kleuter | Voormijnkleintje.nl

Ons hondenleven is alweer drie weken aan de gang. Net als het gewone leven gaat het hondenleven ook heel snel. Super snel zelfs! Lily is van 3kg, toen ze bij ons kwam, naar 5kg gegaan. Moet ik eens proberen, om in drie weken tijd mijn gewicht te verdubbelen… Zou niet best zijn.

Afgelopen week had Lily haar allereerste logeerpartij. We hebben krom gelegen van het lachen toen we de eerste foto’s van het logeeradres doorgestuurd kregen. Moeders en haar kroost zaten bovenop de bank, op rugleuning hoogte. Terwijl vaders lekker op de grond aan het spelen en knuffelen was met onze Lily. Naar horen zeggen zijn ze langzamerhand van de bank gezakt en ook op de grond beland. Lily heeft in ieder geval een prima en rustig weekendje gehad.

Een pup hebben, is als het hebben van een baby, zegt iedereen om me heen. Noem het maar gerust leven met een baby/peuter en kleuter in één. De slaapjes hebben wel wat weg van een baby, maar het speel en wegren gedrag (ja, ik moest afgelopen week pal over straat heel hard achter de pup aan rennen) zijn net eender als mijn eigen kleine bloedjes. En dan laat ik het ‘niet luisteren en eigenwijsheid’ nog achterwege. Oké, ik zal een voorbeeldje geven: ‘Lily kom dan…’ Lily komt niet. ‘Lily kom dan…’ Lily komt niet. ‘Lily kom dan…’ Lily komt niet. ‘Lily kom dan…’ Lily komt niet. Best wel een gevalletje niet luisteren toch?

Het is me in ieder geval wel weer duidelijk. Waar je mee omgaat, wordt je mee besmet. Ik weet alleen nog niet bij wie het vandaan komt, bij de pup of bij de kindertjes. Uiteraard weet ik dat wel, maar ik ben een moeder met ontkenningsgedrag.

Helaas hebben we deze week ook de dierenarts al ontmoet, met als gevolg dat Lily nu aan de antibiotica, oorzalf en nog een één of ander goedje zit.

foto 1

Lily krijgt de kans niet om weg te vluchten.

foto 2

Dat verklaart waarschijnlijk waarom zij steeds met haar neus in de bierkrat duikt.

foto 4

Dikke vriendjes

foto 5

This dog got talent…

Het blijft spannend in de bakfiets. Voor de pup én voor mij…

foto 7

Ook de zesjarige begint al aardig te wennen aan de pup, ze vindt het zelfs heel leuk (als ze slaapt)!

Lily houdt erg van tuinieren

foto 9

Zoals ik al zei, ze houdt van tuinieren

foto 8

Tegenwoordig mijn uitzicht vanaf de bank ’s avonds

foto 3

Ahh en hier is ze kotsmisselijk van de kattenstront die ze gegeten heeft. Letterlijk kotsmisselijk… Een kotsende hond, ook weer meegemaakt.

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… Het avondeten

Pauline

Het avondeten kan bij ons alle kanten op gaan. Het kan super gezellig zijn en iedereen eet goed van zijn eten, dan eten we patat. Of het is één groot drama, een fiasco, een chaos. Dan eten we broccoli, spruitjes, andijvie of bietjes… of een ander soort groente. Op het moment dat we de zesjarige zover hebben om een hap (lees: een ienie-minuscuul hapje) van haar eten te proeven, hangen de andere twee ondersteboven aan hun stoel, of erger nog, liggen ze onder de tafel. Als we ze dan eindelijk allemaal weer op hun plek hebben en eraan toe zijn gekomen om zelf een hap van ons eten te nemen, is het koud geworden.

Nee, het valt niet mee om aan ieders wensen te voldoen. Wat het nog het meest ingewikkeld maakt, is dat iedereen andere wensen heeft. De één wil patat, de ander wil pannenkoeken en als ik de man aan het woord laat, komt er soep of kip tandoori op tafel te staan. Nee, het zijn stuk voor stuk verschillende, en in mijn ogen moeilijke, eters.

De zesjarige
Als de zesjarige in de middag vraagt wat we ’s avonds eten, is eigenlijk geen enkele antwoord het juiste, want alles is vies. Er is voor haar maar één goed antwoord: patat met spinazie à la crème. Bij groene dingetjes gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij groene groente gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij rode ook. Pannenkoeken moet ze niet, want daar zitten harde randjes aan. Poffertjes mogen daarentegen wel (van hetzelfde beslag) gebakken worden. Het Diva-gedrag is overigens niet terug te vinden in hoe ze haar eten eet. En het bestek kan na het eten weer regelrecht de la in, want eten met je handen gaat haar prima af.

