kinderen | Voormijnkleintje.nl

Het is hier in huis een hot-item… Het verlanglijstje. Mijn kleintjes hebben veel verlangens, zo ook op hun lijstje. De zesjarige hopt van Lego Friends naar Barbies en van Little Pony’s naar de nieuwe CD van Kinderen voor Kinderen. Het laatste wat ik van haar gehoord heb, is dat ze alles van Pop Pixie wil hebben. Een beetje verwarrend is het wel voor Sinterklaas.

De peuter is iets gerichter. Planes óf Spiderman. Maar wat dan van Planes of Spiderman? Een handdoek, een boek, de film, de vliegtuigen, sticker… En dan ziet hij opeens zijn afstandbestuurbare auto weer staan. Daar wil hij er toch ook nog wel één van hebben… Het aanbod is ook wel gigantisch voor de kleintjes, wat de keuze niet makkelijker maakt.

De minipeuter heeft daar weinig tot geen last van. Zij is heel duidelijk. Als je haar vraagt wat voor speelgoed er op haar verlanglijstje staat, zegt zij zeer resoluut: FROZEN. En nee, niet alles van Frozen. De Elsa pop, dat is genoeg. Je kunt wel stellen dat we een die-hard Frozen-Fan hier in huis hebben. Zodra de melodie van ‘Let it go’ ingezet wordt, galmt de minipeuter het liedje heerlijk mee. En na 2684 keer de film gekeken te hebben, antwoordt ze nog steeds elke keer even enthousiast op de vraag wat zij wil kijken: FROZEN!

elsa

En nu maar hopen dat hun verlangens in vervulling gaan…

Baby

Tekenen dat je geen baby meer hebt…

Pauline

Zoals ik vanmorgen al zei. Ik heb geen baby meer, nog wel in de luiers weliswaar, maar een baby ‘mag’ ik het niet meer noemen. Het leven met een newborn is compleet anders en kan ook behoorlijk ingewikkeld zijn zo nu en dan. Later realiseer je je hoe gemakkelijk een baby eigenlijk was. En als ik zo een dotje mens zie, vliegen er 10.000 vlinders door mijn buik en schreeuwt mijn hart om het te knuffelen.

Want dat is wat kleine baby’tjes willen doen. Knuffelen en kroelen. Hoe groter ze worden, hoe minder ze ervan moeten weten. En wat mis ik de stilte van een newborn. Want als kleintjes eenmaal kunnen praten, hoe handig ook, ze houden ook niet meer op. En ze horen ook alles! Echt, pas op wat je zegt *note to myself*.

Kleine baby’s maken ook geen rommel. Kleine peuters wel. En ze ruimen het niet op.

Dat die kleine mensjes groeien, heeft ook zo zijn voordelen. Zo houd ik bijvoorbeeld weer ruimte op mijn computer, fototoestel en telefoon over. Want die ‘ik maak 300 foto’s van hetzelfde moment fase’ is voorbij en beperkt tot ‘ik maak 10 foto’s van hetzelfde moment fase’. Dat scheelt toch.

Ook de luierbak is aan het eind van de dag niet meer tot de nok toe gevuld. De minipeuter krijgt alleen nog een schone luier als die op haar hielen hangt, of als ze gepoept heeft. Hoe vol met hydrofiele doeken, luiers, potjes en flesjes mijn (luier)tas ooit zat, nu heb ik geluk als ik de luier er niet vergeet in te stoppen.

Ook kan ik de boodschappen weer normaal kwijt in de achterbak, want een grote, lompe wandelwagen ligt er niet meer.

Uren heen en weer lopen met een huilend baby’tje op je arm en maar afvragen wat er toch aan de hand is met de kleine. Heeft het krampjes? Heeft het honger? Heeft het gepoept? Ik ben zó blij dat mijn kleintjes nu ‘gewoon’ kunnen vertellen wat er aan de hand is. Helemaal als het om eten gaat.

Dus hoe heerlijk en verleidelijk die kleine dottige mensjes ook zijn, en hoe graag ik er tien zou willen hebben. Ze worden ook groot. Gelukkig realiseer ik me dat ook en kan ik zeggen; Het is genoeg.

De maand van, Overige

De maand van… Julia

Pauline

November is een gekkenhuis! Naast de voorbereidingen voor de feestdagen ben ik ook veel aan het werk. Als freelance redacteur heb ik het deze maand erg druk met een paar extra opdrachten. En het schrijfwerk voor mini MODEBLOG gaat natuurlijk ook gewoon door.
Oh ja, ik heb ook nog twee kinderen. Mini me van bijna 6 en mini man van 3. Inmiddels loop ik rond met een behoorlijke buik want in april verwachten wij onze mini no. 3.

