kinderen | Voormijnkleintje.nl

Er wordt een hoop gezeurd en geklaagd over en door thuisblijfmoeders. Hoe zwaar het allemaal wel niet is om de hele dag voor de kleintjes te moeten zorgen en dat je er toch zelf voor kiest en niet zo zeuren moet. Jaja, we weten het wel. Maar vandaag, terwijl ik in het zonnetje met mijn koppie koffie de was aan het vouwen ben, vandaag vertel ik je over het mooie ervan. Het mooie van een thuisblijfmoeder zijn.

Want als je thuisblijfmoeder bent en als er een kleintje onverwachts ziek wordt, hoef je jezelf niet in allerlei bochten te wringen en erger nog aan iemand toestemming te vragen om je eigen zieke kleintje te kunnen verzorgen.

Je hoeft als thuisblijfmoeder niet voor een inkomen te zorgen. Dat betekent dus ook geen ingewikkelde en confronterende functioneringsgesprekken of leuren om salarisverhoging.

Als alle kleintjes op school zitten, zou je die tijd kunnen benutten om te gaan sporten. Mwoehahaha!

Als de zon schijnt, zoals vandaag, kan je de boel de boel laten en met je bakkie koffie zo lang pauze nemen als jezelf wilt. En ondertussen kan je kijken naar je kleintje die heerlijk aan het spelen is.

Je kan de hele, maar dan ook de hele dag in je joggingbroek blijven lopen.

Soms is het wandelingetje naar de brievenbus het uitje van de dag. Heb je meer uitdaging nodig? Dan ga je met de hond, je drie kleintjes en hun speeldates boodschapjes doen in de supermarkt.

Als het schoolvakantie is heb jij ook vakantie, althans, dat neem je jezelf voor. In de praktijk blijken de schoolvakanties hard, zeer hard werken te zijn. Maar het idee van 12 weken vakantie in het jaar, klinkt mooi toch?

Maar het allermooiste aan een thuisblijfmoeder zijn, is dat je altijd, 24/7, tot in den treuren aan toe, er bent voor je kleintjes. Dat is toch best een voorrecht. Helemaal als de zon ook nog schijnt.

Dat lieve mensen en nog veel meer, dat is het mooie van thuisblijfmoeder zijn.

Ps. En nee dit was geen aanval op de werkende moeder maar puur een gelukzalig momentje van een thuisblijfmoeder in de zon.

Afbeelding: Shutterstock
2015/2024

Columns, Kind

Val niet op je kanis

Pauline

Ik kijk om me heen en ik vraag het me serieus af… Waar komt al die zooi vandaan? Had ik niet een uur geleden de hele vloer leeggemaakt? Wat doet die hoop zand daar? En die papiertjes?

Ik kan wel janken. Echt. Ik wíl het wel schoon en netjes houden, maar het is gewoon niet haalbaar. Echt niet.

A4’tjes, speelgoed, stoeltjes, plakband, halve spelletjes, etensresten, noem maar op. Mijn huis is er het voorbeeld van dat opruimen met kleintjes in de buurt een onmogelijke taak is. Is het een keer opgeruimd, dan is dat voor een korte tijd. Een zéér korte tijd. Want zodra die kleine gremlins door mijn woning stormen, maken ze binnen no time een nog grotere bende dan voor ik begon met opruimen. O ja, en dat noemen ze dan spelen.

Lees meer

Columns, Voor mama

Voor wie het horen moet… Je doet het goed!

Pauline

Moeder zijn valt niet mee, het kan zelfs behoorlijk freaking ingewikkeld zijn. Je leert jezelf behoorlijk kennen, je hoort je eigen moeder door jezelf heen en bij het wakker worden ben je al moe. Precies wat ik zeg, ingewikkeld. Maar hé, er is goed nieuws. Je verprutst de boel lang niet zo erg als je denkt. Zolang je maar geeft om je kleintjes, doe je het fantastisch. Echt. Lees maar.

– Je hebt geen idee wat je doet en toch doe je het! Dat bewijst toch maar dat je je eigen onzekerheid opzij zet en probeert uit te vinden wat het beste voor je kleintje is, ook al heb je geen idee.

– Je bent onzeker en bang en toch doe je het! Oftewel; je bent moedig! ‘Geen angst voor gevaar tonend’. Dat ben jij en je doet het goed!

