Kinderboekentip: Nee!

Een boek dat zelfs hondenhaters in hun hart zullen sluiten.

nee

Een hondje is buitengewoon gelukkig in het gezin waar hij woont. Hij houdt vreselijk veel van zijn baasjes en de kinderen, en hij weet zeker dat ze ook héél veel van hem houden. Ze roepen immers altijd zijn naam: ‘Nee!’ Als hij hun eten voorproeft. Als hij hun kranten opruimt. Als hij hun bed opwarmt. Als hij schatten opgraaft in de tuin. Toch is er één ding dat hij niet begrijpt… Waarom hebben ze een halsband voor hem gekocht met daarop de naam Max?

Een boek waar kinderen én volwassenen absoluut vrolijk van worden, of je nou van hondjes houdt of niet!

Prijs € 13,95 – Bestellen >>

Ik heb gekeken naar… mijn telefoon

Ik zit met mijn peuter in een speeltuintje. Ik moet van haar in het speeltoestel wat een vliegtuig moet voorstellen gaan zitten. Ze geeft duidelijke instructies. Braaf en gedachteloos volg ik ze op.

Mijn telefoon heb ik (vrijwel standaard) in mijn hand. Ik check mijn mail. Mijn Twitter en tik Instagram nog een keer aan. Niks veranderd sinds 3 minuten geleden, wat een teleurstelling. Facebook nog maar een keer dan.

“Mama. Mama. Mama. Kijk door het raampje. Mama. MAM-MA.” 

Huh?’ Oh het raampje. ‘Waar dan?’

‘Hier mama, kijk door het raampje, we zijn in Azië.’

Ik neem het vaag in me op. Azië galmt het ergens in mijn achterhoofd. Wacht…. Zei mijn peuter nou ‘we zijn in Azië’? Tjonge, ze blijft me verwonderen. Een Facebookbericht over Justin Bieber zijn piemel overigens ook. Die klik ik toch even aan. Al grinnikend zit ik naar mijn beeldschermpje te staren, terwijl mijn peuter haar grootste fantasieverhalen op me afvuurt.

‘We gaan héééél ver vliegen. MAma, blijf uit het raampje kijken, mama, mama, mamaaaaa…’

O ja, we zitten in het vliegtuig en we gaan naar Azië. Azië, hoe komt ze daar toch bij bedenk ik me terwijl ik mijn telefoon vergrendel.

‘Mama, je moet nu hier zitten.’ Beveelt mijn peuter.

‘Hmmm, daar is het nat, vind je het goed als ik hier blijf zitten?’ Vraag ik haar.

‘O, okay’ Soms is ze zo lekker makkelijk die peuter van mij.

Ze gaat weer door met haar vliegtuigfantasie. En ongemerkt zit ik weer door mijn Instagram tijdlijn te scrollen, wederom met weinig vernieuwende plaatjes.

Shit hey, wat zit ik nou toch de hele tijd op dat beeldschermpje te kijken, denk ik bij de laatste teleurstelling van weinig nieuws. Nu doe ik dat ding in mijn broekzak en speel ik even mee in de fantasie van mijn peuter.

Yep, zo een moeder ben ik. Zo een moeder die meer naar haar beeldschermpje kijkt dan naar haar spelende kleintjes in de speeltuin.

Maar weet je, ik hoef ook niet elk sprongetje, draaitje, dansje, lachje te zien. En ik wil ook niet in elk fantasietje meespelen. Ik heb namelijk de hele ochtend al gekeken wat mijn kleintjes deden.

Ik heb gekeken hoe ze wakker werden terwijl ik ‘wakker worden, wakker worden’ voor ze zong, om vervolgens een ‘laat me slapen!’ toegesnauwd te krijgen. Ik heb gekeken hoe ze hun kleding binnenstebuiten en achterstevoren aantrokken en hoe ze in gevecht waren om hun eigen sokken aan te trekken. Ik heb met verwondering gekeken hoe ze hun ontbijt naar binnen werkten en hoe de helft van het beleg op hun wangen eindigde. Ik heb gekeken hoe ze nog een dansje deden voordat ik honderd keer beval om schoenen aan te trekken. Ik heb gekeken hoe ze hun klasje binnen wandelden en hoe ze hun vriendjes begroetten. Ik heb mijn peuter geduwd op de schommel tijdens ons wandelingetje terug naar huis. Ik heb gekeken hoe ze al kletsend terug naar huis liep. Ik heb gekeken hoe ze met de poppetjes van de PLAYMOBIL hele verhalen uit het echte leven naspeelden. Ik heb gekeken hoe ze een puzzel van 50 stukjes maakten. Ik heb gekeken…

En soms kijk ik even naar mijn telefoon. Want stel je voor dat je de piemel van Justin Bieber zou mislopen… 😉

perfecte moeder

Weg met deze schuldgevoelens!