Maar naast druk is november ook een maand vol gezelligheid, etentjes en ontspanning.

Nu ik zwanger ben, doen die hormonen niet veel goeds voor mijn huid. Al helpen die grote hoeveelheden chips en chocola waarschijnlijk ook niet echt mee.
Een bezoek aan de schoonheidsspecialiste staat tijdens mijn zwangerschap elke 5 weken gepland. Heerlijk om even niets te doen en vertroeteld te worden. Ik zie er weer fris en fruitig uit. De chocola kan weer in het boodschappenmandje!

Een bezoek aan Diergaarde Blijdorp staat bij ons regelmatig op de planning. We hebben een gezinsabonnement en het komt vaak voor dat we maar voor twee uurtjes gaan. Even wandelen, de kinderen mogen een paar dieren kiezen en we gaan weer naar huis. Ideaal!

Sinterklaas is nog niet in het land maar wij gaan naar een Sinterklaasfilm, De Club van Sinterklaas en Het Pratende Paard. Voor de eerste keer zit mini man in een grote bioscoopzaal. Hij vindt het zo spannend en durft bijna niet te kijken. Het is nogal overweldigend dat harde geluid, het grote scherm en dan ook nog in het donker. Mini me geniet vooral. Ze ligt constant in een deuk om het verhaal en is druk met het eten van de grote bak popcorn.

De intocht van Sinterklaas! Dat mogen we natuurlijk niet missen. Vol verwachting zitten mini me en mini man voor de televisie naar de intocht te kijken. ’s Middags gaan we nog de stad in om naar de optocht te kijken. Die gespannen gezichtjes zijn goud waard. Uiteraard mogen ze ’s avonds hun schoen zetten.

Met mijn zus heb ik afgesproken voor een lunch in Rotterdam. Eén van mijn favoriete restaurants is Little V, een Vietnamees restaurant. En aangezien alles op de kaart even lekker is, bestellen we gewoon lekker veel hapjes. Gezellig bij gekletst en met een volle buik ga ik terug naar huis. En daar wacht nog meer eten (help!) en gezelligheid. We krijgen bezoek en de man heeft saoto soep gemaakt.

Met klamme handjes van de zenuwen maar ook met heel veel nieuwsgierigheid ga ik samen met de man naar het ziekenhuis. Het is de dag van de 20-wekenecho. Wat is het weer spannend als ik mij besef dat ze alles, maar dan ook alles gaan controleren. Ons kleintje doet het goed en er is niets vreemds te zien. En ook het geslacht is nu bekend. We krijgen een tweede jongen! Dat valt even niet zo goed bij mini me en de tranen vloeien. Zij had zo graag een zusje gewild. Gelukkig is ze weer snel bijgetrokken. En ik, ik kan gaan kleertjes gaan shoppen!

Het één na laatste weekend van november zit vol met etentjes. Mijn moeder is jarig en dat vieren we elk jaar in een restaurant. Dit jaar heeft mini me het voor het zeggen en aangezien zij gek is op sushi gaan we naar Shabu Shabu. Smullen!
Op zaterdag zijn we uitgenodigd bij vrienden. Terwijl de kinderen spelen, kletsen wij bij en help ik wat in de keuken voor het avondeten. Het is zo gezellig dat we niet in de gaten hebben dat het al zo laat is. Om 21.30 uur stappen we pas in de auto naar huis.
Op zondag viert de zus van de man haar verjaardag. Nog meer gezelligheid, taart en Surinaams eten. Na dit drukke en gezellige weekend ploffen wij zondagavond lekker op de bank.

Op school mag mini me haar schoen zetten en als Rommelpiet in de klas blijkt te zijn geweest, is het een grote chaos met 28 gillende kleuters. En ook tijdens de hockeytraining van mini me wordt Sinterklaas niet vergeten. Er kan een Pietendiploma worden verdiend.

Op 28 november zijn de man en ik 15 jaar samen! Hij komt thuis met een mooie bos bloemen en Bossche Bollen. Ook een weekendje weg naar Breda staat er op de planning. Maar na het gezellige weekend samen is het ook weer erg fijn om de kleintjes op te halen bij opa en oma.

