kinderen

Columns, Kind, Voor mama

Het schreeuwen

Afbeelding: Shutterstock

Naar aanleiding van dit blog, heb ik een aantal opmerkingen gekregen over het schreeuwen (en meer, maar daar hebben we het nu niet over). Vandaag reageer ik op het schreeuwen. Want ja, ik schreeuw weleens.

Het is zeven uur ’s ochtends, mijn wekker gaat. Ik geef een stomp op mijn telefoon in de hoop dat deze op snooze springt. De minipeuter naast me, die rond 01.00 bij ons is gekropen, slaat met een afstandsbediening op mijn hoofd. “TV kijken”, roept ze, ik bedoel schreeuwt ze, er bij. Bij mijn voeten voel ik een ander paar voeten van de zesjarige en ik realiseer me dat ik beter maar op kan staan. Ik ben moe, maar ik heb een goed voornemen. Ik begin de dag met een dansje, ik begin de dag met een lach. Een liedje wat ik tot vervelends aan toe van de man geleerd heb. 

Ik strompel naar de badkamer, ik ben echt géén ochtendmens. Maar met een plens koud water word ik dan toch echt wakker. Toch heb ik nog steeds het liefst dat er niemand praat. Maar die kleintjes zijn er nu eenmaal, dus ik accepteer het praten. Zachtjes praten, dat wel.

Op de vroege ochtend kies ik voor gemak, dus ik kleed mijn kleintjes aan, hoewel ze dit eigenlijk best zelf kunnen, maar er gewoon geen zin in hebben. En ja, ook de zesjarige help ik met haar sokken. Die sokken, dat is toch echt een dingetje hoor. Ik moet die sokken met alle beleid bij haar aantrekken, want anders zit ‘ie scheef of erger nog voelt ze een draadje! En dat kan ze niet op een ‘normale’ manier melden, nee dat moet op volume 10 met de ogen dicht geknepen en op een nogal schreeuwerige toon. Ik begin van binnen al een beetje te koken en denk ‘potverdikkie, ik doe ook gewoon mijn best’. En ik weet een kalme ‘Niet zo schreeuwen’ uit te brengen.

We komen beneden. Tijd voor een ontbijtje. De zesjarige wil naast mama zitten. De peuter ook. De minipeuter ook. En ja, ik weet het, overal is een oplossing voor. Om beurten, schema’s wie, wat wanneer. Maar het is niet goed genoeg. Het komt niet aan en de drie kleintjes blèren op volume 10. Ik zou tot tien kunnen tellen, ik zou kunnen denken ‘alles komt goed’. Maar ik verhef mijn stem. Ik verhef mijn stem om ze te vertellen dat ze niet zo moeten schreeuwen.

Tijd om naar school te gaan. Ik begin een kwartier voor vertrek met de mededeling dat we schoenen en jassen aan gaan doen. Het komt niet aan. Ondertussen zie ik het aanrecht vol staan en denk het nog even snel op te ruimen (zie je, het gebeurt uiteindelijk wel). Tijdens dat opruimen roep ik een aantal keer met een lage stem dat ze hun schoenen en jassen aan moeten doen. Ik word wederom compleet genegeerd. Ik ga voor ze staan, ik kijk ze recht in hun oogjes en vraag ze om even te luisteren en hun schoenen en jassen aan te doen. Er wordt door me heen gekeken. ‘Joehoe’ probeer ik nog met een luide stem. Geen reactie.
Er zit niks anders op. ‘SCHOENEN EN JASSEN AAN, NUUUU! tjonge jonge jonge’

Nee, schreeuwen is niet fraai. Schreeuwen is onredelijk, schreeuwen is onmacht, schreeuwen is niet goed te praten. Het liefst schreeuw ik niet, praat ik altijd in de positieve vorm. Straf ik niet, beloon ik alleen maar omdat mijn kleintjes alles naar verwachting doen. Ja, dat zou ik willen, echt. Maar hé, ik ben een mens (geen ochtendmens) en ik leef, ik voel en ik kook soms. Ik heb het beste met mijn kleintjes voor, ik hou van ze en ik plak ze achter het behang.

Wie niet?

Kinderen

Zijn bekende moeders realistisch?

