mamablog | Voormijnkleintje.nl

Vandaag zal je een bekentenis lezen. Sommige van jullie zullen het misschien niet begrijpen en mij de slechtste moeder aller tijden vinden. Andere van jullie begrijpen meteen wat ik bedoel.

Het is niet dat ik er een hekel aan heb als één van mijn kleintjes dé vraag stelt. Het is gewoon dat ik het niet zo lang volhoud.

Ach, what the heck, ik vind het soms ook echt-niet-leuk! Slééécht…

Ik denk weleens dat mijn kleintjes de concentratieboog van een goudvis hebben, maar als ik even kritisch naar mezelf kijk, is de mijne niet veel beter. Althans, als het op spelen met mijn kleintjes aankomt.

“Mam, wil je met mij spelen?”

Mijn eerste gedachte: ‘Oh God! Pffff Kun je niet even zelf gaan spelen? Nou, laat ik even leuk doen… Als je maar niet dát spelletje kiest’.

Mijn antwoord: “Tuurlijk lieverd, wat wil je doen?”

Een spelletje Levensweg? Ik trek dat niet. Het duurt veel te lang , het is verschrikkelijk saai en er zit totaal geen uitdaging in. Muizenval, nog zo een spel rechtstreeks uit de hel. De bouwwerken pleuren altijd binnen de kortste keren weer in elkaar en niemand snapt eigenlijk de clou van het spel. Mijn kleintjes zetten constant het muisje onder de val, zonder enkele spelregel te volgen. Na wat pogingen tot uitleg ben ik er dan alweer klaar mee. Want er luistert toch niemand. Memory daarentegen, daar kan ik wel een potje van spelen. Iedereen snapt wat de bedoeling is, ook met kleintjes kan het een ware uitdaging zijn en het is ook weer zo opgeruimd.

Langer dan een kwartier échte volledige aandacht geven. Het lijkt zo simpel…

Met de poppen spelen? Of Playmobil? Of LEGO… Het draait er allemaal op uit dat ik doe wat het kleintje zeg. Als ik wat eigen inbreng aan het verhaal geef, wordt dat meteen afgekeurd. ‘Nee mam, zo gaat het verhaal niet!’. En binnen vijf minuten dwaal ik af en ben ik weer door mijn facebook tijdlijn aan het scrollen. Vadertje en moedertje spelen daarentegen, dat kan ik voor een langere tijd volhouden. Zolang ik de baby spelen mag.

Langer dan een kwartier échte volledige aandacht geven. Ik vind het verrekte lastig.

Voorlezen, ook zo een dingetje. Mijn hemel, wat zijn sommige boeken slaapverwekkend. Ik lig nog eerder te knorren dan de kleintjes. Of als je kleintje zelf gaat leren lezen en het dolgraag elke avond aan jou wil laten horen. Heel knap hoor en trots ben ik ook heus. Maar man man, wat gaat dat langzaam. Ondertussen kan ik gerust een wasje vouwen.

Ik weet dat er een dag komt dat mijn kleintjes niet meer met we wíllen spelen. En ongetwijfeld zal ik me er dan schuldig over voelen dat ik niet langer dan een kwartier échte volledige aandacht geven kon. Dat kan dan op de grote stapel schuldgevoel.

Want hoe erg mijn ego het ook vindt om het toe te geven, het lukt me niet om langer dan een kwartier échte volledige aandacht te geven.

Afbeelding: Shutterstock / fizkes

Kinderen, Wat je niet wist

Een mamablog uit de jaren ’80 – weekoverzicht-

Pauline

Lief dagboek, het was afgelopen week weer een week net als vele andere weken. Ik had graag wat foto’s erbij geplakt, maar ik had niet genoeg huishoudgeld over voor de 24 uur ontwikkeling, dus ik kan ze pas volgende week ophalen. Ik hoop dat ze een beetje gelukt zijn, want die van vorige week waren niet waardig genoeg om erbij te plakken. Wazige gezichten, vingers voor de lens, dat soort dingen.

Maar goed, wat hebben we afgelopen week allemaal beleefd? Basje begon de maandagochtend gezellig (niet dus) met een fikse dramabui. Zondagavond was klaverjas-avond en Basje weigert dan altijd te gaan slapen. Stilletjes zit hij bovenaan de trap te luisteren naar… JA naar wat? Naar hoe wij aan het kaarten zijn en wat borreltjes drinken. Maar goed, dat moet hij dus op maandagochtend bezuren. En ik ga natuurlijk niet mee in zijn drama, daar trap ik niet in. ’s Avonds een man, overdag een man. Dan heeft hij dat maar alvast jong geleerd.

