Er was een tijd dat mijn kinderen ALLES vertelden. Op elke vraag hadden ze een antwoord. Meer dan ik aankon. Van elke poep en elke scheet maakten ze zo’n uitgebreid verhaal dat ik óf heel veel koffie nodig had om wakker te blijven tijdens het aanhoren van hun geratel. Of ik had wijn nodig om het monotone gedreun in mijn hoofd te verdoven.
Wat mis ik deze tijd. Want wanneer ik mijn kleintjes nu wat vraag, krijg ik een doffe blik en een zeer kort antwoord. Soms gaan zelfs alleen de schouders maar omhoog. Ze weten niets meer over hun leven te vertellen, ook niet wanneer het zich nog geen vijf uur eerder afspeelde. En de lange verhalen, daar moet ik echt op wachten totdat ze er aan toe zijn om iets te vertellen.
