikken die je kan bedenken in hun prille bestaan. Als ik er over nadenk, krijg ik er kippenvel van. Wie doet dan nou? Dat je je kleintje inent, tot daar aan toe. Maar wéét op zijn minst wat je aan het doen bent. Of stel het wat uit. Want wie heeft er nou een tetanus vaccinatie nodig met twee maanden? Alsof je een baby met een open wond de modder in gooit… Koekoek.

Maar goed, deze moeder heeft zich er gewoon niet in verdiept. Iedereen doet het toch? Dat zal wel goed zijn. Wat weet ik er nou van? Serieus? Wat weet ik er nou van? Over de outfit van d’r kleintjes denkt ze nog langer na.  Lees meer

Jij bent er aan toe, maar ik nog niet

kind loslaten

Je kind stimuleren om zelfstandig te worden, het is een leerproces. Voor moeder.

“Mama, mag ik de hond uitlaten?”
“Ja hoor, ga maar met mij mee.”
“Nee mama, ik wil de hond uitlaten. Alleen.”
“Uuhhh, is dat nou wel zo verstandig?”

En daar ging ze, met de hond die drie keer zo sterk is, maar wel steeds beter luistert.

“Alleen een rondje om de school! En als je andere honden tegen komt moet je Lily heel strak vast houden.” 
“O ja, en je moet wel de drollen opruimen!”  

Lees meer

In de schoenen van een peuter

shoesme

Peuters, er is al veel over geschreven en gezegd. Ze zijn schattig, ze zijn leuk maar ze zijn vooral eigenwijs. Maar heb je weleens een dagje in de schoenen van een peuter gestaan? Of gelopen?

Een peuter op ontdekkingstocht maakt namelijk van alles mee. En tijdens zo een ontdekkingstocht moet een peuter wel stevig in haar schoenen staan, want voor je het weet gebeurt er iets en ben jij degene die haar moet dragen.

Maar hoe krijg je nou een sterke, zelfverzekerde peuter stevig in haar schoenen?  Lees meer

Je wordt makkelijker…

Naarmate je meer kinderen krijgt, word je als moeder in je doen en laten steeds makkelijker. Volgens mij is dat een feit. Het is voor mij in ieder geval een feit.

Als iemand mij nu om advies vraagt over de opvoeding, oké dat gebeurt eigenlijk nooit, dan kan ik geen zinnig antwoord geven. Behalve dat ze een paar jaar te laat zijn met advies vragen, dat hadden ze namelijk beter bij de eerste kunnen doen. Toen ik alles nog onder controle had.

Juiste manier van opvoeden

Bij mijn eerste kind volgde ik namelijk serieus richtlijnen, in mijn ogen de juiste manier van opvoeden. Er was namelijk ook een minder juiste manier. Nu weet ik, drie kinderen verder, dat de juiste manier van opvoeden een onhaalbare en uitputtende zaak is en dat het leven je dwingt om los te laten. Het is de enige manier.

Of ik ben mijn principes gaandeweg verloren.

Of ik ben heel lui geworden. Dat kan ook.

Om maar te beginnen met het altijd rustig blijven praten. Ik geloofde niet in schreeuwen. Ik geloof er nog steeds niet in, toch gebeurt het. Als je één kleintje hebt, is het zo veel makkelijker om rustig te blijven communiceren. Er is ook gewoon niemand anders die aan je hersenen krabt, of in je irritatie-zone zit. 

Lees meer

Geef nooit op! Oké, stop er maar mee…

Ooit riep ik heel hard: “Mijn kleintjes gaan eerst hun zwemdiploma halen en dan zien we wel verder.” Dat zwemdiploma vond ik gewoon het belangrijkste, dat was een must. Dat vind ik overigens nog steeds, maar het woordje eerst is komen te vervallen.

Inmiddels heeft mijn oudste kind haar zwemdiploma, maar er ook al een aantal clubjes op zitten. De kleuter is nog bezig met het halen van zijn zwemdiploma en gaat naar KungFu les, en ik denk dat voor de peuter balletles wel erg leuk zal zijn…

Geen volhouder

Nee, aan het regeltje ‘eerst zwemdiploma’ kon ik me niet houden. Ik ben blijkbaar niet zo een volhouder. En mijn 7-jarige heeft dat trekje een beetje van mij overgenomen. Ook zij is niet zo een volhouder.