Toen de kleintjes op school zaten kon ik eindelijk mijn nieuwste doktersromannetje uitlezen, wat bleek? Ze leefden weer lang en gelukkig.

Liesje had steeds wat zakgeld gespaard en samen met het geld dat ze voor haar verjaardag en rapport had gekregen, heeft ze na lang twijfelen tussen rolschaatsen en LAGear gympen, toch de rolschaatsen gekocht.

Basje daarentegen had niet zo een mooi rapport. Na thuiskomst van het tien minuten gesprek zat hij peultjes te zweten op de bank. En terecht! De juf was niet zo enthousiast over zijn resultaten die mede mogelijk gemaakt zijn door zijn onoplettendheid en hij is nogal snel afgeleid door alles om zich heen. Je snapt dat zijn commodore 64 voorlopig niet meer aangaat…

Door de vorst van afgelopen week smaakte de boerenkool uit eigen moestuin ook verrukkelijk! De kleintjes waren het daar na drie dagen achtereen niet meer zo mee eens. Gelukkig weten ze nog niet dat er volgende week voornamelijk bietjes op het menu staan. Ik zal ze belonen met een Saroma toetje.

Verder heb ik afgelopen week 10 cassettebandjes terug moeten draaien omdat de tape er weer eens een halve meter uitgetrokken was. Heb ik totaal 3 uur naar de kleintjes moeten zoeken omdat ze buiten verdwenen waren. Is er één pak pleisters doorheen gegaan (schaafwonden op knieën, ellebogen en een voorhoofd), één fles azijn (brandnetels) en een half flesje jodium (ja ik ben zuinig). Maar ik heb zaterdagochtend ook lekker kunnen uitslapen terwijl de kleintjes naar Villa Achterwerk keken.

Tot volgende week -x-

Afbeelding: Shutterstock

Kind

Kansloze dreigementen, waarom doe ik dat toch?

Pauline

Ik ben een moeder en ik maak fouten. Hoe graag ik ook alles perfect zou willen doen, mijn kleintjes laten opgroeien in harmonie zonder te straffen, zonder mijn irritatie op hen te uiten en zonder te schreeuwen. Echt, ik zou het willen. Maar het lukt niet.

Sterker nog, af en toe laat ik mijn kansloze dreigementen op ze los. Dreigementen waarvan ik weet dat ik ze toch niet waar zal maken. Dreigementen die zomaar barstjes kunnen geven in hun vertrouwen in mij. Ik weet dat het kansloos is. En toch doe ik het.

Ik zal eens een voorbeeld geven van zo een kansloos dreigement; ‘Als je nu niet komt, dan blijf je maar hier! Ik ga wel zonder jou.’

In de supermarkt, in de woonkamer, midden op straat, in de dierentuin, in het zwembad, op het speelpleintje, in de auto, of waar ook mijn kleintje opeens besluit dwars te gaan doen, zijn kont tegen de krib te gooien.

Soms heb ik tijd, geduld, de energie om het op een redelijke manier op te lossen.

Maar soms ook niet. Soms ontbreken alle elementen om die op een redelijke manier toe te passen. En dan floept het zo uit mijn mond. En heel af en toe zelfs uit mijn tenen.

‘Als je nu niet komt, dan blijf je maar hier! Ik ga wel zonder jou.’

Resultaat? Een kleintje die nog harder gaat blèren. Omdat hij nu te dealen heeft met een boze moeder. Omdat hij serieus geen stap verder meer wil zetten. En misschien wel omdat hij bang is. Bang om achtergelaten te worden. Uiteindelijk rent hij achter me aan en zitten we het volgende half uur gezamenlijk met een chagrijnige porem uit het raam te kijken. Ik met een beetje schuldgevoel. Hij met een beetje angst.

Natuurlijk meen ik het niet. Ik zou mijn kleintje nooit ergens achterlaten. Dat weet hij. Maar toch checkt hij het ’s avonds voor het slapen gaan nog even.

“Mama, je gaat toch niet weg?”
“Nee natuurlijk niet schatje, ik zou je toch nooit alleen laten!?”

Ahum. Opeens besef ik het me.

