In de catergorie: Mooie uitspraken.
Fenne (6) kijkt een film en zegt: “Ik denk dat ze dat meisje gaan ontvoeren!”
De man: “Wat is dat? Ontvoeren?”
Fenne: “Dat ze haar ongezond gaan voeren. IJsjes enzo.”
Een verloren wedstrijdje…
Mijn kleuter is een kleuter. Zeg ik ja, dan zegt zij nee.
Zeg ik nee, dan zegt zij ook nee, want ze weet dat ik ja bedoel. Tja, zo gaat dat met kleuters.
Maar ik heb de oplossing gevonden en demonstreer het trots aan mijn vrouw. Het is tijd om ons avondritueel te beginnen. Naar boven, even spelen, douchen, pyjama aan, tandenpoetsen en naar bed. Ik stel me zo voor dat dit bij anderen altijd vlekkeloos verloopt, maar bij ons gaat het meestal niet zonder slag of stoot.
“Let op”, zeg ik tegen mijn vrouw.
“Fenne?”, roep ik naar mijn kleuter. En als ik haar aandacht heb: “Ik heb een goed idee. We doen een wedstrijdje, wie het eerste boven…”. Nog voor mijn zin af is, zet ik het op een sprintje naar de trap. En mijn plan slaagt, ik ben nog geen twee treden de trap op en ze stuift me al voorbij. “Ik heb gewonnen!”, roept ze triomfantelijk bovenaan de trap.
Met een big smile kijk ik mijn vrouw aan, maar krijg niet het applaus dat ik verwacht.
“Dat moet je echt niet doen hoor, zo gaat ze overal een wedstrijdje van maken…”, zegt ze. En daarna: “dit mag je alleen maar doen als het echt niet anders kan hoor!”.
Ze weet natuurlijk al dat ik dit trucje echt nog wel eens ga toepassen, maar probeert mijn enthousiasme wat te begrenzen. En ik denk dat het allemaal wel los zal lopen.
De dagen daarop pas ik mijn meesterlijke truc stiekem nog twee keer toe. Het werkt geweldig goed. Een waar wondermiddel. Mijn kleuter is als was in mijn handen. Ik voel me de koning van het opvoeden. Wat is het leven toch mooi!
Tot dag drie…
Mijn vrouw loopt alvast met de twee andere kinderen naar boven. Ze zijn al halverwege de trap als mijn kleuter hen met luide stem beveelt terug te komen: “Stooop! Zo kan ik geen wedstrijd doen, allemaal naar beneden!”.
Tja…
Got to love it: Cakewalk fake-fur bodywarmer
Oh ja! Hier houd ik van! In januari werd ik tijdens de Kleine Fabriek al opslag verliefd op dit item van Cakewalk. De fake-fur bodywarmer. De kwaliteit spat er gewoon echt vanaf! En ook al heeft de Zeeman mij doen verbazen met een leuke collectie neer te zetten, waaronder ook de fake-fur giletjes, deze is toch echt mijn favoriet dit seizoen!
Got to love it! Moet er alleen wel nog even voor sparen…
€ 59,95 – Onder ander verkrijgbaar bij Olliewood.nl
Wat je niet wist… Totdat de man een week weg was
Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?
De man was een week weg. Niet uit frustratie hoor, hij moest werken (er moet toch iemand het brood op de plank verdienen). En dat werken moest toevallig een keer bijna aan de andere kant van de wereld. Dat betekende dus dat hij ’s avonds niet thuis kwam en dat ik alles alleen moest doen. Nou ja alleen, ik heb in een week tijd geleerd hoe ik mijn kleintjes kan inzetten voor klusjes. Bijvoorbeeld door ze te beloven dat als ze netjes opruimden of goed meewerkten met pyjama’s, tanden poetsen, dat soort dingen, ze in mijn bed mochten slapen. De man was er toch niet, dus who cares? Eigenlijk ging het allemaal best wel voorspoedig. Het scheelt toch een persoon die ook aandacht wil. 😉 En bovendien kon ik volledig mijn eigen plan trekken en niemand die mij daarin tegenhield of afleidde.