Ik vraag me weleens af wat ik in hemelsnaam toch verkeerd doe. Ik volg een aantal bekende moeders (Doutzen, Nikkie, Nicolette, enzovoorts…) op Instagram en de afbeeldingen die zij posten zijn in de meeste gevallen mooi, perfect en altijd happy. Alsof er geen ravage aan het lichaam is aangericht. Hun carrières zitten in de lift als nooit tevoren. Ze stralen alsof ze vanaf dag één de hele nacht kunnen doorslapen. En het leven na het krijgen van kinderen is geen spat veranderd, het draait gewoon allemaal nog om hun eigen ik. Wat een fijne realiteit en ja, jaloers kan ik er wel op zijn.

Ik doe daar toch iets verkeerd, want…

Mijn leven is namelijk van ‘alles draait om mij’ naar ‘alles draait om het kleintje’ gegaan.
Mijn dagen gingen van ‘wat ik wil’ naar ‘wat mijn kleintje van mij wil’.
En de nachten gingen van ‘heerlijk languit in mijn eigen bed’ naar ’twintig keer onderbroken en opgerold in een junior bed dat ik deel met een peuter’.
Mijn lichaam ging van ‘puntige borstjes’ naar ’theezakken tot op de knieën’. (Oke, dat was zwaar overdreven).
Uiteten ging van ‘fancy restaurants’ naar ‘de Mac Donalds’
Mijn winkelgedrag ging van ‘elk seizoen een nieuwe garderobe in mijn kast’, naar ‘elk seizoen een nieuwe garderobe in mijn kleintje’s kast’.
Mijn workout ging van ‘drie keer in de week naar de sportschool’ naar ‘elke avond drie kleintjes achtenzestig keer terug in bed leggen’
Mijn vakanties gingen van ‘mooie hotels op witte stranden’ naar ‘kindvriendelijk campings met glijbanen’.
Het huishouden ging van ‘redelijk netjes’ naar ‘complete chaos’.
En mijn relatie ging van een ‘vurige ik hou van jou’ naar een ‘oh, wil jij ook nog aandacht?’

Mijn Instagram-posts zijn in de meeste gevallen niet altijd mooi, perfect of helemaal happy. Het is ‘real-life’ en mijn leven draait, na het krijgen van kleintjes, volledig om de kleintjes. En ach, zo verkeerd is dat niet toch?

instagram

Kijkje achter de (realistische) schermen? Volg Voormijnkleintje.nl op Instagram
Columns, Kind

De eerste keer naar school

Lief kleintje,

Het is bijna zover en dan word je vier. Dan ben je geen peuter meer maar een kleuter. Dan moet je naar school, de basisschool. De ervaringen met het verlaten van je nest zijn in het verleden, op z’n zachts gezegd, niet echt positief door jou ervaren. Een jaar geleden wist je mij ervan te overtuigen dat een peuterspeelzaal volledig overbodig was. Hoezo, het is leuk om met andere kindjes te spelen? Jij kon toch gewoon thuis spelen met je zusje? En zo geschiedde het, je speelde nog een jaartje thuis. Met je zusje.

Maar nu, lief kleintje, nu is er geen ontkomen meer aan. Binnen een maand word je vier. En kindjes van vier gaan elke dag naar school. Ik weet dat het lastig is om te moeten luisteren naar de juf. En dat het lastig is om op je stoel te blijven zitten, aangezien je bij ons thuis nog geen 10 minuten aan tafel kan blijven zitten. En ik weet ook dat je het er helemaal niet mee eens bent dat je straks je eigen billen moet afvegen, maar je wordt nu eenmaal een grote jongen.

Vandaag heb je mij meerdere malen geprobeerd te overtuigen dat je later eigenlijk toch niks wilt worden. En dat je wel naar school gaat als je groot bent. En dat je niet één nachtje, maar nog heel veel nachtjes wilt slapen voordat je weer naar school gaat. Maar zoals ik al zei, lief kleintje, je wordt een grote jongen.

Blijkbaar heb jij je knop omgezet en het begrip ‘grote jongen’ op je eerste wendag wel heel letterlijk genomen. Je nam de schooltijden nogal flexibel of misschien dacht je dat je inmiddels wel genoeg geleerd had om Spiderman te kunnen worden. Halverwege de ochtend vond je het namelijk wel mooi geweest en ben je hem gesmeerd. Maar, lief kleintje, dat vindt de juf niet zo leuk he!? Die wist namelijk niet dat jij tegenover school woont en de weg naar huis op je duimpje kent.