– Je speelt de meest saaie spelletjes met je kleintje. Als ze na 86 keer memory ‘nog een keer, nog een keer’ roept, dan zet je jezelf er overheen en speel je nog een spelletje met je kind. Of je doet dat niet, het maakt je geen slechtere moeder. Ik was bij potje nummer drie al afgehaakt.

– Je geeft je kind te eten. Elke dag weer geef je je kind te eten. En als ze baby zijn, zelfs ’s ook nachts! Ondanks dat je kookkunsten niet gewaardeerd worden, sta je toch elke avond wéér in de keuken. Dat is pas liefde.

– Je kleedt je kind aan. Zeker in de winter. Je laat je kleintje niet in zijn blote kont rondlopen. Blote benen misschien, maar dat is een ander verhaal. Zo blijkt maar weer dat je ook een goede verzorgende moeder kan zijn.

– Je gaat liever iets met je kind doen, dan die kilometer was wegwerken. Ook al is dat samen een potje Super Mario spelen. Je kind zal het waarderen.

– Je gaat liever iets met je kind doen, dan de vaat van het aanrecht wegwerken. Ook al is dat samen nog een potje Super Mario spelen. Je kind zal het waarderen.

– Je gaat liever iets met je kind doen, dan de trap opruimen. Ook al is dat samen nóg een potje Super Mario spelen. Je kind zal het waarderen.

– Je luistert naar de verhalen van je kind. Zelfs als je het voor de twintigste keer hoort of als het voor de zoveelste keer over dino’s begint, dan nog weet je te doen alsof je geluisterd heb.

– Je bent de master in het Googelen. Als je kleintje ziek is, weet je de dokter al te vertellen wat er mankeert. Met dank aan Google weet je elk vlekje, poepje en snotje te onderscheiden. Ook dat is geven om je kleintje.

– Je troost je kind als hij ziek is. Je bent op je best met een ziek kind! Je knuffelt, je verzorgt en vooral; je doet het dutje met hem mee.

– Je hebt geaccepteerd dat uitslapen er voorlopig niet meer in zit. Maar serieus, vergeet dat maar de komende jaren. Je kunt nu beter tijd investeren in het leren slapen met je ogen open. Echt, dat werkt! En anders heb je altijd nog de power-naps.

– Je gunt je kinderen alles, maar dan ook alles. Maar je weet dat je ook ‘maar een mens’ bent en fouten maakt. Deze fouten durf je toe te geven en je begint weer opnieuw (ook al is dat 20x per dag) om de meest geweldige moeder van de wereld te zijn.

Voldoe je aan minimaal drie van de bovenstaande stellingen? Je doet het goed mama!

Afbeelding: Shutterstock
2015/2024

Kind, Columns, Voor mama

Ze ratelen maar door en door en door…

Pauline

Gisteren had ik een koffiedate in een stad verderop. Aangezien ik geen auto heb, ben ik aangewezen op het openbaar vervoer. Ambitieus en vol vertrouwen nam ik mijn drie kleintjes mee op sleeptouw. Ik dacht bij mezelf ‘dit kan ik, ik ben een goede moeder. En bovendien als we niet thuis zijn, wordt het ook geen bende in huis’.

Ik weet het, ik ben een denker. Hoewel ik even de hond vergeten was, die een leuk rieten mandje naar de filistijnen heeft geholpen. Ander verhaal.

Hoe dan ook, we gingen met de bus naar Haarlem. Naar een leuk koffietentje waar ik met een heerlijk bakkie kon genieten van een goed gesprek en waar de kleintjes ondertussen konden spelen in de gigantische speelhoek.

We hadden een fijne middag maar aan alle leuke dingen komt een einde en zo gingen we weer richting huis. In de bus op de weg naar huis realiseerde ik mij iets. Iets wat ik theoretisch al heel lang wist, maar wat je één keer in de zoveel tijd in de praktijk ervaart: mijn kinderen ratelen maar door en door en door… Die kleine bekkies stoppen nooit, nooit, maar dan ook NOOIT met praten.

Ja, als ze iemand een beleefd antwoord moeten geven, dan kunnen ze opeens doen alsof ik ze nooit heb leren praten.

Maar buiten dat is het altijd een stortvloed van woorden die er op mij afgevuurd wordt.

“Mama, Brams opa is Sinterklaas. Wel jammer voor Bram, dan ziet hij hem maar één keer per jaar.”

“Mama, wat gaan we eigenlijk doen?”

“Mama, ik heb honger.”

“Mama, wie zijn al deze mensen in de bus?”

