Drie kinderen geleden gingen we regelmatig naar de McDonalds. We konden openlijk overleggen of we er wel of niet heen zouden gaan en zonder overleg voor de ander bestellen, want een quarterpounder menu was altijd goed.
Tegenwoordig gaat dat anders.
We spreken over de McDonalds in codetaal (ook met onze vrienden), want als onze kleintjes horen dat we misschien ook maar in de buurt van een McDonalds zullen komen, dan is er geen ontkomen meer aan. Dan moeten we naar de McDonalds en wel zo snel mogelijk. Jaren geleden begonnen we de MacDonalds dus al de „grote gele M” te noemen. Helaas is die code al lang ontcijferd en wordt de McDonalds door ons tegenwoordig met een lange stilte aangeduid. „Zullen we straks … ?”.
Vroeger konden we ook zoveel bestellen als we maar wilden. Twee quarterpoundermenu’s, extra cheeseburgers, ijsjes toe. Als we veel aten, kostte ons dat twintig euro. Toen de oudste dochter begon mee te eten, merkten we daar nog niet veel van. We deelden onze patatjes met haar en bestelden een extra euroknaller. Niets aan de hand. Lees meer