De peuter
Voor de peuter hebben we dubbelzijdig plakband nodig om hem een schrale 5 minuten aan tafel te laten zitten. Nee, hij is meer van het lopend buffet. Een hapje hier, een hapje daar. Proeven is wel één van zijn kwaliteiten, tot rauwe ui en prei aan toe. Inmiddels weet hij wel wat eten met je doet. Hij vertelde me laatst dat ik beter niet meer kon eten, want ik werd wel erg groot… En bedankt!

De minipeuter
De minipeuter is een bodemloze put. Één van de eigenschappen die ze van haar moeder heeft. Haar bord kan niet snel genoeg gevuld worden. Na wat gecommendeer over eten op haar bord en het vlees snijden, begint ze heerlijk aan haar maaltje. Het liefst met macaroni of rijst. En vaak gaat het bordje tot de laatste korrel leeg. Maar er zijn ook zeker gerechten waar ze niks van moet hebben en dan begint ook de minipeuter hierin wat Diva-gedrag te vertonen…

Kinderen

Kleintjes en kattenkwaad

Pauline

‘Silence is golden unless you have a toddler’. Een welbekende quote waar iedere ouder minimaal één keer mee te maken krijgt. Sommige meerdere keren en als je echt een beetje pech hebt, zelfs elke dag.

Maar, zijn jouw kleintjes vandaag helemaal schoon gebleven en hebben ze niks gesloopt? Dan heb ik hier de leukste ‘feel good foto’s’ voor je…

Deze kleintjes dachten een schaap te redden uit de kussenhoes.

Koop nooit, maar dan ook nooit een kussen met een inhoud van piepschuimballetjes! NOOIT!

Deze twee knaapjes dachten zelf wel even koekjes te bakken…

Mooi groen is niet lelijk. Een kale muur wel. Toch mama?

Dit kleintje kon de juiste kleur niet vinden voor bij haar outfit.

Is dit kindje in protest tegen of voor Zwarte Piet?

Thank GOD, het is ‘maar’ pindakaas.

Dit kleintje had wat moeite met het vinden van zijn tanden.

Kan het nog erger? Volgens mij is het nog verf ook!

Ook dit kleintje had wat moeite met het vinden van haar mond.

Leek jouw kleintje vandaag op één van deze bovenstaande boefjes? Dan willen we natuurlijk graag de foto zien!

Ja papa, Kinderen, Spelen met je kleintje

Een verloren wedstrijdje…

Arno

Mijn kleuter is een kleuter. Zeg ik ja, dan zegt zij nee.
Zeg ik nee, dan zegt zij ook nee, want ze weet dat ik ja bedoel. Tja, zo gaat dat met kleuters.

Maar ik heb de oplossing gevonden en demonstreer het trots aan mijn vrouw. Het is tijd om ons avondritueel te beginnen. Naar boven, even spelen, douchen, pyjama aan, tandenpoetsen en naar bed. Ik stel me zo voor dat dit bij anderen altijd vlekkeloos verloopt, maar bij ons gaat het meestal niet zonder slag of stoot.

“Let op”, zeg ik tegen mijn vrouw.
“Fenne?”, roep ik naar mijn kleuter. En als ik haar aandacht heb: “Ik heb een goed idee. We doen een wedstrijdje, wie het eerste boven…”. Nog voor mijn zin af is, zet ik het op een sprintje naar de trap. En mijn plan slaagt, ik ben nog geen twee treden de trap op en ze stuift me al voorbij. “Ik heb gewonnen!”, roept ze triomfantelijk bovenaan de trap.

Met een big smile kijk ik mijn vrouw aan, maar krijg niet het applaus dat ik verwacht.
“Dat moet je echt niet doen hoor, zo gaat ze overal een wedstrijdje van maken…”, zegt ze. En daarna: “dit mag je alleen maar doen als het echt niet anders kan hoor!”.
Ze weet natuurlijk al dat ik dit trucje echt nog wel eens ga toepassen, maar probeert mijn enthousiasme wat te begrenzen. En ik denk dat het allemaal wel los zal lopen.

De dagen daarop pas ik mijn meesterlijke truc stiekem nog twee keer toe. Het werkt geweldig goed. Een waar wondermiddel. Mijn kleuter is als was in mijn handen. Ik voel me de koning van het opvoeden. Wat is het leven toch mooi!