Maar dat ik de man mistte, staat als een paal boven water. Dat wist ik van tevoren wel! Maar wat ik niet wist…
Het missen begon de eerste avond al. Toen de zesjarige zich realiseerde dat papa al naar Amerika was, brak de hel even los. Na weken voorbereiden en dagelijks zeggen dat papa een weekje weg zou gaan, was zelfs samen uitzwaaien niet genoeg om bij haar door te laten dringen dat papa ’s avonds niet thuis zou komen. Pas bij het daadwerkelijk niet thuiskomen drong het tot haar door dat papa echt weg was.
’s Avonds drie kleintjes naar bed brengen blijft een uitdaging. Mét man en al helemaal zonder man. Ik heb de afgelopen week de minipeuter máár 113 keer teruggelegd, bij de peuter 788 monsters weggejaagd en de zesjarige een kleine 3 uur op d’r rug gekriebeld. En dat allemaal voor maximaal 4 uurtjes, want rond een of 23.00 kwam de eerste alweer mijn bed in gekropen.
Ik dacht dus dat ik een weekje het bed voor mij alleen zou hebben… Leuk gedacht!
Ook het avondeten zonder man verloopt geheel anders. Want wie moest er nu het vlees snijden?
In het weekend (dus na twee dagen al) had ik ernstig de behoefte aan iemand die niet schreeuwend een verhaal vertelde, of om de haverklap begon te janken, of alles 10x herhaalde om het vervolgens nog eens te herhalen. Gelukkig wilde mijn vriendinnetjes wel met mij afspreken.
Iets wat ik wel wist, maar uiteraard vergeten was: de vuilnisbak aan de weg op woensdag! Maar de goden waren met mij, want toen ik er om 13.00 achter kwam, stonden er nog allemaal gevulde bakken aan de weg. Ik was dus net op tijd om mijn gevulde bak erbij te zetten, want vrijwel hetzelfde moment kwamen de vuilnismannen aangereden.
Zonder de man is er wel aanzienlijk minder was! Wat zijn zijn kleren toch eigenlijk groot.
Mijn wijnglas heeft wel wat overuurtjes gemaakt afgelopen week, ik ook daarentegen.
Na een week te moeten vechten (letterlijk elke dag: “Mam zullen we vechten?”) met mijn peuter, is het tijd dat er weer wat mannelijke oestrogeen wordt aangevuld in ons huis.
Welcome home babe!
Peuter in Tumble ‘N Dry #1
Zoals ik vorige week al zei; ieder seizoen heb ik wel een aantal items van dit merk in de kledingkasten van mijn kleintjes hangen. Vooral in de kledingkast van mijn peuter, want het is alsof het merk gemaakt is voor hem. Stoer, geweldige pasvorm en een fijne kwaliteit.
Hier draagt mijn peuter drie items uit de Boys MID collectie van Tumble ‘N Dry. Het shirt (€27,95) heeft leuke details, zoals de drie verschillend gekleurde knoopjes op de hals. Lekker speels zijn ook het borstzakje, de mouwen en de hals, waardoor het lijkt alsof er een shirt onder zit. De pasvorm is zoals ik gewend ben. Mijn mannetje groeit nu maat 104 in, wat met broeken wel eens lastig is. Door zijn smalle billen, heupen en benen zit maat 98 perfect en 104 lijkt meteen een stuk ruimer. Toch heeft hij deze maat (104) nu echt nodig.
Ik heb dit shirt gecombineerd met een ribbroek in de bruinachtige aardkleur sienna (€42,95). Hoewel ik altijd neig naar de slim fit, is dit een broek met een regular fit. Dankzij de verstelbare tailleband past de broek prima en het staat hem super! Door de soepele en het zachte katoen draagt de broek heel comfortabel. En aangezien hij tegenwoordig graag een wat breakdance-achtige moves maakt, is een beetje comfort wel op zijn plaats. De grof gebreide muts (€ 14,95), maakt zijn outfit helemaal af! Wat is hij stoer! Ik kan hier uren naar kijken.
Zin gekregen in shoppen? Alle items zijn onder andere verkrijgbaar in de webshop van Tumble ‘N Dry. Ook kun je nog meedoen met de fijne winactie met €100 shop-tegoed te besteden bij Tumble ‘N Dry!
