Het was ergens tussen onweersbui 2 en 3 dat ik midden in de nacht slaperig opmerkte dat de vuilniszak met dampende luiers nog weggegooid moest worden. Een normaal mens zou zich omdraaien, maar de perfectionist pur sang in mij kreeg visioenen van maden en ander krioelend ongedierte feestend tussen de verse productie van mijn jongste (iets met doorkomende kiezen). Dus stommelde ik rond het nacht uur in weinig verhullende kleding slaapdronken naar buiten automatisch grijpend naar mijn sleutels. Weg. Mijn sleutelbos was verdwenen. Lees meer