Tot dag drie…

Mijn vrouw loopt alvast met de twee andere kinderen naar boven. Ze zijn al halverwege de trap als mijn kleuter hen met luide stem beveelt terug te komen: “Stooop! Zo kan ik geen wedstrijd doen, allemaal naar beneden!”.

Tja…

Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Rondvaart met kinderen leuk? Zoetwaterpiraten!

Pauline

Wij wonen vlak bij de hoofdstad van Nederland. En toch zijn mijn kleintjes er nog maar minimaal geweest. Extra leuk was het dus om mee te gaan met de eerste kinderrondvaart van Amsterdam, de ‘Zoetwaterpiraten’ van Blue Boat Company.
De Zoetwaterpiratenvaart is voor stoere piraatjes in de leeftijd van ongeveer 5 tot en met 12 jaar. Tijdens deze vaart krijgen de kinderen een werkboekje, verrekijker, opdrachten en het interactieve audioverhaal van van Sjonnie en Harold te horen.

Goed daar gingen we dus, de zesjarige had een achtjarig vriendinnetje en de peuter een kleutervriendje mee. Mooie samenstelling om te testen voor wie de rondvaart het meest geschikt zou zijn. Vol verwachting stapten de kleintjes aan boort van een vrolijk versierde rondvaartboot van de Blue Boat Company. De peuter, de jongste van het stel en eigenlijk iets te jong voor deze vaart, zat direct met zijn neusje tegen het raam geplakt. Hij bleef zo een drie kwartier plakken met zo nu en dan een tussenpose, want dan keek hij even door zijn verrekijker.

Ondertussen zaten het kleutervriendje, de zesjarige en achtjarige aandachtig te luisteren en druk te bladeren door het opdrachtenboekje en deden hun best om de opdrachten zorgvuldig uit te voeren.

De zesjarige en het kleutervriendje hebben waarschijnlijk het meeste gemist van het uitzicht, maar hebben misschien wel de meeste lol gehad, zij doken namelijk om de haverklap onder tafel. Als zij deze P spotten, moesten zij bukken!

Voor de achtjarige waren het verhaal van Sjonnie en Harold en de opdrachten het beste te volgen. Zij heeft daadwerkelijk echt haar best gedaan voor de opdrachtjes en ondertussen genoten van wat ze allemaal om zich heen zag.

Conclusie? Eigenlijk was de rondvaart voor al deze kleintjes een succes, maar het verhaal van Sjonnie en Harold en de opdrachten sloten het beste aan bij de achtjarige.

Een kaartje kost € 7,50 p.p en kinderen tot en met 4 jaar zijn gratis, maar gaan dan wel mee op schoot. De boten vertrekken tegenover het Hard Rock Café vanaf de Stadhouderskade 30 in Amsterdam, meer informatie vind je op de site van Blue Boat Company.

Wow! Op deze pitatenboot ‘De Amsterdam’ wil de peuter ook graag een keertje varen.

Deze Piraat neemt haar rol wel heel serieus! Wat kijkt ze boos…

Columns, Kind

Wat je niet wist… Totdat er één naar school ging (de ochtenden)

Pauline

Vroeger, toen ik nog geen kleintjes op school had, twee jaar geleden, waren mijn ochtenden relaxt en vredig. Ik werd wakker, stond op, kleedde me aan, kleedde mijn kleintjes aan, we gingen een ontbijtje eten en daarna keken we wel wat de dag ons zou brengen. Nu, in het heden, vandaag de dag, doe ik op zich niet heel veel anders. Ik word wakker, sta op, kleed me aan, kleed mijn kleintjes aan, we gaan ontbijten en daarna brengen we de zesjarige naar school. Dat klinkt niet heel moeilijk toch? Maar toch gaat er geen ochtend voorbij dat er niet gejankt of geschreeuwd (sorry buren) wordt. Dat wakker worden is namelijk niet op een tijdstip dat ik wakker zou willen worden. Mezelf aankleden lukt meestal wel, maar dan ga ik aan de slag met mijn kleintjes. Als ik geluk heb, zijn ze allemaal al wakker, maar eigenlijk ligt er altijd nog wel één te pitten.

Mijn kleintje wakker maken, ik weet dat dat heel onverstandig is, maar wat moet ik anders? Ze moet naar school en dus moet ze wakker worden! Ik begin heel liefelijk met een gezellig liedje ‘wakker worden, wakker worden, hoor de vogeltjes fluiten’. ‘GA WEG’, krijg ik als antwoord. Ze trekt het dekbed over haar hoofd en keert mij haar rug toe. ‘Nee echt, je moet naar school. Wakker worden meisje.’ Van binnen begin ik al een beetje te koken, want ja ik ben ook geen ochtendmens.

