Je bent mijn laatste. Mijn laatste kind dat ik ooit zal hebben. De laatste baby die ik in slaap kon wiegen, kon troosten met mijn borst. De laatste keer de eerste stapjes. De laatste keer voor het eerst het woordje ‘mama’. Het laatste luierkontje, het laatste mondje vol met melktandjes.
De laatste keer de eerste schooldag.
Soms ben ik zo blij dat de fases voorbij zijn.
De babytijd achter ons. De slapeloze nachten. De worsteling met de constante aandacht die een baby nodig heeft. Ik verlangde naar de dagen waar je onafhankelijk en zelfstandig zou zijn.
De peuterpubertijd overwonnen. Ik wenste dat je jezelf duidelijk maken kon. Ik wenste je eigenwijsheid weg.
En nu ben je vier. Mijn laatste. Ik knipperde met mijn ogen en je babyspekbeentje veranderde in lange slanke benen. Ik knipperde met mijn ogen en je kale koppie veranderde in een hoofd vol met blonde engelenhaar. Lees meer