Mijn jongste werd onlangs drie jaar. Verwacht geen gemijmer over ‘stop de tijd’, ‘laatste jaar thuis’ en ‘waar is mijn baby?!’; ik vind het allemaal wel prima na bijna 14 jaar in de luiers. En tegen de tijd dat het weer gaat kriebelen hoop ik als oma mijn babyliefde te mogen projecteren.
Er is een groot verschil tussen opgroeien als oudste of als vijfde van het gezin is gebleken. Niet alleen zit er elf jaar tussen, ook de tijd en omstandigheden zijn veranderd. Lees meer
Het was ergens tussen onweersbui 2 en 3 dat ik midden in de nacht slaperig opmerkte dat de vuilniszak met dampende luiers nog weggegooid moest worden. Een normaal mens zou zich omdraaien, maar de perfectionist pur sang in mij kreeg visioenen van maden en ander krioelend ongedierte feestend tussen de verse productie van mijn jongste (iets met doorkomende kiezen). Dus stommelde ik rond het nacht uur in weinig verhullende kleding slaapdronken naar buiten automatisch grijpend naar mijn sleutels. Weg. Mijn sleutelbos was verdwenen. Lees meer
Als kind had ik een eigen tuintje; een verwaarloosd strook grond langs het achterpad van mijn ouderlijk huis. Zes jaar was ik toen ik deze samen met mijn oma omtoverde in een kleurrijke walhalla voor vlinders en bijen. Jarenlang wroette ik dagelijks in de aarde. De uitgebloeide geraniums en viooltjes die op mijn opa’s graf stonden kregen een nieuw leven tussen de door mij zelf tussen de straattegels gepeuterde vingerhoedskruid. Ik wist (en weet!) weinig van tuinieren, maar mijn oma leerde mij de fijne kneepjes (op haar manier dan: ieder blaadje met maar iets bruin en bijna uitgebloeid bloemetjes werden genadeloos afgeknipt want niet perfect). Furieus was ik al de achterbuurman zijn aangrenzende tuinhek in de stinkende menieverf zette en met zijn lompe klompen mijn zorgvuldig omgewoelde aarde en planten plette. Soms stond zijn steeg door een reeks eindeloze buien onder water waardoor mijn planten weg dreven, maar nooit gaf ik op. Lees meer
Als moeder van een groot gezin, ben ik altijd bezig met het verantwoorden van het aantal kinderen. Ik heb zes kinderen. Het is niet van deze tijd, ik weet het. Maar ondanks dat ik regelmatig koppen tel, houd ik heel veel van mijn kinderen. Stuk voor stuk. Kop voor kop.
Ik geef je graag een kijkje in mijn leven en ik begin met een blog over alle gekke vragen die ik krijg als moeder van een groot gezin. Lees meer
Als jongste van drie kinderen kreeg ik regelmatig het één en ander doorgeschoven. Nu had ik het ‘geluk’ dat ik als derde, na twee jongens, een meisje was. Wat dus inhield dat ik ook weleens iets nieuws kreeg. Maar alles wat enigszins doorgeschoven kon worden, werd doorgeschoven. Ook kwam er regelmatig een zak vol met kleding bij mijn twee grotere nichten vandaan. Ik vond dat geweldig, het kon mij niet schelen dat het ‘afdankertjes’ waren, voor mij was alles nieuw.
En toch, toen ik zelf mijn eerste kindje kreeg, kocht ik alles nieuw. Van de babykamer tot de sokjes. Ik gaf enorm veel geld uit aan nieuwe spullen. Tweedehandse afdankertjes kwamen er niet in, het kwam geeneens bij mij op iets tweedehands aan te schaffen. Mijn kind zou niet lopen in afgesleten jaren ’80 broeken, verschillende sokken en net niet matchende pyjama’s. Nee, mijn kind zou een koninklijke behandeling krijgen, dat verdiende ze! Lees meer
Het gebeurde ergens tussen sinterklaas en kerst. Ik kan het heel stoer de ‘negeren modus’ noemen, maar ik moet bekennen dat het gewoon even geen prioriteit had: de 2e verjaardag van mijn jongste. Of, misschien beter gezegd, ik ging er iets te laconiek mee om.
Reclames vlogen om de oren, ‘nu of nooit!’ kortingen, ‘voor de middag bestellen = €… korting’ trucjes en andere verleidingen negeerde ik koelbloedig. Vlinders verjaardag was pas in het nieuwe jaar en dat voelde nog zooooo ver weg. Dus vlak na oud&nieuw toen het vuurwerk nog nasmeulde en de kinderbijslag vers op de rekening stond besloot ik eindelijk DE Magische Unicorn te bestellen. Ik zocht en zocht. In winkels. Online. België. Ja, ik spamde zelfs tot twee keer toe de fabrikant via instagram, maar het bleef een stil en unicornloos bestaan: uitverkocht. De enige info die ik via een webshop kon lospeuteren was 6-8 weken wachttijd. Lang leve de commercie die sinterklaas en kerst heet!
Ok, die had ze dus tegoed dan maar plan B: het Magische Vriendjes kasteel. Om jullie wat leestekens te besparen: idem verhaal. De stress baande zich al een weg naar mijn nek: plan C. Nog maar drie dagen. Losse vriendjes: 14 dagen wachttijd! Say what?! Lees meer