Mijn kinderen konden het altijd erg goed met elkaar vinden. De oudste had de regie en de andere twee volgden de regie braaf op. Ik dacht echt dat ik engeltjes op de wereld had gezet, die elkaar lief hadden tot op het bot en elkaar alles gunden. Meer dan ze zichzelf gunden. Ware broeder- en zusterliefde. Lees meer
Vroeger, lang geleden, toen ik nog onwetend was, dacht ik dat ik over vier jaar wel aan kinderen toe zou zijn. Die gedachte veranderde door de jaren heen niet. Jarenlang dacht ik dus over vier jaar aan kinderen toe te zijn. Op een dag kwam het besef dat ik nooit iets anders zou denken. Hoewel de jaren voorbij vlogen, zou het nooit ‘over vier jaar’ worden. Ik zou er nooit aan toe zijn, het perfecte moment zou nooit komen. Toen ik dat besefte, zo rond mijn dertigste verjaardag in 2007, was het ineens ‘over vier jaar’.
In 2008 werd mijn eerste dochter geboren en er gebeurde iets bijzonders. Het ‘over vier jaar’ kwam terug als ‘binnen vier jaar’. Want meer kinderen? Ik moest er niet aan denken dat we als we uit de luiers en slapeloze nachten zouden zijn, hier weer opnieuw aan moesten beginnen. Daar voelde ik me veel te oud voor. Nee, dan hadden we vier jaar eerder aan kinderen moeten beginnen. Meer kinderen? Dat moet dan binnen vier jaar gebeuren.
En zo gebeurde het. Zoals ik al zei, werd in 2008 mijn eerste dochter geboren. Binnen vier jaar kwamen daar in 2011 een zoon en in 2012 nog een dochter bij. Sindsdien puilt onze kliko regelmatig uit van de luiers, is het begrip nachtouders ons niet vreemd, worden we regelmatig gillend gek van onze zesjarige, kleuter en peuter, is ons huis nooit opgeruimd en bestaan de woorden ‘snel’ en ‘even’ niet meer in onze vocabulaire.
Ja, achteraf denk ik wel eens dat de fase ‘over vier jaar’ een stuk gemakkelijker was dan de fase ‘binnen vier jaar’, want met drie kleintjes is ons leven meestal een complete chaos. Toch heb ik er geen spijt van. Hoewel soms wat slaperig, genieten we van ons gezin en het gezinsleven. En ook het “binnen vier jaar” loont, want wat is het fijn om te zien hoe de kinderen samen groot worden en ik weet zeker dat ze nu binnen vier jaar uit de luiers zullen zijn!
Iedere ochtend voel ik het weer. Dan heb ik weer spijt van gisteravond. Niet van wat ik heb gedaan, maar van het tijdstip waarop ik ben gaan slapen. En iedere ochtend, als die irritante wekker gaat, neem ik het mezelf weer voor: “vanavond ga ik vroeg naar bed”.
Het lukt niet, het gaat gewoon echt niet. Na eindeloos snoozen kom ik weer gebroken mijn bed uit. Ik ben gewoon echt geen ochtendmens. Mijn ochtenden zijn gevuld, ik denk net als in ieder ander huishouden, met de nodige afspraken en de ochtendchaos met het naar school krijgen of naar oma brengen van mijn kinderen. Het is iedere ochtend weer een race tegen de klok om op tijd te komen op mijn werk, ondanks dat ik op dit moment wat later mag beginnen.
Uit het werk volgt het riedeltje van de kleuter ophalen bij de oma’s, boodschappen doen, eten koken (ja daar is ie weer!), taxiën voor dansles van de puber en de rest als ieder ander druk huishouden met wederom chaos. En als dan ergens de rust is weergekeerd en mijn Prins op bed ligt, dan is er niets lekkerder dan lang uit op de bank met de voetjes omhoog met een heerlijk glaasje wijn. Een serie kijken of een filmpje, mijn social media checken, columns schrijven, vriendinnen en sociale contacten onderhouden via de bekende appjes, heerlijk.
