Ja hoor het is weer zover. We worden weer doodgegooid en platgebombardeerd met spelletjes, speelgoed en de meest coole gadgets op tv en in de speelgoedboeken. En laten we alle Sinterklaas blogs, columns en foto’s met gevulde schoenen op social media niet vergeten. Ja, ik ben mede schuldig. Mijn kinderen kijken (misschien wel teveel) tv en ik ga vol enthousiasme mee de speelgoedboeken in om de wensen met grote kringels te laten markeren. Nog erger, ook ik schrijf weer zo’n stukje.
Iets wat ik wel weet, is hoe het gaat met het Sinterklaasfeest. En toch begin ik er elk jaar weer aan. Stilletjes hoopte ik dat mijn oudste er dit jaar niet meer in zou trappen. Dat alle credits nu eens naar mij zouden gaan. Maar helaas, niets was minder waar. Mijn kleintjes gingen er voor de volle 100% in en beleefden, voelden en ademden voor drie (lange) weken Sinterklaas. Elke ochtend om 6.00 wakker en niet zomaar wakker, springlevend, hyper waren ze. Elke avond gezanik over het schoenzetten. Driehonderd verlanglijstjes aan mijn neus voorbij zien gaan (hoe weet ik nu wat ze echt willen hebben??) Sinterklaasliedjes tot ik ze niet meer horen kon.
Sinterklaas, SinterKLAAS, SINTERKLAAS! Oh, wat is Sinterklaas te gek, de liefste, de aller aller liefste!
Ik wist het! En toch speelde ik het spel weer mee. Cadeaus inkopen, cadeaus inpakken, cadeaus verstoppen, midden in de nacht wakker schrikken omdat de schoenen nog gevuld moesten worden. En waar was Sinterklaas? Of Piet? En nee, ik ben de beroerdste niet. Maar dat geratel en geratel over die fantastische Sinterklaas die alle credits krijgt en waarvoor? Voor al mijn werk!
Maar halleluja, Sinterklaas is weer vertrokken en ingeruild voor het kerstfeest. Eindelijk, een vredig en rustgevend feest. Een kindje geboren, voor ons allemaal. De zesjarige die regelmatig om een Jezus-kleurplaat vraagt. En twee peuters die vredig met een stal spelen. Totdat… De zesjarige ergens vernomen had dat er een kerstman bestaat en cadeautjes rondbrengt. Baby Jezus vloog door de lucht en de peuters waren één en al oor. ‘Kerstman, cadeautjes, wat een fantastische man, vertel ons meer!!’, was nog net niet de tekst dat uit het mondje van de minipeuter kwam.
Maar nee, ik weet hoe dat gaat. Dan sta ik straks weer inkopen te doen en moeten we het volgende half jaar niet alleen op droog brood leven, maar ook op zeer slappe thee. Bovendien sta ik dan straks wéér cadeaus in te pakken, het plakband van de Sintcadeaus plakt nog steeds aan mijn mouw. En dan moet ik de drie kleintjes wéér kalmeren, temmen en in het gareel houden totdat mijn stem het begeeft.
En wie krijgt er alle credits?
Nee, het gaat niet gebeuren! NIET! Toch?
Afbeelding: Shutterstock
Yes! Sinterklaas is voorbij. Up coming Santa Claus! Nee joh! ik heb geen “hekel” aan de Sint maar ik vind het gewoon een hoog gehalte onnodige stress die mijns inziens veel te lang duurt. Zowel bij de kinderen als bij mij. Ik kijk toch meer uit naar de sfeervolle Kerstdagen.
Even los van mijn eerder genoemde “favoriete” shoppen. Waarbij ik weer allerlei cadeautjes mag verzinnen en met klotsende oksels mezelf overal tussen wurm, omdat ik altijd als een speer van winkel naar winkel sjees. En waarbij dan uiteindelijk toch echt de bodem van de bankrekening is bereikt.
Onze Kersttraditie is bij mijn ouders. Het is ieder jaar hetzelfde liedje, maar I love it. Een door mijn mams versierde Kersttafel voor een heerlijke brunch met tussendoor het uitpakken van de cadeautjes. En zolang ik mij herinner staat de grijs gedraaide Kerstcd van The Carpenters op. Er waren jaren dat ik bij het horen van die muziek een onbestemd weeïg gevoel in mijn maag kreeg, maar ergens kwam een keerpunt en ben ik het gaan waarderen.