Dus lief kleintje, als je straks weer gaat wennen in je nieuwe klasje, wil je dan alsjeblieft wachten totdat ik je weer ophaal? Want ik kom echt hoor! En als je dan toch op school bent, leer dan meteen even rekenen, lezen en schrijven zodat je later behalve Spiderman ook dokter, brandweerman of papa-blogger kan worden.

Leer om te beginnen in ieder geval alvast een kwartiertje op je stoel te blijven zitten en zelf je billen af te vegen.

Kusje,
mama
Voor mama, Columns, Kind

Ik ken een moeder die…

Ik weet het. Het is niet netjes om te oordelen. Maar soms moet je het gewoon even kwijt.

Ik ken namelijk een moeder die haar kleintjes compleet aan het verprutsen is. Ze probeert het telkens wel weer goed te maken, maar ik vraag me af of dat voldoende is.

Ze schreeuwt tegen haar kinderen joh! Het lijkt wel of ze de opperchef van het leger is. En wat doen de kleintjes? Ze doen er net even te lang over om hun schoenen en hun jas aan te trekken. Ze gooien voor de dertig duizendste keer hun glas om. Ze maken net even teveel geluid. Of ze doen gewoon simpelweg net alsof ze hun moeder niet horen. Dat komt waarschijnlijk doordat ze doof zijn geworden van al dat geschreeuw. En zeg nou zelf, als er iemand tegen jou zo zou tetteren, zou je er toch ook niet naar luisteren?

Ook noemt ze een bord kale macaroni een maaltijd. En die kinderen eten het met hun handen, hebben ze nooit van bestek gehoord? Niet biologische komkommer moet de groente voorstellen. En weet je wat ze ook doen? Tussendoor geeft ze haar kleintjes weleens een gevulde koek. Een hele! Weet je hoeveel suiker daarin zit!?

Ze zei laatst tegen haar zoontje dat hij meteen zijn kamer op moest ruimen anders mocht hij nooit meer Super Mario spelen! Nooit meer! Nou geloof me, dezelfde middag zat hij weer glazig naar het springende mannetje te kijken (samen met zijn moeder) en zijn kamer was nog één grote rotzooi! Lekker consequent…

Ze vergat de tanden onder het kussen van haar dochter weg te halen! Weg was de magie van de tandenfee…

Haar dochter moest wel 20 keer vragen of ze naar haar geïmproviseerde dans op Kinderen voor Kinderen wilde kijken. En toen ze na 20 keer vragen “nou een keertje dan” zei, staarde ze naar haar telefoon ipv het optreden! Oke, aan de choreografie valt nog wat te verbeteren, maar ze kan op z’n minst toch even 5 minuten kijken? Ze mag ook al niet naar zoetsappige kinderkoortjes luisteren! Arm kind.

Ze kijkt overigens sowieso net zoveel naar haar telefoon als naar haar kleintjes.

En dat jongste kleintje heeft tot voor kort elke nacht in haar bed geslapen! En ook nog aan de borst! Dat zal niet best zijn geweest voor hun seksleven…

Al die kleintjes kruipen ’s nachts weleens bij die ouders in bed!

En op sommige dagen, dan zitten die kinderen van haar de hele dag, hele dag! in hun pyjama’s.

Na de kerstvakantie was haar dochter niet helemaal fit en toch heeft ze haar naar school gebracht. Alleen maar omdat ze er even geen zin meer in had en vond dat ze niet ziek genoeg was!

Het huishouden is ook echt een zooitje daar! De wasmand is tot een kilometer gevuld, door de ramen kun je amper kijken en het aanrecht staat negen van de tien keer vol met vuile vaat. Van de vorige dag!!

En die trap! Dat ze nog naar beneden en naar boven kunnen. Op elke trede ligt er wel een speeltje of een poststuk.

Als je met dat gezin afspreekt, zijn ze echt altijd te laat.

Laatst vertelde ze mij dat ze wel een weekend of zelfs een WEEK weg wilde zonder de kinderen! Voor vakantie. Ze is een thuisblijfmoeder, ze heeft altijd vakantie!