Minstens één of twee avonden besteed ik aan een gezellige avond met vriendinnen of andere sociale bezigheden. Dat staat hoog op mijn “to do” list iedere week, voor de broodnodige ontspanning. Eigenlijk heb ik iedere avond wel een excuus om lekker de avond door te brengen.
De avonden vliegen voorbij en wanneer ik dan op de klok kijk, betrap ik mezelf er op dat het weer niet is gelukt. Is het alweer zo laat?! Met moeite hijs ik mezelf van de bank om naar mijn bed te gaan. HEERLIJK! Wat heb ik toch een geweldig bed, waarom lig ik hier niet eerder in?
Morgen! Morgen ga ik vroeg naar bed.
Liefs,
Diana
Afbeelding: Shutterstock
Moeder van een peutertje, een dreumesje of (in een enkele geval) een kleutertje? Dan weet je inmiddels al wel een beetje hoe te leven in constante angst, omdat je simpelweg nooit weet hoe je kleintje zijn brood gesneden wil hebben. Ook weet je inmiddels wel dat je geen dure spullen (speelgoed) meer hoeft aan te schaffen, aangezien ze de meeste lol beleven met een kartonnen doos. Of ze slopen de boel, die zijn er ook.
En ongetwijfeld zul je ook regelmatig te stellen hebben met zo een bui, ik durf het bijna niet uit te spreken, maar ik doe het voor de duidelijkheid toch maar even. Een driftbui.
Zomaar. Opeens. Out of the blue.
Maar is dat eigenlijk wel zo? Komen die driftbuien zomaar opeens opdagen of hebben die kleintjes een gegronde reden om zich zo hysterisch en genadeloos te gedragen? Want, soms hebben ze echt een ernstig goede reden om languit op de grond (midden in een winkelcentrum) te gaan schreeuwen, krijsen, de vloer te besmeuren met kwijl en snot en vergeet vooral het hysterische schoppen met armen en benen niet.
Neem bijvoorbeeld de regels die de kleintjes allemaal ‘opeens’ opgelegd krijgen. Toen ze nog baby’s waren, hoefden ze maar een gilletje te geven en er was iemand die daar klaar voor ze stond. Maar een dreumes/peuter/kleuter moet zich ‘opeens’ aan allemaal regels houden. Hoezo mag ik de vla niet meer in mijn haren smeren? We gaan toch straks in bad? – Mag ik geen tekeningen op de muur maken? Maar het zijn hartjes! – Hoe kom je erbij dat sudocreme alleen voor je billen is? Het smeert ook prima op je wangen, je benen, de bank, de vloer en de muur.
Of wat dacht je hiervan? Ik heb weleens aan de telefoon gehangen met één of ander verkoper en toen ik een keer besloot om aan de lijn te blijven voor het ‘bel me niet register’ heb ik na 10 minuten doorverwezen te worden en allerlei knopjes te hebben moeten indrukken, uit frustratie de telefoon op de grond gesmeten en ik kreeg de neiging om schoppend en krijsend op de grond te gaan liggen. Hoe denk je dat je kleintje zich voelt als hij of zij wéér mee moet naar de supermarkt. Hij wordt langs allerlei schappen gelootst, hij moet alle zakjes snoep weer terug leggen en bij de kassa moet hij zeker vijf minuten wachten. En als mama de zware boodschappen snel in de auto wil zetten, moet hij ineens doorlopen! HALLO! Tijd voor een driftbuitje.
Stel je voor; je zit in een aftands restaurantje ergens in een achterbuurt van Hong Kong en je krijgt een bordje voorgeschoteld waarvan je werkelijk geen idee hebt, wat erop ligt. Je ziet wat bruine drap en hier en daar een brokje. Ga je het eten? No way! Ik niet. Van binnen zou je waarschijnlijk kokhalzen. Je zou wel kunnen janken en als je even de kans krijgt, vlucht je, zo snel als je kan!
