Het middaguur was nog niet aangetikt toen de jongeman voor mij stond in de plaatselijke super. Op de lopende band stond voor mijn broccoli treurig 12 blikjes goedkope bier opgesteld. Hij had die ochtend rum als ontbijt genuttigd want de fles moest toch op bralde hij vriendelijk tegen de dame achter de kassa die subtiel zijn dominante adem negeerde. We wisselden een blik van verstandhouding uit: die blikjes gingen vandaag ook op. En morgen zou hij weer bij een andere supermarkt staan. Lees meer
De laatste tijd laat ik weer iets te vaak aan mijn kinderen zien dat ‘ik ook maar een mens ben’. Je weet wel, zo een mens dat ongegeneerd overkookt. En dat wil ik niet, het geeft namelijk zo een onnodig rommeltje. Maar ja, als het vuur te hoog staat en niemand draait het terug, dan is er af en toe gewoon geen ontkomen aan.
Naderhand komen de schuldgevoelens, want voordat ik kinderen kreeg had ik het opvoeden niet zo bedacht. Ik ben een moeder die te vertrouwen is en altijd achter haar kinderen blijft staan. Ik ben geen moeder waarvan de kinderen zich goed gedragen alleen maar om te voorkomen dat mama niet boos wordt. Lees meer
Het zal je vast niet ontgaan zijn, maar RTL4 heeft weer een nieuw spraakmakend programma op de buis. Zo één die nog leuker is om te kijken wanneer je Twitter open hebt staan. ‘Het beste voor je kind’ heet het en wanneer je de eerste aflevering gezien hebt, weet je het. Jij bent inderdaad de beste moeder voor je kind die er wezen kan, want guttegut, wat maken die mensen er een potje van.
Maar ik wil niet oordelen, ik ga niet oordelen! Want eerlijk is eerlijk, ik maak er ook weleens een potje van. Zo ben ik bijvoorbeeld strontjaloers op het slaapritueel van het hocus-pocus gezin. Om half zes liggen die kinderen op bed mensen, zonder te krijsen! En vervolgens slapen ze heerlijk in hun schoongemaakte aura. Ik ben al blij wanneer ik de klus voor zevenen geklaard heb, maar over het algemeen is het naar bed brengen van mijn kinderen een hels karwei. Lees meer
“Mama, wat eten we vanavond?”
Er was een tijd dat ik een serieus antwoord op deze vraag gaf en het ook nog fijn vond om te vertellen wat voor heerlijk avondmaal ik voor mijn gezin bereid had. Ik kon niet wachten totdat iedereen lekker zou smullen van mijn kookkunsten.
Wat een goede oude tijd.
Vandaag de dag vrees ik die verdomde vraag. Ik wil het niet horen, laat staan dat ik er een antwoord op wil geven. Ik vraag me ook telkens weer af, waarom mijn kinderen het überhaupt willen weten. Geen enkel antwoord is namelijk het juiste antwoord.
En daarom gaat het tegenwoordig als volgt:
Daar is ze weer, mijn dochter: “Mama, wat eten we vanavond?”
“Hussen met je neus ertussen!”, antwoord ik kortaf.
Even is het stil. Een verbaasde blik volgt.
“Waar heb je het over mam? Wat is hussen met je neus ertussen?” Lees meer
Groene wormpjes met rode streepjes dartelend in het onweer. Links erger dan rechts. De huiskamer flitste en mijn peuter werd een vlek. Een half uur duurde het en daarna kwam mijn zicht niet meer volledig terug. Oogmigraine.
Sinds die zondagavond was ik overgeleverd aan diverse medische onderzoeken. Ondanks een ernstig vitamine D tekort kwam ik door de apk. Mijn ogen bleken onder de categorie ‘kan mij niet voorstellen dat u ooit beter hebt gezien’ te vallen. Ik kreeg diagnoses, maar geen oplossingen.
Na de wormen kwamen de paniekaanvallen. Hyperventilatie. Gedesoriënteerd. Alsof ik buiten mijn lichaam was gestegen. Zelfs stofzuigen bleek een uitdaging. Burn-out constateerde de huisarts en schreef Oxazepam voor. Zombievoer. Lees meer
Als ik dit opschrijf weten we nog niet wat er met onze Valerietje aan de hand is. Is het terug? Dat zal toch niet? Nee.. dat kan niet, de uitslag moet goed zijn.
Toch worden ook wij als vrienden ook weer even terug op onze plek gezet. Alles ging zo goed, Valerie is een geweldig vrolijk meisje. Ziet er niet ziek uit. We hebben zeker anders gezien, maar de herinnering vervaagd. Blijft aanwezig, maar vervaagd. Als vrienden zien we haar ook niet elke dag, we zien niet het hele verhaal. We horen veel, we zien veel, maar kunnen niet alles volledig begrijpen. We kunnen het ons alleen maar voorstellen en meehuilen in tijden van nood en meelachen op momenten dat het goed gaat.