Zo, nou. Dat moest ik even kwijt hoor!

O ja, die moeder… Dat ben ik!

Afbeelding: Shutterstock

Een hondenleven, Overige

Een hondenleven! Week 7

Beste Cesar,

mag ik me even voorstellen. Mijn naam is Lily Paarsje en ik ben nu 15 weken oud. Toen ik 8 weken was, oud ben ik bij mijn vijf baasjes komen wonen. Mijn baasjes moesten wel even wennen aan een hond in huis en ze begrepen niet meteen dat ze me zoveel mogelijk hondensnoepjes en hondenbrokjes moeten geven, maar het gaat steeds beter.

Elke dag investeer ik wat tijd in de training van mijn baasjes en ik heb ze al heel wat geleerd.

Oefening 1: snoepjes geven

Toen ik bij de mensjes kwam wonen, deed ik mijn behoefte gewoon in huis op de vloer. Eerst vonden ze dat niet erg, maar het begon ze steeds meer te irriteren. Vooral als ze er op hun sokken doorheen liepen. Vanaf dat moment gebruikte ik mijn plasjes om hondensnoepjes van de baasjes te krijgen. Hoe? Heel eenvoudig, als ze mij in de tuin laten lopen, doe ik ook af en toe een plasje in de tuin. De mensjes zijn dan zo blij, dat ze me een snoepje geven.

Oefening 2: op commando snoepjes geven

Nu mijn mensjes mij een snoepje geven in ruil voor een plasje, ga ik gewoon bij de achterdeur zitten als ik een snoepje wil. Ze laten me dan in de tuin zitten, ik doe daar een plasje en krijg een snoepje. Simpel toch?

Oefening 3: op commando snoepjes geven bij slecht weer.

Maar wat als regent? Dan wil ik natuurlijk niet de tuin in voor een snoepje. Ik loop dan wat door de woonkamer en zoek contact met een van de mensjes door even in hun kleren te happen. Als ik hun aandacht heb, willen ze meestal een ’spelletje’ met me doen. Ze willen me bijvoorbeeld graag een pootje geven en dat laat ik ze doen, in ruil voor… een snoepje.

Maar Cesar, hoewel ik dus al heel wat bereikt heb met mijn mensjes, is er nog een ding dat ik heel graag wil. Ik wil lekker (met een paar hondensnoepjes) op de bank liggen, maar telkens als ik mijn poten op de bank leg, roepen de mensjes in koor „LAAG!” en duwen ze me weg. Hoe krijg ik ze nu zover dat ze me op de bank laten liggen?

Ik hoop dat je me daar een nuttig antwoord op kan geven.

Waf,
Lily

IMG_5823

Liefs Diana, Overige

Gezelligheid in/uit balans

Hellup! ik ben uit balans! Wat eten en drinken betreft dan. Ietsjes uit balans. Oké iets meer dan dat. Oké oké ik ben gewoon, UIT balans. Ik dacht dat ik de afgelopen maand december er zonder kleerscheuren af zou komen, maar mijn huidige spijkerbroeken moeten toch met iets meer agressie en geweld worden aangetrokken en dichtgeknoopt. Dat is nog niet het ergste want de bewegingen die ik daarbij maak om er comfortabel in te komen zijn minstens zo erg tot hilarisch.

Het komt niet omdat ik zelf culinaire hoogstandjes heb uitgehaald in de keuken hoor, want ik kan niet koken, ik houd er ook niet van en wil het ook niet. Ik doe het overigens wel, voor mijn gezin, voor er wordt gedacht aan een ontaarde moeder die haar kinderen iedere dag pizza en patat voorschotelt. Hoewel ze dat geen straf zouden vinden. Maar als het simpel en snel kan, heel graag. Mijn gezin is dus mijn redding anders zou ik zelf leven op crackers, kwark, pizza en eiwit shakes, en overal, waar mogelijk, aanschuiven. Niet omdat ik niet van eten houd, integendeel, maar gewoon omdat ik het koken bijna niet kan opbrengen. Helaas heb ik de “kook” genen van mijn moeder niet doorgekregen en zelfs mijn vader weet goede gerechten neer te zetten. Mijn mams, zij kan geweldig koken, met stip en hoewel ik er altijd met mijn snufferd boven op stond of liever gezegd, met mijn kont op het aanrecht zat toe te kijken, heb ik die passie nooit begrepen.