Stomme kansloze dreigementen…

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

Angstvallige overeenkomsten tussen een tattoo en een kleintje

Pauline

In het verleden heb ik er meerdere malen over nagedacht. Soms wist ik het zeker, ik wil het! En het volgende moment besefte ik mij dat ik er de rest van mijn leven aan vast zou zitten en veranderde ik weer van gedachten.

80% van de mensen met een tattoo krijgt spijt.

Achteraf ben ik blij dat ik het nooit daadwerkelijk gedaan heb. Zoals ik mezelf nu zie, past het niet bij mij. Maar ondanks dat, ben ik niet meteen anti. Eigenlijk ben ik net zo anti als dat ik pro ben. Ik ben neutraal.

Eigenlijk kun je het nemen van een tattoo prima vergelijken met het nemen van een kleintje. Oké, oké, even voor de politieke correctheid; een kleintje krijg je en neem je niet. Maar er komt toch een dag dat je besluit, ik ga ervoor, of niet.

Hier zijn 9 angstvallige overeenkomsten tussen het nemen van een tatoeage en het krijgen van een kleintje.

– Een tatoeage is voor altijd. Een kleintje ook. Behalve dan dat je een tatoeage weg kan laseren. En ook al zou je dat af en toe met je kleintje ook best willen, het is geen optie.

– Zien mensen zo’n aarsgewei, van die vleugels boven je billen? Dan behoor je tot de groep met een tokkie-tekening op het lichaam. Zien mensen je borstvoeding geven? Dan zal je wel tot de borstvoeding- en bakfietsmaffia behoren. Mensen zullen hun oordeel al klaar hebben voordat ze weten wie je bent.

– Als je er eenmaal één hebt, is het banen-aanbod een stuk beperkter geworden.

– Een tatoeage ruïneert je lichaam. Een baby ook. Tenzij je het ziet als versiering of een accessoire.

– Het is altijd duurder dan je in gedachte had. Need I say more?

– Wil je er zelf echt één, of wil je er misschien één omdat iedereen er één heeft…

– Je weet dat het als je er eentje neemt (of krijgt), hoe je het ook went of keert, pijn gaat doen.

– Je denkt dat je er één wilt, maar als je er eenmaal aan gewent bent, wil je er toch nog één en nog één, en nog één, komt er ooit een einde aan?

– Op het moment van het nemen (of krijgen) ben je laaiend enthousiast, maar denk je er 15 jaar later nog steeds zo over?

Kinderen, Uit het nieuws geplukt

Ik doe aan kinderverwaarlozing. Want ze spelen buiten. Alleen.

Pauline

Mijn kleintjes loslaten. Ik vind het een dingetje. Een lastig dingetje kun je wel zeggen. Vooral als mijn kleine bloedjes buiten gaan spelen. Ik krijg het gevoel alsof ik ze loslaat in een donker bos vol met boze wolven die op de loer liggen en, als ik even niet kijk, toeslaan.

In de realiteit spelen ze aan de overkant. Op het schoolplein, zichtbaar vanuit mijn keukenraam. Ik voel me een zeiksnor als ik niet wil dat ze de straat op gaan, stel je voor wat er allemaal gebeuren kan. En bovendien heb ik geen zin om constant mee te moeten, want de peuter wil ook mee. En ik voel een vlaag paniek als ik mijn kleintjes even niet zie terwijl ik naar ze gluur.

‘Er komt een dag dat jouw 8-jarige vraagt of ze alleen buiten mag spelen.’ Ho, stop! Wat? Wacht even… 8-jarige? Het is de eerste regel die ik lees uit een artikel van VROUW (Telegraaf) en dat maakt mij natuurlijk nieuwsgierig naar meer. Want ik voel mij, mede door de boventitel ‘Kinderen alleen laten buitenspelen is kinderverwaarlozing’, een beetje aangesproken.

Mijn kleintjes zijn 4 en 6. En ze spelen buiten. Alleen. En nee ik laat ze niet de busbaan over sprinten. Of vissen aan de waterkant. Maar ze zijn daar wel, op het schoolplein. Alleen. Weet ik veel wat aan het spelen.

Als ik het artikel moet geloven, zou ik in sommige staten van Amerika worden aangeklaagd voor verwaarlozing. Bijvoorbeeld in Kansas is het verboden om kinderen onder de zes jaar alleen buiten te laten spelen. En in Illinois is het voor kinderen tot hun veertiende zelfs verboden om alleen thuis te blijven.