Kijkje achter de schermen? Volg Voormijnkleintje.nl op Instagram
Schoonheid komt van binnenuit
De modellencarrière van Doutzen Kroes zit sinds ze kinderen heeft helemaal in de lift. Ze scoort het ene contract na het andere en dat vindt ze logisch. Aan een Amerikaans magazine vertelt ze dat ze gelooft dat echte schoonheid van binnenuit komt. Als je gelukkig bent, straal je dat uit. En sinds ze een gezin heeft, is ze nog gelukkiger.
Nu kan ik me er wel in vinden dat schoonheid van binnenuit komt.
Maar, lieve Doutzen, als de wallen, over mijn extra buikvel heen, tot op mijn knieën hangen, ik blij moet zijn om ’s morgens mijn haar te kunnen kammen, zonder dat ik twee kleintjes van elkaar af moet plukken omdat ze voor de zoveelste keer elkaar in de haren vliegen, ik geen drie uur schoon kan blijven, meestal red ik het niet eens tot na het ontbijt, want dan heeft de minipeuter haar smeerkaas handen aan mijn knieën afgeveegd, ik regelmatig een blauw oog, een tand door m’n lip, of ergens anders getroffen wordt door een peuter die denkt dat hij Spiderman is, of een andere superheld, of gewoon wil stoeien en ik ook nog regelmatig grijze haren krijg van mijn zesjarige…
Dan moet ik zeggen, mooie Doutzen, dat die schoonheid niet bij iedereen helemaal aan de buitenkant tot z’n recht komt, want ik hou echt zielsveel van mijn kleintjes en ik ben ook best gelukkig.
Maar, eerlijk is eerlijk, door het moederschap zijn mijn prioriteiten ook flink veranderd. Doutzen haar dagelijkse fitnessregime schiet er nogal eens bij in omdat ze liever bij haar kinderen is. En ik ben juist gaan hardlopen, om zo nu en dan eens even geen gekrijs aan mijn kop te horen. “Als ik geen zin heb gooi ik alles om en blijf ik bij mijn baby.” aldus Doutzen. En als ik geen zin heb, gooi ik ook alles om en bel ik oma, of ze alsjeblieft die kleintjes wil komen halen. En zo hebben Doutzen en ik al met al best veel met elkaar gemeen. 😉
Minipeuter in lief! lifestyle
Dat waren gisterochtend opeens hele andere temperaturen dan dat wij de laatste tijd gewend waren. We vielen zo met onze neus in de herfst, zullen we maar zeggen. Gelukkig ben ik daar op voorbereid. Herhaal, mijn kleintjes zijn daar op voorbereid. Hun wintergarderobe ligt er namelijk helemaal klaar voor om gedragen te worden.
Superleuk setje
Voor mijn minipeuter heb ik een superleuk setje van het welbekende lief! lifestyle. De wintercollectie is verdeeld in een paar vrolijke thema’s; dierenliefhebbers, avonturiers, rocksterren en iedereen die van hartjes houdt! Tot de laatste categorie behoren wij. Ik koos voor de grof gebreide trui met groot roze hart. Lekker warm voor de winter en we zijn op dol op hartjes. Ook zijn we dol op strikjes, deze zitten heel subtiel op de achterkant van het bijpassende roze broekje. Op de site is vermeld dat het broekje een recht model heeft, maar persoonlijk vind ik het broekje meer ‘skinny’ vallen. Het broekje sluit mooi aan om de beentjes en om de heupen. Mijn minipeuter draagt hier maat 86, valt dus ook qua lengte mooi op maat.
De trui heeft ze een maatje groter, om de één of andere reden hebben alle drie mijn kleintjes deze verhouding; lang bovenlichaam en korte beentjes. Als je dat eenmaal weet, is dat ook geen probleem.
De wintercollectie van lief! lifestyle bestaat uit nog veel meer vrolijke en stoere items. De kleding is verkrijgbaar tot en met maat 104. Ook zijn er gave winterjassen verkrijgbaar tot en met maat 128.
Kijk in de webshop voor de gehele collectie baby-en kindermode van lief! lifestyle.
Pin It
Opmerkelijke baby-feitjes
Afgelopen tijd zijn er weer een aantal feitjes en opmerkelijke onderzoeksresultaten tevoorschijn gekomen in het nieuws over baby’tjes. Ik zette ze voor je op een rijtje:
– Een vierling geboren in Nederland. Afgelopen donderdag is er een vierling geboren in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Op het moment wordt er onderzocht of de vier meisjes een eeneiige vierling is. Een eeneiige vierling is zeer zeldzaam. Twintig jaar geleden kwam dat voor het laatst voor in Nederland.
