Vroeger was ik geen huilebalk, nou ja… Misschien vonden mijn broers dat wel, maar mijn tranen moesten altijd van ver komen. Mezelf vond ik overigens zo nu en dan wel heel erg zielig, maar echt huilen om nare zaken die er in de wereld gebeurden, dat deed ik niet. Laat staan dat ik een traan liet bij een slechte jankfilm.
Misschien was ik te egocentrisch, misschien was ik gewoon jong, of misschien ben ik niet zo gevoelig. Te nuchter.
Ik kom niet uit een oorlog. Ik kom niet uit een rampgebied. Ik leef wat dat betreft een heel veilig leven.
Als er een aanslag gebeurde, of een gigantische ramp, dan dacht ik ‘oh dat is sneu voor die mensen’ en soms dacht ik zelfs ‘wat verschrikkelijk’, maar daar bleef het bij. Een ver weg van mijn bed show, dat mijn leven verder niet raakte.
Misschien was het een gebrek aan inlevingsvermogen, voor ieder mens is het inlevingsvermogen anders. Dat is namelijk geheel afhankelijk van wat je hebt meegemaakt en hoe je ermee omgaat.
Of misschien ben ik gewoon een gevoelloze doos met een zéér gebrekkig inlevingsvermogen. Kan ook.
Ik vond het ook verschrikkelijk om te huilen, dat vind ik eigenlijk nog steeds. Het lucht niet op.
Maar vandaag huilde ik. Lees meer