Dag november!

zwanger

Een hondenleven, Kinderen

Een hondenleven! Week 1

Pauline

Bijna twee weken geleden kondigde ik aan dat er toch een vierde kwam. We waren in verwachting en deze keer duurde dat slechts een korte week. Vandaag precies een week gelden, verwelkomden wij Lily, onze pup. En vanaf deze week proberen wij elke vrijdag een overzicht van ons hondenleven te geven. Wie weet, vinden jullie dat leuk en interessant. Zo niet, dan niet.

Goed. We hebben Lily nu een week bij ons en het was even wennen. Ogen in mijn rug had ik nodig. Want het was niet alleen achter Lily aan rennen, ook de kleintjes hadden zo hun instructies nodig. Tijd voor een kort overzichtje dus.
De afgelopen week heb ik:
– 35 drollen opgeraapt
– 87 plasjes weggeveegd
– 20 kilo puppyvoer ingekocht
– 4x in de kou buiten gestaan terwijl Lily binnen haar behoefte deed
– 122x de pup van de minipeuter afgehaald
– mijn angst overwonnen door mijn vinger in de bek van de pup te steken om iets uit haar mond te halen
– na het overwinnen van mijn angst, heb ik dat nog 76x herhaald
– 7x gedweild (ja dat is heel bijzonder)
– 111x mijn kleintjes hun speelgoed op laten ruimen
– 1 GB bestand foto’s van de pup gemaakt
– en maar 2x gedacht ‘waar ben ik aan begonnen??’

En hierbij een paar leuke fotootjes van ons hondenleven.

Lily weet uitstekend te integreren in ons gezin.

De peuter is zo ontzettend gelukkig met het nieuwe gezinslid.

Ik heb altijd geroepen dat ik een hond alleen op een boerderij zou willen. Lily voelt dat feilloos aan.

foto8

Nee, ze heeft hier niet aan mijn wijnvoorraad zitten lurken. Puppy’s slapen gewoon veel.

Voor het eerst in de bakfiets. Man, wat vond Lily dat spannend!

Ja, zo gaat dat hier weleens. Heb je zomaar opeens een fruitshake over je heen.

foto7

Ook de peuter voelt mijn wens naar het boerenleven aan en heeft zich in een overal gehesen.

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… Het avondeten

Pauline

Het avondeten kan bij ons alle kanten op gaan. Het kan super gezellig zijn en iedereen eet goed van zijn eten, dan eten we patat. Of het is één groot drama, een fiasco, een chaos. Dan eten we broccoli, spruitjes, andijvie of bietjes… of een ander soort groente. Op het moment dat we de zesjarige zover hebben om een hap (lees: een ienie-minuscuul hapje) van haar eten te proeven, hangen de andere twee ondersteboven aan hun stoel, of erger nog, liggen ze onder de tafel. Als we ze dan eindelijk allemaal weer op hun plek hebben en eraan toe zijn gekomen om zelf een hap van ons eten te nemen, is het koud geworden.

Nee, het valt niet mee om aan ieders wensen te voldoen. Wat het nog het meest ingewikkeld maakt, is dat iedereen andere wensen heeft. De één wil patat, de ander wil pannenkoeken en als ik de man aan het woord laat, komt er soep of kip tandoori op tafel te staan. Nee, het zijn stuk voor stuk verschillende, en in mijn ogen moeilijke, eters.

De zesjarige
Als de zesjarige in de middag vraagt wat we ’s avonds eten, is eigenlijk geen enkele antwoord het juiste, want alles is vies. Er is voor haar maar één goed antwoord: patat met spinazie à la crème. Bij groene dingetjes gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij groene groente gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij rode ook. Pannenkoeken moet ze niet, want daar zitten harde randjes aan. Poffertjes mogen daarentegen wel (van hetzelfde beslag) gebakken worden. Het Diva-gedrag is overigens niet terug te vinden in hoe ze haar eten eet. En het bestek kan na het eten weer regelrecht de la in, want eten met je handen gaat haar prima af.

De peuter
Voor de peuter hebben we dubbelzijdig plakband nodig om hem een schrale 5 minuten aan tafel te laten zitten. Nee, hij is meer van het lopend buffet. Een hapje hier, een hapje daar. Proeven is wel één van zijn kwaliteiten, tot rauwe ui en prei aan toe. Inmiddels weet hij wel wat eten met je doet. Hij vertelde me laatst dat ik beter niet meer kon eten, want ik werd wel erg groot… En bedankt!

