liefs diana | Voormijnkleintje.nl

Mijn dochter werd op 11 juni jl. een 14- jarige. Het lijkt niet veel maar op die leeftijd is dat een ware overgang. Je voelt je als 14-jarige nog stoerder, groter, belangrijker, beter, soms onzekerder, mooier, lelijker maar vaak ook verward. Het is niet niks, 14 jaar! Je groeit de pan uit, hormonen gieren door je lijf, die lastige school, inclusief moeder, zeikt dagelijks aan je kop! Maar ondertussen verwacht je dat alles voor je gedaan wordt. En inderdaad, dat gebeurt ook.

Omdat ik een “gescheiden moeder” ben, moet je soms het feestje later vieren. In dit geval was het zo een anderhalve week later. Dochterlief is hieraan gewend en dit gaat gelukkig in goed overleg. Zoals het een hippe mams betaamt, maak ik tegenwoordig een uitnodiging met foto en deze gaat digitaal de rondte in. Uit ervaring van vorig jaar heb ik geleerd dat zo’n feestje gevierd wordt in 2 verschillende kamers. De puberkamer en de woonkamer, dit tot groot ongenoegen van mijzelf.

Omdat ik wat klein behuisd ben en in de regel de pubers toch niet in zicht zijn, heb ik dit jaar besloten het feestje klein te houden. Aan dochter het verzoek hetzelfde te doen met het uitnodigen van de pubers. Vorig jaar vond ik namelijk overal pubers terug, zelfs in mijn koelkast en dat exemplaar had ik nooit eerder gezien. Toen ik vroeg wat hij zocht, en dat de Cola bleek, ging ik hem subtiel voor en vertelde hem dat ik die wel wist te vinden. Get lost kid!

Eerlijk is eerlijk, het was dit jaar bescheiden, zelfs het aantal pubers. Maar nog steeds liep ik tegen het feit aan dat ze richting “puberkamer” gingen en je de pubers zelfs nauwelijks terugziet in de woonkamer. Dus de hapjes en drankjes werden in tweeën gesplitst.

Af en toe bij binnenkomst van visite is het, vind ik, noodzakelijk dat ze toch haar gezicht laat zien. Helaas is dat voor korte duur. Daar waar ik van dacht dat ik het nooit zou accepteren, moest ik met lede ogen toezien. Waarom? Omdat er geen enkele puber zit te wachten op “volwassen” praat. Ze willen zitten, hangen, liggen, in hun eigen muziek met hun eigen vrienden en vriendinnen met hun eigen eten en drinken. Praten doen ze nauwelijks en als ze dat doen alleen wanneer ze willen, of tegen en in hun Phone, hun levensader. En vraag je ze of het gezellig was? JA! Super! Met verbazing kijk ik ze dan aan of ze het menen, maar ook dat zie je terug bij een 14-jarige.

Niet snel maar toch wel, tevreden.

Nog vele vele jaren van gezondheid lieve Ro!

Liefs,
Mama Diana

Kinderen, Liefs Diana

Het leven met een Superheld

Diana

Het leven met een superheld gaat niet altijd over rozen. Daar zitten nog heel wat haken en ogen aan. Zo weet ik nooit in welke rol hij zich bevindt. Soms zie ik het aan zijn outfit, maar tegenwoordig weet hij dat, als hij zijn vestje over zijn pak heen doet, hij incognito werkt. En een kniesoor die op zijn felgekleurde broek let, maar dit terzijde. In zijn favoriete Spiderman pak springt hij zonder pardon boven op de tafel en van de tafel op de bank. En als ik hem niet behoed voor gevaarlijke capriolen, zou hij over de rand van de bank zijn weg vervolgen, volledig in zijn rol.