– Meisje geboren zonder bloed is, vier jaar later, helemaal gezond. Vrijdag verscheen het opmerkelijke bericht dat er een meisje werd geboren zonder een druppel bloed in haar lichaam. Maar nog opmerkelijker is dat de artsen het meisje geen overlevingskans gaf en nu, vier jaar na dato, het meisje kerngezond blijkt te zijn.
– De hielprik is 40 jaar in Nederland. Het allerstomste tijdens de kraamweek is ongetwijfeld de hielprik. Maar toch is het ergens goed voor, er worden namelijk elk jaar ongeveer 200 pasgeboren kinderen mee opgespoord, die anders zullen overlijden of ernstig gehandicapt zullen raken.
– Baby gered uit een rioolpijp. Opmerkelijk nieuws uit China, waar wel vaker dit soort berichten vandaan komen. Een pasgeboren meisje is gelukkig gered uit een rioolpijp, waar ze terecht was gekomen nadat de moeder haar door het toilet gespoeld had. Nog iets opmerkelijks in dit verhaal: de baby is na de bevrijding herenigd met haar moeder…
– Kinderen vaker ziek door creche. Kinderen die naar een kinderdagverblijf gaan, hebben veertig procent meer kans op buikgriep of diarree. Dat blijkt uit een onderzoek van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) en het onderzoeksinstituut Nivel.
– Immuunsysteem van baby’s is sterker dan gedacht. Nog een wetenschappelijk nieuwtje over de gezondheid. Tot dusver dachten wetenschappers dat het immuunsysteem van baby’s minder sterk was dan dat van volwassen. Dit blijkt echter niet zo te zijn. Het immuunsysteem van nieuwgeboren is anders, maar niet minder goed dan dat van volwassenen.
– Eén op de 36 baby’s die in 2013 in Nederland werden geboren, was een ivf-kind. Er werden 230 tweelingen en zes drielingen geboren uit ivf. Vrouwen hebben bij het Amsterdamse VUmc de hoogste kans van slagen om met behulp van ivf zwanger te worden: 40 tot 45 procent. De kans is het kleinst bij het UMCG in Groningen: 16 tot 22 procent.
Wat je niet wist… Totdat je meeging op schoolreisje
Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?
Ik heb één kind op school, de zesjarige. Ze zit in groep 3. Dat betekent dat ze al vaker op schoolreisje is geweest. Altijd zonder mij, want ik had altijd een goed excuus. Dit jaar niet.
Toen de zesjarige mij smeekte om mee te gaan en de man voorstelde (in haar bijzijn) om vrij te nemen voor de andere kleintjes, kwam ik er echt niet meer onderuit. Even leek het er nog op dat ik toch een kans had, er waren meer ouders dan nodig. Dus er werd geloot. Je raadt het al, ik werd getrokken.
En oh, wat was de zesjarige blij!
Maar van alle nieuwe dingen leer je weer, want totdat ik meeging op schoolreisje wist ik niet…
– dat sommige kinderen een tas snoep mee krijgen alsof ze de avond ervoor Sint Maarten gelopen hebben. Ik ben verre van een anti-snoep moeder, maar mijn hemel! Hier heb ik echt met uitpuilende ogen naar gekeken. Sommige kinderen hebben op de heenweg al een kilo vreetwerk achter hun kiezen zitten.
– dat de liedjes nog precies hetzelfde zijn als 25 jaar geleden. Ik heb nog steeds een tante uit Marokko die komt. Hiephoi.
– dat meegaan met schoolreisje populair is onder de papa’s. Zeker de helft van de begeleiders in onze bus was papa. Mooi, dat weet ik dan voor volgend jaar.
– dat de kinderen van anderen net zo eigenwijs en irritant zijn als mijn kleintjes. Een geluk bij een ongeluk, zeg maar…
– door al die eigenwijsheid mijn kleintje niet de enige was die, na een paar waarschuwingen, toch in het water viel. Haar natte voeten maakten dat mijn zesjarige vond dat we acuut naar huis moesten. Desnoods ontvoerden we de buschauffeur. Het duurde even en het kostte me heel wat overtuigingskracht om haar te overtuigen dat ze echt verder moest lopen met natte voeten.