Ik zag mezelf altijd als relaxte moeder. Totdat ik kinderen kreeg. Toen was al het relaxte ver te zoeken. Relaxte gevoelens maakten plaats voor schuldgevoelens. Want als ik niet relaxt ben, ben ik onrustig, geïrriteerd of gewoon heel onaardig. Allemaal kenmerken om je achteraf schuldig over te voelen.

Maar weet je? Soms is het gewoon niet nodig, die schuldgevoelens. Soms is het zoals het is. En iedereen heeft dat maar te accepteren.

Dus, weg met die schuldgevoelens! Om maar te beginnen met deze:

Geen speeldate please!

– Het weigeren van een speeldate. Of het aandringen om je kleintje bij haar vriendinnetje te laten spelen. Er was een tijd dat ik het heel fijn vond dat mijn kleintje eindelijk een vriendinnetje mee naar huis nam. Dat hield namelijk in dat ze na een jaar op de kleuterschool eindelijk wat sociale skills had opgebouwd. Inmiddels kent ze haar plek en ik haar vriendinnetjes. En ze zijn lief hoor, echt waar. Maar mag die herrie en drukte ook een keer bij een ander? En anders niet…

Gezonde maaltijd?

– Niet alle maaltijden zijn even gezond. Mijn kleintjes begonnen hun leven heel gezond. Borstvoeding, vers gekookte/gestoomde/geweetikveel groentehapjes en suikervrije drankjes. Al snel kwam gemak om de hoek kijken en de potjes vlogen door de magnetron. Inmiddels zijn we dat stadia voorbij en ik doe mijn best om bij mijn kleintjes zoveel mogelijk vitamientjes en gezonde voedingsstoffen naar binnen te werken. Maar er zijn weleens avonden dan zijn de maaltijden iets minder voedingsrijk.

Verhaaltje voorlezen overslaan

– Het verhaaltje voor het slapen gaan overslaan. Helaas loopt het weleens zo dat ik het verhaaltje voor het slapen gaan even skip. Soms hebben ze niet lekker meegewerkt en ging het naar-bed-ritueel zo traag als dikke stront, dat mijn laatste onderhandelingsmiddel ‘dan lees ik geen verhaaltje’ is. En ja, als ik dat drie keer geroepen heb, moet ik om nog serieus genomen te worden, ook de daad bij woord voegen. Achteraf denk ik dan, ach arme stakkers, ze wilde nog zo graag een verhaaltje…

Hup hup hup!

– De kleintjes gehaast naar bed brengen. Soms wil je gewoon dat het even allemaal vlot gebeurt. Dat ze, zodra ze hun koppie op het kussen leggen, ook meteen in diepe slaap zijn. Gewoon omdat je toe bent aan neerploffen op de bank met een wijntje. Of omdat je nog een afspraak hebt, waar je graag een keer op tijd wilt zijn. Achteraf verloopt zo een vlotte naar-bed-breng-sessie nooit echt gezellig. Echt zo een dingetje om je schuldig over te voelen.

Niet alles gaat goed

-Niet in staat zijn om het allemaal goed te kunnen doen. Voelt heel kut vervelend. Maar vergeet dat maar, want niemand kan het allemaal goed doen! En dat is niet erg, want morgen is er weer een dag en dan proberen we het weer opnieuw.


Afbeelding: Shutterstock

Rapunzel de Musical in première

Nadat Van Hoorne eerder al zeven andere wereldberoemde sprookjes heeft omgetoverd tot succesvolle musicals, is gisteren de betoverende familievoorstelling Rapunzel De Musical in première gegaan.

Twee jaar geleden zagen we Sita in de rol van Assepoester, waar ze ons betoverde met haar prachtige stem. En ook als Rapunzel weet ze het publiek, waaronder mijn kleintjes, mee te trekken in het vernieuwde sprookje.

Dit keer was niet alleen mijn oudste mee naar een Van Hoorne productie, ook de kleuter en de peuter (voor wie dit een theaterdebuut was) mochten getuigen zijn van hoe het mooie prinsesje met de magische, lange vlecht werd opgesloten in een toren.

