Controle, loslaten en wat kan mij het schelen

In de meeste gevallen kan het mij vrij weinig schelen hoe jij je kroost opvoedt. Waarschijnlijk net zo min als wat jij vindt over hoe ik mijn zonnestraaltjes elke dag probeer te laten stralen. Flesvoeding, borstvoeding, biologische voeding, McDonalds voeding, je doet maar! Geen voeding, oké doe dat maar niet. Samen slapen, alleen slapen, uiteindelijk niet slapen. Opruimen, zooi maken, alles schoon, alles vies. Het maakt mij niet uit hoe jij het doet.

Verwondering is er wel, dat absoluut. En bewondering ook, maar het zou geen invloed moeten hebben op jouw gevoel, gesteldheid of jouw opvoeding.

Ook al doet de media het weleens beweren, perfectie bestaat niet. Het komt er overigens wel in de buurt, want iedereen maakt zijn eigen perfectie. Maar dan nog, wij hebben geen controle over de handelingen en de keuzes van onze kinderen. Wij kunnen ze niet redden en behoeden voor alles wat er op hun pad komt. Ze zullen zelf moeten dealen met dat ene klasgenootje, met het hartverscheurende liefdesverdriet en met alle domme dingen die ze doen in hun pubertijd.

We kunnen ze bijstaan, we kunnen helpen, maar uiteindelijk zijn ze wie ze zijn. En niet wie wij willen dat ze zijn.

Oké, waar wil ik heen? Soms ben ik het even kwijt.  Lees meer

Dat lastige kind… Het zal de opvoeding wel zijn.

Afbeelding: Shutterstock

Je weet wel, dat kind in het restaurant die luidruchtig langs jouw tafeltje loopt. Dat kind dat tegen zijn moeder schreeuwt als zij hem ’s morgens naar school brengt. Dat kind dat naast jouw dochter in de klas zit en altijd zijn volume op heavy metal heeft staan. Dat kind dat geen antwoord geeft als je een normale vraag stelt. Of dat kind dat niet even netjes goedemorgen zegt. Dat kind dat je niet eens aankijkt. Dat kind dat het klimrek niet eens durft te beklimmen sterker nog, ze schijt overal voor in haar broek. Of dat kind dat op de supermarktvloer ligt te krijsen en te kwijlen.

Dat kind waarvan de ouders vanaf zijn tweede jaar te horen hebben gekregen dat hij druk was en de peutergroep verstoorde. In de kleuterklas idem dito en waar hij ook geen moment op zijn stoel kon blijven zitten. Dat kind dat hierdoor elke dag op zijn kop kreeg en op het time-out stoeltje zitten moest, ook al snapte hij niet waarom. Dat lastige en slecht opgevoede kind loopt nu iets te luidruchtig langs jouw tafeltje. Dat kind heeft ADHD.  Lees meer

Lieve mams

moederdag

Lieve mams,

Er spoken vragen door m’n hoofd. Ik heb namelijk te maken met een 13 jarige puber die ontzettend veel op mij lijkt. Ja ja, zeg het maar, “Karma is a bitch” and she’s here.

Hoe heb jij het (samen met stepdad) toch geflikt? En nee, nu niet gaan lachen want dit is wat je ooit geroepen hebt, wacht jij maar! Nou, het is zo ver.

Was ik ook dwars, rommelig, slordig, opstandig, op en onderweg, brutaal, vergeetachtig en lui? Nam ik non-stop vrienden en vriendinnen mee naar huis, zuchtte, kreunde en steunde ik bij ieder verzoek van jou? Kwakte ik ook al mijn kleding op een hoop en bij de vraag om mijn kamer op te ruimen, pakte ik toen alleen maar een grote berg kleding van de grond om dit vervolgens in de wasmand te gooien? Moest jij mij ’s ochtends ook tig keer roepen voor ik overeind kwam? En at ik ook altijd de ijskast leeg? Moest jij wel eens op school komen voor een gesprek? Ik namelijk wel.