En stel je nu even je dreumes/peuter/kleuter voor. Je hebt heerlijk in de keuken gestaan om een fijne maaltijd voor je liefjes te bereiden. Op het moment dat het op tafel komt begint je dreumes/peuter/kleuter te gillen alsof ze iets voorgeschoteld krijgt wat ze nog nooit eerder heeft gezien. Misschien is dat ook wel zo? Misschien ook niet. Het is in ieder geval verrekte eng om dat ‘vreemde eten’ op te eten.
De taalbarrière. Hoe lastig is het om met zo weinig woorden iets duidelijk te maken. Die jas die je aan hebt, die is echt veel te warm en dan ook nog een muts op je kop én kriebelende (geen biokatoen!) wanten aan. Dus ja, dan smijt je alles de hele tijd af. Maar nee, dat is niet duidelijk genoeg, want alles wordt weer rigoureus bij je opgezet. Het laatste wat je dan nog kunt doen om jezelf duidelijk te maken is een strot van hier tot gunter opzetten.
En dan hebben we nog de magische wereld. Voor een dreumes/peuter/kleuter is er geen onderscheid tussen de echte wereld en de fantasie wereld. En ja, wij weten wel dat het allemaal niet echt is, voor zo een kleintje ligt dat toch even anders. Die krokodillen onder je bed? Die zijn daar en in dat bed wil je dus echt niet slapen. Die schaduw op de gang? Dat is een spook, je gaat dus echt niet langs dat spook mee naar buiten. Het doucheputje? Daar kun je zomaar opeens in verdwijnen, daar ga je dus echt niet, voor je plezier én om even lekker schoon te worden, vlak naast staan. En zo heeft iedere dreumes/peuter/kleuter zijn eigen magische wereld…
Een driftbui… Zomaar? Opeens? Out of the blue?
Nah.
Ken je de Netflix serie Orange is the New Black? Ja natuurlijk ken je die. Het gaat over een vrouwengevangenis en in die gevangenis bevinden zich allemaal groeperingen. Op het moment dat je moeder wordt is het alsof je net als Piper daar voor het eerst die vrouwengevangenis binnen wandelt. Er zitten daar dan allerlei verschillende groepjes onder andere onder leiding van bijvoorbeeld een Red, een Pennsatucky of een Gloria.
Deze zijn dan de ervaren moeders, bijvoorbeeld de ‘alles voor elkaar’ moeders. Moeders die het ’s morgens voor elkaar krijgen om hun haren te doen, om hun tanden te poetsen en netjes aangekleed op tijd (lachend) op hun werk verschijnen, maar wel hun kindjes op de creche dumpen. De borstvoedingsmoeders die ver bij de magnetron vandaan zitten en met enige jaloezie naar het wijntje van de flesvoedingmoeders kijken. De draagdoekmoeders en de co-sleepers kunnen zich eindelijk even uitrekken en bij de ‘ik doe maar wat moeders’ zie je continu een groot vraagteken boven hun hoofd hangen. Oh ja en er wandelt ook een ‘Crazy eye’ rond, ik durf niet hardop te zeggen bij welke moedergroep deze hoort.
Maar deze ervaren vrouwen zijn allemaal aan het wachten op het arriveren van een nieuwe gevangene, zodat ze kunnen smullen van de fouten van ‘de nieuwe’ in dit geval moeder.
Zou het nu niet leuker zijn om dat wijzen met een vingertje om te zetten in goed bedoelde adviezen? Want ik zal je vertellen, deze moeders in de moeder-gevangenis, zijn allemaal verre van perfect, ieder huisje heeft z’n kruisje zullen we maar zeggen. Dus, hier komen mijn goedbedoelde adviezen…
– Probeer geen linkse hoek uit te delen aan iemand die je vertelt dat je moet gaan slapen als je baby slaapt.
– Als je kraamverzorgster je aanbiedt om te koken, maandverbandjes in de vriezer wil leggen, een boodschapje voor je wil doen, voor de derde keer je bed wil verschonen, of gewoon de deur open wil doen voor de kraamvisite, probeer geen superheld te zijn maar accepteer (of nee, maak gebruik van) de hulp.
