Nee, ik wil geen pilletje…
Nee, ik wil niet opruimen…
Nee, ik wil niet tandenpoetsen…
Nee, ik wil geen blieb in het oor (oorthermometer)…
Nee, ik wil geen kippensoep…
Nee, ik wil niet naar bed…
Nee, ik wil nog één filmpje…
Ja, ik wil wel een toetje…
Hoe consequent moet je zijn als je kind een dagje of twee ziek is? Ik doe zelf namelijk helemaal geen moer als ik ziek ben en neem het er dan van. Dus, gun ik mijn kinderen hetzelfde. Lees meer
Ik begin bijna te geloven dat carrière maken en mama zijn niet samen gaan. Ja, als je al jaren hard hebt gewerkt voor je carrière is het wellicht mogelijk deze positie vast te houden. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, maar ik ben nooit een uitzondering geweest.
Zelf heb ik de afgelopen jaren genoten van een 32-urige werkweek met mogelijkheden tot thuiswerken. Geen 9 tot 5, maar half 10 tot half 6 (en een enkele avond) voor een redelijk salaris.
Maar, ik was onrustig… ik wilde namelijk meer! Meer uitdaging, meer variëteit, meer zekerheid en liefst meer salaris. Dus toen tijdens mijn zwangerschapsverlof het contract van mijn enigszins afgekaderd baantje afliep, heb ik deze kans met beide handen aangegrepen.
Een loonbaan coach heeft mij m’n talenten en kwaliteiten laten zien en met mijn nieuw ontdekte zelf ben ik de vacature markt in gedoken. Maar er zijn zoooo veeeeel functies en allemaal bieden ze je persoonlijke groei en een dynamische jonge omgeving. En alle functies, als je ze echt goed leest, hebben ook minder leuke aspecten. Maar zo nu en dan zit er een functie bij die potentie heeft. Lees meer
Als ik op dit moment een toelatingstest zou moeten doen voor een opleiding waarvoor wiskunde een vereist vak zou zijn, zou ik tijdens het invullen al geweigerd worden. Zelfs de rekensommen van mijn dochter in groep 4 laten mijn hersenen al kraken dat het pijn doet.
Nee, hogere wiskunde was voor mij niet weggelegd. Dat geeft niet, er was namelijk geen beroep wat mij aantrok waarvoor ik wiskunde nodig had. Bovendien, wie gebruikt al die formele wetenschap met getallen, patronen en structuren nu nog? En daarbij, we bezitten vrijwel allemaal een rekenmachine die voor ons het zware werk doet.
Maar toen werd ik moeder en bleek dat ik verborgen talenten had. Talenten in het hogere moeder-wiskunde. Dé wiskunde die alleen moeders kunnen begrijpen.
Althans dat denk ik.
Wil je weten of jij ook het (verborgen) hogere moeder-wiskunde talent hebt?
Test het hier.
1. Moeder zegt in 10 minuten tijd 22 keer tegen haar kleintjes dat ze hun schoenen aan moeten doen. Hoe groot is de kans dat ze hun schoenen aan hebben? Lees meer
Er zijn van die dagen dat ik niet wakker wil worden met de wetenschap dat ik weer drie mondjes moet voeden.
Er zijn van die dagen dat ik spontaan even naar de wasmachine ga om gewoon even niet in de buurt van kinderen te zijn.
Er zijn van die dagen dat ik hardop scheld.
Er zijn van die dagen dat ik het tandenpoetsen oversla omdat ik de kinderen zo snel mogelijk op bed wil hebben.
Er zijn van die dagen dat ik zeg dat ik wel een spelletje mee wil spelen, maar vervolgens allerlei smoesjes verzin om maar niet mee te hoeven spelen.
Er zijn van die dagen dat ik onnodig lang in de supermarkt blijf hangen.
Er zijn van die dagen dat ik zeg ‘nog 5 minuutjes op de Wii’ en het er uiteindelijk 20 zijn geworden.
Er zijn van die dagen dat ik niet weer naar de zoveelste ‘voorstelling’ kijken wil, maar liever naar mijn telefoon staar.
Er zijn van die dagen dat ik schreeuw, terwijl ik het ook gewoon had kunnen zeggen.
Maar… Lees meer
Lief oudste kind van me,
Het spijt me dat ik niet weet hoe het is om de oudste te zijn. Met twee grotere broers ben ik namelijk de jongste. Er ontbreekt een essentieel inlevingsvermogen in hoe het is om de oudste te zijn. Wel weet ik inmiddels hoe het is om een oudste kind te hebben. En dat is fantastisch. Jij bent fantastisch.
Maar in het verleden heb ik ook regelmatig wat steekjes laten vallen. Ik moest het wiel uitvinden. En jij was mijn wiel.
