Mijn arme kerel heeft het thuis zwaar te voortduren! Ik ben namelijk sinds de geboorte van de tweede een monster. Dat was ik de eerste keer ook (tot hij 1,5 werd) maar heb nu pas door wat voor impact zo’n baby is dat eerste jaar. Maar, monster of niet, uit mijn mond zal je zelden sorry of het spijt me horen…
Dus bij deze een ODE aan mijn kerel!
Sorry… dat ik je negeer als je voor de zoveelste keer vraagt hoeveel schepjes er in de fles melk moet. Ik weet dit van nature en heb dat niet op het pak gelezen.
Sorry… dat je toch moet vragen wie er gaat opstaan als ik besluit niet direct op te springen wanneer de baby ’s nachts ligt te blèren!
Sorry… dat ik niet liefdevol je een knuffel geef en zeg dat je gelijk hebt als je het argument “maar ik moet morgen werken” aandraagt!
Sorry… dat ik zo gewoontjes ben dat ik mijn slaap tussen 23.00 en 7.30 het hardst nodig heb en dat niet overdag kan inhalen terwijl ik thuis zit.
…