Ik voel me nu gewoon zo machteloos, ik weet niet wat ik moet zeggen en wat ik moet doen. Er is geen boekje over ‘hoe om te gaan met…’. We kunnen eigenlijk niets, behalve er zijn. Lees meer
Afbeelding: Shutterstock
Hi! Ja jij, in je oversized shirt en je verschrikkelijk lelijke joggingbroek. Met je rommelige knot en vieze kindersnoet mouwen. Is dat pindakaas of… Nee, je hoeft het niet weten, het interesseert je geeneens.
Ik zie je. Ik voel je! Ik zat daar ook. Het gevoel alsof je verdrinkt in het moederschap. Je spendeert zoveel energie aan het verzorgen van anderen, dat je je laatste restje energie niet ook nog aan jezelf besteden wil. Je wil gewoon even niks. De inspanning van de gedachte alleen al, is genoeg om nog even te blijven zitten.
Ondertussen denk je bij jezelf, wat stel ik me nou aan? Vooruit met de geit. Ik ben een moeder, ik ben een vrouw. Ik heb taken te vervullen.
Maar hetzelfde moment puf je het weer uit. Voel je je totaal onaantrekkelijk en je maakt jezelf wijs dat de man je ook niet meer ziet zitten. Stiekem vind je dat eigenlijk helemaal niet erg. Want eerlijk? Aan het einde van de dag heb je geen trek in nog meer ‘geknuffel’, je wil gewoon alleen nog maar slapen. Lees meer
Beste Sinterklaas,
Ik ben het afgelopen jaar redelijk lief geweest. Ik heb ook weer erg mijn best gedaan om de kleintjes op te voeden. Terwijl ik af en toe zo hondsdol werd van de strijd tussen mijn kleintjes onderling, dat ik bij mezelf dacht, slacht elkaar dan maar af, heb ik ze toch telkens weer zonder al te veel kleerscheuren uit elkaar weten te krijgen.
Ik heb voor ze gekookt en ze (een soort van gezond) eten gegeven, ook al belandde de helft daarvan regelmatig in de vuilnisbak.
Ik heb hun kleertjes gewassen, ook al was dat pas wanneer de kledingkasten helemaal leeg waren. Ik stond dan regelmatig op het punt om naar de winkel te rennen, omdat ik ervan overtuigd was dat mijn kinderen helemaal geen kleding meer hadden. Gelukkig kwam ik meestal weer bij zinnen en herinnerde ik me de volle wasmand die eigenlijk ook best wel in het zicht stond al die tijd. Negeren is een tweede natuur geworden. Lees meer
Kut operatie…
Een moeder kan niet ziek zijn. Vaders eigenlijk ook niet, maar dat is weer een heel ander verhaal. Helaas gebeurt het ons moeders ook wel eens dat we even niet alles kunnen. Gelukkig ben ik een gezonde (niet meer piep) jonge vrouw die voor d’r gevoel de hele wereld aan kan. Ik ben een moeder van 2 schatten, een vrouw van een fantastische man, een vriendin met te gekke vrienden, een docent van de geweldigste doelgroep en ga zo maar door. Alleen heeft elke vrouw wel een keer dat het even allemaal NIET kan.
Ik moet geopereerd worden. Daarna mag ik 6 weken niet tillen, bukken en moet ik vooral heel rustig aan doen. Wat voor operatie het is vertel ik zo. Belangrijk tijdens het herstel is om te luisteren naar mijn lichaam, dus niet naar mijn man, kinderen of naar de kruimels (halve boterhammen) die van onder de tafel naar me roepen ‘zuig ons op maak de vloer schoon!’ Lees meer
Beste moeder die nooit tevreden is,
Je bent zo een moeder en mens dat nooit tevreden is. Wat je ook doet, er is altijd die andere kant die knaagt en zich afvraagt wat het had kunnen zijn als…
Je bent zo een moeder en mens dat nooit tevreden is. Heb je een doel bereikt, dan hunker je meteen naar meer, of naar het volgende doel.
In je leven, altijd een stap vooruit, altijd uitkijkend naar de volgende fase.
Je wil dat je kinderen een moeder zien die thuis op hen wacht met een kopje thee. Maar je wil ook dat je kinderen een professionele, onafhankelijke moeder zien.
Je hebt er een hekel aan om de hele dag thuis te zijn. Je vindt het verschrikkelijk om weer aan het werk te gaan. Je bent thuis, want je hebt geen keus. Je moet aan het werk, want je hebt geen keus.
Je bent zo een moeder en mens dat nooit tevreden is. Lees meer