fotoalbum

‘Konden we soms maar even terug naar die tijd. De tijd dat ze zo klein zijn.’ Ik heb het verschillende oma’s zo vaak horen zeggen, maar een gevoel had ik er niet bij. Nu begin ik zo langzamerhand te begrijpen wat ze al die tijd zeiden, kon ik maar even terug naar die tijd. Je zou zo graag nog even willen knuffelen met je eigen newborn. Je zou zo graag nog even kusjes willen geven op die peuterwangen.

Kon het maar, voor heel even.

Mijn jongste wordt dit jaar vijf. De afgelopen jaren zijn zo ontzettend snel gegaan en dat terwijl ik af en toe de uren langzaam voorbij zag tikken en dacht dat er nooit een einde aan de dag zou komen. Maar toen ik laatst begon aan het babyalbum van mijn tweede en derde kleintje werd ik toch wel een beetje sentimenteel. En de betekenis van de woorden ‘konden we maar even terug naar die tijd. De tijd dat ze zo klein zijn’ voelde ik tot op mijn bot.

Bij het zien van de afbeeldingen ging ik echt weer even terug in die tijd. Ik rook de heerlijke geur van mijn baby, ik voelde de spekbeentjes in mijn armen en de moeilijk verstaanbare woorden dwarrelden voor even weer in mijn hoofd. Lees meer

Mijn oudste dochter heeft een fotoboek. Ze heeft er zelfs meerdere. Één van de eerste zes weken. Één van haar eerste levensjaar en één van de drie daarop volgende levensjaren. Oké, eerlijk, die laatste heeft ze niet, maar staat klaar om afgedrukt te worden. Waarom dit album maar niet door de drukker komt? Ten eerste, het broertje wat in die opvolgende levensjaren ter wereld kwam. En ten tweede, schuldgevoel. Niet naar haar, maar naar haar broertje en zusje.

Want weet je, die middelste en die jongste kinderen, die moeten het maar doen met een leeg fotoalbum. Een eerstgeborene kan zijn eerste levensjaar bijna van minuut tot minuut nalezen en kijken. Het moment van haar eerste boertje, eerste scheetje, eerste lachje, tweede lachje tot het tachtigste lachje. En zo een tweede? Die zal nooit precies weten wanneer dat plaats vond. Een derde? Die zal nooit weten hoe ze er überhaupt als baby uitzag.

Dat is natuurlijk ontzettend oneerlijk, harteloos bijna. Alsof er niet naar je omgekeken werd, foto’s werden in ieder geval zeer selectief gemaakt. Maar niets is minder waar. Het is namelijk zo dat de tijd die anders opging in het maken van foto’s en, nog veel tijdrovender, het maken van fotoboeken, er van je genoten werd. Dat eerste lachje gaf je niet aan de camera, maar aan je vader of moeder. Na die eerste stapjes werd je niet opgevangen door één hand en een camera, maar met twee armen wijd open. En ‘who cares’ wanneer dat precies was. Je bent gaan lachen, je bent gaan lopen en je bent gaan praten, niet dan?

En ik weet het, er komt een dag dat ik het één en ander moet gaan uitleggen. Die dag dat ze hun babyboek openen en ze geen enkele foto of wat voor info dan ook te zien krijgen. Sterker nog, er is geen babyboek om te openen. Ze krijgen een harde schijf met 100GB aan bestanden overhandigd, want de afbeeldingen zijn er natuurlijk wel. Deze kunnen ze doorspitten en dan mogen ze zelf uitzoeken wie wie is.

En tot die tijd, maak ik mij niet druk om de cijfertjes, datums en plaatjes. Weg met het schuldgevoel, ik geniet gewoon van ze.

Even terug in de tijd

Het lege fotoboek