Tegenwoordig krijg ik ook briefjes van een superheld. Ik weet niet van welke held, want ik krijg deze briefjes van een jongetje dat met een vreemde lage stem “ik heb een boodschap voor je” zegt en vervolgens in de mist naar het onbekende verdwijnt. Wat er op het briefje staat? Dat mag ik zelf bedenken, maar als de woorden webschieter, webslinger en Spiderman erin voorkomen, maakt dat zijn verhaal goed.

mace1

Deze superheld houdt ook van verstoppen, dus de kans dat er ineens een gedaante achter een deur vandaan komt of dat hij verstopt zit achter een kastje, is vrij groot. Ik schrik me regelmatig een rolberoerte, maar juist dan kan zijn dag niet meer stuk. Als de superheld ineens bedenkt dat hij de meest interessante posities moet aannemen en in aanvalshouding gaat staan, heb ik regelmatig te kampen met een onverwachtse stomp in mijn buik of een rechtse op mijn kaak. De geluiden die vrijkomen bij zijn superheldenacties zijn dusdanig ingewikkeld dat ik deze niet kan verwoorden. Eigen fantasie is soms noodzakelijk.

Dit lijkt misschien op één van de zoveelste Superheld verhalen. Maar niets is minder waar. Ik heb een ECHTE superheld in huis, ook zonder pakkie aan. Mijn superheld heeft zijn krachten opgebouwd tijdens zijn bestralingen en chemokuren. En bij iedere prik voelde hij die superkracht. Superhelden zijn sterk en nooit ziek. Superhelden komen op voor mensen in nood of onmogelijke situaties. Superhelden huilen nooit. En Superhelden hebben krachten die gewone mensen niet hebben en iedere Superheld heeft zijn eigen kracht.

MIJN eigen superheld heeft van alle helden een beetje, zo is hij nog specialer dan ieder andere Superheld.
Spiderman, Thor, Hulk, Batman, en Ironman, eat your heart out!

I am pleased to introduce my Superhero MACE!

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Avondmens!

Diana

wekker

Iedere ochtend voel ik het weer. Dan heb ik weer spijt van gisteravond. Niet van wat ik heb gedaan, maar van het tijdstip waarop ik ben gaan slapen. En iedere ochtend, als die irritante wekker gaat, neem ik het mezelf weer voor: “vanavond ga ik vroeg naar bed”.

Het lukt niet, het gaat gewoon echt niet. Na eindeloos snoozen kom ik weer gebroken mijn bed uit. Ik ben gewoon echt geen ochtendmens. Mijn ochtenden zijn gevuld, ik denk net als in ieder ander huishouden, met de nodige afspraken en de ochtendchaos met het naar school krijgen of naar oma brengen van mijn kinderen. Het is iedere ochtend weer een race tegen de klok om op tijd te komen op mijn werk, ondanks dat ik op dit moment wat later mag beginnen.

Uit het werk volgt het riedeltje van de kleuter ophalen bij de oma’s, boodschappen doen, eten koken (ja daar is ie weer!), taxiën voor dansles van de puber en de rest als ieder ander druk huishouden met wederom chaos. En als dan ergens de rust is weergekeerd en mijn Prins op bed ligt, dan is er niets lekkerder dan lang uit op de bank met de voetjes omhoog met een heerlijk glaasje wijn. Een serie kijken of een filmpje, mijn social media checken, columns schrijven, vriendinnen en sociale contacten onderhouden via de bekende appjes, heerlijk.

Minstens één of twee avonden besteed ik aan een gezellige avond met vriendinnen of andere sociale bezigheden. Dat staat hoog op mijn “to do” list iedere week, voor de broodnodige ontspanning. Eigenlijk heb ik iedere avond wel een excuus om lekker de avond door te brengen.

De avonden vliegen voorbij en wanneer ik dan op de klok kijk, betrap ik mezelf er op dat het weer niet is gelukt. Is het alweer zo laat?! Met moeite hijs ik mezelf van de bank om naar mijn bed te gaan. HEERLIJK! Wat heb ik toch een geweldig bed, waarom lig ik hier niet eerder in?

Morgen! Morgen ga ik vroeg naar bed.

Liefs,
Diana