“Mama, wat is dat geluidje?”

“Mama, wat gaan we doen?”

“Mama, mijn onderbroek zit niet lekker.”

“Mama, hoe groot is de zon eigenlijk. Hij is groter dan de wereld. Wie is er groter dan de wereld? Zijn wij groter dan de wereld? Papa is groter dan de wereld.”

“Mama, ik moet plassen.”

“Mama, ik denk dat die meneer nieuwe schoenen moet kopen.”

“Mama, waar gaan al deze mensen naartoe?”

“Mama, waarom weet je dat niet?”

En door en door en door en door en door… En ook thuis gaat het door.

Mijn hemel! Echt stop even met praten! Even-niet-praten. Één minuutje. Kan dat?

Nee dat kan niet. Ze zijn meedogenloos. Ze nemen niet eens de tijd om adem te halen. Het praat alleen maar. Of jankt. Of piept. Of zingt. Maar er is al-tijd geluid.

Ik vind het gezellig om met ze te kletsen. Ik vind het leuk om met ze te kletsen. Ik hoor graag wat ze te zeggen hebben. Maar na driehonderd keer “Mama, wat gaan we doen?” of “Mama, waarom weet je dat niet?” en “Mama, ik moet plassen / ik heb honger” ben ik moe van het luisten naar al dat gepraat en worden míj́n antwoorden steeds korter.

Ik wou dat ik het talent van de man had. Hij kan naast ze zitten en letterlijk het geluid het ene oor in en het andere oor weer uit laten glijden. En ik heb het geprobeerd. Het negeren. En dat bracht mij in de volgende situatie. Met de peuter. Ja echt, met de peuter.

“Mama, mama, mama, mama, mama, mama”

“Mama, hoor je me niet ofzo?”

“Jawel, maar ik probeer je te negeren”

“Kun je me dan even hier komen negeren?”

Dus.

Ik weet het, als mijn kinderen het huis uit zijn zal ik het geratel missen.

Zal het echt?

Afbeelding pratende meisjes: Shutterstock
Update 2015/2023

Kind, Columns

Ruim je kamer op!

Pauline

Ik hoor mijn moeder het nog zeggen. Ruim nou eens je kamer op. Jaja, ik ruim mijn kamer op, dacht ik dan.

Vervolgens ging ik naar boven, naar mijn kamer. Waar ik mezelf in de spiegel zag en dacht, ik ga even een leuke staart in mijn haar maken. Of ik doe even een leuk dansje. Een leuk dansje is nog leuker in dat ene jurkje en dus trek ik nog een stapel uit mijn kast, want het leuke jurkje waarin ik dansen wil voor mijn spiegel, ligt onderop. Hmmm, het is wel heel veel werk om die stapel netjes te krijgen, ik leg het wel even op de grond…

De geschiedenis herhaalt zich. Nu ben ik het die zegt: Ruim je kamer nou eens op. Ok, laat ik wel eerlijk wezen, ik zeg het misschien ietsjes anders. ‘Sjongejonge… Jonge, WAT een bende. Ruim die zooi in je kamer op!’

Mijn 7-jarige hoort me aan en gaat een poging doen om de chaos te ordenen. Ze begint met een stapel papieren midden op de grond. ‘Oh, dat is een leuke tekening, die leg ik wel even op mijn bed’, hoor ik haar van een afstand denken. ‘Oh en op dat blaadje kan ik nog wel wat meer tekenen.’ En ze gaat driftig op zoek naar wat verdwaalde stiften die verspreid over de vloer liggen. Tijdens haar driftige zoektocht komt ze nog wat boekjes tegen die niet verplaatst worden naar de boekenplank, maar recht naar achteren worden gemikt.

Terwijl ik toevallig nog een keer langs haar kamertje loop, blèr ik het nog maar een keer. Deze keer wel alleen met de woorden: ‘Ruim je kamer op!’

Oh ja, dat is wat ze aan het doen was. Ja maar… Wat er nu van haar verwacht wordt, is een onmogelijke taak. Want hoe moet ze deze kamer nu opgeruimd krijgen? Al starend lukt het in ieder geval niet, is ze achter gekomen.

Vervolgens is het eten klaar, moeten we naar zwemles of is het simpelweg bedtijd. Er is altijd wel iets belangrijker dan het voortzetten van de opruimsessie. En zo blijft het een bende op de kamer.