Heb je misschien nog tips, tricks of goede adviezen? Zat jij ook wel eens met de handen in het haar? Ja ik weet het, het is jullie enige kleindochter en de liefste van de wereld. Maar echt, ze lijkt op mij.

Ik klaag verder niet hoor  want ze is ook sterk, stoer, mooi, vaak ook heel lief en heeft een hart van goud.
Bij deze bied ik mijn oprechte excuses voor mijn zware pubertijd inclusief gedrag aan. Want als er iemand mij is blijven steunen door dik en dun, waren jullie dat. Ik heb mazzel, want ik heb een geweldige moeder en wel twee stuks top vaders.

Voor nu nog even doorbijten, maar ik heb van jullie geleerd om je kind altijd bij te blijven staan, hoe opstandig ook.

Met de nodige “irritante” gesprekken van mijn stievie aan de eettafel, de goede verzorging en het luisterend oor van mijn mams en de wijze levenslessen van mijn paps.

Dank jullie wel.

Liefs, Diana

 

Afbeelding: Shutterstock

Beste kleuterschool, wat heb je met mijn kleine mannetje gedaan?

kleuter

Beste kleuterschool,

Ik heb iets op mijn hart en ik moet dat even kwijt. Want wat, in hemelsnaam, is er de afgelopen weken met mijn mannetje gebeurd? Waar hij eerst met twee armpjes, smekend niet weg te gaan, om mijn nek hing, daar gaat hij nu, een beetje mans, op zijn kleuterstoeltje zitten alsof hij dat al jaren doet.

Maar dat is niet alles, kleuterschool. Er zijn meerdere dingen waar ik met een verbaasde blik naar gekeken heb de afgelopen tijd.

Zo liep hij laatst na schooltijd naar huis. En hij liep niet zomaar naar huis. Nee, zo ongeveer alles op zijn pad moest hij slopen of er tegenaan schoppen. Geen boomblad of tak was veilig. Gelukkig waren alle auto’s al verdwenen, maar een aantal spatborden moesten toch wat kleuterschopjes (meestal zijn die niet raak) incasseren. Dat deed hij normaal nooit.

En weet je hoe hij nu voor de spiegel staat? Hij geeft zichzelf een manse blik trekt vervolgens zijn onderbroek op tot onder zijn oksels en roept met een lage stem ‘Spierballuuuuuuhhh!’. Zal hij dat gezien hebben in de kleedkamer bij gymles? Ik heb het zijn vader in ieder geval nog nooit zien doen.

En weet je hoe hij zich nu opstelt in de speeltuin? Met zijn benen een beetje uit elkaar, zijn knieën een beetje gebogen en nog net niet met een Al Bundy hand in zijn broek, staat hij tegenover een meisje in de speeltuin en zegt hij met zijn stoerste stemmetje ‘Hi, wie ben jij??’. Om vervolgens dat schattige meisje een stomp in haar buik te geven en hard weg te rennen. Nee, dat zag ik dan weer niet aankomen. Is dit mijn kleine lieve mannetje, met zijn onschuldige koppie die alles voor elkaar kreeg met zijn lachje en kuiltjes in zijn wangen?

En dan nog maar te zwijgen over hoe grappig hij een boer of een scheet laten nu opeens vindt.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel veel bewondering voor hoe jullie 30 van die kleuters de hele dag om jullie heen kunnen hebben, zonder niet gillend gek te worden, maar ik had toch de stille hoop dat hij wat andere dingen had opgepikt, zoals hoe hij langer dan 5 minuten aan tafel moet blijven zitten, of dat hij niet klakkeloos door zijn zusjes geblaat heen moet schreeuwen, maar beter een vingertje in de lucht kan steken.

Nou kleuterschool, het zal vast nog wel komen. En in de tussentijd zal ik het ventje proberen te temmen, zodat hij niet al te veel in zijn omgeving zal slopen en ik zal stiekem met hem meelachen om zijn hilarische scheetjes en boertjes.

En dan praten we over een half jaartje weer verder.

