gezin

Baby, Wat je niet wist

Omarm het freaking moment

Eigenlijk ben ik nooit tevreden. Het is treurig maar waar. Het is niet dat ik veeleisend ben, maar het is een soort onrust die zich uit in klagen. Of erger, in lamlendigheid. Ik heb een doel voor ogen, ik bereik het doel en ik ben meteen weer verveeld en op zoek naar een nieuw doel. Terwijl ik eigenlijk zou moeten genieten. Genieten van het bereikte doel.

Ik weet het, het klinkt vaag. Zeker omdat ik dacht dat ik iemand was die met de dag leefde, maar eigenlijk kijk ik altijd vooruit.

‘Geniet van dit moment, het gaat allemaal zo snel.’ Ik hoor het mezelf zeggen en toch heb ik zelf verrekte veel moeite met het genieten van het moment.

Straks als de oudste op school zit, dan kan ik genieten van de andere twee. Straks als de middelste op school zit, dan kan ik genieten van de jongste. Straks als de jongste op school zit, dan kan ik genieten van mijn vrije tijd.

GENIETEN! Straks is het genieten. Maar straks is voorbij. Het moment is voorbij.  Lees meer

Kinderen, Uitstapjes, Vakantie, Wat je niet wist

23x wat er (wéér) gebeurde tijdens onze zomervakantie

Het is alweer voorbij, die mooie zomer. Na het weekend breng ik de kleintjes weer naar school en je zou verwachten dat er in mijn hart een vreugdesprongetje plaatsvindt. Maar dit jaar voelt het toch een beetje anders. We hebben namelijk een hele toffe en relaxte zomervakantie gehad.

Echt!

Ja, nee, maar echt!

Ik heb het wel vaker gehoord, het wordt steeds makkelijker als ze ouder worden. Maar afgelopen zomer heb ik het ook ervaren! Het leven met de kleintjes wordt steeds makkelijker! Of eigenlijk: ze zeiken een stuk minder.

En dat is relaxt. vakantie

Maar verwacht maar niet dat het nu voor altijd relaxt zal zijn, want uiteraard krijg je meteen te horen: ‘geniet er maar van, want als de kleintjes boven de 10 jaar zijn, is het allemaal zo relaxt niet meer.

Zo gaat het leven. ‘Wacht maar’.

Maar goed, een vakantie die boven verwachting relaxt was dus. Wel even wat anders dan een jaar geleden, want toen smeekte ik je nog om me te helpen herinneren mijn gezin thuis te laten als we weer eens dachten op vakantie te gaan.  Lees meer

Een hondenleven, Kinderen

25x mijn kleintjes en de hond

Inmiddels is onze labrador Lily al anderhalf jaar deel van ons gezin. Ze hoort er helemaal bij en tuft zelfs weer mee naar Frankrijk deze zomer. De angst voor honden bij mijn oudste dochter is ook helemaal verdwenen. Als ik haar nu op het plaatselijke ‘hondenstrandje’ zie zitten tussen alle rondrennende bullebakken, kan ik mijn ogen niet geloven. Het is fijn om zo een trouw beestje in huis te hebben. Altijd een vriend die in is voor een knuffel of een spelletje.

Vandaag 25x mijn kleintjes en de hond in anderhalf jaar tijd.

Toen ze nog veel kleiner was dan de kleuter…

hond-1

Lees meer

Kinderen

Dé tips: uiteten met je kleintje

restaurant kind

Dat je niet met je kleine aanhangsels naar dat ene kekke restaurant moet gaan, weten we inmiddels. Maar goed, het is zomer en dan stijgen de temperaturen weleens naar je hoofd en blijk je toch gek genoeg te zijn om je peuter of kleuter mee te nemen naar een bistro, het eetcafe of die elite snackbar. Mocht dit geval zich voorkomen, dan heb ik een paar tips voor je.