Ondertussen houd ik de twee andere kleintjes zoet met de tv. Ja, ik beken, deze staat het eerste half uur van de dag op Netflix. Als alles is aangekleed komt de volgende uitdaging. De televisie uit krijgen en allemaal naar beneden voor een ontbijtje. Maar inmiddels zitten ze met z’n drieën in trance naar Peppa Big te staren. Nog geen drie kwartier wakker, wordt mijn geduld voor de tweede keer op de proef gesteld, omdat ik met geen mogelijk mijn kleintjes naar beneden krijg.

Wat er ook gebeurt, ik móét nu eerst koffie en een ontbijtje. Ik weet niet hoe, maar uiteindelijk belanden ze toch alle drie aan de ontbijttafel. Het ontbijt, er wordt gekibbeld over smeerkaas, pindakaas, wie eerst, wie daarna, zelf smeren en er pleurt minimaal één keer een beker om.

En in de tussentijd staar ik naar mijn koffie. Denkend aan vroeger, toen er nog geen tijdsdruk was…

Oh shit, de tijd.

‘We moeten gaan! Schoenen aan, jas aan. O nee, jullie HAREN. Ga maar weer zitten. Hup, hup huhup!!’ Ik flats er snel een vlecht en wat staarten in. En dan moeten we echt gaan. Net voor de bel gaat rennen we naar de overkant. Thank God dat we tegenover school wonen.

Jeetje, ik wist dat ik geen ochtendmens was, maar nu weet ik het zeker. Ik ben géén ochtendmens, echt niet. Ik pleit daarom ook voor schooltijden die beginnen om 10.00. Op z’n vroegst.

Afbeelding: Shutterstock

Pin It

Ja papa

Drie kinderen geleden…

Arno

Vroeger, drie kinderen geleden, had ik een systeem dat altijd werkte. Waar we ook heen gingen, ik had maar drie dingen nodig. Mijn sleutelbos, mijn portemonnee & mijn telefoon. Om te controleren of ik alles bij me had, hoefde ik alleen even op mijn broekzakken te kloppen.

Als we tegenwoordig de deur uit gaan, gaat het als volgt.

Ik begin mezelf vragen te stellen. Heb ik voldoende luiers voor 2 kinderen bij me? En luierdoekjes. Waar gaan we heen? Oh, ze kunnen er vies worden? Laat ik dan ook nog maar een extra setje kleding meenemen. Hoe lang blijven we weg? Een thermometer, potjes en nog maar een extra pak luierdoekjes. De hond, misschien wat brokken en niet te vergeten de poepzakjes. Een speen voor de peuter, check! Misschien willen de kinderen nog wat speelgoed mee? “Ok, jongens, hier hebben jullie je rugzakjes, stop er maar wat speelgoed in.”

Als we alles verzameld hebben, gaan we de kinderen helpen hun schoenen en jassen aan te doen. Er is er altijd eentje die op onverklaarbare wijze zijn sokken heeft laten verdwijnen. Hans Klok kan hier nog wat van leren. Goed, een nieuw paar sokken halen en de schoenen kunnen aan. Net als de kinderen hun schoenen en jassen aan hebben, bedenk ik me dat we toch wel drie kwartier in de auto zullen zitten. De kleuter moet toch eerst nog maar even naar de wc. Ondertussen trekt de peuter zijn jas en schoenen natuurlijk weer uit. Het zal ook niet hé? Uiteindelijk zijn we klaar om te gaan. Moet er nog een buggy mee? Nee, vandaag niet?

Ok, we gaan de deur uit. Waar staat de auto? Oh, aan de overkant. “Stop! Eerst kijken voor je oversteekt!”, roep ik uit automatisme nog net op tijd. Alle spullen worden in de achterbak geladen, we hijsen de kinderen in de kinderzitjes en we kunnen gaan.

Ik start de motor en voel dat ik iets vergeten ben. Ik begin op mijn broekzakken te kloppen en inderdaad…

Afbeelding: Shutterstock/blessings

Kinderboeken

Querido voorleesboek: Lotte & Roos

Pauline

Al een tijdje hebben we het boek Lotte en Roos De meisjes tegen de jongens in huis. En mijn kleuter wil er maar al te graag uit voorgelezen worden. Het boek gaat over de zusjes Lotte en Roos. Ze spelen veel samen, maar ze maken ook ruzie. En met hun opa die vaak oppast beleven ze allerlei avonturen.