Groetjes,
Mama van een nieuw kleutertje.

Puber VS iPhone

Ik ben een moeder van een puber. Dat werd ik niet zomaar, dat heeft ongeveer een jaar of 12 geduurd.
Dit jaar mogen we haar 14e verjaardag vieren dus ik zit al ruim anderhalf jaar in dit pubergedrag. Nog steeds wacht ik op de dag dat het went, maar tegen die tijd is ze waarschijnlijk volwassen.

appels

Mijn puber is opgegroeid met een mobiele telefoon. Tegenwoordig HET middel om met elkaar te communiceren. Dit gaat via WhatsApp, Instagram, Snapchat en weet ik wat nog meer. Met hele groepen van die pubers communiceert ze via, in haar geval, de iPhone. Herstel, iPhone 4S, ja want dat is ook nog zo een dingetje. Liefst heeft ze nu gewoon de 5S, want volgens haar is ze nog maar een van de weinige met zo’n OUDE iPhone.

Of ze nu op feestjes is, samen met vrienden en vriendinnen zit, ze is druk in “gesprek”, stuurt en ontvangt foto’s en filmpjes via apps. Op de bank, in bed, in de keuken, op de wc en zelfs als ze bezig is met andere dingen, ligt Mr. iPhone in haar aura.

Discussies, ruzies, liefdesverklaringen, complimenten geven, vriendschappen worden gemaakt en beëindigd via iPhone. Bijzonder onpersoonlijk, vind ik. Soms uitermate irritant maar in vele gevallen ook rete handig. Ik zeg niet dat ik het eens ben met de manier van communiceren want als er iemand een avondvullend programma bij elkaar ratelt, ben ik het wel. En niets is prettiger dan een persoonlijk gesprek en of gezellig met vriendinnen uren lang slap lullen over alles en niets en vooral in de ruimte. Maar sommige onderwerpen zijn voor een puber best lastig om te bespreken. En als je dan verliefd bent kun je dit eindeloos laten merken met lieve smileys of hartjes en als je boos of teleurgesteld bent kost je dat hooguit één poppetje om dit duidelijk te maken. Heb je helemaal geen zin om te typen, stuur je toch gewoon een spraak bericht? En nog beter, lang leve FaceTime!

Los van het communiceren heeft het voor mij als werkende moeder en veel bezoeken in het VU, wel zijn voordelen zo een Phone. Het contact wat ik kan leggen met mijn dochter na school, mits ik niet 9 van de 10 keer een voicemail krijg. Reden, batterij leeg. Nog een voordeel van mijn fanatieke Phone gebruik is de “meta” app van school, dan heb ik nog enig idee van waar ze is. Ik heb daar namelijk inzage in het rooster, het huiswerk en de schooltijden van mijn puber. Waar ik gretig gebruik van maak. Leuk om haar cijfers te bewonderen. En wat dacht je van de vergeten boeken, het opgegeven huiswerk en ook helaas zie ik dat ze vaak te laat komt en dat tussen de lessen door! Reden, gezellig kletsen lopend van lokaal naar lokaal. En jawel, persoonlijk, want Mr. iPhone ligt in de kluis.

Maar wie kan nu eigenlijk nog zonder smartphone? Mijn eigen eet- en lunch afspraken gaan ook via WhatsApp. Ik doe mijn bankzaken via de app, check regelmatig Social Media, speel een spelletje en zelfs mijn kleine Prins geeft zijn Furby eten via een app.

Spreken we nog wat af voor dit weekend? We appen.

Liefs,
Diana

Hoe tem je een draak 2

Mijn peuter is een jongen. Een echte jongen welteverstaan. Mijn dochters en zoon, dat is een verschil van dag en nacht. Mijn zoon wil vechten. Niet stoeien, niet kietelen, maar echt vechten. Hij vindt dat machtig, het idee om iemand flink in elkaar te rossen. Ik moest daaraan wennen. Misschien was ik bang dat hij iedereen en alles in elkaar zou meppen of vooral, dat hij een flink pak slaag zou krijgen. Vechten, dat doe je gewoon niet. Nu ben ik erachter dat het erbij hoort, bij het hebben van een zoon.