Het Verhaal

Het verhaal verliep niet geheel zoals wij verwachtten. Ons enige referentiekader van Rapunzel is de populaire Disney film en deze is niet te vergelijken met hoe Van Hoorne het verhaal vertaalt in de familievoorstelling Rapunzel. Maar ze houden zich aan de grove lijnen.

Op een dag wordt Rapunzel ontvoerd en opgesloten in een hoge toren, door een gemene tovenares die het haar wil hebben. Elke dag moet Rapunzel haar vlecht uit het torenraam laten zakken, zodat de tovenares naar boven kan klimmen. De jaren verstrijken en Rapunzel groeit in eenzaamheid op tot een knappe vrouw, dromend van een dappere prins die haar zal bevrijden. Zal haar redder ooit komen?

Daarnaast komt er een kapper met gouden schaar ter sprake. Het populaire tovenaarsduo Titus en Fien, komt regelmatig met hilarische scenes voorbij in deze voorstelling. De eenzaamheid en de jaren die verstrijken zijn niet te voelen in deze vlotte voorstelling.

RAPUNZEL DE MUSICAL

Het is een fantastische cast die de voorstelling neerzet en toch is het Michael van Hoorne weer die de show steelt en mijn kleintjes (en menig volwassene) laat lachen en genieten. Het hilarisch tovenaarsduo is soms iets (te)veel aanwezig, waardoor het wat (te) spannend wordt voor de kleintjes.

RAPUNZEL DE MUSICAL

Al met al is het absoluut weer een feestje en een aanrader voor de kleintjes die verkleed naar het theater mogen komen. Na afloop van de voorstelling kun je alle acteurs uit de voorstelling in het echt ontmoeten tijdens de uitgebreide Meet & Greet en natuurlijk nog even swingen tijdens het Prinsen en Prinsessenbal.  Meer informatie: www.RapunzelDeMusical.nl

Pin It

Opvang voor je kleintje

Ik ben een werkende moeder. Yep en dat 4 dagen per week. Soms zou het ietsje minder mogen, maar ik zou niet anders willen. Omdat ik vooral ook een moeder ben die veel van haar kroost houdt, is een goede school en opvang voor mij essentieel. Opvang is in dit geval alleen voor mijn 5 jarige want mijn 14 jarige vindt het vooral heerlijk “alleen” thuis. Alleen thuis is in haar belevenis samen met vriendinnen. Ik sta ook regelmatig te gillen bij thuiskomst voor de kolerezooi die ze achterlaten, maar dat in het ergste geval.

Vòòr mijn kleuter ziek werd, liep alles op rolletjes: ochtend stress, kids naar school, ik naar werk, kleuter overblijven en naschoolse opvang. In mijn beleving kiezen ouders, dus ook ik, de opvang die dicht bij school en/of huis ligt en waar de meeste ouders gebruik van maken (correct me if I’m wrong).

Maar toen mijn leven op zijn kop stond omdat mijn kleuter ernstig ziek werd en we een traject in gingen waar niemand een scenario voor heeft geschreven, werd alles anders. Samen met de school waar hij net een maand op zat, heb ik een weg gevonden, waardoor ik iedereen deze school durf aan te bevelen. De liefde, medewerking en begrip voor de volle 100%. Het jaar 2014 heeft hij tussen behandelingen door wat dagen op school gezeten, maar zonder enkele structuur.

Inmiddels, een half jaar na behandelingen mogen we voorzichtig zeggen dat het goed gaat en hij dit nieuwe schooljaar fulltime mag genieten in groep 2. Maar dan, opvang voor je kleintje, moet ineens voldoen aan heel andere eisen. Met positieve gedachten voor de toekomst ging ik mij oriënteren op naschoolse opvang, wat in mijn hoofd moest passen bij mijn kwetsbare kereltje. Dat was moeilijker dan ik dacht want niets is goed genoeg voor mijn kleuter die zoveel heeft meegemaakt. Kwetsbaar, een jaartje achterstand, klein van stuk, komende struggles en nog niet bestand tegen de grote boze “kleuter” wereld. En alleen hij weet wat er in dat knappe koppie omgaat.