– Ik vind het echt ontzettend knap als je weer uren in de keuken hebt gestaan om een suiker- en zoutvrije maaltijd voor je kleintje in elkaar te flansen. Maar sla jezelf niet voor je kop als je achteraf bedenkt dat je kleintje er welgeteld drie happen van genomen heeft.
– Probeer ook geen linkse hoek uit te delen aan de zoveelste persoon die vraagt waarom je geen borstvoeding geeft. Of vraagt wanneer je weer aan het werk gaat, of waarom je niet meer aan het werk gaat of wanneer de volgende komt of wat voor domme vraag dan ook stelt.
– Het is volkomen normaal dat je auto verandert in een klikobak vol met ontbijtkoekresten, Dora-koekkruimels, waardeloze McDonalds Happymeal speeltjes, kotsresten en kwijtgeraakte bibliotheekboeken. Voel je dus niet schuldig tegenover je schoonmoeder als je haar een keer een lift geeft.
– Als je een beetje gefrustreerd raakt van het oorverdovende geschreeuw dat uit je kleine wondertje komt (en geloof me, dat gebeurt), leg het kleintje dan even in zijn bedje of box, ga naar je kamer, doe de deur dicht en schreeuw zo hard als je kan en herhaal dit zo vaak als nodig is.
– Het is niet raar als je een keer 10 minuten gedachteloos door je Facebook tijdlijn scrolt, op de wc.
– O ja! En probeer ook de mensen die zeggen “geniet er maar van, want voor je het weet…” niet te hoeken.
Want weet je, het zijn allemaal goedbedoelde adviezen uit een ‘ervaren’ moederhart. En ieder die handelt uit een moederhart, doet het geweldig!
Afbeelding: Shutterstock
Ik ben een moeder van een puber. Dat werd ik niet zomaar, dat heeft ongeveer een jaar of 12 geduurd.
Dit jaar mogen we haar 14e verjaardag vieren dus ik zit al ruim anderhalf jaar in dit pubergedrag. Nog steeds wacht ik op de dag dat het went, maar tegen die tijd is ze waarschijnlijk volwassen.
Mijn puber is opgegroeid met een mobiele telefoon. Tegenwoordig HET middel om met elkaar te communiceren. Dit gaat via WhatsApp, Instagram, Snapchat en weet ik wat nog meer. Met hele groepen van die pubers communiceert ze via, in haar geval, de iPhone. Herstel, iPhone 4S, ja want dat is ook nog zo een dingetje. Liefst heeft ze nu gewoon de 5S, want volgens haar is ze nog maar een van de weinige met zo’n OUDE iPhone.
Of ze nu op feestjes is, samen met vrienden en vriendinnen zit, ze is druk in “gesprek”, stuurt en ontvangt foto’s en filmpjes via apps. Op de bank, in bed, in de keuken, op de wc en zelfs als ze bezig is met andere dingen, ligt Mr. iPhone in haar aura.
Discussies, ruzies, liefdesverklaringen, complimenten geven, vriendschappen worden gemaakt en beëindigd via iPhone. Bijzonder onpersoonlijk, vind ik. Soms uitermate irritant maar in vele gevallen ook rete handig. Ik zeg niet dat ik het eens ben met de manier van communiceren want als er iemand een avondvullend programma bij elkaar ratelt, ben ik het wel. En niets is prettiger dan een persoonlijk gesprek en of gezellig met vriendinnen uren lang slap lullen over alles en niets en vooral in de ruimte. Maar sommige onderwerpen zijn voor een puber best lastig om te bespreken. En als je dan verliefd bent kun je dit eindeloos laten merken met lieve smileys of hartjes en als je boos of teleurgesteld bent kost je dat hooguit één poppetje om dit duidelijk te maken. Heb je helemaal geen zin om te typen, stuur je toch gewoon een spraak bericht? En nog beter, lang leve FaceTime!