Zoals ik al zei, de geschiedenis herhaalt zich. Toch heb ik van de geschiedenis geleerd. Het gaat namelijk niet gebeuren. Nu kan ik, zoals mijn moeder dat deed, toch zelf elke week die kamertjes op gaan ruimen. Òf ik schuif het speelgoed en de zooi opzij, zorg voor een brandveilig pad, zodat ze bij nood kunnen ontsnappen en ik vind het verder wel prima. Elke kamer heeft tenslotte een deur, en met de deuren dicht zien de kamertjes er heel netjes uit.

Afbeelding: Shutterstock / pathdoc
Update: 2015/2023

Kind, Baby, Columns

Mensje, wat ben je mooi!

Pauline

Soms bevliegt het idee van ‘ik heb kinderen’ me weleens. Dan vraag ik me af op wat voor wereld ik ze eigenlijk gezet heb. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van ze, ik wil ze nooit meer kwijt. Maar wat heb ik ze in vredesnaam aangedaan?

En het leven is mooi. En leuk. En fijn, ik kan er echt van genieten. Maar soms is het leven ook minder mooi. Niet zo leuk. Absoluut niet fijn en is het genieten ver te zoeken.

We leven in een wereld vol met onrealistische verwachtingen, gekke eetstoornissen, er wordt gepest en er is groepsdruk. Natuurlijk, dit gebeurde allemaal ook toen wij kinderen waren. Maar was dat leuk? Nee!

En toch gaat het leven vandaag de dag een tandje sneller. Ik als moeder kan het maar nauwelijks bijbenen. Wat is realiteit, want wat we voortdurend voorgeschoteld krijgen, is grotendeels een verkeerd beeld van de realiteit, op tv, in de bladen, op je beeldscherm en zelfs langs de weg op billboards.

En het grijpt me bij de keel, ik vind die onrealistische wereld helemaal niet leuk!

Wanneer ik een achtjarige hoor zeggen dat hij een sukkel is omdat hij een bril draagt. Dan wil ik tegen hem zeggen: ‘Mensje, wat ben je mooi!’

Wanneer ik een zevenjarige hoor zeggen dat haar benen te dik zijn. Dan wil ik tegen haar zeggen: ‘Mensje, wat ben je mooi!’

Wanneer ik een zesjarige tegen een andere zesjarige hoor zeggen, jij mag er niet bij want je haar is lelijk. Dan wil ik tegen ze zeggen: ‘Mensjes, wat zijn jullie mooi!’

Ja mensjes, jullie zijn allemaal mooi. En uniek! En laat niemand je wijsmaken dat dat niet zo is. Dat je er niet mag zijn. Dat je lelijk bent omdat je het verkeerde kapsel, de verkeerde kleur ogen, of de verkeerde beenlengte hebt.

Elk mensje is mooi!

Schoonheid is niet alleen wat je ziet. Schoonheid is ook wat je voelt, wat je ervaart, wat je bezit en wat je deelt. En elk mensje is mooi!

Afbeelding mooi meisje: Shutterstock
Update: 2016/2023

Kind, Columns

Opkomen voor het drukke kind

Daan

Hij komt overal bovenuit. Hij staat meestal vooraan, of ergens aan de zijkant te springen. Hij is aanwezig, hij is ondernemend, hij valt op. Leerkrachten, andere moeders, familieleden, mensen in de de supermarkt, ze kijken hem met grote ogen en opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze staan in de startblokken om een oordeel te vellen. Een oordeel over de opvoeding. Een oordeel over hem.

Hij is een druk kind.

Lees meer

Baby, Voor mama

Waarom een derde zwangerschap zwaar, maar ook makkelijk is

Pauline

Een derde zwangerschap is heel anders dan een eerste of een tweede zwangerschap. Eigenlijk is iedere zwangerschap anders, maar zo een derde is écht anders. Op vele fronten. Het heeft voordelen, maar ook nadelen en gek genoeg, vond ik mijn derde zwangerschap zwaar maar ook de makkelijkste.

Dit is waarom.

Derde zwangerschap vliegt voorbij

Een derde zwangerschap vliegt voorbij. Waar je bij de eerste de dagen op de zwangerschapskalender weg keek, gaan ze bij je derde iets sneller dan verwacht. Je hebt het namelijk veel te druk met de kinderen die je al rond hebt lopen. Voor je het weet is er weer een week voorbij, je raakt zelfs een beetje de tel kwijt. In welke week zat je nou ook alweer? 28 weken? 29 weken? Het boeit eigenlijk ook niet, er zit iemand in je buik en je ziet wel wat eruit komt.