Nadat de cadeautjes zijn uitgepakt en we volgepropt zitten van de uitgebreide brunch volgt kort daarna het ene na het ander schaaltje met hapjes. Mijn mams heeft altijd sterk het gevoel dat mensen snel uitgehongerd raken of dat er heel misschien een lintworm in je huist en rekent minstens op een weeshuis. En ergens tussen het eten door, praten we een beetje bij, soms een leuke film of een spelletje en wanneer we dan alles gehad hebben, verschijnen die onvermijdelijke tablets, iPhones en laptop voor de nodige tijdverdrijf. Het zijn van die dagen die je voor geen goud zou willen missen.
Kerst is altijd snel voorbij, twee dagen is voor mij echt meer dan genoeg. Die donkere dagen vullen met gezelligheid van kaarsen, lichtjes en in mijn geval, centrale verwarming, heeft altijd wel wat. Een klein nadeel is dat ik die kaarsjes en gezelligheid vaak associeer met wijn en hapjes en minder snel van de bank af kom. Dan dreigt het gevaar dicht te groeien.
Het allergrootste voordeel van deze lange donkere dagen is dat mijn lieve kinderen zo heerlijk uitslapen, daar hou ik van!
Ok, nu eerst die cadeaus nog.
liefs, Diana
Ik voel een soort van stress, noem het voor gemak, Sinterklaas stress. Altijd rond deze periode heb ik het gevoel dat de tijd nog sneller gaat dan normaal. In eens sta je bij een Sint intocht, zingen we liedjes bij het schoen zetten en prikken we een datum voor pakjes avond. Tussendoor die schoen natuurlijk niet vergeten en flink de schijn op houden. Ik vind het leuk hoor want emoties alom als mijn schatjes samen liedjes zingen smachtend naar een cadeautje. Zelfs mijn puber doet flink haar best om haar kleine broertje te overtuigen.
Maar dan die cadeaus, die moeten nog gekocht worden maar wanneer! Normaal heb ik al moeite met dat soort dingen te plannen maar in deze tijd van het jaar krijg ik een soort paniek gevoel. Vooral omdat de dagen dat ik niet werk, veelal in het ziekenhuis verblijf met mijn kleine Prins, en andersom, wordt shoppen op mijn gemakkie, niet eenvoudig gemaakt.
Sint vieren wij altijd samen met mijn ouders. Mijn moeder doet altijd veel moeite en is weken van te voren al klaar met inkopen. Ik spreek meer van dit soort moeders die ruim van te voren al klaar zijn en dan ben ik echt jaloers. Hoe doen ze dat toch! en wat knap dat zij weken van te voren al cadeautjes apart leggen.
Hier in huis zijn twee opties:
1. ik geef het alvast omdat ik mezelf niet kan beheersen.
2. iemand hier in huis heeft ogen op stelen en vindt een cadeau.
Optie 1 zal een zwakte zijn.
Dan de keuze van cadeaus. Mijn prinsje kijkt veel tv en ziet daardoor veel reclame. Die reclames zijn magisch want hij vindt alles leuk, de prijs maakt hem ook niet uit. En omdat Prinsje ziek is en al een jaar lang verwend wordt met cadeaus denk ik dat we zelf binnenkort een vestiging van Bart Smit kunnen openen. En dan, wat te halen voor puberdochter. Want met minder dat een Fashion Check, een mascara of een bon van de parfumerie is het lastig aankomen nog. En een vulling voor de bekende zak is dat al helemaal niet. Dus met bloed, zweet en tranen de hysterie in de winkels bezoeken en het liefst in een ruk alles aanschaffen dat is ideaal.
Maar deze pakjesavond wordt best speciaal. We vieren het dit jaar thuis in plaats van in het ziekenhuis. En als alle cadeautjes eenmaal binnen zijn geniet ik dubbel en dwars van de blije gezichtjes. Dan laat ik het even los, heel even…
Op naar de Kerst stress.
Liefs,
Diana