– dat de terugreis de airco het opeens niet meer doet in de bus. Als ik dat geweten had…
– dat de terugreis nog veel erger is dan de heenreis. Én ga nooit achterin de bus zitten! De juf wist dat, want die zei tegen mij: ‘ga jij maar achterin, ik kan daar niet zo goed tegen’. Nu weet ik waarom ze dat zei.
– dat de drukste kinderen (wellicht dankzij die 20 kilo snoep) altijd achter in de bus gaan zitten. Zoals ik al zei, dat wist ik niet (de juf wel).
– dat kinderen het nog steeds fantastisch vinden om bij terugkomst de grote verdwijntruc te doen. Wat zullen die papa’s en mama’s daar in stinken!
– dat die papa’s en mama’s zo druk met elkaar staan te kletsen, dat het ze helemaal niet opvalt dat de kinderen ‘niet’ in de bus zitten…
– dat ik mijn zesjarige niet gelukkiger kon maken, dan mee te gaan op schoolreisje! En het al met al eigenlijk toch best leuk was.
Bedenk goed wat je met je openingszinnen doet
Mijn vrouw en ik zijn met de minipeuter in het ziekenhuis voor een paar controles. We hebben dit nu al een paar keer meegemaakt: Wachtkamer, specialist, wachtkamer bloedprikken, lunch in de kantine, wachtkamer longfoto, wachtkamer, kinderarts, wachtkamer anesthesist…
We komen voor de derde keer deze dag een wachtkamer binnen en zoeken een rustig hoekje op. Zo’n dag in het ziekenhuis blijft wat ongemakkelijk, en wij focussen ons volledig op het vermaken van de peuter en op onze missie deze dag zo snel mogelijk af te ronden. Wat ons betreft leven we vandaag met zijn drietjes en een paar doktoren in een communicatievacuüm, compleet afgezonderd van de rest van de wereld. Niet iedereen in de wachtkamer heeft diezelfde instelling.
Tegenover ons zitten een mevrouw, nog een mevrouw en een mijnheer zwijgend naast elkaar. Af en toe wisselen ze een vermoeide blik en een zucht naar elkaar uit. Ze kennen elkaar blijkbaar zo goed, dat ze in zuchten kunnen communiceren óf ze zitten al een hele tijd te wachten en hun gespreksstof is op. Het zal dat laatste wel zijn, want ik zie hoe één van de vrouwen gretig wacht op een kans om dan maar een gesprek met mijn vrouw te beginnen. Die heeft haar aandacht echter volledig op de koffiemachine gericht, met het doel er een koffie voor zichzelf en een bekertje koud water voor de peuter uit te trekken. Het duurt de vrouw te lang, dus ze richt zich maar tot mij:
– Wat ziet ze er wijs uit voor haar leeftijd!
– Sorry?
– Je dochtertje, ze ziet er zo wijs uit voor haar leeftijd.
„Uh… ja… zeker”, antwoord ik wat overrompeld en trek me weer terug in mijn communicatievacuüm. Ik vraag me af, hoe die vrouw zo goed kan inschatten hoe oud de peuter is. Zelf ben ik hier een hopeloos geval in, 2, 4, 6? Één pot nat. 6, 8, 12? Idem dito. Mijn gedachten dwalen al snel af naar de koffieautomaat. Zal er ook chocomel inzitten?
De vrouw probeert het doodgelopen gesprek nog een keer leven in te blazen:
– Hoe oud is ze eigenlijk?
– Huh?
– Je dochtertje, hoe oud is ze eigenlijk?
Op dat moment word ik gered door een longfoto, want een assistente komt de peuter ophalen.
Anderhalf uur later lopen we voor een volgende afspraak opnieuw door de wachtkamer. De vrouw zit er weer, op een andere plek, blijkbaar ook voor een andere afspraak. Ik glimlach even naar haar en bedenk me dat ik dan wel geen zin had in een gesprek, maar dat haar twee openingszinnen in ieder geval een mooi blog opleveren.
„Je dochtertje, wat ziet ze er wijs uit voor haar leeftijd. Hoe oud is ze eigenlijk?”