Derde zwangerschapsaankondiging

Zwangerschapsaankondiging? Het maakt je niet zoveel uit wie het wanneer te weten komt dat je zwanger bent. Terwijl je het bij de eerste nog angstvallig voor je wilde houden en je op zoek ging naar de meest originele zwangerschapsaankondigingen, vertel je het bij een derde even tussen neus en lippen door. Lekker makkelijk.

Lees meer

Voor mama, Columns

Wat ik zou kunnen doen voor een spik en span huishouden

Pauline

“Een inbreker komt bij jullie niet verder dan het halletje, want daar breekt ‘ie zijn nek al over de schoenen” en “Als er een ramp uitbreekt hebben jullie genoeg voorraad klaarliggen. Tussen de kussens van de bank.” Dat is wat er onder andere over ons huishouden opgemerkt wordt. Of ik dat erg vind? Welnee, er zijn namelijk wel een aantal dingen die ik zou kunnen veranderen aan ons huishouden om het spik en span te houden.

Voor een spik en span huishouden

Ik zou namelijk al het speelgoed weg kunnen donderen, aangezien het werkelijk overal in huis rondslingert en er met het grootste deel amper gespeeld wordt. Dat scheelt om te beginnen al een heel wat opruimwerk.

Ik zou het speelgoed ook constant achter de kont van mijn kinderen aan kunnen opruimen. Ik zou het ze ook zelf kunnen leren opruimen. (Yeah right!)

Ik zou mijn kinderen geen eten meer kunnen geven dat kruimelt. Koekjes, brood met hagelslag of vlokken, crackers kunnen achter slot en grendel blijven. Chocola, vla en spinazie kan ik ook beter niet meer geven. Het beste kan ik de kleintjes (en de man) aan een sonde hangen. Gegarandeerd geen geknoei meer.

Ik zou elke 20 minuten kunnen stofzuigen.

Ik zou de hond met zijn haren, gekwijl en gepis (ja dat zindelijk worden is nog een dingetje) weg kunnen doen.

Ik zou de man weg kunnen doen. Verder geen commentaar.

Ik zou alle vriendjes en vriendinnetjes van mijn kleintjes kunnen weigeren. Scheelt een hoop stront uit de wc-pot wegpoetsen, scheelt extra koekkruimels wegzuigen en het scheelt weer een paar extra schoenen in het halletje (voor een paar uur dan).

Ik zou een buitenverbod voor mijn kleintjes kunnen opleggen, zodat ze nooit meer met modder op hun kleren of hondenpoep aan hun schoenen het huis vervuilen.

Ik zou elke dag meerdere wasjes kunnen opvouwen. Twee keer per dag de vingers en de tongen van de ramen kunnen lappen. Elk uur de afwas kunnen doen en elke 13 minuten de schoenenkast kunnen herinrichten.

Ik zou alle knutsel en tekenspullen van de kleintjes kunnen wegmieteren.

Ik zou het allemaal kunnen doen.

Huishouden is een puinhoop

Nee, ik weet het. Mijn huishouden is een puinhoop. Er wordt geleefd, gespeeld, geschreeuwd, gedanst, geknutseld, gegeten, gelachen, gehuild, er worden herinneringen gemaakt en heel af en toe wordt er opgeruimd. Dan is het schoon en netjes. Voor heel even. En dan begint het riedeltje weer opnieuw.

Afbeelding: Shutterstock

Voor mama, Kind

Geduld is een schone zaak! 9 tips wanneer geduld verliezen een dingetje is

Pauline

Wanneer geduld verliezen een dingetje is… Nou ik kan je vertellen, dat is het! “Kalmte zal u redden”, zei mijn vader altijd. En de regel “geduld is een schone zaak” is er ook zo één die ik uit mijn kindertijd heb meegenomen. Mensen vinden mij vaak ook relaxt overkomen. Heel chill en geduldig. Maar in de praktijk gaat dat dus wel eens anders.

Geduld verliezen bij je kind

Beoordeel een boek nooit op zijn kaft, want al lijk is heel chill en geduldig, dat is toch een beetje schijn. Want wanneer voor de tachtigste keer die beker met appelsap omtieft, ik wéér onderuit ga over de schoenen die vóór de schoenenkast zijn neergegooid of wanneer ik moet aanschouwen hoe een sperzieboon wordt ontleed om deze vervolgens met muizenhapjes en acht bekers water op te ‘eten’, dan kan kalmte mij niet meer redden en verlies ik toch echt wel eens mijn geduld. En echt schoon ziet dat er niet uit.