Het spijt me dat ik mij zo vasthield aan de stomme slaapschema’s. Dat ik je liet huilen omdat ik gelezen had dat dat het beste was. Dat je uiteindelijk wel in slaap zou vallen. Moederziel alleen. Maar ik was als de dood dat ik je ‘verwennen’ zou en dat je dan helemaal nooit meer zou gaan slapen. Sorry lief oudste kind, nu weet ik beter. Lees meer
Ik ben een moeder van twee knappies, een pubermeisje van 14 en een kleuterjongen van zes. Er gaat geen gebeurtenis van hen voorbij zonder dat ik sta te janken, kortom ik jank al ruim 14 jaar en sinds zes jaar twee keer zoveel. Zelf word ik er soms “schijt” ziek van. Dan wil ik het niet, maar gebeurt het gewoon.
Laat ik beginnen met de zwangerschap. Ik weet niet hoe het bij jullie was, maar op sommige momenten was ik behoorlijk labiel. En ja, toen de babies waren geboren was het hek van de dam. Toen kwamen die eeuwige kraamtranen en ook bij iedere keer als ik het allemaal even niet meer wist.
De eerste balletles, zwemles, uitvoering, peuterspeelzaal, kinderdagverblijf, kleuterschool en hun eerste geblèr bij het schoen zetten of als ze met Sint Maarten braaf met spanning bij een deur stonden te wachten tot die open werd gedaan. Ik kan vol trots kijken naar die twee “soms” monsters met tranen in mijn ogen. Ook als ze flink gevallen zijn huil ik een beetje mee. Lees meer
Er is de laatste tijd veel te doen over robots. Dat weet ik omdat ik al een aantal weken ‘s avonds gebroken doelloos op de bank lig te zappen (denk een najaarsdip). Ik kwam het een en ander tegen, soms onzinnig, soms interessant. Interessant vond ik vooral de “zorgrobot” die is bedacht om oude(re) eenzame mensen gezelschap te houden. Er zijn ook “snoezelrobots” voor dezelfde doelgroep en zij proberen echte huisdieren te vervangen. Zo zijn er onder andere, huishoudrobots (ik ben fan) speelgoedrobots (we know), allerlei robotdieren (geheel zonder irritante haren) en meer denkbare en ondenkbare robots.
Uiteraard heb ik het internet er een beetje op nageslagen op zo’n zelfde doelloze avond en kwam ik in een artikel tegen dat er op korte termijn robots worden verwacht om in winkels mensen te adviseren over recepten en bijbehorende wijnkeuzes, dat maakt het dan weer vooral interessant.
Sinds ik moeder ben, werkt mijn brein dag en nacht. Dat is geen gave, dat is een moeder-brein, denk ik. Vanaf het moment dat ik wakker word, tot het moment dat ik weer in slaap val, en daarna.
Mijn hoofd is gevuld met dingen die ik moet doen en met dingen die mijn kleintjes moeten doen. Gevuld met dingen die ik moet onthouden en dingen die mijn kleintjes moeten onthouden.
Soms is er weleens een storing in mijn hoofd, dan weet ik bijvoorbeeld dat ik écht wat aan het huishouden moet doen, maar het gebeurt gewoon niet. Of ik heb acute korte termijn geheugenverlies en dan heb ik wat extra hulp nodig, zo maak ik boodschappenlijstjes, deze wijn moet ik onthouden lijstjes en ideeën-lijstjes om over te schrijven.
Hoe dan ook, het is druk in mijn hoofd. En dat begint al bij het wakker worden. Want dit is wat er zich afspeelt in mijn hoofd, de eerste vier minuten van de dag.
Je kent vast de quote ‘behind every great kid is a mom who’s pretty sure she’s screwing it up’ wel. Wat een waarheid! Want wat je ook doet, bij alles kun je je wel afvragen of het wel de juiste keuze is.
Maar weet je, je kleintje is geweldig en ook al denk je dat je het allemaal aan het screwing uppen bent, ze komen er wel.
Ook als je…
Als je consequent de opvoedboeken aan het negeren bent. Ze liggen er al een tijdje klaar voor, maar intussen trekt de nieuwste Jill Mansell toch echt meer aandacht.
Als je op sommige avonden de bedtijd door de vingers ziet. Als ze bijvoorbeeld nog lekker een film aan het kijken zijn of plotseling samen super lief spelen. Of als je zelf gewoon nog geen zin hebt om die kleintjes het bed in te mikken.
Of als je een keer nee zegt tegen de vraag om te komen helpen op school en ja zegt tegen elk sportclubje, muzieklesje, discoavondje en elke andere extra activiteit buiten school om. Kinderen hebben het zo druk tegenwoordig? Moeder heeft wat meer rust nodig tegenwoordig…
Als je het niet voor elkaar krijgt om sokken te laten matchen.
Of je kleintje zijn handschoenen aan te laten houden.
Als je je kinderen tv laat kijken. Of met de iPad laat spelen. De duur hiervan laat ik maar even in het midden…
Of als je toch weer een keer uit je plaat gaat, ook al had je jezelf nog zo voorgenomen om niet meer te gaan schreeuwen.