Pfff. Ik heb laatst de kleintjes voor de tv gezet en ik ben de hond uit gaan laten. Zolang er een kinderserie van Netflix aanstaat, hebben ze toch geen aandacht voor überhaupt iets wat er om hen heen gebeurt.

Ik vind het nogal wat, ik ben blijkbaar helemaal niet zo slecht in het loslaten. Sterker nog, ik verwaarloos ze zelfs!

En toch denk ik dat het wel goed is zo. Ik moet ze ook de ruimte kunnen geven om de wereld te ontdekken. Om zichzelf te laten ontdekken, wie ze zijn en waar ze staan. Zelfstandig vriendschappen te sluiten om vervolgens weer ruzie met deze vrienden te maken. En ja, ook kattenkwaad uit te halen. Is dat nou echt kinderverwaarlozing? Of misschien kinderverrijking?

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

Waarom koken de grootste rotklus is…

Pauline

Wij hebben een kleintje die het avondeten verafschuwd. ’s Morgens vroeg vraagt ze al wat voor avondeten haar te wachten staat. Ze zegt er tegenwoordig wel bij ‘Ik zal niet zeggen dat ik het niet lust’. Maar als ik met mijn antwoord kom, trekt ze een kop alsof ze een zure hondendrol voorgeschoteld gaat krijgen. Het enige goede antwoord dat ik kan geven, is patat of spinazie à la crème. Aangezien we dat niet elke avond eten, is het weleens een drama bij ons aan tafel. Niet echt gezellig, maar het gebeurt helaas vaker dan me lief is.

Nee, het maken van het avondeten is, voor de flopkok die ik ben, echt een hels karwei. Alleen al om het feit dat er (bijna) niemand blij is met het geleverde werk. Maar er zijn meerdere redenen waarom koken de grootste rotklus is…

Voor koken heb je voedsel nodig. Voedsel komt niet vanzelf in je koelkast, tenzij je elke week Appie laat komen, maar die luxe is mij niet gegund. Het betekent voor mij simpelweg boodschappen doen. Zelf een lijstje maken en zelf boodschappen doen in de supermarkt. Aangezien ik verschrikkelijk slecht ben in plannen en pas voor het boodschappen doen mét kleintjes (waarom lees je hier), ben ik gedoemd om in het weekend de nodige boodschapjes in huis te halen die we nodig hebben voor het leuke en gezellige avondeten van de komende week. En geloof me, ik weet echt héél veel leukere dingen te doen in het weekend.

En dan mag ik de hele week een fijn diner voor mijn gezin verzorgen. Om dat diner klaar te maken, is een goede planning tevens een vereiste. Zoals je net al las, plannen behoort niet tot mijn talenten. Maar er moet toch gekookt worden en dus waag ik mijzelf elke avond weer aan deze uitdaging. Helaas blijkt altijd dat de aardappelen al 10 minuten klaar zijn, terwijl de groente nog gewassen moet worden. Dit komt door mijn klunzigheid, maar ook door een kleintje die mij, altijd opeens tijdens het koken, vraagt om te helpen met haar huiswerk. En anders is er wel een kleintje dat opeens besluit om uitgebreid te gaan poepen en de poep daarna overal op te smeren… Oké, you get the point.

Als dan eenmaal het gekookte eten op tafel staat en iedereen klaar is om te eten, komt het spannendste deel. Gaan we met z’n allen gezellig eten, of valt de ene na de andere kegel, al “DIT LUST IK NIET”schreeuwend, om? Helaas voor ons is dat laatste drie van de vier keer het geval. Laat ik het zo zeggen, het motiveert me niet om mijn best te doen om een gezonde maaltijd op tafel te zetten.