Natuurlijk niets ten nadelen van de reguliere opvang, maar ik kreeg buikpijn van het idee dat mijn kleuter rond moest lopen tussen alle “hysterische” of gewoon “drukke”, leeftijd genoten waar hij zich niet op z’n gemak voelt en niet tegen opgewassen is. Mijn kleuter speelt, heeft zijn eigen momenten en alles wat ik wil is dat er begrip is voor zijn situatie. Alsof het zo moest zijn. Een lieve moeder van een kleuter vriendje adviseerde mij de huidige opvang van mijn kleuter. Ik wist niet van het bestaan af, dit 2 kilometer van ons huis vandaan. Bij kennismaking, rondleiding en het doen van mijn verhaal kreeg ik tranen in mijn ogen en werd ter plekke blij. Deze plek is geschikt voor mijn prins. Hier voelt hij zich veilig, op zijn gemak en begrepen, ik wist het zeker. En niets is minder waar. Na een intensieve vakantieopvang en de lopende schoolmaanden roept hij nog steeds: “Yes!” als hij naar “de Boshoeve” mag, al is het maar voor de plaatselijke huiskippen en konijnen en de heerlijke speeltuin om te vertoeven.

foto-boshoeve2

Soms vallen dingen gewoon op zijn plaats en zelfs dichtbij huis. Thank god.

Liefs,
Diana

Een bullebak in de ballenbak

Ik heb gemerkt dat ik me over mijn dochters toch wat meer zorgen maak dan over mijn zoon. Het liefst zou ik de hele dag een bodyguard met ze mee sturen om ze te beschermen tegen alle schurken, bandieten en gladjakkers die hun maar lastig zouden kunnen vallen in de grote boze buitenwereld.

Gelukkig heb ik ook een zoon die de taak van bodyguard op zich kan nemen. Hij heeft het als jochie van vier niet altijd even gemakkelijk met een oudere en jongere zus om zich heen. Zijn grote zus wint het fysiek nog gemakkelijk van hem. Zijn kleine zus laat zich de kaas niet van het brood eten, ze heeft als jongste geleerd goed van zich af te bijten. Toch merk je nu al dat hij, als het nodig is, voor zijn zussen door het vuur gaat.

Laatst waren we in een warenhuis met een aparte speelruimte voor de kinderen. De vrouw wilde graag even ongestoord shoppen, dus ik nam de kinderen mee naar de speelruimte, waar ze alle drie de ballenbak in gingen. Zelf installeerde ik me in een hoekje op een stoel en hield een oogje in het zeil.

Er waren nog een paar kinderen in de ballenbak aan het spelen, waaronder een irritante jongeman die met een psychopatisch plezier zijn broertje en zusje terroriseerde. Toen zijn broertje en zusje op zoek naar hun ouders gingen om hun beklag te doen, zocht de jongen meteen een nieuw slachtoffer. Zodra hij de kans kreeg duwde hij mijn oudste dochter hardhandig van een speeltoestel af. Mijn dochter begon zich snikkend een weg naar de uitgang van de ballenbak te banen en ik wilde al overeind komen om het vervelende jongetje vermanend toe te spreken en mijn dochter bij de uitgang op te vangen. Maar dat eerste bleek niet nodig, want mijn zoon was al in aktie gekomen.

Hij stapte resoluut op de bullebak af. Die was zo’n twee koppen groter, dus ik was benieuwd wat er zou gebeuren en besloot het even af te wachten. Van twee meter zie ik mijn peuter een ballenbakbal midden tussen de ogen van de bullebak gooien. De jongen had dit niet aan zien komen en keek verdwaasd om zich heen. Pats! Meteen nog een bal midden in zijn gezicht. Nu sprongen de tranen in zijn ogen. Ik besloot mijn zoon terug te fluiten: “Bodhi, niet met ballen naar andere kinderen gooien, dat is niet leuk!”. Hij keek me vol verbazing aan en mompelde: “Maar papa, hij ging Fenne pijn doen!?”.

Nu ben ik niet voor gewelddadige oplossingen, maar stiekem ben ik toch wel trots op mijn kleine man, die de confrontatie niet uit de weg gaat. Want wat is het heerlijk om te weten dat ik een bodyguard voor mijn kleine meiden in huis heb!

De oplossing is simpel

Kinderen lijken soms wel een beetje op mannen. Of zijn het de mannen die op kinderen lijken? Anyway, ze zijn oplossingsgericht. En eigenlijk is de oplossing altijd heel simpel.

oplossing vrouw

Mijn kleintjes zijn bijvoorbeeld gek op schilderen. Het begint heel netjes met een schortje en een kwastje. Een kloddertje hier, een kloddertje daar. Maar al snel worden de klodders met de handen op het papier gesmeten en dan gaat het weleens mis. Opeens zit er een klodder op de muur. Uiteraard ben ik daar als moeder niet blij mee, maar gelukkig heeft mijn kleintje een prima oplossing: ‘Dan verf je de hele muur toch effe blauw mama?’