De minipeuter
De minipeuter is een bodemloze put. Één van de eigenschappen die ze van haar moeder heeft. Haar bord kan niet snel genoeg gevuld worden. Na wat gecommendeer over eten op haar bord en het vlees snijden, begint ze heerlijk aan haar maaltje. Het liefst met macaroni of rijst. En vaak gaat het bordje tot de laatste korrel leeg. Maar er zijn ook zeker gerechten waar ze niks van moet hebben en dan begint ook de minipeuter hierin wat Diva-gedrag te vertonen…

Baby, Uit het nieuws geplukt

Het geheugen van de baby

Pauline

Uit een Amerikaans onderzoek blijkt dat baby’s positieve belevenissen beter onthouden dan negatieve. Dat is een goed teken natuurlijk, want van positiviteit worden we vrolijk! De onderzoekers van de Brigham Young University zeggen ook dat jouw vijf maanden oude dochtertje het zich de volgende dag nog kan herinneren, als je haar in slaap zingt. Althans als het slaapliedje gepaard gaat met positieve emoties.

Aan deze conclusie ging een uitgebreid onderzoek aan vooraf. De onderzoekers bestudeerden een groot aantal vijf maanden oude baby’s. De baby’s werden met z’n allen in een afgesloten ruimte voor een televisiescherm geplaatst. Ze keken minutenlang naar beelden van mensen die op een opgewekte, neutrale én boze manier tegen ze spraken. Direct na de beelden verscheen er een vorm op het beeldscherm.

Na vijf minuten én na een dag moesten de baby’s opnieuw naar twee verschillende vormen kijken. Eéntje daarvan hadden ze al eerder op het beeldscherm voorbij zien komen en het andere figuurtje was nieuw. De onderzoekers bestudeerden en registreerden hoe lang en hoe vaak baby’s de vormpjes bekeken.

De baby’s herinneren de beelden van de vorm die gekoppeld was aan een negatieve stem niet, maar ze scoorden aanzienlijk beter in het onthouden van vormen die gekoppeld waren aan positieve stemmen.

Conclusie: Heb je een baby, zet je happyface op en zing zo positief mogelijk ‘Don’t worry be happy’.

Bron: BYU

Kinderen

Verwende kindertjes…

Pauline

Weet je nog dat je kleintje lief in zijn of haar wiegje lag te slapen? Totale onschuld en helemaal puur. Je wilt dat kleintje de hele wereld geven, verwennen tot op het bot. Maar er komt een dag dat je je realiseert dat je lieve onschuldige en pure kleintje veranderd is in een verwend nest, een draak dat vuur gaat spuwen als ze niet krijgt waar ze om gevraagd heeft. En dan zou je even op ‘Control, Alt, Delete’ willen drukken, maar die toetsencombinatie is niet beschikbaar op je kleintje.

Het gedrag, waar wij als ouders overigens volledig schuld aan hebben, ook al bedoelden we het zo goed, ontwaakt deze maanden nog meer dan de andere maanden van het jaar. Hoe kunnen we dat verwende gedrag nu beperken? Of is het allemaal niet zo erg en kunnen we het gedrag beter accepteren?

Tevreden zijn. We kunnen ze bijvoorbeeld leren om tevreden te zijn met wat ze hebben en krijgen. Maar hoe erg is het om meer te willen? Als ze later groot zijn, zijn we ook apetrots als ze voor de volle mep ergens voor gaan. En niet zomaar tevreden zijn en genoegen nemen met minder. The Sky is the Limit.
Dus hoe erg is het eigenlijk als je kleintje bij het gekregen cadeautje zegt, dat ze eigenlijk een andere had willen hebben?

Kijken naar mogelijkheden. Natuurlijk is het vervelend als je kleintje niet enthousiast reageert op iets wat zij krijgt. Uiteraard wil je dat je kleintje tevreden is met wat ze heeft en krijgt. Maar voor haar is het totaal niet realistisch om direct gepikeerd te roepen dat andere kinderen helemaal niks krijgen. Misschien is het handig om te kijken naar de mogelijkheden om uiteindelijk toch te krijgen wat ze wil, door bijvoorbeeld ervoor te sparen. En nogmaals uitleg geven over dat niet alles meteen mogelijk is.

Durf nee te zeggen. Ook al kan het verrekte lastig zijn om nee te zeggen tegen die ‘puppy-ogen’, of om nee te zeggen omdat je simpelweg geen zin hebt in de gevolgen (krijsende kleintjes bijvoorbeeld). Ook bij deze kwestie kunnen we ons afvragen hoe erg het is dat onze kleintjes geen nee accepteren. Vervelend is het zeker, maar het is ook een doorzettingsvermogen waar je U tegen zegt. Wellicht is het in zo een situatie verstandig om weer te kijken naar de mogelijkheden. IS het in de toekomst (verjaardag?) wel mogelijk om die barbiepop of racebaan te kunnen bemachtigen. Op dat moment zal het een teleurstelling zijn, maar hé, ook daar moeten ze mee leren omgaan.