Het boek is geschreven om herkenbare situaties te schetsen over het gezin van nu: een drukke moeder, een vader die veel thuis is en een oppas-opa. Niet helemaal herkenbaar voor mijn kleintjes (een moeder die áltijd thuis is en een vader en opa die full-time werken). Maar toch zijn er genoeg verhaaltjes over grote en kleine gebeurtenissen, die herkenbaar zijn voor mijn kleintjes. Bijvoorbeeld het maken van ruzie onderling, samen spelen, samen streken uithalen, voor elkaar opkomen. En verhaaltjes over gebeurtenissen in het dagelijkse leven, zoals een luizencontrole op school, een keer schoolziek zijn en natuurlijk ‘de meisjes tegen de jongens’.

In het boek wordt lekker veel humor gebruikt, ook voor de volwassene voorlezer. Dat leest net even wat lekkerder voor. Het boek is voor meisjes en jongens van 5 tot 8 jaar, maar de peuter van 3 luistert de verhaaltjes ook graag mee.

Lotte & Roos is het debuut van Marieke Smithuis: www.mariekesmithuis.nl

Overige

Dag juf!

Pauline

De laatste schoolweek van het jaar is in volle gang. Mijn kleuter gaat na de zomervakantie naar groep 3 en dat betekent dat ze nieuwe juffen gaat krijgen. Ondanks dat ik het hele schooljaar al weet dat er een eind aan komt en dat het leuk zou zijn om een leuk afscheidscadeautje voor de juffen te regelen, gebeurd het toch weer op het laatste moment. (Slecht) karaktereigenschapje van me. Dus gisteravond ging ik als een gek opzoek naar wat leuke cadeautjes voor de juf. Maar wat wilt de juf eigenlijk nou nog meer naast een tekening, een zelfgeschreven briefje en een ministek kunstwerkje van mijn kleuter?

Ik heb een aantal pogingen gedaan voor een leuk ‘bedankt juf’ cadeautje.

In een zoektocht naar cadeautjes voor een juf, kom je als eerste natuurlijk bij Kadootjesvoorhaar.nl terecht. Daar vond ik het volgende:
1. Een juf heeft natuurlijk altijd kleine rommeltjes op haar bureau. Tenminste, als ik juf zou zijn, zou dat zeker het geval zijn. Leuk en handig dus zo een mini blikje voor kleine spulletjes. € 5,50
2. Elke juf houdt van stempelen toch? Zo niet, dan gaat ze er wel van houden met deze houten doos vol met ‘Love stempels’ € 8,95

Al meerdere malen heb ik bij Suuscreatief.nl de gelukspotjes gezien.
3. Een Potje juf (of meester) is natuurlijk erg leuk als afscheidscadeautje. Het potje is gevuld met allerlei juffen en meester spulletjes. € 4,00

En voor leuke cadeautjes voor de juf kun je altijd bij Psikhouvanjou terecht. Alles in deze shop zou je wel willen hebben, dus kiezen wordt dan nog ingewikkeld.
4. Deze Pocket planner is leuk én handig. Laatst kwam ik erachter dat het helemaal hot is om lekker veel aantekeningen te maken in je agenda en je bonnetjes te bewaren. Je agenda wordt als ware een dagboek. Deze Pocket planner Forest Friends is lekker klein, dus gemakkelijk mee te nemen en de juf kan zelf bepalen wanneer ze met de planner begint. €14,95

Frankrijk, Reisverslagen, Vakantie

Domaine de la Brèche van Les Castels – review

Pauline

Na een week kramperen in ons koude Nederland waren wij toe aan een weekje glamperen in het warme(re) Frankrijk. Via Parijs reden we naar het Loire gebied, waar de Les Castels camping Domaine de la Brèche gevestigd is. We bezoeken en verblijven bij deze camping om onze ervaringen uit te kunnen werken in een review. Domaine de la Brèche is al sinds 1976 een onderdeel van het Les Castels concept. Echter is dit landgoed wel een van de eerste Les Castels camping zonder kasteel. Het kasteel werd in 1649 door een overstroming verwoest.

Camping Domaine de la Brèche wordt met veel enthousiasme en passie gerund door Brigitte, de dochter van de eerste eigenaren van deze camping. De camping nam zij zo een 30 jaar geleden over, maar ze doet het met zoveel enthousiasme dat het lijkt alsof ze haar newborn baby aan het vertroetelen is.

Lees meer