Zo simpel is dat.

Of wanneer ze iemand spotten met autopech? Dat kunnen mijn kleintjes toch echt niet begrijpen. Want hoezo kan de auto niet meer rijden? Het is namelijk heel simpel om weg te rijden. ‘Gewoon je sleutel erin, bij je voeten zit zo een ding, daar moet je op trappen en dan gaat de auto vanzelf rijden…’

Zo simpel is dat.

Mijn kleintjes maken ook regelmatig, tot grote wanhoop van mij en de man wat kapot. Dat doen ze (meestal) niet expres, het gebeurt gewoon. Helaas zijn het meestal wel de dingen waarvan we ze liever heel houden. Het is nooit dat irritante speeltje waar die pokkeherrie uitkomt. Maar dat glas water gaat wel over de nieuwe MacBook. Of er gaat wéér iemand boven op de bril van papa zitten. Of het is de eReader die van net even te hoog naar beneden pleurt. En ook hiervoor is de oplossing van mijn kleintjes heel simpel: ‘Dan koop je toch een nieuwe?’

Zo simpel is dat.

En dan hebben we nog dat gevalletje dat mijn kleintjes aan het einde van de dag van narigheid niet meer weten wat ze met zichzelf aan moeten. Ze zijn moe zijn. Heel erg moe. Al gapend blèren ze de boel bij elkaar  ‘ik ben niet moe, ik ben niet moeeeee’. En verzinnen de gekste dingen om maar niet toe te geven aan hun moeheid. Ook ik ben op z’n tijd oplossingsgericht: ‘Naar bed!’

Zo simpel is dat niet.

Afbeelding: Shutterstock

Je zegt nu sorry! Of toch niet?

Kinderen maken weleens ruzie. Nou ja, ok, mijn kinderen maken weleens ruzie. Met elkaar, maar ook met andere kinderen. Soms wordt er heel onaardig gedaan en soms wordt er zelfs geduwd, geknepen of geslagen. Als ouder spring je daar altijd meteen tussen, want dat willen we natuurlijk echt niet hebben. En het eerst wat wij ouders doorgaans dan ook roepen is: “zeg nu sorry!”

Herkenbaar?

Maar waarom willen wij zo graag dat woordje zo snel mogelijk uit het bekkie van ons kleintje horen? Misschien voelt het voor ons als de juiste reactie. Wij vinden dat het niet door de beugel kan en vinden het verschrikkelijk om ons kind als agressieveling te zien. En dus moet er zo snel mogelijk zand over. Misschien vinden we dat we het juiste voorbeeld moeten geven, wat op zich natuurlijk helemaal geen gek idee is.

Ik roep maar wat.

In de praktijk weigeren mijn kleintjes meestal om meteen sorry te zeggen na een vurig gevecht. En belanden in een nieuwe strijd, de strijd om het ‘sorry’ zeggen. En soms roepen ze meteen ‘sorry’, maar menen er ondertussen geen snars van.

Wat heeft het voor nut om ‘sorry’ af te dwingen?

Creëren we daar niet alleen maar nog meer frustratie mee?

Stimuleren om sorry te zeggen zou wellicht beter zijn. Niet meteen ‘zeg sorry!’ blèren, maar achterhalen waarom er gevochten werd en dan je kleintje laten nadenken. “Hoe zou jij het vinden om een beuk in je buik te krijgen en wat zou je dan verwachten van de ander om het weer goed te maken?”

Als ze daar dan eenmaal rustig over na kunnen denken, realiseren ze zich dat het inderdaad niet zo geinig was, wat er zojuist gebeurde.

En soms komt daar dan alsnog een ‘sorry’. Soms ook niet. Dan realiseert hij waarschijnlijk dat hij gewoon echt te ver is gegaan.

Een perfecte moeder zijn is zó overschat

Een perfecte moeder, wat zouden we dat toch allemaal graag willen zijn. Maar de praktijk leert ons dat het maar voor een handje vol moeders is weggelegd. En dan nog, zijn die wel zo perfect als ze beweren? Maar dat terzijde, want ik heb goed nieuws! Een perfecte moeder zijn is zó overschat. Weet je waarom?