Een van de mogelijke verklaringen van deze worsteling met mijn kleding is omdat ik de afgelopen weken veel bij mijn ouders heb gegeten. Gewoon binnen komen en aanschuiven, ideaal en overheerlijk! Nog meer “mogelijke” verklaringen zijn de onregelmatigheden van de hele maand december, de wijntjes, de onverwachte lunches en vaker aanschuiven aan tafel bij vriendin, de hapjes, chippies en de trek “rondom” de wijntjes. Uitleg, in de kringen waarin ik mij verkeer zijn net zulke wijnliefhebbers als ik, die iedere gelegenheid op ieder tijdstip aangrijpen om een wijntje te doen. O ja, en een toastje, hapje en bijbehorend lekkers in de avond voor de zachte landing van de wijn

Tjonge wat is het soms lastig om de boel in balans te krijgen en dan weer zo te houden. Het is ook allemaal zo lekker en gezellig! Het hoort ook wel een beetje bij me eigenlijk, net als dat in balans zijn en ik voel me dan toch het allerbeste. Nu voel ik me een soort van rollade verpakt in zo een te strak netje. Mijn broeken worden tegenwoordig vergezeld door lovehandels waar je volledige grip op hebt. Over de rest nog maar te zwijgen.

Aan voorgeschreven diëten doe ik niet. Het is weer gewoon een kwestie van de “juiste balans” vinden. Ik ben reeds op zoek, al is de verleiding vaak groot. Gelukkig ben ik weer aan het werk en is het leven weer een beetje in structuur, dus die onverwachte lunches, wijntjes, hapjes en lekkers zijn bij deze vervallen. Is het al weekend? YES!

En indien mogelijk, zo snel mogelijk! Dan toch ergens weer van dat lopende abonnementje van de sportschool gebruik gaan maken.

Liefs,
Diana

balans

 

Kinderen, Knutselen, Speelgoed

De papier tovenares

Mijn zesjarige kan toveren met papier, stiften, pennen en potloden. En dan is ze vooral goed in het laten verdwijnen van deze producten. Echt waar, als ik niet oplet, dan gaat er per dag een pak papier doorheen. Mijn balpennen ben ik altijd kwijt en binnen een week zijn haar stiften niet meer leuk om mee te kleuren omdat je zo hard moet drukken om er nog enige kleur uit te krijgen. Hier in huis hebben we een massaproductie van tekeningen en brieven. Een pak papier is één van de mooiste cadeaus die ze krijgen kan.

Om al die massaproductie te kunnen uitvoeren, heeft ze een groot bureau nodig. Dat heeft ze niet. Ze heeft een leuk ouderwets (door mijzelf) gepimpt schoolbureautje. Echt heel schattig, maar niet functioneel. Daarom belandt ze elke dag aan de keukentafel met al haar papierwerk. Gezellig hoor, maar inmiddels ben ik klaar met die zooi aan tafel. En op de grond. En op de bank. En overal waar ze maar haar papieren kan neerleggen. Bewonderenswaardig is het wel hoe snel ze de gehele woonkamer kan bedekken met papier, alleen jammer dat ze haar toverkunsten niet gebruikt bij het opruimen van deze productie.

Hoe dan ook, mijn punt is, ze heeft een groter bureau nodig (en een limiet op papierverbruik). Op háár kamer. Zodat ze ongestoord haar massaproductie kan uitvoeren. Ikea is een voor de hand liggende optie om mijn zoektocht te starten. Maar toch kom ik eerst terecht bij Otto, waar ik dit mooie bureau zag. Het doet me denken aan een tekentafel, maar dan met een vak voor boeken en in mijn zesjarige’s geval: papier. En aan de zijkant een rekje voor een schooltas en in mijn zesjarige’s geval: een pak reservepapier.

bureau

Ik denk dat ze hier wel weer wat nieuwe kunstwerken op toveren kan. In haar eigen kamer.