Dus, ik ben regelmatig aan het vechten. Met mijn zoon. Het gevecht gaat me tot nu toe goed af. Ik geef hem een zetje en hij ligt om. Hij krabbelt overeind, maakt wat Spiderman-achtige bewegingen naar mij, ik geef hem weer een zetje en hij ligt om. Dit duurt herhaaldelijk een minuut of 10. En dan is hij tevreden. Hij heeft zijn mannelijke oerdrang weer getoond en klimt aan de keukentafel om verder te gaan met een spelletje, een knutselwerkje of een tekening.

Maar er zijn meerdere typische jongenstrekjes bij mijn peuterzoon te vinden. Zo zijn daar de draken. Ook draken zijn machtig en helemaal de bom! Draken spuwen vuur, draken zijn gevaarlijk en draken vermorzelen alles om hen heen. Ook dat vinden jongens leuk.
Ik ga graag mee in de fantasie van mijn zoon, ook al is het moeilijk te begrijpen. Gelukkig helpt 20th Century Fox Home Entertainment mij om met mijn zoon, de drakenpeuter, mee te gaan in zijn drakenavontuur.

Samen kijken we naar ‘Hoe tem je een draak 2’. We zien dan hoe Hikkie en Tandloos, een stoere jongen en zijn zeldzame draak samen op avontuur gaan. Oh, wat zou mijn peuter graag Hikkie willen zijn. Je ziet zijn oogjes glunderen terwijl zijn draakje in zijn hand denkbeeldig vuur spuwt. Of mijn peuter het verhaal volgt, dat weet ik niet. Volgens mij heeft hij alleen maar oog voor de angstaanjagende en in zijn ogen geweldige schepsels. Het verhaal, dat is dan wel weer leuk voor mij en daardoor helemaal geen straf om deze film mee te kijken. De film is spannend, ontroerend, vol avontuur en zelfs een vleugje romantiek.

Wat is het toch leuk om een echte jongen te hebben, ongegeneerd te vechten en drakenfilms te kunnen kijken.

Hoe tem je een draak 2 is verkrijgbaar als DVD € 17,99 als Blu-ray € 19,99 en als 3D Blu-ray € 24,99

 

Een onbegonnen wedstrijdje

Ooit heeft de man hier in huis het fenomeen ‘wedstrijdje doen’ geïntroduceerd. Nu weet ik ook wel dat uiteindelijk alle kleintjes niet aan het competitie gerichte gedrag ontkomen. Leren ze het niet thuis, dan leren ze het wel op school. Maar wat ze er niet bij leren zijn de regels. Mijn zesjarige wil maar al te graag een spelletje of een wedstrijdje doen. Maar wel zolang zij de winnaar is. En om zeker te zijn van die titel, moeten af en toe de regels tijdens het wedstrijdje aangepast worden.

Zo speelden wij gisteren een spelletje memory. Iets waar mijn kleintjes erg goed in zijn, vergeleken bij mij dan. Maar gisteren leek ik een keer aan de winnende hand. Totdat de zesjarige spontaan de regels veranderde in ‘Wie de minste kaartjes heeft, die wint!’.

Of ’s avonds, als we weer een keer de geniale truc van de man uitvoeren. Wie het eerste zijn pyjama aan heeft, tanden gepoetst, geplast en in zijn bed ligt heeft gewonnen. Al gaande weg voeren mijn kleintjes de opdracht naar alle tevredenheid uit. Ik word halverwege al uitgeschakeld, want douchen telt niet mee aldus de zesjarige. Daar kan ik mee leven, als mijn kleintjes maar doorgaan voor de winnende titel. Na een hoop getier en geploeter roept de zesjarige “Wie tweede is, die wint!”.

En zo verandert een ‘verloren wedstrijdje’ in een ‘onbegonnen wedstrijdje’…