Nu ik erover nadenk is het opvoeden niet zwart of wit. Het is de kleur van je hart. En het gedrag, waar wij als ouders dus volledig schuld aan hebben, hoeft zo erg niet te zijn. Want The Sky is the Limit.

Winactie

Winactie: Dora en Paw Patrol

Pauline

Wie haar niet kent, heeft de afgelopen jaren onder een steen geleefd, of heeft geen kleintjes, kan ook. Maar de meeste van ons kennen dit tweetalig opgevoede meisje en haar aap van achter en van voren. Ook hier in huis is Dora nog steeds populair, zelfs de zesjarige kijkt zo nu en dan nog met veel plezier mee naar de avonturen van Dora.

In oktober verscheen er weer een nieuwe DVD – Dora’s Magische logeerpartijtje. Hierin gaan Dora met Diego en Boots naar een logeerpartijtje in het museum, waar ze een kunstig en koninklijk avontuur beleven. Zoals gewoonlijk leert deze interactieve serie spelenderwijs Engelse woordjes aan de kijkers.

Een iets minder bekende, maar minstens net zo leuke serie, is Paw Patrol. Paw Patrol is net als Dora een avontuurlijke kinderserie. Deze gaat over zes stoere pups: Chase, Marshall, Rocky, Puin, Zuma en Skye – die worden geleid door de 10-jarige Ryder. Voor het puppyteam is er geen klus te groot en geen pup te klein! Een kinderserie met actie, goed teamwerk, helden, coole gadgets, voertuigen én leuke grapjes. Sinds deze maand verschenen de avonturen van Paw Patrol op DVD.

Winnen
Van beide DVD’s geef ik twee exemplaren weg. Leuk cadeautje voor in de zak of onder de boom straks! Volg Voormijnkleintje.nl op Facebook, Twitter en/of Instagram en laat mij op het winformulier weten welke DVD jouw voorkeur heeft.

Kinderen

De vervloekte afstandsbediening

Pauline

De kinderen kijken nog even tv, terwijl ik het eten kook. Het eten staat klaar, dus de tv moet uit. Maar waar is die afstandsbediening? Eindelijk liggen de kinderen op bed. Ik heb een drankje ingeschonken, misschien zelfs een bakje chips erbij gepakt en ik wil lekker onderuitgezakt mijn favoriete serie op Netflix gaan kijken. Waar is die afstandsbediening? ’s Ochtends vroeg, de man wil nog even het nieuws kijken voor hij de deur uit gaat. Laat maar zitten, want wéér geen afstandsbediening.

Komt het je bekend voor? Bij ons in huis rust er duidelijk een vloek op afstandsbedieningen. Als je ze nodig hebt zijn ze weg. En nu ik erover nadenken, deze vloek is wel eens confuus. Ook tandenborstels, kammen, huissleutels, opladers, zelfs laptops blijken op de meest ongemakkelijke momenten verdwenen te zijn.

Inmiddels weten we dat er een aantal plekken zijn waar we deze voorwerpen weer terug kunnen vinden. Onder de kussens van de bank, in de bakken met speelgoed, op de picknicktafel in de achtertuin. In ons huishouden is bewezen dat voorwerpen de eerste keer dat je ze zoekt, onzichtbaar zijn. Niet gevonden? Dan doen we het hele rondje dus nog een keer.

En blijven spullen langer dan 6 weken zoek, of beginnen de cd’s te kraken als we ze afspelen, dan schroeven we de subwoofer weer open. Want de opening hiervan is als een zwart gat, dat alles naar binnen zuigt dat maar door kinderhandjes vastgehouden wordt.

Heb jij suggesties om onze vloek te doorbreken? Alle tips zijn welkom!

P.S. Overigens hebben wij een omgekeerde vloek op haarspeldjes, legoblokjes en knikkers. Deze duiken juist op de meest onverwachte momenten en plekken op. Vooral als we op blote voeten lopen…

Afbeelding: Shutterstock

Mooie uitspraken, Prikbord

Definitie van ontvoeren

Pauline

In de catergorie: Mooie uitspraken.

Fenne (6) kijkt een film en zegt: “Ik denk dat ze dat meisje gaan ontvoeren!”
De man: “Wat is dat? Ontvoeren?”
Fenne: “Dat ze haar ongezond gaan voeren. IJsjes enzo.”