Ze zat op blokfluitles en ze stopte er mee. Ze snapte er, naar eigen zeggen, geen bal van! Ze zat op KungFu en ze stopte ermee. Ze houdt namelijk niet van ‘vechten’. Ze zit op turnen en het liefst stopt ze er mee, ze wordt er namelijk zo moe van.

Slap ouderschap

En ik liet het gebeurenik liet haar stoppen met haar clubjes. De maatschappij zal het misschien bestempelen als ‘slap ouderschap’,  maar het kan mij vrij weinig schelen wat de maatschappij ervan denkt, ik heb er mijn redenen voor.

Ik zie het meer als proberen, mijn kinderen proberen iets om te kijken of ze het leuk vinden en of ze er misschien een beetje talent voor hebben. Ze verkennen de mogelijkheden van zichzelf en van de wereld. Ze gaan op onderzoek uit, ze ondernemen, ze proeven van allerlei smaken totdat ze de juiste smaak te pakken hebben. Of zo.

Loslaten wat niet gelukkig maakt

En ja, daar hoort opgeven en loslaten wat niet gelukkig maakt ook bij. Niets mis mee. Denk ik. 

En hoezeer ik ook graag ‘geef nooit op’ stimuleer, ben ik ook heel makkelijk in het zeggen ‘oké, stop er maar mee’. Want uiteindelijk, als ze iets echt niet leuk vinden, vinden ze het ook echt niet leuk.

En zo is het, nu stop ik.


Afbeelding: Shutterstock

Beste moeder die van alles ‘moet’

Werd jij vanmorgen ook wakker met een to-do lijstje met dingen die je vandaag echt gedaan moest hebben? Bij het wakker worden wist je eigenlijk al dat het een erg ambitieus lijstje zou zijn. Afspraken verzetten, rekeningen betalen, badkamer schoonmaken, de was bijwerken, boodschappen doen, telefoontje plegen, kinderen naar school brengen en ophalen, tussendoor hulpmoeder spelen, eten bereiden, de trap opruimen en schoonmaken, lege flessen wegbrengen en dan nog ergens koffie drinken (ja ook dat staat op het lijstje, kun je in ieder geval iets afstrepen).

O ja, en dan hebben we ook het kleintje nog die ergens aandacht vraagt. En verdient.

Zoals ik al zei, bij het opstaan wist je al dat je ambitieus zou zijn. Maar beste moeder die van alles ‘moet’, niets moetLees meer

Mind your language

Waar ik nu echt van kan genieten… Nou, de gevatte uitspraken uit de mond van mijn bijna 4 jarig kleintje! Hieronder een kleine selectie:

Mama, we kunnen niet naar de kapper want het fietsstoeltje is gejat

Ons vast kapstertje woont niet ergens waar je makkelijk met auto of OV heet gaat, dus fiets + fietsstoel is een must. Mijn mond viel open van verbazing toen hij zelf het verband had gelegd dat fietsstoel weg = niet naar kapper!

Nog één minuutje

Het equivalent van “ik tel tot 3”, wanneer hij nog even wil doorspelen oppert ie zelf dat ie over een minuutje echt gaat opruimen!

Zeg dan maar “Vooruit dan maar”

Toen we bij de sapjes stonden en hij de suggestie voor sinaasappelsap deed en ik nog twijfelde of we niet eens een keer wat anders moesten kiezen. Stem ik zo vaak in? OMG  Lees meer

‘Dat kind’ is van mij en dat is niet altijd makkelijk

Voordat ik moeder werd, vond ik nakomelingen van een ander altijd bloedirritant. Nou ja, niet altijd. Als ze gewoon beleefd en stil op een stoeltje zaten, dan kon ik ze wel aan. Maar aan de rest van de kinderen (zo’n 99%) moest in mijn ogen gewoon wat gebeuren. Ze moesten wat beter opgevoed worden.

En toen werd ik voor het eerst moeder. Mijn kind zou niet zo’n uit de kluiten geschoten gedrocht worden. Nee, ik zou haar vormen en kneden tot een goed opgevoed kindeke.

En het gebeurde. Eerlijk, nee ik ben niet arrogant. Mijn eerste kind was braaf, netjes, bescheiden en ook nog sociaal. Ze was gehoorzaam en ik geloofde in mijzelf. Zie je wel, prutsers! Het is een kwestie van opvoeden.

Zo kon ik er nog wel tien krijgen. En dus volgde er een tweede. Mijn zoon. 

Lees meer