Ik moet vanavond oppassen!
NEE, je past niet op op je eigen kind! Je … en dan komt er een variatie van vaagheden. De één is nog feller in kritiek dan de ander. En als ik er zo over denk, zijn het voornamelijk vrouwen die hier altijd het heftigst op reageren. Waarom?
Oké, ik begin wel met uitleggen waarom ik oppas.
Als ik zeg dat ik moet oppassen bedoel ik vooral te zeggen:
“Ik kan vanavond niet het huis uit, want de kinderen liggen in bed en we hebben nu geen oppas.” Lees meer
Het afgelopen najaar waren de lightboxen van A Little Lovely Company volkomen uitverkocht. Razend populair waren ze, maar toch tikte ik er net voor Sinterklaas nog eentje op de kop. Met de feestdagen was de lightbox ontzettend leuk. Met Sinterklaas hadden we de tekst ‘Welkom Sint en Piet’ daarna kwam de tekst ‘Joy to the World’ en vervolgens maakten we plaats voor een ‘Happy New Year’.
Maar nu is het januari en heb ik niet zoveel meer te zeggen, behalve dat het koud is buiten. Die kekke lightbox staat er een beetje doelloos bij. Nu houd ik niet zo van doelloos en heb daarom wat lightbox inspiratie – de mama variatie – bedacht.
En hier zijn ze:
Waar je koffie maar warm mag zijn en het dutje van je kleintje extra lang.
Ik ben een thuisblijfmoeder. Of zoiets. Sommige noemen het een thuiswerkende moeder, aangezien ik niet alleen maar moeder kan zijn en ik er allerlei dingen bij moet doen. Zoals schrijven enzo. Maar op de eerste plaats komen de kleintjes, dus misschien ben ik dan toch gewoon thuisblijfmoeder.
Thuisblijfmoeder zijn is best zwaar. Soms. Überhaupt moeder zijn is zwaar. Soms. En daarom kan het geen kwaad om jezelf af en toe een leugentje om eigen bestwil te vertellen. Want als we dat niet doen, dan grijpen we waarschijnlijk om 10.00 ’s morgens al naar de fles (en nee, niet de appelsap fles) en leggen we onszelf in een foetushouding terug in bed.
En daar wordt niemand beter van. Dus dat doen we niet.
We pakken onszelf bij elkaar, we vermannen ons (belachelijke uitdrukking zeg, ik hoor liever ‘we vervrouwen ons’) en we liegen tegen onszelf de hele dag bij elkaar om het een beetje dragelijk te maken. Lees meer
Bevallen, het brengt nogal wat teweeg bij de vrouw. De één schijt letterlijk in z’n broek voor een bevalling en de ander is zo zen dat ze het liefste volgens de laatste trends dat kind er al hangend aan een boom, midden in het oerwoud uit laat ploepen.
Een natuurlijke bevalling, zonder pijnstilling, zonder aanwijzingen van wie dan ook. Baas over eigen buik wordt wel heel letterlijk genomen.
Maar zelfs voor de niet zo trendgevoeligen onder ons, is de grootste angst om tijdens die bevalling te eindigen op een snijtafel en de o, zo gevreesde keizersnede te moeten ondergaan.
Er wordt namelijk beweerd dat bevallen door middel van een keizersnede niet echt bevallen is. Het wordt je namelijk wel heel erg gemakkelijk gemaakt…
Zet een groep (pas)bevallen vrouwen in één ruimte en het ene hysterische bevallingsverhaal na het andere vliegt om je oren. En alle verhalen die in een keizersnede zijn geëindigd krijgen een teleurgestelde blik en de opmerking ‘wat balen joh!’. De bevallen vrouw in kwestie probeert zich nog te verantwoorden door zeer teleurgesteld te zijn in haar eigen lichaam. Lees meer
Ik ben niet veeleisend. Denk ik. Alles wat ik vraag is om hun schoenen een keertje na één keer vragen aan te trekken, of dat ze gewoon zonder zeuren een keer de helft van hun bord leegeten. Of dat ze een keertje de hele nacht in hun eigen bed doorslapen.
Dat is alles. Valt mee toch?
Ik weet niet waar het aan ligt. Ja, waarschijnlijk aan mijn humeur. Aan het humeur van mijn kleintjes. En de samenloop van omstandigheden in deze chaos. Maar ondanks dat ik niet zo veeleisend ben, gaat dat opvoed-gebeuren maar al te vaak de mist in. Het eindigt met vooral veel gekrijs en nadat ik een half uur heb zitten koken van binnen, ploft er in mij ook dikwijls een bommetje.
Maar soms, heel soms dan lukt dit opvoed-gebeuren wel. Bijvoorbeeld wanneer ik mijn kleintje naar bed breng en hij genoegen neemt met een verhaaltje, een liedje en een kusje. Geen gezeur om nog een verhaaltje. Geen gezeur dat ik bij hem moet liggen. Gewoon niks. Hij draait zich om en gaat slapen. Lees meer
“Heeft iemand nog een mededeling?” vraagt een van mijn vriendinnen tijdens een weekend weg.
“Ja, ik ben zwanger” roep ik neutraal.