Los van het communiceren heeft het voor mij als werkende moeder en veel bezoeken in het VU, wel zijn voordelen zo een Phone. Het contact wat ik kan leggen met mijn dochter na school, mits ik niet 9 van de 10 keer een voicemail krijg. Reden, batterij leeg. Nog een voordeel van mijn fanatieke Phone gebruik is de “meta” app van school, dan heb ik nog enig idee van waar ze is. Ik heb daar namelijk inzage in het rooster, het huiswerk en de schooltijden van mijn puber. Waar ik gretig gebruik van maak. Leuk om haar cijfers te bewonderen. En wat dacht je van de vergeten boeken, het opgegeven huiswerk en ook helaas zie ik dat ze vaak te laat komt en dat tussen de lessen door! Reden, gezellig kletsen lopend van lokaal naar lokaal. En jawel, persoonlijk, want Mr. iPhone ligt in de kluis.
Maar wie kan nu eigenlijk nog zonder smartphone? Mijn eigen eet- en lunch afspraken gaan ook via WhatsApp. Ik doe mijn bankzaken via de app, check regelmatig Social Media, speel een spelletje en zelfs mijn kleine Prins geeft zijn Furby eten via een app.
Spreken we nog wat af voor dit weekend? We appen.
Liefs,
Diana
Na twaalf weken weet ik het zeker. Een puppy opvoeden heeft verrekte veel overeenkomsten met het opvoeden van een kind. Er gaat ten eerste net zoveel energie, frustratie en geduld in zitten. Maar daarnaast moet je net als bij je kleintje, ook bij een puppy je trukendoos opentrekken om je opvoedkunsten tevoorschijn te toveren.
Overeenkomsten? Jazeker! Let maar op.
Voordat een kleintje zindelijk is piest en poept het overal, een puppy doet dat ook. Eén klein verschilletje, een baby heeft een luier om, een puppy niet. Daar ren je met een poepzakje achteraan.
In het begin slaapt een kleintje veel. Een puppy ook. Nog een klein verschilletje; een puppy gaat gewoon liggen en slapen, een mensenkind heeft daar over het algemeen iets meer moeite mee.
Zodra een kleintje de wereld gaat ontdekken, loopt het constant weg. Een puppy ontdekt ook de wereld volop en rent ook weg. Meestal komt een kleintje toch weer bij je terug als je hem roept. Na een beetje training, een puppy ook.
Een kind lijkt soms onverzadigbaar en eet alles wat los en vast zit. Een puppy nog meer.
Als een kleintje met een soortgenoot speelt, heeft hij geen aandacht meer voor jou. Als een puppy met een soortgenoot speelt, kun je roepen wat je wilt, maar dan is de aandacht als sneeuw voor de zon verdwenen.
Een kleintje moet overal even aan likken. Een puppy ook.
Kleintjes hebben een aantrekkingskracht op sommige mensen, alsof ze ernaartoe gezogen worden. Dit geldt ook voor puppy’s.
Een kleintje heeft zo nu en dan een bad nodig. Zoals je ziet, een puppy ook.
Een kleintje kan zijn puppy-ogen opzetten en krijgt dan meestal na tien keer nee zeggen toch een ja. Een puppy ook.
Nee hoor, ze mag niet op de bank.
Nee, nee, niet op de bank.
Lily, ga van de bank af!
LILY!
Ach, what the heck.
Om een kleintje kun je ongelofelijk hard lachen, zonder dat hij doorheeft dat hij grappig is. Geldt ook voor een puppy.
Kleintjes kunnen ongegeneerd scheten laten met een geur alsof ze een halve shoarma-tent naar binnen hebben gewerkt. Een puppy daar de schuld van geven is makkelijk, maar ze doen dat ook.
Een kleintje zoekt genegenheid en geborgenheid en wil het liefst 24/7 bij je zijn. Een puppy ook.
Ik heb een zoon. Een ‘echte’ jongen in hart en nieren. Ik heb ook vriendinnen met zoontjes. Allemaal, stuk voor stuk, stoere binkies. En het zijn ook nog eens de vrienden van mijn zoon. Zo nu en dan een jongensomgeving dus.
