Het is een zonnige woensdagmiddag. Ik zit gelukzalig op mijn bakfiets. We fietsen langs een willekeurig huis met een ooievaar in de tuin. ‘Hoera een jongen’, staat er op het raam. ‘Fijn voor jullie’, is wat ik denk. Mijn peuter en mijn kleuter zitten in de bak. In mijn hoofd reken ik uit over hoeveel maanden mijn peuter een kleuter wordt.
Ondanks dat ik uitkijk naar de nieuwe fase (geen kleintjes onder de vier meer in huis), gaat er ook een scheut mixed-feelings door mijn lichaam. Van top tot teen. En ondanks dat ik denk ‘Fijn voor jullie’, denk ik ook ‘Jemig wat k*t voor mij’.
Een zonnige woensdagmiddag. Ik zit op een terrasje. Tegenover mij, in mijn gezichtsveld, zit er een moeder borstvoeding te geven aan haar kleintje. Moet dit nou serieus zo pal voor mijn neus? Ja, natuurlijk kan ik de andere kant op kijken of weggaan. Maar hey, ik zat hier eerst!
Maar ja, dat heeft die kersverse moeder die samen met haar newborn in hun eigen wereldje zitten, totaal niet in de gaten. Ik vind het verschrikkelijk dat ze dit zo in het openbaar doet!
Want nu moet ik naar dat schattige koppie kijken, en dat gretige geslurp aanhoren. Dat lieve handje dat zachtjes in haar borst knijpt, of aan haar haren trekt of speelt met haar shirt. Die heerlijke voetjes die om op te vreten zijn en zweetteentjes om mee te spelen.
Het geslurp wat ik nu dagelijks hoor is een beker yoki die naar binnen gegoten wordt. Die lieve handjes zijn nu vuisten die hard tegen mijn bovenarm gemept worden onder het mom van een potje vechten. En die lekker teentjes zijn grote zweettenen die je niet dichtbij je neus hebben wilt.
Weet je, het wordt er allemaal ingewreven. Die ooievaars in de tuinen, die mama die recht voor mijn neus borstvoeding zit te geven. Die scheut mixed-feelings, ik realiseer me dat het nooit meer terugkomt.
Echt, wat haalde ik in mij hoofd? Om ooit te stoppen met borstvoeding. Om uit te kijken naar die nieuwe fase? Straks zit ik hele ochtenden en middagen alleen. Straks heb ik alleen nog maar kleintjes die het allemaal beter weten. Die steeds onafhankelijker worden. Die steeds meer de wijde wereld in trekken.
Ik wil mijn baby’s terug!
Borstvoeding in het openbaar, kap er alsjeblieft mee! Niet omdat het er goor uitziet, niet omdat het er aanstootgevend uitziet. Maar omdat het er voor ‘moeders-die-geen-baby’s-meer-willen’ te mooi uitziet en de afgesloten eierstokken acuut weer open laat rammelen.
Ps. geniet ervan lieve moeders! En maak je al helemaal niet druk om wat iemand anders ervan vindt.
Afbeelding: Shutterstock