Wanneer ‘stop hou op ik wil het niet’ niet meer werkt en wanneer erop los meppen ook niet de oplossing is, is een lesje weerbaarheid wellicht de juiste oplossing. Iedere ouder wil dat zijn kind weerbaar is voor de boze buitenwereld.
Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar met deze instructies kom je een aardig eind.
– Vraag niet ‘waarom?’ Waarom eet je nooit je groente niet op? “Omdat het me niet kan schelen of ik wel of niet groei en omdat het niet binnen te houden is…” Nutteloze discussie en niet erg bevorderlijk voor het zelfvertrouwen. Gebruik in plaats van ‘waarom’ het woordje ‘hoe’. “Hoe kunnen we ervoor zorgen dat je je groente wél opeet?” En laat de oplossingen maar komen…
– Leer je kind een stevige houding. Sterk in je schoenen staan, begint bij letterlijk sterk op de grond staan. Mijn dochter heeft een blauwe maandag op Kung Fu gezeten, het beviel haar niet want het idee een ‘ander een mep geven’, vond zij geen fijn idee. Maar een stevige houding heeft ze er wel geleerd. Daarnaast probeer ik haar zoveel mogelijk duidelijk te laten praten, geen gemompel en geen geblèr en kijk iemand aan als diegene tegen je praat.
– Ga niet in niet op elke behoeftevraag. Hoe graag ik ook mijn kind alles wil geven wat haar hartje begeert, het helpt haar niet om weerbaar te worden. Sterker nog, haar zelfvertrouwen zal een duik nemen als ik alles voor mijn kind oplos. Ze zal zelf moeten leren om problemen op te lossen en ze zal ook moeten leren dat niet altijd alles lukt. Laatst las ik een column van een moeder die zich verwonderde zich erover dat ouders Dinoplaatjes voor hun kinderen aan het verzamelen waren en vroeg zich af of moederliefde niet eens wat meer begrensd moet worden. Het kan voor een kind geen kwaad als het soms eens tegenzit.
– Hetzelfde geldt voor het creëren van een risicovrije omgeving. Kinderen leren door vallen en opstaan. Wanneer je alle risico’s voor ze wegneemt, beroof je kinderen van het inzicht wat wel en wat niet ‘gevaarlijk’ of ‘risicovol’ is. En bovendien geef je ook geen ruimte om ze zelf oplossingen te laten bedenken. Dit vind ik overigens wel een moeilijke aangezien mijn dochter epilepsie heeft. ‘Loslaten op straat’ is en blijft een dingetje.
– Praten, helpen en instructies geven. Laat je kind inzien dat pestkoppen het niet waard zijn. Help je kind zijn emoties te beheersen en ja dat gaat bij de één gemakkelijker dan bij de ander. Maar maak wel duidelijk dat emoties er mogen zijn. Het is ok om boos te zijn, het is ok om verdrietig te zijn.