Nee, een jongen is geen meisje. Een jongen doet jongensdingen. En ik wil niet generaliserend zijn, maar het is gewoon zo. Er zijn duidelijk zichtbare verschillen tussen een jongen en een meisje. Zo rammen jongetjes op alles wat ze op hun pad tegenkomen en als ze echt op gang zijn, brullen ze er ook nog bij. Maar er is nog een dingetje waar je niet omheen kunt. Ze hebben een piemel.
Nu ben ik zelf nooit in het bezit geweest van een piemel en mag ik mijzelf dus geen grote expert op dit gebied noemen. Maar gezien de jongensomgeving waarin ik mij soms begeef, kan ik natuurlijk een poging wagen om een beeld te schetsen en misschien wat advies te geven over de piemel.
Lieve jongetjes,
Ik snap dat een piemel heel handig is om mee te kunnen plassen. Maar omdat je heel gemakkelijk overal kunt plassen, betekent niet dat je overal moet plassen. De ingang van onze tent is bijvoorbeeld niet de plek om plaskraan open te zetten. En de glijbaan op het speelpleintje is ook niet bedoeld om je plasje vanaf te laten glijden.
Ik weet hoe een piemel eruit ziet, je hoeft het dus niet nadat je onder de douche bent geweest in de rondte te wapperen en er een speciaal dansje mee te doen (dit geldt ook voor alle vaders).
Op school zijn er misschien kindjes (meisjes) die niet weten hoe een piemel eruit ziet. Het is niet jouw taak om dat laten zien. Alsjeblieft, hou hem in je broek! Echt waar, als klein jongetje kan dat misschien onschuldig overkomen, maar als je straks een tiener bent zal je niet zo onschuldig meer behandeld worden. Dus, leer het nu gewoon alvast af!
Het is ook echt niet nodig om je piemel in allerlei gaatjes te stoppen, zoals het gat van een cd, shampoofles of iets anders waar ‘ie nu nog wel doorheen past, maar er komt een dag… En het is ook zeker niet nodig om je piemel in de appelsap te dopen. Of op de tafel te leggen. Echt. Niet. Nodig.
En als laatste, wees gerust! Ontspan! Je piemel valt er niet af. Hij zit daar in je broek en hij blijft daar in je broek. Je hoeft dus niet elke vijf minuten te voelen of ‘ie er nog zit en je hoeft hem niet vast te houden terwijl je Spiderman zit te kijken. Echt, geloof me, hij zit daar voor de rest van je leven.
Nou de groetjes he… En boks!
Afbeelding: Shutterstock
Het grootste deel van de dag, ofwel, bijna de hele dag, staat hier de teevee aan. Zet mijn puber dochter hem niet als eerste aan, vroeg in de ochtend (terwijl ze van alles doet, behalve teevee kijken), dan zet mijn kleine Prins hem wel aan. Die het liefst met zijn dekentje, onder het genot van een chocolademelkje, de dag begint met zijn filmpjes.
In de ochtend is hier niet zoveel aan de hand, want dan lossen broer en zus elkaar prima af en zijn het in de regel standaard tekenfilms die aan staan. Het probleem begint hier meer richting het einde van de middag. Dan ontstaat hier een gekibbel en een strijd over welke zender op mag. Het verschil in programma’s lijkt me duidelijk, want er zit ‘slechts’ 8 jaar leeftijdsverschil tussen Prins en Puber. Een ieder snapt dat ik de meest uiteenlopende tot soms irritante programma’s voorbij zie komen. Niet dat ik nog wat te vertellen heb hoor, want mijn teevee inclusief zenders mag ik pas beheren als het spul afdruipt naar bed.
Eindeloos en tot in den treure ben ik getuige van Ninja Turtles, Ben10, Star Wars rebels, Sponge Bob, Sam and CAT, Big time rush, Superhelden and more. Waar ik vroeger als kind een spaarzame 5 tot 10 minuten fabeltjeskrant, Bolke de Beer of Berenboot kreeg, krijg ik nu bij gratie 5 minuten journaal tussen de bedrijven door. Maar alleen als ik heel veel geluk heb.