Kinderen hebben helemaal geen perfecte moeder nodig. Ze moeten weten dat het oké is om gewoon een mens te zijn. Een die fouten maakt, en excuses aanbiedt, van zijn fouten leert en weer doorgaat. Dat zal ze namelijk verder in het leven brengen dan een wereld vol perfectie. En bovendien, mensen houden niet van een perfect persoon, ze houden van wie je bent, met alle eigenschappen erop en eraan.

Daarnaast kost het zoveel energie om te voldoen aan een perfecte moeder zijn, die energie kun je beter steken in aandacht geven aan je kleintjes. Of gewoon gebruiken om zelf op adem te komen. Kinderen herinneren namelijk geen wonderschone woonkamer, ze herinneren het spelen en lol maken in die woonkamer.

Denk eens even terug aan je eigen kindertijd. Waar speelde jij het liefst? Bij dat vriendinnetje waar je niks mocht aanraken of daar waar overal speelgoed lag en waar je relaxt op de bank kon zitten.

Oh ja, en uiteindelijk is het feit: de perfecte moeder bestaat niet. Dus waarom iemand willen zijn, die toch niet bestaat?


Afbeelding perfecte moeder: Shutterstock 

Wat wil je later worden? Moeder!

Mijn dochter wil later van alles worden. Het begon ooit met prinses, al snel werd dat een K3 en tegenwoordig gaat het er wat serieuzer aan toe. Nu komen de beroepen als juf, dokter, kapper en jawel, moeder aan bod.

Ze wil dus moeder worden. Ik vraag mij wel af waarom. Blijkbaar denkt ze om de één of andere reden dat het leuk is. Ik zie het dan maar als een compliment.

moeder worden

Ik zal ook niet ontkennen dat het leuk is. Ik heb namelijk drie pareltjes van kleintjes, die mijn leven elke dag opfleuren. Maar volgens mij was zij de afgelopen zeven jaar toch ook getuige, ze nam er zelfs deel aan, van een chaos met drie kleine kindertjes die alles in de strijd gooien om de meeste aandacht van hun mama. Vechtpartijen om het roze bord bij het ontbijt, over wie er op het liftknopje mag drukken en om wat er op tv gekeken wordt.

Ze heeft me dagelijks horen schreeuwen om hun schoenen aan te trekken, omdat we anders te laat op school zouden komen. Ze heeft me tot tranen aan toe zien smeken dat er iemand naar mij moest luisteren. ‘WAAROM LUISTEREN JULLIE NIET!!!!’

En toch wil ze later een moeder worden.

Misschien moet ik haar informeren over de minder leuke kanten van het beroep, ook al is moeder zijn geen baan. Haar een realistisch beeld geven van het moederschap….

Om te beginnen zal ik haar een paar keer per nacht wakker blèren en haar dwingen om wat drinken voor mij te halen. En vervolgens zal ik haar rond een uur of 5.00 dwingen om beneden te blijven, bij mij, kijkend naar Dora, Nijntje, of iets anders waar ze compleet gek van wordt.

De rest van de dag? Waar ze gaat, zal ik haar volgen. Naar het toilet, naar de douche, als ze begint met haar huiswerk. En zodra ze een gesprek met iemand begint zal ik haar elke 14 seconde onderbreken met een zéér belangrijke mededeling, bijvoorbeeld dat ik zojuist een scheet liet. Of een boer.

Op het moment dat ze met haar vriendinnetje belt, of haar oma, is dat een uitstekend moment om te vragen hoe oud ze eigenlijk is. En waarom. Oh ja, dan vraag ik ook meteen even waarom de lucht blauw is en de zon geel. En of dat wel echt zo is? Of misschien heeft ze dat wel gewoon verzonnen. Wie heeft dat haar verteld dan? Van wie heeft ze dat geleerd.

Uiteindelijk ben ik gewoon niet tevreden met haar antwoord. Ik weet het zelf veel beter.

Terwijl we de auto instappen, veeg ik mijn snotneus af aan haar mouw. In de auto ga ik brullen, totdat ze mijn lievelingsliedje op de radio aanzet. Maar dan begin ik toch weer te huilen, want het is mijn lievelingsliedje niet meer…

Óf ik laat haar lekker in haar waan en vertel haar dat ik heel graag oma wil worden van haar kleintjes. Want eigenlijk ben ik er zeker van dat ze op een dag een geweldige moeder zal zijn!