Een hondenleven, Overige

Een hondenleven! Week 6

Op dit moment heeft de pup (en haar baas) de eerste puppy-training. Het was er ook hoog tijd voor, want Lily is nog lang niet afgericht. Als er iemand aanbelt en in het halletje komt te staan, staat ze te springen achter de kamerdeur alsof ze in de huid van Donkey gekropen is. Als ons bezoek de kamerdeur doorgaat worden ze besprongen alsof het beest in weken niemand heeft gezien. Erg grappig is ook steeds de overeenkomsten tussen de pup en de kleintjes. Stilte is heerlijk, maar ook een grote kans dat ze wat aan het uitvreten is… Dus stilte bij een pup is ook zeer verdacht!

De man probeert haar overigens wel heel nuttige dingen te leren (niet dus). Zo kan Lily nu al aardig rollen, ze kan een high five geven (ja echt) en laatst zag ik de man ook nog in de weer met een hoepel. (Don’t ask me why)

foto 5

We hebben een hondje met ‘groene pootjes’

foto1

Kijk daar hebben we de hoepel! Hij wordt eindelijk nuttig gebruikt (en opgevreten). Goed excuus voor mij om hem niet meer te gebruiken…

foto 7

Nee we proberen er geen circushond van te maken. Het is puur talent.

foto 4

De act met de ballen verloopt nog niet helemaal als gewenst.

foto 1

Deze week had ze ook een prooi gevangen! De muis…

foto

Ik ben ook druk bezig met een training: de zesjarige die de hond kan uitlaten. Het gaat al aardig.

Geen categorie

De 15 leukste BN’er kiekjes

Het was een vruchtbaar jaartje in BN’ers-land met als resultaat behoorlijk wat kiekjes van de meest schattige baby’s. Maar andere kleintjes van onze BN’ers zien we ook maar al te graag voorbij komen.

Hierbij de top 15 leukste kiekjes via Facebook, Instagram of Twitter.

15.

Ken je deze nog? Jennifer Ewbank is het afgelopen jaar bevallen van een dochter. Wat een dotje. Op haar Facebookpagina deelt ze regelmatig stukjes van haar leven.

14.

Marly van der Velden noemt het Liefde.

13.

Ach wat een mooi ventje is het zoontje van Jim en Bettina, die inmiddels in verwachting zijn van een tweede. Ook Bettina is trots op haar zoontje;  Ons stralende, ongelofelijk lieve jochie

12.

Meisjes houden van ByKyra. En ook Ronja, het dochtertje van Kim Lian van de Meij is helemaal fan van dit te gekke meisjesmerk!

11.

Ik vind haar zo een heerlijke ‘down to earth mom’ en deze cover is werkelijk prachtig. Tanja Jess – My love

10.

Afgelopen jaar beviel Doutzen van een dochtertje. Hier zie je het hardwerkende stel tijdens een wandelingetje in het park met het kleine meisje op de buik van Doutzen.

9.

De op deze foto net bevallen Lieke van Lexmond. Samen versmolten…. Mooiste, grootste liefde! Intens gelukkig met ons lieve gezin.

8.

Katja Schuurman showt ook graag haar eigen bloedje. En terecht!

7.

Hier zijn geen woorden voor nodig. Prachtig plaatje van Do en haar kleintje.

6.

Ach en dit dotje dan! Het is het kleine ventje van Jan Smit. Vandaag is deze ‘Kleine Superster’ alweer 1 jaar geworden!

5.

Wat een heerlijk fashionable grietje is het dochtertje van Nicolette van Dam. Helaas denkt niet iedereen er zo positief over en ontvangt ze nogal wat commentaar op haar Facebook. Naar mijn idee zijn het zeiksnarren, want nogmaals, wat een leuk grietje!

4.

Nikkie Plessen viert dit jaar kerst in Dubai met haar twee wondertjes. Waking up on Christmas morning with the best view ever! Blessed. Merry Christmas everyone!

3.

Ik hou van de nuchtere humor van deze vrouw! Chantal Janzen. Zó word je wakker met mooie kijkcijfers! Twittert haar man na de eerste aflevering van Chantal blijft slapen.

2.

Het kroost van Anouk, wauw! My sweet,beautiful children, When I look at you, I see how much my life has changed for the better. You are the reason I wake up every day. You make me laugh so much 🙂 I love you.
X Mom

1.

Met stip op 1! Je smelt bij het zien van deze te schattige newborn tweeling van Nicolette Kluijver.