“Ja, ik dacht al toen je een alternatief voor Ibiza aandroeg” zei mijn vriendin droog. Dus ik uitleggen dat me dit inderdaad niet handig leek! Maar, enkele minuten later landde het bommetje dan toch en realiseerde mijn vriendinnen dat ik voor een keer GEEN grapje maakte.
Op kantoor duurde het nog wat langer… “Ben je zwanger, dat je appeltaart hebt meegenomen?”, “Ja” antwoordde ik. Pas 4 uur later toen we de taart aansneden dat een andere collega toch bedenkelijk vroeg: “Wat is nu de echte reden voor de appeltaart?”. “Ik ben echt zwanger” probeerde ik nog. Maar het was pas bij het tonen van de echo foto’s dat ook mijn collega’s het begonnen te geloven… een klein beetje dan! Lees meer
Soms beland je in een gesprek met een andere moeder wat verrassend gezellig kan zijn. Diegene begrijpt je van top tot teen. Ze begrijpt je humor, je sarcasme, de manier waarop je met het ouderschap dealt.
En soms beland je in een gesprek met een andere moeder wat verrassend onplezierig kan zijn. Diegene weet je binnen een minuut pissig te maken. Ze drukt op allerlei gevoelige knopjes en laat je duidelijk weten dat ze het totaal niet eens is met jouw ouderschaps-fratsen. Ze maakt van het moederschap een wedstrijdje… Wie is er de beste moeder?
Nou beste moeder, jij wint. Bijvoorbaat. Gefeliciteerd.
Door naar de volgende ronde. Wie heeft er betere kinderen?
Leuk voor je dat je zoon zo goed scoort met rekenen en dat hij een voorbeeldleerling is. En wat vervelend dat alle andere kinderen in de klas zijn talent zo hinderen door herrie te maken en gewoon kind te zijn. Maar wel knap dat hij zichzelf op driejarige leeftijd heeft leren lezen. Geweldige dochter heb je ook die zo goed kan dansen, vindt ze 8 uur trainen in de week niet iets te vermoeiend? Maar wat knap dat ze naast al die trainingen ook nog keurig haar huiswerk doet. Lees meer
Als je zwanger bent, staat je een zware taak te wachten. Als vrouw moet je je natuurlijk voorbereiden op de bevalling en als man moet je voldoen aan allerlei onredelijke eisen van je zwangere vrouw.
Zo kan het zomaar gebeuren dat je ineens mee moet naar een borstvoeding-voorlichtingsavond . En hoop je vooraf daar op zijn minst een paar borsten te zullen zien, als je daar zit is elke vorm van erotiek beslist ver te zoeken en hoop je alleen nog maar dat deze avond snel voorbij zal gaan. Zelfs al zou je er wat opsteken, na de komst van de baby heb je toch geen enkel recht meer op de borsten van je vrouw en deze avond is dus eigenlijk volstrekt nutteloos voor jou. Toch moest je gewoon meegaan, het was dat, of ruzie met je vrouw…
Of wat dacht je van het verplichte avondje meepuffen op de zwangerschapsgym. Hoeveel mannen hebben daar al niet met tegenzin gezeten? Zit je daar als man, dan kun je niet veel meer doen dan enkele begripvolle blikken uitwisselen met je lotgenoten, je berusten in je lot en op de juiste momenten meepuffen in de maat van ’altijd is kortjakje ziek’. Het is dat, of ruzie met je vrouw… en met een zwangere vrouw wil je echt geen ruzie maken. Lees meer
Er zijn van die dagen dat ik niet wakker wil worden met de wetenschap dat ik weer drie mondjes moet voeden.
Er zijn van die dagen dat ik spontaan even naar de wasmachine ga om gewoon even niet in de buurt van kinderen te zijn.
Er zijn van die dagen dat ik hardop scheld.
Er zijn van die dagen dat ik het tandenpoetsen oversla omdat ik de kinderen zo snel mogelijk op bed wil hebben.
Er zijn van die dagen dat ik zeg dat ik wel een spelletje mee wil spelen, maar vervolgens allerlei smoesjes verzin om maar niet mee te hoeven spelen.
Er zijn van die dagen dat ik onnodig lang in de supermarkt blijf hangen.
Er zijn van die dagen dat ik zeg ‘nog 5 minuutjes op de Wii’ en het er uiteindelijk 20 zijn geworden.
Er zijn van die dagen dat ik niet weer naar de zoveelste ‘voorstelling’ kijken wil, maar liever naar mijn telefoon staar.
Er zijn van die dagen dat ik schreeuw, terwijl ik het ook gewoon had kunnen zeggen.
Maar… Lees meer
Ik ben sentimenteel. Mijn kleinste kleintje wordt dit jaar vier en dat is een dingetje. Voor jou misschien niet, maar voor mij wel. Ik ga terug in de tijd. Denken aan hoe het was. Hoe het was om een kleintje te krijgen.
Het was fijn.
Maar ook gek. Gek omdat je opeens een mensje had om verantwoordelijk voor te zijn. Gek omdat je dingen meemaakt die je nooit voor ogen had.
Zoals die eerste week na de bevalling…
Ik had een soort van romantisch beeld. Dat de baby op een vredige manier eruit zou komen en vervolgens rustig in mijn armen zou belanden. Uren, nee dágen vol verwondering kijken naar dat hoopje mens dat rustig sabbelt aan mijn borst. Alleen maar liefde.
De realiteit bleek anders.
Lees meer