Als beloning krijg ik de zooi die er achtergelaten wordt. Geen fooitje of bedankje voor de ‘lekkere’ maaltijd, alleen maar spinazieresten die vastgeplakt zijn aan de tafel, soms zelfs onder tafel en een aanrecht vol met vuile vaat. En heus, ik zou het het allemaal waard vinden als, als iedereen heerlijk genoten heeft van mijn fijne maaltijd…

Koken… Hoe graag ik het zou willen kunnen, het is de grootste rotklus die er is.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Liefs Diana

Het leven met een Superheld

Diana

Het leven met een superheld gaat niet altijd over rozen. Daar zitten nog heel wat haken en ogen aan. Zo weet ik nooit in welke rol hij zich bevindt. Soms zie ik het aan zijn outfit, maar tegenwoordig weet hij dat, als hij zijn vestje over zijn pak heen doet, hij incognito werkt. En een kniesoor die op zijn felgekleurde broek let, maar dit terzijde. In zijn favoriete Spiderman pak springt hij zonder pardon boven op de tafel en van de tafel op de bank. En als ik hem niet behoed voor gevaarlijke capriolen, zou hij over de rand van de bank zijn weg vervolgen, volledig in zijn rol.

Tegenwoordig krijg ik ook briefjes van een superheld. Ik weet niet van welke held, want ik krijg deze briefjes van een jongetje dat met een vreemde lage stem “ik heb een boodschap voor je” zegt en vervolgens in de mist naar het onbekende verdwijnt. Wat er op het briefje staat? Dat mag ik zelf bedenken, maar als de woorden webschieter, webslinger en Spiderman erin voorkomen, maakt dat zijn verhaal goed.

mace1

Deze superheld houdt ook van verstoppen, dus de kans dat er ineens een gedaante achter een deur vandaan komt of dat hij verstopt zit achter een kastje, is vrij groot. Ik schrik me regelmatig een rolberoerte, maar juist dan kan zijn dag niet meer stuk. Als de superheld ineens bedenkt dat hij de meest interessante posities moet aannemen en in aanvalshouding gaat staan, heb ik regelmatig te kampen met een onverwachtse stomp in mijn buik of een rechtse op mijn kaak. De geluiden die vrijkomen bij zijn superheldenacties zijn dusdanig ingewikkeld dat ik deze niet kan verwoorden. Eigen fantasie is soms noodzakelijk.

Dit lijkt misschien op één van de zoveelste Superheld verhalen. Maar niets is minder waar. Ik heb een ECHTE superheld in huis, ook zonder pakkie aan. Mijn superheld heeft zijn krachten opgebouwd tijdens zijn bestralingen en chemokuren. En bij iedere prik voelde hij die superkracht. Superhelden zijn sterk en nooit ziek. Superhelden komen op voor mensen in nood of onmogelijke situaties. Superhelden huilen nooit. En Superhelden hebben krachten die gewone mensen niet hebben en iedere Superheld heeft zijn eigen kracht.

MIJN eigen superheld heeft van alle helden een beetje, zo is hij nog specialer dan ieder andere Superheld.
Spiderman, Thor, Hulk, Batman, en Ironman, eat your heart out!

I am pleased to introduce my Superhero MACE!

Liefs, Diana

Kind, Columns, Voor mama

Beste perfecte moeder

Pauline

Beste perfecte moeder die ik heel graag had willen zijn,

Je zult wel teleurgesteld zijn en misschien kijk je zelfs wel een beetje met afschuw naar mij. Moet je eens rondkijken, wat een puinhoop. Je dacht altijd dat mijn huis op orde zou blijven na het krijgen van kinderen. Een afgeleefd huis, NO WAY! Maar moet je nu zien. Overal speelgoed, koekkruimels, vette vingers op de tv en op de muur. De snippers, glitters en verfkwasten vliegen in het rond, terwijl de kleintjes aan tafel knutselen. En ondertussen staat er een ton (met een bergtop) schone was ernaast te wachten om opgevouwen te worden. Sorry.

En zie die keuken nou. Ik had mezelf beloofd om nooit naar bed te gaan, terwijl de vuile vaat nog op het aanrecht staat. Eh, je zult wel denken, hoeveel werk is dat nou, 5-10 minuutjes? Ja dat klopt en toch staat die vaat er regelmatig de volgende ochtend nog. Na het (soms helse karwei) naar bed brengen van die kleine mormels, heb ik het druk met andere dingen, zoals Netflix kijken.

Simpele ik

Tja perfecte moeder, dit lichaam is ook niet wat ik had gedacht na het krijgen van drie kinderen. En God, wat zou ik graag die buik zonder striemen hebben en zonder vetrollen. Maar ja, ik stop nou eenmaal stiekem af en toe een paasei in mijn mond zonder dat de kleintjes dat doorhebben. Althans, dat probeer ik, want die kleintjes hebben een neus als een grizzlybeer als het om paaseieren gaat. En dan nog maar te zwijgen over de kleding die ik draag. Nee, het is niet fashionable, het is praktisch en goed afneembaar. Sieraden? Daar wordt alleen maar aan getrokken. Hoge hakken? Die punt eindigt altijd op een klein kindervoetje (zo zielig). Nogmaals sorry, dit keer voor ‘mijn simpele ik’.