– Zodra je het restaurant binnen stapt, doe je een vlotte risicobeoordeling. Waar zijn alle uitgangen en is er een trap?Kies dan ook vervolgens een plek waar je zicht heb op alle uitgangen en de eventuele trap. Volgende stap: alle messen en glazen van tafel. En dan zijn er nog vele risicovolle situaties die je gemist heb, maar daar komt je kleintje wel achter…

– Bied je verontschuldigingen bij voorbaat aan, aan het personeel. Altijd handig om ze alvast aan jouw kant te hebben en wellicht wekt het een beetje sympathie voor wanneer je peuter een glas omkiepert. Of het hele dienblad omstoot.  Lees meer
Columns, Ja papa, Voor papa

Het emotionele leven van een papa

Het emotionele leven van een papa kent een hele andere dynamiek dan dat van een jonge man zonder kinderen. Voordat ik kinderen kreeg kende ik wel geluk, blijdschap, verdriet, pijn en moeite. Maar meer zoals ik Carice van Houten ken, op een afstandje.

Bij de geboorte van de eerste merkte ik meteen al een verandering. Ik stond te huilen als een klein kind. Niet echt natuurlijk, maar van binnen. Ik blijf natuurlijk wel een man. Naarmate de tijd vorderde ontdekte ik emoties die ik nog niet eerder had ervaren. Een beetje vergelijkbaar met het leggen van kliklaminaat, de volgende dag blijk je spierpijn te hebben in spieren waarvan je eerder niet wist dat je ze had.

De intensiteit is enorm! Ik voelde me zo trots als ik met mijn kleine meid door de kamer liep. Mijn dochter, mijn prachtige kleine dochter. Zo klein, zo lief, zo onschuldig, zo puur. Vandaag de dag is dat niet anders. Als ik mijn kinderen zie dansen door de kamer voel ik mij volmaakt gelukkig. Mijn zoon doet breakdance moves, de jongste ballet en de oudste streetdance. Alle drie niet gehinderd door enige vorm van gene, ze genieten van hun vrijheid en ik geniet met ze mee!  Lees meer

Kinderen, Wat je niet wist

Stop hou op, ik wil het niet

Het is alweer even geleden dat ik tegen mijn dochter zei: “Geef haar maar een keer een mep terug!”. Of dit iets opgelost heeft? Nee, het zit niet in de aard van het beestje en dus zal ze ook nooit een mep terug geven. Nou ja, zeg nooit nooit. Maar het is geen natuurlijke reactie van mijn dochter.

Maar wat helpt dan wel? Stop hou op, ik wil het niet? Nee, de uitnodiging om daar een mooie variant op te verzinnen is té voor de hand liggend: “Stop hou op, je bent een Barbiepop”.

stop-hou-op

Hoe maak ik mijn kind weerbaar?

Ja, hoe maak ik mijn kind weerbaarder zonder dat er geweld aan te pas komt, zonder dat mijn kind met een mond vol tanden staat, omdat het andere kind mondiger is?

De kindertijd is ook niet geheel stressvrij en gaat zeker niet altijd over rozen. Kinderen krijgen genoeg op hun bordje. Kinderen moeten flexibel zijn om te passen in de dagelijkse bezigheden van de ouder, denk aan werk of verhuizing. Maar ook verandering van groepen door te blijven zitten bijvoorbeeld. Het tegenkomen van pestkoppen, het maken van nieuwe vrienden en er achter komen dat die nieuwe vrienden ook niet altijd even aardig zijn.  Lees meer
Baby, Puur Marlies, Reisverslagen, Spanje, Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Catalunya Experience: Vall de Núria

Als ik aan Spanje denk, zie ik alle Nederlanders met z’n allen naar de Costa Brava afreizen en worden er daar muren gebouwd van bierkratten. Vraag me niet hoe ik aan dat idee kom, misschien is het ook volledig onterecht, ik ben er namelijk nog nooit geweest. Dit idee van Spanje heeft er in ieder geval voor gezorgd dat dit gebied niet bovenaan mijn lijstje staat om naar toe te gaan met mijn gezin.

Een jaar of wat geleden vroeg een oud collega mij: Gaan jullie samen of met de kinderen op vakantie? Echt, wie vraagt dat nou, natuurlijk gaan de kinderen mee dacht ik toen. Nu, heel wat jaren later, snap ik deze opmerking maar al te goed. Het lijkt mij heerlijk om reisjes te maken zonder de kinderen. Dus ik was gratamente sorprendido, blij verrast, toen ik namens voormijnkleintje.nl naar de Spaanse pyreneeën af mocht reizen. All by my self, om het gebied, waaronder Vall de Núria, te leren kennen en te proeven. En bovenal te ervaren wat dit gebied te bieden heeft aan gezinnen.