Als je je kleintje borstvoeding geeft. Of flesvoeding. Helemaal geen voeding, dan moet je je zorgen gaan maken.
Of als je aan het einde van de dag er achter komt dat je kleintje nog steeds in zijn pyjama rondbanjert. Zoiets heeft zelfs een naam: pyjamadag.
Als je 80% van alle knutsel- en tekenwerken wegmietert en ook nog vergeet om er een foto van te maken.
Of als die verrekte tandenfee weer eens jullie huis voorbij gevlogen is.
En óók als je een Happy Meal van de McDonalds een avondmaaltijd (niet elke avond, duh) noemt. Of als je kleintje zijn gehele kindertijd het zonder bento lunch of lieve broodtrommelbriefjes moet doen.
Ze komen er wel!
Afbeelding: Shutterstock
Ik weet het nog goed. Ik was een jaar of 22, ik liep over straat en daar liep een moeder ver voor haar kind uit. Een kind van een jaar of drie. Haar kind rende wanhopig achter haar aan. ‘Tillen’, riep ze. Maar moeder liep zonder te reageren klakkeloos door. Ik voelde een steek in mijn hart en wilde het kind het liefste optillen, een knuffel geven en zeggen ‘het komt wel goed schatje’. En die moeder? Ik kon het niet begrijpen, hoe kon ze haar kind nou zo negeren?
Zo ga ik het later niet doen, was wat ik dacht.
Ik herinner me ook nog dat fijne zomermiddagje op het terrasje in de zon. We waren heerlijk naar het strand geweest en aan het eind van de middag genoot ik met mijn vrienden van een drankje op het terras. Totdat daar een gezin naast ons kwam zitten. Een gezin met twee kleine kinderen. Die kinderen waren aan het blèren en constant ruzie aan het maken. Moeder gaf een snauw en vertelde de kinderen dat ze hen helemaal zat was. Ach, je zal het toch van je moeder horen, dat ze je helemaal zat is. Wat moet er dan van die kinderen terecht komen, wat zullen ze zich ongewenst voelen.
Dat ga ik later nooit zeggen, was wat ik dacht.
Of die ene keer dat ik van iemand hoorde dat hun kinderen (bijna) elke nacht in het bed van de ouders kropen. Nou, dat doe je toch niet! Kinderen horen in hun eigen bed en als ze een nachtmerrie hebben gehad, leg je ze gewoon weer terug. Als je het eenmaal één keer toelaat, kom je er nooit meer vanaf…
Mijn kinderen slapen later vanaf dag 1 in hun eigen bed, was wat ik dacht.
En ik zat ook een keer op verjaarsvisite. Daar was een kind, volledig door het dolle heen. Het kind luisterde voor geen meter naar zijn ouders. De ouders bleven maar waarschuwen en dreigen ‘Als je nu dit niet doet, dan krijg je dat niet’. Het kind kreeg alles voor elkaar. Totaal inconsequente ouders. Slecht hoor, dacht ik, zo verpest je toch je hele kind.
Later ben ik altijd, maar dan ook altijd consequent, was wat ik dacht.
Beste moeders, sorry daarvoor! Sorry voor mijn zelfvoldaanheid en onwetendheid.
Want beste moeder die haar kind negeerde, hier ben ik dan. Elke dag naar school lopend met een peuter op mijn arm. Maar soms ook niet. Soms staat ze krijsend op het schoolplein, omdat ik besloten heb dat ze zelf wel een keer naar huis kan lopen. En dan roept ze heel wanhopig ‘Mamaaaa, tilleeeeeen’. En ik loop door, in de hoop dat ze me achterna komt. Begrijpend, hoe je je kind voor even negeert.
En beste moeder van het terrasje, daar zit ik dan. Met mijn luidruchtige kleintjes op een terrasje. De een gooit z’n drinken om, de ander rent om alle tafeltjes en de derde blijft maar tetteren in mijn oor. Een wanhopige snauw komt er uit mijn mond en God, wat ben ik die kleintjes zat. Laat mij gewoon even genieten van mijn rose’tje in de zon.
Aan de ouders waarbij ik afkeurend mijn hoofd schudde toen ik hoorde over het samen slapen met de kinderen. Drie keer raden wiens bed nu elke nacht vol ligt. Want ja, als er eentje midden in de nacht begint te brullen, wil ik dat diegene zo snel mogelijk z’n klep weer dicht doet voordat de rest wakker wordt. Bovendien wil ik zelf ook helemaal niet wakker worden. De oplossing is toch echt verder slapen in mijn bed. Met het kleintje.
En als laatste, sorry beste ouders op het verjaarsfeestje. Consequent? Altijd inconsequent is ook best consequent. En als dat niet lukt, kan ik altijd nog chanteren.
Toen ik nog geen moeder was, wist ik het allemaal heel goed. En nu? Nu voel ik het allemaal heel goed.
Afbeelding: Shutterstock