Ik zelf houd van series en films kijken. Dit gebeurt uiteraard later op de avond met een beetje mazzel en wel echt alleen als het in het schema past. Het is namelijk gewoon als opvulling na mijn werk, kinderen verzorgen, boodschappen, koken, huishouden, column schrijven, Kids halen/brengen, ziekenhuis bezoeken, etentjes, sociale contacten en wijnen met vriendinnen. En om dan in de trant van series te denken aan het genre “jank en romantiek”, NO WAY! Dat dus niet. Wel houd ik van True blood, vampire diaries, walking dead, Dexter, Sons of Anarchy, Marvel en Tim Burton films en alles van Johnny Depp. Kort samengevat houd ik van hele knappe bloedzuigende seriemoordenaars die zich in een onwerkelijke fantasierijke sprookjeswereld het liefst per motor verplaatsen.
Een aparte maar aangename smaak van series en films. Dan komt vermoedelijk de geduldige en aan alle verplichtingen voldoende vrouw naar boven. Maar “Thank God”! heb ik mijn thuisfront achter me staan. Want als eindelijk alles even aan de kant geschoven is, ga ik met mijn voetjes omhoog in de relax stand en mag ik kijken naar knappe mannen in de meest fantastische outfits die het daglicht niet kunnen verdragen en zien hoe slechte mensen eindelijk hun verdiende lesje leren in werelden die gewoonweg niet bestaan. Kijken naar Superhelden die echt de wereld redden, sprookjesfiguren en fantasierijke wezens die alles neer kunnen zetten met alles eindigend in een happy end. Ik hou ervan.
Alles is natuurlijk fake en fictie. maar daar waar ik de zogenaamde “jank en romantiek” het liefste oversla, geloof ik wel in knappe prinsen en superhelden, ik heb er namelijk thuis zelf één.
Einde van de avond, teevee uit, op naar mijn eigen fantasierijke dromenland.
Liefs,
Diana
In de regio waar wij wonen hebben we welgeteld één ochtend sneeuwplezier gehad. Gaat er nog meer komen? Ik heb geen idee. Ik ga er niet op wachten, ik haal de sneeuw gewoon in huis, (ook al kan ik niet wachten op het voorjaarszonnetje) het is tenslotte nog steeds winter. Dus om een beetje bij het seizoen te blijven, heb ik de leukste Netflix winterse kinderfilms op een rijtje gezet.
Snow Dogs Nu we zelf een puppy hebben, zijn films met honden heel interessant geworden. Snow Dogs is zo een kinderfilm die voor jezelf ook erg leuk is om mee te kijken.
Happy Feet Door het geweldige koppie van Mumble, de heerlijke muziek en het leuke verhaal, is dit een film om vrolijk van te worden.
Sprookjesboom de Film De Sprookjesfiguren uit de Efteling schitteren in een eigen winterse film. In de film wordt je meegetrokken in het onbekende Winterland, maar de Sprookjesbosbewoners willen graag weer naar huis…
Dolfje Weerwolfje Mijn peuter kan Paul van Loon zijn Dolfje Beerwolfje (zoals hij dat noemt) niet echt waarderen. Ondanks dat hij behoorlijk wat gewend is, jaagt Dolfje hem het stuipen op het lijf. Ik kijk hem dus met de zesjarige, die er wel van genieten kan. Aanrader, maar eerst even goed inschatten of het niet een beetje te spannend is voor je kleintje…
Snow Buddies Daar hebben we de hondjes weer. Naast Super Buddies, Space Buddies, Air Buddies en Spooky Buddies, is er ook een Snow Buddies. Echt ééntje voor de wintermaanden dus…
Frozen Ja sorry. Ik wilde het er eigenlijk niet meer over hebben, maar ik kom er (nog steeds) niet onderuit. Elsa en Anna blijven favoriet bij mijn peutertje. En tja, hij past wel heel goed in dit thema.