Wat ben ik een ervaring rijker geworden. Met een gezin zou dit tripje te vol geweest zijn, omdat kinderen in mijn beleving ook de tijd moeten krijgen om ergens lekker te spelen en zo al de indrukken kunnen verwerken. Maar als je wat langer die kant op gaat, zijn er zeker een paar mooie plekken waar je gewoon even naartoe moet gaan.  Lees meer
Voor mama

Controle, loslaten en wat kan mij het schelen

In de meeste gevallen kan het mij vrij weinig schelen hoe jij je kroost opvoedt. Waarschijnlijk net zo min als wat jij vindt over hoe ik mijn zonnestraaltjes elke dag probeer te laten stralen. Flesvoeding, borstvoeding, biologische voeding, McDonalds voeding, je doet maar! Geen voeding, oké doe dat maar niet. Samen slapen, alleen slapen, uiteindelijk niet slapen. Opruimen, zooi maken, alles schoon, alles vies. Het maakt mij niet uit hoe jij het doet.

Verwondering is er wel, dat absoluut. En bewondering ook, maar het zou geen invloed moeten hebben op jouw gevoel, gesteldheid of jouw opvoeding.

Ook al doet de media het weleens beweren, perfectie bestaat niet. Het komt er overigens wel in de buurt, want iedereen maakt zijn eigen perfectie. Maar dan nog, wij hebben geen controle over de handelingen en de keuzes van onze kinderen. Wij kunnen ze niet redden en behoeden voor alles wat er op hun pad komt. Ze zullen zelf moeten dealen met dat ene klasgenootje, met het hartverscheurende liefdesverdriet en met alle domme dingen die ze doen in hun pubertijd.

We kunnen ze bijstaan, we kunnen helpen, maar uiteindelijk zijn ze wie ze zijn. En niet wie wij willen dat ze zijn.

Oké, waar wil ik heen? Soms ben ik het even kwijt.  Lees meer

Kinderen

Ik was nooit een huilebalk

Vroeger was ik geen huilebalk, nou ja… Misschien vonden mijn broers dat wel, maar mijn tranen moesten altijd van ver komen. Mezelf vond ik overigens zo nu en dan wel heel erg zielig, maar echt huilen om nare zaken die er in de wereld gebeurden, dat deed ik niet. Laat staan dat ik een traan liet bij een slechte jankfilm.

Misschien was ik te egocentrisch, misschien was ik gewoon jong, of misschien ben ik niet zo gevoelig. Te nuchter.

Ik kom niet uit een oorlog. Ik kom niet uit een rampgebied. Ik leef wat dat betreft een heel veilig leven.

Als er een aanslag gebeurde, of een gigantische ramp, dan dacht ik ‘oh dat is sneu voor die mensen’ en soms dacht ik zelfs ‘wat verschrikkelijk’, maar daar bleef het bij. Een ver weg van mijn bed show, dat mijn leven verder niet raakte.

Misschien was het een gebrek aan inlevingsvermogen, voor ieder mens is het inlevingsvermogen anders. Dat is namelijk geheel afhankelijk van wat je hebt meegemaakt en hoe je ermee omgaat.

Of misschien ben ik gewoon een gevoelloze doos met een zéér gebrekkig inlevingsvermogen. Kan ook.

Ik vond het ook verschrikkelijk om te huilen, dat vind ik eigenlijk nog steeds. Het lucht niet op.

Maar vandaag huilde ik.  Lees meer
Baby, Columns, Ja papa, Voor papa

Papadag

Mijn vrouw en ik proberen de taken in ons huishouden zoveel mogelijk eerlijk te verdelen.
Boodschappen doen, schoonmaken, werken, we doen allebei ons deel. Zo hebben wij er heel bewust voor gekozen dat we allebei parttime werken, zodat ik één dag in de week thuis ben om voor de kinderen te zorgen.

Een ‘papadag’ noemen ze dat.

Het is misschien financieel gezien niet de meest optimale situatie, maar dat heb ik er graag voor over om mijn stempel op de opvoeding van mijn kroost te kunnen drukken.

Want dat er een verschil is in opvoeden tussen mama’s en papa’s, dat is wel duidelijk. Zitten de meeste mama’s er bovenop met een echte ‘hands-on’ stijl van opvoeden, zijn de papa’s over het algemeen toch meer van het pragmatische, ‘laid-back’ opvoeden.
En zoals altijd, is een beetje van allebei het lekkerst.  Lees meer