Geduld verliezen bij je kind is verschrikkelijk. Schreeuwen, boze blikken, het gebeurt vaker dan ik eigenlijk zou willen. Soms word ik ’s morgens wakker met het voornemen om mijn geduld onder controle te houden.

Vandaag verlies ik het niet. Vandaag maak ik een dag die mijn kinderen zich mogen herinneren.

Maar helaas, geduld verliezen zit in een klein hoekje. Maar wanneer het dan toch dreigt te gebeuren, heb ik hier een paar tips voor je. Tips om in je achterhoofd te houden, tips om je geduld niet te verliezen.

Tips om je geduld niet te verliezen

1. Gelijke behandeling

Behandel je kinderen zoals je de kinderen van je vrienden behandeld. Ga je tegen hen staan schreeuwen als ze hun schoenen laten slingeren? Waarschijnlijk niet. Ga je staan zuchten en puffen wanneer ze een beker omgooien? Nee, waarschijnlijk ook niet. Natuurlijk halen je eigen bloedjes het bloed veel sneller onder je nagels vandaan. En is je geduld verliezen bij je eigen kind veel waarschijnlijker. Maar waarom zou je je eigen vlees en bloed niet net zo eervol behandelen als de kinderen van een ander?

2. Slaaptekort

Zorg dat je niet vermoeid bent. – WHAHAHAHA! – Oké, wellicht een onhaalbare tip voor een jonge ouder, maar het werkt absoluut. Schreeuwen is vaak onmacht en wanneer je vermoeider bent, slaat de onmacht sneller toe.

3. Bron van geduld verliezen: nutteloze discussies

Voer geen nutteloze discussies en maak geen ruzie met je kind. Als je zelf al gefrustreerd bent, zullen zij ook gefrustreerd reageren. Wees duidelijk én eerlijk.

Oh ja, en nee is nee en blijft nee! Het zal je kind in zijn latere leven alleen maar voordelen geven.

4. Wees positief

Bekijk het leven van de zonnige kant, het scheelt een hele hoop frustratie en nare sfeertjes. Dondert die beker weer eens om? “Oh, pak maar een doekje en maak ook meteen alle stoelen even schoon.” En geef een complimentje over het schoonmaken, in plaats van commentaar te leveren over het omgooien van de beker.

5. Wees voorbereid

Wanneer je onvoorbereid werkzaamheden of activiteiten gaat uitvoeren, zullen de kinderen ongeduldig om je heen dartelen. En dat is natuurlijk hét recept van geduld verliezen.

Sta je op het punt om met z’n allen te vertrekken, zorg dat je gaat en niet nog twintig ‘dingetjes’ moet doen. Is het etenstijd? Zorg dat je weet wat je gaat eten en dat je alles in huis hebt, want we weten allemaal waar hongerige kinderen in kunnen veranderen…

6. Verlaat de situatie

Begint het van binnen bij je te borrelen, ga dan weg. Wees het verliezen van je geduld voor, door jezelf uit de situatie te halen. Ga op de trap zitten en zeg tegen je kind dat je een ’time-out’ nodig hebt. De kinderen zullen je nog gek aankijken ook.

7. Wees een voorbeeld

Want ja, dat is wat ze doen. Ze kijken naar jou en ze leren van jou. Op zich best een goede reden om dan ook het juiste voorbeeld te geven.

8. Ga na waarom je je geduld verliest

Meestal ligt het probleem ergens anders dan bij die omgevallen beker. Je bent moe, je hebt andere dingen aan je hoofd, je was al pissig omdat je een discussie had met je kerel, of wat dan ook. Als je je realiseert dat het alleen maar een onhandige handeling van je onschuldige kleintje is, zul je veel minder snel uit je slof schieten.

9. Fluisteren

En als het bovenstaande allemaal niet lukken wil, probeer dan te fluisteren in plaats van te schreeuwen. Komt vaak nog veel enger over ook.

Het klinkt allemaal zo simpel, waarom is het dan zo verrekte moeilijk!? Geduld verliezen bij je kind ligt altijd op de loer. Ze noemen het ouderschap, opvoeden. Prachtig op papier, maar échter in de werkelijkheid.

Afbeelding: Shutterstock