Want weet je, perfecte moeder die ik graag had willen zijn, dat geniale plan om de kleintjes gemoedelijk op te voeden zonder te straffen en te belonen, zonder hysterische driftbuien, zonder geschreeuw en zonder problemen in een spik en span huis, kwam niet echt van de grond. Het leven kwam tussendoor.

Perfecte moeder met je perfecte plaatje

En ik weet dat je je niet kunt voorstellen dat ik zo kan leven, maar het voelt een stuk beter dan hoe het eruit ziet. Ik weet nu dat het moederschap niet gaat om het perfecte plaatje, maar om de eigenwijze mensjes die heel veel rommel in mijn leven maken, die mij af en toe uitputten en zelfs compleet gek kunnen maken. Die mensjes, de liefde en vreugde die ze brengen laat in mijn ogen al het bovenstaande verdwijnen en zie ik alleen nog maar een perfect gezinnetje.

Take that! Perfecte moeder (die ik ooit heel graag had willen zijn)

Afbeelding: Shutterstock

Overige, Voor mama

Vriendinnen die je nodig hebt

Pauline

Afbeelding: Shutterstock

Vriendinnen zijn belangrijk voor mij. Om mee te lachen, om een wijntje mee te drinken, om eindeloos mee te praten over kinderen, ze maken het leven gewoon leuker. En belangrijker nog, ze zorgen ervoor dat je het volhoudt in dit vermoeiende en soms uitzichtloze leven met kinderen. Oké, dat klinkt dramatisch, maar wat ik zeggen wil, een moeder heeft een aantal verschillende typen ‘mama-vriendinnen’ nodig.

Been there, done that

Als eerste de ervaren ‘been there, done that’ moeder. Deze moeder loopt een fase voor je uit, of beter gezegd, ze vindt het wiel voor je uit. Ze geeft je adviezen waar je echt wat aan hebt, want het zit bij haar ook nog vers in het geheugen. Hoe deed zij dat, die zindelijkheidstraining, de speen afleren of die eerste schooldag?

Been there, done that lang geleden

En dan volgt de ‘been there, done that’ lang geleden moeder. Deze moeder-vriendin kan je vertellen dat het allemaal goed komt en niet altijd zo een gekkenhuis zal blijven. En met een beetje geluk zijn de kinderen van deze moeder op een leeftijd dat ze op je eigen kleintjes kunnen passen als je er een avondje tussenuit wilt.

De ik doe ook maar wat moeder

Nog een heel belangrijke; de ‘ik doe ook maar wat moeder’. Deze kijkt er niet van op dat je kleintje in het weekend drie films achtereen gekeken heeft, of heeft ontbeten met een gevulde koek. Een soort van ‘feel good-moeder’, omdat haar falende opvoed-technieken de jouwe altijd overtreffen. Ze lijkt een beetje op de…

Klaagmoeder

‘Ik kan uren met je klagen over de kinderen – moeder’. Met deze moedervriendin kun je uren klagen over je kids, de ene herkenning na de andere en altijd met als conclusie ‘hoe leuk en lief je kleintjes wel niet zijn’.

Hard werkende moeder

Dan is er nog de hard werkende moeder. Eentje die ervoor zorgt dat je zelf ook ambitieus blijft en niet met ongekamde haren en in een joggingbroek op de bank gaat hangen.

De perfecte match

En als laatste de vriendin – moeder (liefst meerdere) met de liefste en leukste kindertjes die een perfecte match met jouw kleintjes blijken te zijn. En natuurlijk kun je met deze moeder prima een bakkie koffie of een wijntje drinken.

Mis jij nog één van deze vriendin-moeders? Hop hop, naar de speeltuin en ronselen die moeders!

Mooie uitspraken, Prikbord

Definitie van ontvoeren

Pauline

In de catergorie: Mooie uitspraken.

Fenne (6) kijkt een film en zegt: “Ik denk dat ze dat meisje gaan ontvoeren!”
De man: “Wat is dat? Ontvoeren?”
Fenne: “Dat ze haar ongezond gaan voeren. IJsjes enzo.”